Άξιζε να ζήσω να σε δω

Στην διαδρομή κάπου-κάπου λίγες φράσεις ή και λίγες λέξεις που μας έδιναν την αίσθηση της συνοδοιπορίας, και σιωπή, πολλή σιωπή μέσα στο σκοτάδι και στο ελαφρό αεράκι που άρχισε να έρχεται σαν προμήνυμα και σαν καλοσώρισμα, από τα δέντρα που θα συναντούσαμε σε λίγο. Πριν όμως φτάσουμε στο πάρκο, μας έφτασε το φεγγάρι. Πάλεψε με τα σύννεφα που περίμεναν να βασιλέψει ο ήλιος για να κατακλύσουν τον ουρανό της Αθήνας, τα παραμέρισε, τα κυνήγησε και τα έστειλε πέρα στη θάλασσα, και τώρα πρόβαλε και μας χαμογελούσε πρόθυμο να μας προσφέρει κάθε υπηρεσία. Και το φεγγάρι, μην το ξεχνάτε, ξέρει να προσφέρει τις πιο απίθανες υπηρεσίες. Μας είχε όμως προσφέρει τη μεγαλύτερη. Μόνο που δεν ήταν εκείνη που θα μπορούσε να την εκτιμήσει κανείς αμέσως.

-Ώστε υπάρχει ακόμα φεγγάρι σ'αυτόν τον τόπο! αλάλαξε ο συνοδοιπόρος μου.

Δεν αποκρίθηκα. Αναγνώρισα την υπηρεσία που μας είχε προσφέρει,- η λεωφόρος, τώρα ήταν κάτασπρη, μεγάλη, πεντακάθαρη,- και προτιμούσα να βλέπω την υπηρεσία αυτή απλωμένη γύρω μου, στην άσφαλτο που λαμποκοπούσε, στα σπίτια που ανάπνεαν αθόρυβα μ'ολάνοιχτα τα παράθυρά τους, στους όγκους που έπαψαν να έιναι άμορφοι και πήραν σχήμα, παρά να την βαθμολογήσω και να την σχολιάζω......