Βόλτα στα βαθειά του εσώτερου κόσμου μας με τη μουσική του Σωκράτη Μάλαμα

Γράφει ο Παναγιώτης Κοτσώνης (travelogue)
45 άρθρα στο MusicHeaven

Καμία, όσο εκείνη που πριν λίγες μέρες στήθηκε σαν γιορτή μέσα μου, στο γήπεδο της Απείρανθου στη Νάξο την Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009.

Μόλις ο ήλιος είχε αρχίσει για τα καλά να παίρνει τον εξουσιαστικό ρόλο του βασιλεύοντας, μαζευτήκαμε στο μικρό γηπεδάκι ενός από τα πιο όμορφια χωριά των Κυκλάδων. Η σκηνή έτοιμη προφανώς από νωρίς, με την απλότητα που χρειάζεται για να υποδεχτεί έναν καλλιτέχνη με αμεσότητα και ταυτόχρονα πολύπλευρο χαρακτήρα. Άλλωστε το φυσικό τοπίο τριγύρω κάλυπτε όση πολυτέλεια χρειαζόταν, αν λάβουμε υπόψη ότι η πολυτέλεια είναι σχετική έννοια, όπως όλα γύρω μας.

Σίγουρα ήταν το πολιτιστικό γεγονός του νησιού. Έτσι προφανώς εξηγείται και μια σχετική πολυμορφία στον κόσμο που απρόσμενα ήταν πολύς. Από ηλικιωμένους παππούδες & γιαγιάδες που επέλεξαν να μετακινηθούν απο το παραδοσιακό καφενείο του χωριού τους και να δουν κάτι που πιθανώς δεν γνώριζαν, μέχρι κοπέλες που εύστοχα αναφέρθηκε ότι μάλλον είδαν πως υπάρχει και μπουζούκι και έτρεξαν με την ελπίδα ότι θα «κουνήσουν» ό,τι μπορέσουν. Πάντα, όμως, η πλειοψηφία ήταν όλοι οι «μαλαμικοί», πιστοί φίλοι που μαζεμένοι στο πλάι της σκηνής και αραχτοί στο τσιμέντο του γηπέδου μπροστά από τα καθίσματα περίμεναν να ακούσουν ήχους, λόγια, από αυτά που μόνο εκείνοι ξέρουν να τα μετατρέπουν μέσα τους σε κάτι μοναδικό που τους λυτρώνει ή τους ταξιδεύει ή και τα δυο μαζί.

Μια σχετική καθυστέρηση στις συναυλίες του Σωκράτη είναι πάντα δεδομένη. Όσοι δεν το ξέρετε, σας παρακαλώ πολύ, να μη ρωτάτε γιατί θ’ αργήσει η συναυλία όταν σας ενημερώνουν γι’ αυτό. Άλλωστε για όσους αγαπάμε το Σωκράτη αυτή η καθυστέρηση σημαίνει και πιο γλυκιά προσμονή. Είχε ήδη βραδυάσει όταν μια αφρατούλα κυρία του Πολιτιστικού Συλλόγου, ευχαρίστησε για κάμποση ώρα, το άπαν σύμπαν (το τοπικό σύμπαν της Νάξου για την ακρίβεια) για τη διοργάνωση της συναυλίας. Αν και λίγο αμήχανη και προγραμματισμένη να αραδιάσει τα ονόματα της λίστας, παρόλ’ αυτά πολύ γλυκιά (αν και ξέχασε να αναφέρει το όνομά μου, τη συγχωρώ).

Αμέσως μετά, ο Σωκράτης ήταν ο πηδαλιούχος του μουσικού καραβιού που μας σεργιάνισε στον πολύτιμο και μαγικό κόσμο του. Τα παιδιά μες στην πλατεία, Τα διόδια, Το γράμμα, Δρόμο άλλαξε ο αέρας, Να βάλω τα μεταξωτά, Άσε τα ψέματα, Είναι σκοτάδι, Χαμένο ρούχο, Πριγκηπέσσα, Φύλλα αλκαλικά, Ο μάντης Τειρεσίας, Νεράιδα, Της φωτιάς οι μάγοι, Στα είπα όλα, Δεν χωράς πουθενά (Τρύπες – με μια κιθάρα) και πολλά άλλα. Είτε με την καλοκουρδισμένη ορχήστρα του, είτε μοναχός με την κιθάρα του, κάθε τραγούδι του είχε τη δύναμη να καθηλώνει το σώμα σου στη σκηνή και τη σκέψη σου να πετάει, να κολυμπάει, να τρέχει, να βαδίζει αργά και γενικώς με κάθε τρόπο να διαταράσσει τη στασιμότητά της.

Σίγουρα, το κλασσικό σύνθημα «Ρε, Σωκράτη, τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα» δεν υλοποιήθηκε, αλλά ένα γεμάτο τριωράκι μας το χάρισε. Αυτά τα τριωράκια στις συναυλίες του, μαζεύονται μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια και λειτουργούν όπως οι ώρες πτήσεων που μαζεύουν οι πιλότοι. Η μουσική του με έναν ιδιαίτερο μυστικό κώδικα λειτουργεί και με κάνει πιο έμπειρο μέσα μου. Όσο για τους λόγους που η συγκεκριμένη συναυλία του, μου άρεσε περισσότερο από κάθε άλλη, δεν χρειάζετε να τους μάθετε όλους, νομίζω. Οι παραπάνω αρκούν για την ώρα. Τα υπόλοιπα ας αιωρηθούν στο χωροχρόνο!

Σωκράτη, σ’ ευχαριστούμε!

Απαραίτητα συστατικά για να απολαύσετε καλύτερα μια συναυλία του Σωκράτη:

2 μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού (κατά προτίμηση «Δροσιά»  φυσικά χωρίς νερό), 1 μπουκάλι bombay, 3 τόνικ

Εκτέλεση: Αδειάζουμε ½ μπουκάλι Bombay (αφού προηγουμένως το έχουμε βάλει για λίγη ώρα στην κατάψυξη) στο πλαστικό μπουκάλι του νερού. Κατόπιν, χύνουμε 2-2,5 κουτάκια τόνικ (εγώ προτιμώ λιγότερο!!), κλείνουμε το μπουκάλι και ανακατεύουμε. Γαρνίρεται εύκολα (αν και το ξέχασα) με 2 μικρές φέτες λεμονιού.