2ος Διαγωνισμός Τραγουδιού: Ο Γιάννης Νανόπουλος και το Πέταγμα

Γράφει ο Jorge (jorge)
300 άρθρα στο MusicHeaven

Ακούστε εδώ το τραγούδι Πέταγμα

Η αρχή της ζωής μου και τα πρώτα χρόνια στα θρανία…

Το πρώτο μου κλάμα στην ζωή, ήρθε την στιγμή που βγήκα από τα σπλάχνα της Μάνας μου,της Κυρίας Ισαβέλλας Μαυροειδή.Δευτερόλεπτα όμως πριν κλάψω εγώ, και από τα ίδια σπλάχνα είχε βγάλει την πρώτη της κραυγή η δίδυμη αδελφή μου Ελένη.Ηταν ξημερώματα κάποιας Πέμπτης μας είπαν,λίγο μετά την αρχή της Άνοιξης.

Μεγαλώσαμε μαζί και οι δύο μας, παρέα με την Μάνα Κυρία Ισαβέλλα,τον Άρχοντα Μπαμπά Δημήτρη,την Ψυχή γιαγιά Ελένη και τον Πολυτεχνίτη Παππού Γιάννη, σε ένα δωματιάκι 25 περίπου τετραγωνικών, ενός χωριού ανάμεσα στο Αργος και το Ναύπλιο.Το όνομα του, σου προκαλεί γέλια,καθώς Πυργέλλα το λένε…ακόμα!!!

Χωρίς θέρμανση,χωρίς μπάνιο,χωρίς τηλέφωνο,χωρίς αυτοκίνητο τα πρώτα χρόνια και φυσικά δίχως τηλεόραση,μόνο ραδιόφωνο με λάμπες.

Πολλά τα στόματα για τροφή και οι πορτοκαλιές δεν έφταναν να μας θρέψουν όλους.Προστέθηκαν ζώα….πολλά ζώα,γιά να βοηθήσουν με την παραγωγή και το κρέας τους,κάποια άλλα ζώα να μεγαλώσουν, δηλαδή εμάς.Τα φρόντιζα και εγώ μικρούλης τότε θυμάμαι όσο και όπως μπορούσα, και κάθε φορά που έπρεπε κάποιο να υπηρετήσει τις γαστρονομικές δικές μας η άλλων ανάγκες με έπιαναν τα κλάματα.

Ανάμεσα σε αυτά τα ζώα εγώ και η αδελφή μου Ελένη μεγαλώσαμε και έπρεπε να πάμε σχολείο.Στέγη όμως για σχολείο στο χωριό δεν υπήρχε και έτσι επιλέχθηκε από τους χωριανούς σαν στέγη του, ένα παλιό μικρό ερημωμένο εκκλησάκι στο κέντρο του χωριού που ακόμα υπάρχει.Ο Αγιος Νικόλαος.Εβαλαν μέσα σε αυτό μερικά θρανία ,έναν μαυροπίνακα,ήρθε και ένας δάσκαλος και έγινε….σχολείο,σχολείο,κι έγινε….σχολείο!!!

Στην μέση του δημοτικού,ένας δεύτερος Πατέρας μου με το όνομα του Πατέρα μου Δημήτρης και αυτός,μας λυπήθηκε και παραχώρησε ένα δωμάτιο από το εξοχικό πλέον σπίτι του στο ίδιο χωριό,για να μεταφερθεί εκεί το Δημοτικό σχολείο!!!

Άλλαξε λοιπόν στέγη στο Δημοτικό σχολείο,όμως δεν άλλαξαν οι δυσκολίες της διαδρομής μας προς αυτό, από το σπίτι.Με κρύα,βροχές και χιόνια δώς του ποδαρόδρομο εγώ και η Ελένη μέσα από άσχημους χωματόδρομους, με μόνα πλην όμως αρκετά για εμάς όπλα, το κατά δύναμη χαρτζιλίκι για το κουλούρι από τον μπαμπά,την ευχή της γιαγιάς για καλό μάθημα,τις πρωινές χειρόγραφες ζωγραφιές του παππού δώρο στην σάκκα,και τέλος τα ζεστά ρούχα από την μαμά, που ξεκινούσαν από την κορφή με χειροποίητα πλεκτά καπελάκια,περνούσαν από τα χέρια με ζεστά πλεκτά γαντάκια, και τελείωναν στα νύχια με ένα ζευγάρι πλαστικές γαλότσες για την βροχή,κόκκινες στο διδυμιό και μπλε σε εμένα.

Όσο παράξενο και εάν ακούγεται μετά από όλα αυτά,νοιώθαμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι και αυτό δεν μπορούσε να το αλλάξει τίποτε και κανείς, η μάλλον μπορούσε και αυτός ήταν μόνο ένας….ο Θάνατος.

Είμαστε ακόμη ζωντανοί…..

Πρώτα χτύπησε στο κορμί του πολυτεχνίτη παππού Γιάννη, όταν εμείς τα αδέλφια ήμασταν 14 χρονών.Στην συνέχεια και για δεύτερη φορά, θέλησε να επισκεφτεί το σπιτικό μας ξανά μετά από 20 χρόνια.Φαίνεται ότι τότε ένοιωσε πως άργισε σε αυτή την δεύτερη επίσκεψή του και έτσι αποφάσισε να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος την επόμενη φορά!!!Ξαναγύρισε λοιπόν μετά από 4 χρόνια ,σημαδεύοντας την Κυρία Ισαβέλλα και αμέσως μετά από άλλα 4 χρόνια τον Άρχοντα Δημήτρη.

Έτσι πλέον μείναμε οι δύο μας,εγω και η Ελένη,και είμαστε εδώ μέχρι και σήμερα,πέντε χρόνια μετάαπο την τελευταία επίσκεψη του δρεπανοφόρου.

Ένας χωριάτης στην πρωτεύουσα,που ο αέρας της τον έπνιξε……

Μετά την θητεία μου στον στρατό,ανέβηκα στην Αθήνα για σπουδές στον κλάδο Marketing,όμως τα παράτησα σύντομα γιατί εκτός των οικονομικών προβλημάτων της οικογένειας,κατάλαβα ότι δεν με αφορούσε αυτή η δουλειά.Αφού ασχολήθηκα με διάφορες κατά τύχη και περίσταση δουλειές,μπόρεσα το 1990 να προσληφθώ σε μιά Δημοτική Ραδιοφωνία της Αττικής ως μουσικός επιμελητής,την εποχή που πρόεδρός της ήταν ο Λάκης Χαλκιάς.Συνέχισα ως μουσικός παραγωγός και συνεχίζω να εργάζομαι εκεί έως και σήμερα.

Το 2006 αποφάσισα να εγκαταλείψω οριστικά πλέον την Αθήνα, αφού για εμένα ήταν αφόρητος ο αέρας της και ο τρόπος ζωής εκεί.Δεν είχα πλέον να πάρω τίποτε από αυτην.Επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και ανακατασκεύασα πλήρως το πατρικό μου σπίτι,πληρώνοντας παράλληλα το τίμημα να πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα αρκετές φορές την εβδομάδα.Δεν το έχω μετανοιώσει ούτε λεπτό.

Τα τρία ομορφότερα όνειρα μου ,και ο λόγος για το nickname…..

Από εκείνα τα χρόνια κράτησα πολλά μέχρι σήμερα,όμως τρία πράγματα είναι εκείνα που συχνά-πυκνά με συνοδεύουν στον ύπνο μου,εκτός από τις φιγούρες και τις φωνές της φαμίλιας.

Το πρώτο δεν υπάρχει πλέον και είναι τα δύο θεόρατα πεύκα στην παλιά αυλή μας, που σκέπαζαν ολόκληρο το παλιό σπίτι,ίσως γιατί μου θυμίζουν το οικογενειακό μου δένδρο,ίσως γιατί σε αυτά από κάτω αυτοσχεδιάζαμε τα πρώτα μας παιχνίδια με την αδελφή,ίσως όμως και γιατί αυτά πρώτα που έδωσαν στέγη στα αρχικά μου μουσικά βήματα,γρατζουνόντας την κιθάρα μου κάτω από την άπλετη σκιά τους.

Το δεύτερο και αυτό δεν υπάρχει.Είναι το Κινηματοθέατρο του πατέρα της μάνας μου και παππού μου, Σπύρου Μαυροειδή στο Αργος με τίτλο ΟΡΦΕΥΣ.Εκεί μέσα ο πατέρας μου γνώρισε ως θεατής την μητέρα μου που ήταν στο ταμείο και την ερωτεύτηκε.Εβλεπε το ίδιο έργο τρείς φορές την εβδομάδα για να έχει μια αφορμή στα κόρτε του….βρε τον μπαγάσα!!

Στο καμαράκι προβολής μεγάλωσα μαζί με την αδελφή μου,τυλίξαμε άπειρα καρούλια φιλμ και χτυπήσαμε αμέτρητες φορές το καμπανάκι των διαλειμμάτων.Ηταν η καλή μας έξοδος,φορούσαμε τα καλά μας και δώς του σάμαλι,κώκ λεμονάδες και πορτοκαλάδες,άσε που είχαμε και τα μέσα να μπαίνουμε κρυφά σε ταινίες κατάλληλες άνω των 13!!!

Η τελευταία ταινία πριν κλείσει οριστικά ο ΟΡΦΕΥΣ ήταν…τι ειρωνεία:Σινεμά ο Παράδεισος.

Αυτή είναι και η αγαπημένη μου ταινία,η ταινία της ζωής μου.Ο μικρός Salvatore Cascio του Tornatore είμαστε ακριβώς εγώ και η Ελένη, και ο Philippe Noiret είναι ακριβώς ο παππούς Σπύρος Μαυροειδής.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να χωνέψω ότι ο ΟΡΦΕΥΣ έκλεισε για πάντα και έτσι έφτιαξα τον δικό μου ΟΡΦΕΑ ,το δικό μου Cine Paradiso, 10 μέτρα έξω από το σπίτι μου,μετατρέποντας ένα παλιό σταύλο για άλογα σε ένα μικρό οικογενειακό κινηματογράφο 16 θέσεων,γεμισμένο με ότι κατάφερα να μαζέψω και να σώσω από το κινηματοθέατρο του παππού Σπύρου.

Το τρίτο είναι ένας τζουράς που κρατώ φυλακτό ακόμη από τον παππού Γιάννη….είπαμε πολυτεχνίτης.Τον αγόρασε με ανταλλαγή στην περίοδο της κατοχής για ένα τσουβάλι αραποσίτι.Απο πίσω χειρόγραφα έχει και την ημερομηνία….1941.Ενα τραγούδι έπαιζε όλο και όλο και αυτό ήταν κάποιο που έλεγε:Στην πηγή θα σταματήσω το αλογάκι να ποτήσω.Στην συνέχεια ο πατέρας μου μεγάλωσε το ρεπερτόριο του παππού αφού έπαιζε ακόμη ένα:Νεραντζούλα φουντωτή!!!

Κάποτε κάποτε θυμάμαι, παρακαλούσα τον πατέρα μου να το πιάσει στα χέρια του και να μας παίξει κάτι.Εκείνος γεμάτος περηφάνια και με κόκκινα μαγουλάκια από ντροπή ξεκινούσε το δικό του ρεσιτάλ .Μετά με άφηνε να το παίρνω και εγώ στα χέρια και από τότε φαίνεται ότι άρχισα να ψάχνω για το δικό μου μουσικό όργανο.Γιατί αυτοί και όχι εγώ;

Τα πρώτα μου ορνιθοσκαλίσματα στην μουσική και η συνέχεια τους…..

Κάποια στιγμή λοιπόν στην ντουλάπα μίας ξαδέλφης μου ,είδα παρατημένη μια κλασσική κιθάρα στο μαύρο της το χάλι.Την ρώτησα εάν μπορεί να μου την χαρίσει αφού έτσι και αλλιώς την είχε ξεχασμένη.Ετσι και έγινε.Με χαρά έφτασα στο σπίτι και κάτω από τα δύο μεγάλα πεύκα της αυλής άρχισα να την σκαλίζω .Με τον καιρό και με αυτοσχεδιασμούς στην συνέχεια άρχισα να τοποθετώ στην τύχη τα δάχτυλαμου πάνω στα τάστα της και να μένω σε πατήματα τέτοια που χτυπώντας με το άλλο χέρι τις έξι χορδές ,ο ήχος που ερχόταν να μου αρέσει. Που χρήματα για μαθήματα κιθάρας τότε.Αργότερα έμαθα ότι τα περισσότερα από αυτά που έκανα με τα δάχτυλα του αριστερού μου χεριού,ήταν κανονικές συγχορδίες!!!

Με τον καιρό ,ήρθε και η ανάγκη κάπου στα 16 μου χρόνια, να αρχίσω σιγά-σιγά να αυτοσχεδιάζω διάφορα χαζά πραγματάκια,που όταν σήμερα τα ακούω μια που τα κρατάω καλά φυλαγμένα σε κασέτες να βάζω τα γέλια.Κι όμως,σε εκείνα οφείλω τόσα πολλά σήμερα.

Αργότερα ανεβαίνοντας Αθήνα για σπουδές ξεκίνησα δειλά δειλά εγώ με καινούργια κιθάρα πλέον, μαζί με κάποιον Ζακυνθινό που έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα να φτιάχνουμε τραγούδια, ώσπου κάποια στιγμή βρήκαμε έναν φίλο στα πλήκτρα,έναν άλλο φίλο στα κρουστά και φτιάξαμε το συκγροτιματάκι ΕΝ ΠΛΩ.

Αρχίσαμε διάφορες εμφανίσεις σε μικρές μουσικές σκηνές της Αθήνας,και φεστιβάλ,όμως η ταυτόχρονη αναζήτησή μας για δισκογράφιση έτυχε πλήρης αποτυχίας,μια και όπως μας έλεγαν, τα τραγούδια μας ήταν πιο μπροστά από την εποχή!!!!

Μετά χαθήκαμε ,αφού ο κάθε ένας τράβηξε τον δικό του δρόμο.Στην συνέχεια έφτιαξα ένα άλλο μικρό σχηματάκι που αυτή την φορά είχε και μπουζουξή.Με αυτό κρατήσαμε πιο πολύ και δουλέψαμε περισσότερο επαγγελματικά,σε ραδιοφωνικές εκπομπές,μουσικές σκηνές και μπαράκια της Αθήνας.

Κάποια στιγμή μας τελείωσε και αυτό και έτσι πορεύτηκα μόνος μέχρι και σήμερα.Συνέχισα να φτιάχνω τραγούδια,και να εμφανίζομαι αρκετά συχνά μεταξύ των άλλων και στο Τσάι στη Σαχάρα,όπου και εξακολουθώ να βρίσκομαι εκεί κάποιες φορές τον χρόνο,παρουσιάζοντας τα δικά μου τραγούδια και όχι μόνο.

Τελευταία και με αφορμή την ποιητική συλλογή ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ έχω ξεκινήσει και τις δικές μου προσπάθειες στον χώρο της μελοποίησης,όμως ο δρόμος εκεί είναι πολύ μακρύς ακόμη,αλά συνάμα και τόσο μαγικός….

Πως , γιατί και για ποιόν έφτιαξα το ΠΕΤΑΓΜΑ…..τι θέλει να πει ο ποιητής;

Αλήθεια, πόσο αντιφατικό και παράξενο ήταν για εμένα ,ο απρόσμενος και πρόωρος θάνατος του πατέρα μου να σταθεί αφορμή και ανάγκη για να εμπνευστώ και να δημιουργήσω το ΠΕΤΑΓΜΑ!!

Εκείνος έφυγε ξαφνικά και νωρίς, πριν 5 χρόνια από σήμερα, στις 16 του έκτου μήνα,( 16 σπαθιά …),στις 9 το πρωί ..(9 σκαλιά ..).Λάτρευε τα κρίνα και τα άνθη λεμονιάς,ζούσε μέσα σε ένα περιβόλι γεμάτο πορτοκαλιές εκεί που ήσυχα σήμερα ξαναζώ και εγω με την σειρά μου,και η καρδιά του ήταν τόσο μεγάλη που μέσα χωρούσε όλο τον κόσμο.Ισα που πρόλαβα να του κρατήσω το χέρι για τελευταία φορά εκείνο το πρωί,ίσα που πρόλαβα να του πω ψιθυριστά ότι δεν θα χαθούμε…ότι κάποτε, κάπου θα συναντηθούμε ξανά,και ότι θα του πάω πίσω ότι δεν πρόλαβα να του δώσω σε αυτή την ζωή,και ότι δεν πρόλαβε ο ίδιος να πάρει από αυτήν.

Τον λάτρεψα όσο κανέναν άλλον άνθρωπο στην ζωή μου, και λίγες ημέρες μετά από εκείνη την ημέρα, αισθάνθηκα ασφυκτικά την ανάγκη να φτιάξω την δική μου προσευχή προς εκείνον και να του την τραγουδήσω μια μέρα,γιατί εκτός των άλλων ήθελα να εξαγνίσω την ψυχή μου από ότι έκανα και τον στεναχώρησε σε τούτο τον κόσμο.

Δύο ολόκληρα χρόνια το πάλευα, όμως δεν μπορούσα να γράψω τίποτε.Ωσπου μια Ανοιξιάτικη ημέρα του 2007 ,βρέθηκα στο κατάστρωμα ενός πλοίου με προορισμό την Αίγινα για μια δουλειά που είχα.Κάπου εκεί καταμεσής στο πέλαγος και σχεδόν μόνος επάνω στο κατάστρωμα ,ένοιωσα να φέρνει στα αυτιά μου ο θαλασσινός αέρας την φωνή του.Ηρθε η ώρα……Εψαξα αμέσως γιά μολύβι και χαρτί και άρχισα να του μιλώ.Θυμάμαι ήταν τόσο μαγευτική η διαδρομή σε αυτόν που φοβόμουν μήπως τελικά μαγευτώ από το ταξίδι και δεν φτάσω σε εκείνονΕνα,δύο, τρία και έφυγα από εδώ κάτω, για τον επάνω δικό του κόσμο.

Φτάνοντας σε εκείνον τον Παραδεισένιο Άρχοντα, ήθελα να μείνω για πάντα κοντά του, γιατί εκεί ήταν πανέμορφα,ήθελα να πεθάνω και εγώ μαζί του,όμως αυτός με πρόσταξε να γυρίσω πίσω….δεν είχε έρθει ακόμη η σειρά μου.Ενα,δύο, τρία και επιστροφή στον εδώ κάτω κόσμο πάλι.

Έφτιαχνα σιγά-σιγά την δική μου προσευχή, και την σιγοψιθύριζα.Απλά…ανθρώπινα…συμβολικά…έτσι όπως συνήθιζε να μιλά και εκείνος.Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να αλλάξω τίποτε,γιατί πολύ απλά δεν έφτιαχνα τραγούδι,πόσο περισσότερο τραγούδι για κάποιον διαγωνισμό!!!

Το καράβι σφύριξε άφιξη στην Αίγινα,όμως εγώ δεν είχα τελειώσει από την μαγική διαδρομή σε εκείνον.Εμεινα στην θέση μου,πιστός στρατιώτης στην σκοπιά του, και ξαναγύρισα στον Πειραιά, αφού πλέον ο προορισμός του ταξιδιού για εμένα είχε αλλάξει.

Με την επιστροφή μου στον Πειραιά, είχα ολοκληρώσει και την προσευχή μου σε αυτόν, βάζοντας και την βασική μουσική, για να του την τραγουδάω ψιθυριστά.Τότε ήταν που ένοιωσα μια απίστευτη γαλήνη και μια ανείπωτη χαρμολύπη,γιατί επιτέλους κατάφερα αυτό που πάλευα δύο χρόνια και δεν ερχόταν ποτέ.Χαρά γιατί έφτασα επιτέλους και μίλησα σε αυτόν με στίχους και μουσική, και λύπη γιατί δεν έμεινα εκεί πάνω και πλέον εδώ δεν τον έχω, ενώ ποτέ μου σε αυτή την ζωή δεν πρόκειται να ξαναπώ την λέξη «μπαμπά».

Αυτό είναι το ΠΕΤΑΓΜΑ,και ερμηνεύτηκε χαμηλόφωνα από εμένα, επειδή τις προσευχές μου τις λέω σιγανά,επειδή και εκείνος μιλούσε σιγανά και επειδή η ηρεμία που μου δίνει αυτό το τραγούδι, και η κατάθεση της ψυχής μου κάθε φορά που το λέω, δεν μου επιτρέπει κάτι διαφορετικό.

Από εκείνη την ημέρα που το έγραψα χρειάστηκε να περάσει ένας ακόμη ολόκληρος χρόνος ,για να καταφέρω να ερμηνεύω απέναντι σε άλλους το ΠΕΤΑΓΜΑ.Σε όποιες προσπάθειες και εάν έκανα δεν κατάφερνα να τελειώσω αυτό το «τραγούδι» ,αφού με νικούσαν τα δάκρυα στα μάτια μου, και η φωνή μου σχεδόν έκλαιγε.

Μέχρι την έναρξη του διαγωνισμού το ΠΕΤΑΓΜΑ ήταν φτιαγμένο απλά , με μόνο μια κιθάρα, μέχρι που τόλμησα να το καταθέσω στον διαγωνισμό εδώ.Τότε ήταν που κλείστηκα ατέλειωτες ώρες στο προσωπικό μου studio και άρχισα να του βάζω όργανα και επιπλέον μουσικές ,έτσι όπως εγώ ήξερα ότι αρμόζουν σε αυτή την ιστορία και σε αυτόν τον Μεγάλο άνθρωπο.

Δεν πίστεψα ούτε μια στιγμή ότι το ΠΕΤΑΓΜΑ θα μπορούσε να περάσει στην τελική διαδικασία του διαγωνισμού, πόσο μάλλον να πάρει και την πρώτη θέση.Γιά εμένα ήταν ένα στοίχημα, ότι μπορούν να πορευτούν σε μακρινούς δρόμους τραγούδια, που ως κύρια συνταγή τους έχουν την κατάθεση ψυχής, σε ότι γράφεται, σε ότι παίζεται και σε ότι ερμηνεύεται.Τα τραγούδια δεν τα κάνουν τραγούδια, μόνο οι άψογες φωνές,οι ταχυδακτυλουργικές ικανότητες των οργανοπαιχτών, οι πολυμελείς μπάντες και οι άρτια ηχογραφημένες παραγωγές.Ο μουσικός κόσμος μας σήμερα ,έχει ανάγκη από αλήθειες αυτών που φτειάχνουν και ερμηνεύουν τραγούδια,και οι αλήθειες συνήθως ξέρουν να κρύβουν και μάλιστα πολύ έντεχνα τις όποιες τεχνικές αδυναμίες.

Ποτέ μου δεν θεώρησα και δεν πένεψα τον εαυτό μου, ως τον άρτια πλουτισμένο ερμηνευτή,τραγουδοποιό, στιχουργό η ενορχηστρωτή.Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου και δεν με ενδιαφέρει διόλου να γίνω.

Τώρα σκέφτομαι ότι ίσως τελικά και να ήταν λάθος, η κατάθεση μίας δικής μου προσευχής-τραγουδιού σε ένα διαγωνισμό.Είμαι όμως αυθόρμητος άνθρωπος και πάντα έτοιμος να πληρώσω για τα λάθη μου. Ελπίζω να μην έκανα λάθος μπαμπά, μα αν έκανα….συγχώρα με

Ο αγαπημένος σου γιός….

Γιάννης.

Ακούστε εδώ το τραγούδι Πέταγμα