Οι γνωριμίες του Τσακνή με τον Τριπολίτη και το απαγορευμένο τραγούδι

Απομαγνητοφωνημένη δήλωση του Διονύση Τσακνή στη μουσική σκηνή του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ σε αφιέρωμα στον ποιητή Κώστα Τριπολίτη στις 14.3.2007:

 

Καλησπέρα σας.

Εγώ δε θα κάνω ανάλυση της στιχουργική και της ποιητική δεινότητας του Τριπολίτη για έναν και μόνο λόγο: ποιος τον υπομένει το βράδυ; Θα με πάρει ένα τηλέφωνο θα μου κάνει τριανταέξι διορθώσεις, δώδεκα επισημάνσεις και θα μου πεις ότι “πως εσύ που είσαι τόσο έξυπνος δε κατάλαβες αυτό και εκείνο το πράγμα;” οπότε…

Και επειδή δε ξέρετε τη σημαίνει τηλέφωνο με τον Τριπολίτη, θα σας πω σε λίγο.

Εγώ θα σας μιλήσω για τις γνωριμίες μου με τον Τριπολίτη, δεν είναι λάθος η έκφραση καθως πρόκειται για δύο γνωριμίες διότι η πρώτη έγινε το 1987 και για την άλλη θα σας πω αμέσως μετά.

Το 1987 λοιπόν είχα ετοιμάσει ένα δίσκο (“Το τρίτο μάτι”) στη δισκογραφική εταιρία στην οποία τότε άνηκα, στη MINOS και αφού έγινε προσεκτική ακρόαση του υλικού ο κύριος Μάτσας απεφάνθη ότι “λείπει βρε παιδί μου, ένα τραγούδι λοκομοτίβα βρε παιδί μου! ”

Του είπα τι να κάνω, αυτά γράφω εγώ, δεν έχω.

Μου λέει να σου κάνει ένα τραγούδι ο Τριπολίτης; Χαρά εγώ, λέω βεβαίως γιατί όχι.

Μας φέρνει σε επαφή με τον Τριπολίτη ο κύριος Μάτσας, πηγαίνω στο σπίτι του Τριπολίτη, πέρασα μια κανονική ανάκριση τρίτου βαθμού, του έβαλα όλο μου το υλικό και το άκουσε, μου λέει “δε βρίσκω να είναι ασθενές το υλικό σου, μια χαρά είναι, τι θέλει τώρα ο κύριος Μάτσας;”. Λέω Κώστα μου ένα τραγούδι λοκομοτίβα.

Μου λέει θα κάνουμε το εξής: “εγώ θα γράψω ένα πάρα πολύ αφελές στιχουργικά τραγούδι και εσύ θα το μελοποιήσεις με την ίδια αφέλεια” με παγίδεψε ο μπαγάσας.

Διότι ναι μεν εγώ έκανα μια μουσική αφέλεια, όπως μου το ζήτησε εκείνος, όμως έγραψε ένα τραγούδι πάλι προφητικό.

Σήμερα με τη ρουφιανιά που υπάρχει γύρω μας, που έχει αναχθεί το ρουφιανιλίκι σε επιστήμη σκεφτείτε πόσο προφητικό ήταν το τραγούδι που έγραψε το 1987 είκοσι χρόνια πριν “Το τρίτο μάτι, που όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει και τ’ απαγορεύει”.

Η δεύτερη γνωριμίας μας ήταν το 2001. Είχα μία συναυλία στο Μέγαρο, συμπεριέλαβα στο ρεπερτόριο εκείνης της βραδιάς το “Ανεμολόγιο” ένα τραγούδι που όντος ζηλεύω.

Παίρνω τον Θάνο (Μικρούτσικο) μου λέει “μη με απασχολείς τώρα, έχω δουλειά, κάνει ότι θέλεις! Παράτα μας τώρα! Βάλ το στο δίσκο! Τι θα σου πω εγώ όχι;”

Παίρνω και τον Τριπολίτη, ήξερα τι ώρα πρέπει να πάρω.. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο..

Εκείνο το τηλέφωνο κράτησε ενάμιση μήνα.

Πήραν φωτιά οι γραμμές του ΟΤΕ, του έριξα την ιδέα να κάνουμε έναν δίσκο μαζί, μου απάντησε “ναι γιατί όχι” αλλά δε ξέρετε τι σημαίνει να έχεις στιχουργό τον Τριπολίτη, μου έβγαλε το λάδι.

Εγώ σημείωνα κάθε φορά που μου έλεγε ένα δίστιχο, ένα τετράστιχο, έτσι τά δινε, ένα στίχο… την άλλη μέρα άλλο στίχο... την άλλη μέρα άλλο… και πάει λέγοντας.

Εγώ όμως τα ’γραφα, μου λέει “μη γράφεις! μη γράφεις! θα τα αλλάξω όλα!”

Εγώ όμως τον παγίδεψα, εγώ αυτή τη φορά, έγραφα διότι αν τον άφηνα να τελειώσει με τον τρόπο που αυτός ήθελε τον δίσκο θα ήμασταν στο studio…

Κάναμε λοιπόν τις Γέφυρες και οφείλω να πω δύο πράματα:

Το πρώτο είναι να του ζητήσω δημόσια συγγνώμη διότι ένα τραγούδι του το θεώρησα πάρα πολύ σκληρό τρομάρα μου, για να το συμπεριλάβουμε στον δίσκο μας (αναφέρεται στο τραγούδι “Αν ήξερα”* το οποίο τελικά μπήκε στον δίσκο αλλά σαν ορχηστρικό κομμάτι χωρίς τους στίχους) αλλά το μέλλον είναι μπροστά μας Κώστα, είμαστε νέοι άνθρωποι, θα το κάνουμε.

Και το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι αυτός ο δίσκος που είχε μέσα κάποια τραγούδια που εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που τα μελοποίησα, είναι τραγούδια που επαληθεύουν αυτό που έλεγε η Στέλλα Βλαχογιάννη πριν, ότι ο Τριπολίτης έχει τον πιο αιχμηρό και τον πιο ουσιαστικό και μεστό πολιτικό λόγο στα τραγούδια του. Το “Πρόεδρε ο κόσμος πεθαίνει” είναι ένα τραγούδι που πιστεύω ότι είναι κατά κάποιο τρόπο και η συνέχεια του “Ανεμολόγιο”

Και αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι για το κοινό, έτσι όπως διαμορφώνεται καθημερινά, πλάθεται… μανιπουλάρεται και καθοδηγείται από τους κουκουλοφόρους των οκτώ, “Το κοινό” δηλαδή είναι επίσης ένα προφητικότατο τραγούδι.

Κώστα σε ευχαριστώ πάρα πολύ, μη με πάρει τηλέφωνο αύριο! σε παρακαλώ… έτσι; έχω δουλειές αύριο, ας το… από βδομάδα…

Εδώ με τους φίλους μου, με την Λουΐζα Σοφιανοπούλου αρχικά και με τον Αποστόλη Ψυχράμη και τον Χρήστο Θηβαίο θα σας πούμε δύο τραγούδια απ τις Γέφυρες που ειρήσθω εν πάροδο καταργήθηκαν από την δισκογραφική εταιρία Polygram μάλλον ως επικίνδυνες για την δημόσιαν τάξην…

 

Αν ήξερα *

Αν ήξερα πόσο είσαστε γελοίοι

Μες τη βλακεία που σας περικλείει,

ανέτως θα σας έπιανα τον κώλο

και θα 'χα πέντε Τράπεζες και στόλο.

 

Αν ήξερα πώς γλύφετε κρετίνοι

Τ 'αφεντικά, τις βίζιτες, τα κτήνη

Θα κέρδιζα μιας δυναστείας φαύλης

Τους πύργους τα σαλέ και τις επαύλεις.

 

Αν ήξερα όσα ξέρω διεφθαρμένοι

Θα πάταγα πάνω στα πτώματά σας

Νταβάς αυθεντικός ξάπλας και μάσας

Θα ζούσα μια ζωή ευτυχισμένη.

 

Αν ήξερα πως τρέφεστε απ' τα μίση

Εκλιπαρώντας κάποιον να σας φτύσει

Για κρόουλ θα σας πέταγα στο βόθρο

Να δέεστε για μένανε στον όρθρο.

 

Αν ήξερα παράσιτα της βρώμας,

Πως δίκαιο είναι μόνο της κονόμας,

Τη λιμασμένη φονική σας μούρλα

Θα σκόρπιζα για λίπασμα στα βούρλα.

 

 

 

Το ηχογραφημένο απόσπασμα εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=DkgTS2zjC1U