Οι 13 νέοι στιχουργοί του Μικρού Πολυτεχνείου (Γ κύκλος)

Γράφει ο Σπύρος Αραβανής (spiroos)
63 άρθρα στο MusicHeaven

Όταν πριν τρία περίπου χρόνια μού ζητησε ο Θράσος Καμινάκης να διδάξω στιχουργική στο Μικρό Πολυτεχνείο σκέφτηκα, αποκλείεται! Αυτό δεν διδάσκεται. Ή το 'χεις ή δεν το ´χεις. Στον επόμενο τόνο παραδέχτηκα στον εαυτό μου πως ωστόσο είχα κέρδος από τα ολιγόμηνα σεμινάρια μυθοπλασίας που πήρα στο Μικρό Πολυτεχνείο.  Δούλεψα τη φόρμα μου και κέρδισα χρόνο. Έτσι δέχτηκα να κάνω έναν κύκλο. Τους έβαλα στα βαθιά και μπήκα κι εγώ μαζί τους.

Προετοιμάστηκαν για τον διαγωνισμό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και απέσπασαν τρία βραβεία. Μετά ήθελαν να συνεχίσουμε.

Προχωρήσαμε στον 2ο κύκλο που σαν στόχο είχε να δημιουργήσει ο καθένας τον δικό του κύκλο τραγουδιών. Μετά ήρθε η συναυλία στην Αυλαία και η παρέα εμπλουτίστηκε με πρόθυμους συνθέτες που μελοποίησαν στίχους ( Ρίζος, Κοτονιάς Καραμουρατίδης, Εμμανουηλίδης,  Παλαιοθόδωρου, Πανοσιάν, Αγγέλου κ,α.).

Μετά ήρθε η 4 η ακρόαση της Μικρής Άρκτου να δώσει μια νέα πρόκληση και πολλές διακρίσεις. Την Κυριακή 6 Απριλίου πραγματοποιήσαμε τη δευτερη μεγάλη μας συναυλία στο Γυάλινο upstage.

Τρία χρόνια τώρα αισθάνομαι ότι συμμετέχω σε έναν κύκλο δημιουργών, έστω κι αν μιλάω συχνά από άλλη θέση. Οι στιχουργοί μπορούν να πουν τι κέρδισαν οι ίδιοι. Εγώ πάντως κέρδισα τη χαρά της αλληλεπίδρασης και τη συγκίνηση να βλέπω ανθρωπους που όχι απλά δεν αγνοούν το ταλέντο τους, αλλά θέλουν να το αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούν. Και τα έχουν καταφέρει. Ευχαριστώ βαθιά τους σπουδαστές που εν καιρώ κρίσης επενδύουν σε κάτι που σίγουρα δεν θα τους φέρει χρήματα. Που στην εποχή του τεχνοκρατκού λόγου, σκύβουν πάνω από τις λέξεις και σκάβουν τις έννοιες για να χτίσουν από το τίποτα τα πάντα. Τί άλλο θέλουμε; 

Φωτεινή Λαμπρίδη, στιχουργός, παραγωγός ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 FM και συντονίστρια του Εργαστηρίου Στιχουργικής στο Μικρό Πολυτεχνείο.

* Τα τμήματα Στιχουργικής στους 3 κύκλους , στο Μικρό Πολυτεχνείο, έχουν συντονίσει οι: Γιώργος Ανδρέου, Θράσος Καμινάκης, Φωτεινή Λαμπρίδη και  Κώστας Χατζόπουλος.

*******************

Αμελί [Θεανώ Κωνσταντού,  μελοποίηση: Κώστας Λαμπρίδης]

Ήταν τέλη κάποιου Μάρτη
με τσιγάρο και μια μπύρα,
λαχταρούσες την Μονμάρτη
και σου δάνεισα αναπτήρα.

Έτρωγες μια σοκολάτα,
γαλλικά μου τραγουδούσες
και θυμόσουνα τα νιάτα
κι όσα θα'θελες να ζούσες

Φωτιά εσύ,νερό εγώ
στη γη τ'αλισβερίσι.
Όλα τα βραδια τ'αφελή,
που βλέπαμε την Αμελί,
και κάναμε τα Εξάρχεια
να μοιάζουν με Παρίσι.

Ζήσαμε σα χελιδόνια
δεν το πήραμε χαμπάρι
πώς περάσανε τα χρόνια
στην Κωλέττη, στο διάρι.

Φωτιά εσύ,νερό εγώ
στη γη τ'αλισβερίσι.
Όλα τα βραδια τ'αφελή,
που βλέπαμε την Αμελί,
και κάναμε τα Εξάρχεια
να μοιάζουν με Παρίσι.




***

Όνειρα και υποταγή  [Ανθή Μητροπέτρου, μελοποίηση: Απόστολος Ρίζος]

Βομβαρδισμοί χωρίς φωνή
Τα όνειρα ως το πρωί
Είναι κανόνια και με σημαδεύουν

Εκεχειρία όταν ξυπνώ
Καφέ στα βιαστικά πικρό
Λευκές σημαίες στον ορίζοντα χορεύουν

Θέλω να γίνω σαν παιδί
Που όλο θέλει πιο πολύ
Κι ας το μαλώνουν
Ν αρχίσω πάλι απ´ την αρχή
Τα όνειρα κι η υποταγή
Δε ζευγαρώνουν

Περνούν τα χρόνια καο το γκρι
Πέφτει τα βράδια σαν βροχή
Θέλε δεν θέλει το μυαλό να το χωρέσει

Νικάει το χρώμα η σκουριά
Που όση κι αν έριχνα μπογιά
Άλλο κρυφτούλι δεν θα συγχωρέσει


****

Μικρή Περσεφόνη    [Αριάδνη Λαδα, μελοποίηση: Μαρία Πανοσίαν]

Το μισό μου φεγγάρι
μου φωτίζει τις μέρες
μου στεγνώνει τα μάτια
αποκρούει τις σφαίρες.

Η μισή μου αλήθεια
που λοξά με κοιτάζει
για την άλλη αλήθεια
δεν ρωτά, δεν τη νοιάζει.

Η αθέατη όψη
η κρυφή μου σελήνη
σαν παλίρροια με τρώει
στα σκοτάδια με κλείνει.

Κι όταν πέφτω τις νύχτες
στο κρεβάτι του Άδη
τα σεντόνια μου μοιάζουν
μ' ένα χέρσο λιβάδι.

Ο μισός εαυτός μου
τον απέναντι ψάχνει
να τον βγάλει στον ήλιο
να τον κρύψει στην πάχνη.

Σε δυο κόσμους γυρνάω
μια μικρή Περσεφόνη
πουθενά δεν χωράω
κι είμαι όλο πιο μόνη.



*****
Στα Αριστερά   [Απόστολος Στάικος, μελοποίηση: Λεωνίδας Μαριδάκης]

Κοίτα να δεις που Αριστερά έχει φυσήξει
κι όλοι μαζεύτηκαν στην πόρτα της μπροστά
αλλάζουν χρώμα και ζητάν να τους ανοίξει
κρατάνε δώρα, μα γυρεύουν τα κλειδιά.

Μα σε φοβάμαι Αριστερά μου, σε φοβάμαι
πάλι τον κύκλο θα παλέψεις για σταυρό,
στα Αριστερά εμείς θα μείνουμε της ήττας
στα δεξιά θα αλλάξει ο ύπνος μας πλευρό.

Ήσουνα πάντα σε γωνιά καταγγελίας
τώρα τα λόγια σου ζητούν να γίνουν πράξεις,
κι αν δεν ανοίξεις στα ορφανά του μνημονίου
ίσως νικήσεις και τον δρόμο μας αλλάξεις.


**********

Ασβέστης και αρμύρα    [Ανδρέας Παπαγιαννάκης, μελοποίηση: Γιώργος Κούτσικας]

Ασβέστης και αρμύρα
είναι η δική μου μοίρα
Χώμα και νερό
και τρέμω τον καιρό

Δρόμοι μονοπάτια
κρυστάλλινα παλάτια
Ο πόνος επιμένει
και εμείς ξενιτεμένοι

Θάλασσα Απέραντη Ζωή
Έμαθα να φεύγω το πρωί
Όνειρο Μεγάλο Μακρινό
Ξέχασα για αυτό και δεν πονώ

Του νου μας τα ταξίδια
πάντα γυρνάν στα ίδια
Τα λόγια της καρδιάς
τα παίρνει ο Βοριάς

Ασβέστης και αρμύρα
είναι η δίκη μου μοίρα
Χώμα και νερό
κι αντέχω στον καιρό

Θάλασσα Απέραντη Ζωή
Έμαθα να φεύγω το πρωί
Όνειρο Μεγάλο Μακρινό
Ξέχασα για αυτό και δεν πονώ



********

Το ρούχο του Θεού  [Θοδωρής Τσάκωνας, μελοποίηση: Παναγιώτης Κελάνδριας]

Πλήθος της γης προσκυνητές
λυγούν τη μέση τους μπροστά του,
κι αυτός  στην Πύλη φωτεινός
Θεός στην άσπρη φορεσιά του

Mα ένα παιδί τρελό παιδί
που αλήθεια φόραγε και γύμνια ζούσε
σε περιβόλι μοναχό,
ρόδο που άνθιζε παραμιλούσε

Δεν έχει ρούχα ο Θεός, ρούχο αδειανό μας διαφεντεύει
ρούχο αδειανό που προσκυνάς γυμνός στα ρούχα σου, και το πιστεύει.

Κινάει του κόσμου ο περβολάρης
που αγκάθι πότιζε της γης πικρό
και σε δρεπάνι καβαλάρης
κόβει του ρόδου τον ανθό.

Κι ένα παιδί, τρελό παιδί
που έξω απ’ τη γύμνια του ψηλά πετούσε
στου παραδείσου την αυλή
ρόδο που άνθιζε παραμιλούσε.

Δεν έχει ρούχα ο Θεός,  τρελός μονάχα το πιστεύει
της γης τον κόσμο το γυμνό, ρούχο αδειανό τον διαφεντεύει.

********

Προσευχή   [Μιχάλης Λουλάκης, μελοποίηση: Θοδωρής Κοτονιάς]

Κάνε το δάκρυ προσευχή
Και τον καημό σου ελπίδα
Τον πόνο που μας έκρυβες
Στα μάτια σου τον είδα

Τα όνειρα που σ’ έθρεφαν
Μακραίνουν και μικραίνουν
Κι εσύ βουβά ξεστέριωσες
Κι εκείνα που απομένουν

Σου στέλνω δυο γλυκά φιλιά
Κι ένα κλωνάρι δυόσμο
Όσα στ’ αστερια γύρεψες
θα τα βρεις μες στον κόσμο.

*****

Σκάκι  [Μαρίτα Αλημίση, μελοποίηση: Μαρία Μαθιουδάκη]

Παίζω σκάκι στο ταβάνι
όταν ύπνος δε με πιάνει
με βασίλισσες λαμπρές
και με ματ στρατηγικές

Παίζω σκάκι στη βεράντα
κι έχεις πάντα την αβάντα
δίπλα μου εκεί να είσαι
Βασιλιάς να μην κινείσαι

μα εγώ θέλω ένα άτι, μαύρο να το λέω Ευφράτη
να με κάνει να καλπάζω, το παιχνίδι να διαβάζω

Κάθε βράδυ στο ταβάνι
στήνω αόρατη πλεκτάνη
σπάω χρόνων αλυσίδες
που ποτέ σου δεν τις είδες

Παίρνω πιόνια και ιδέες
τα μαζεύω σε παρέες
και χωρίζω τα ζευγάρια
ίσα άσπρα – ίσα μαύρα

κι ονειρεύομαι ένα άτι,μαύρο να το λέω Ευφράτη
να με κάνει να καλπάζω, το παιχνίδι  να αλλάζω

*******

Το χαμόγελο του πατέρα [ Σταύρος Παπαδόπουλος, μελοποίηση: Πάνος Τσιφτής]

Η μέρα σου τη νύχτα ξεκινούσε
Να σπρώχνεις της ζωής μας το πετάλι
Στην πόρτα η καρδιά μου καρτερούσε
Να ‘ρθεις να μου φιλήσεις το κεφάλι.

Κι αν τύχαινε να νιώθεις κάποια θλίψη
Κι αν είχε πια παλιώσει το παλτό σου
Στα χέρια σου μ’ ανέβαζες στα ύψη
Φορώντας το πλατύ χαμόγελό σου.

Παιχνίδια Κυριακές μες στην αλάνα
Δεν ήσουν ο μπαμπάς μα κάποιος άλλος
Αργήσαμε μας φώναζε η μάνα
Γινόσουνα παιδί κι εγώ μεγάλος.

Πατέρα, Γιώργο και μπαμπά
θέλεις να πάμε σινεμά
μαζί ένα βράδυ
ηρθ' η δική μου η σειρά
να σε κρατάω αγκαλιά
μες στο σκοτάδι.

******


Η Άννα   [Σάσα Παπαδοπούλου, μελοποίσηση: Κατερίνα Παλαιοθόδωρου]
                

Έρχεσαι πάντοτε λιγάκι πριν χαράξει
τσιγάρο ανάβεις σοβαρός και το φουμάρεις
μέσα στα μάτια με κοιτάς και λες ''εντάξει''
''εγω θα είμαι ο τελευταίος που θα πάρεις''

Στην μέσα τσέπη απ' το κουστούμι έχεις κρυμμένο
πάντα ένα όπλο κι ένα κόκκινο λουλούδι
πάνω στο στήθος σε αλυσίδα περασμένο
το φυλαχτό σου κι ας μην είσαι αγγελούδι

Δεν είμαι εκείνη που μαζί της περπατάς
είμαι η Άννα, η γυναίκα μιάς βραδιάς

Φεύγεις κι αφήνεις τα λεφτά σου στο κρεβάτι
κι ενώ δεν πρέπει με φιλάς πάντα στο στόμα
αυτός που πλήρωσε τον έρωτα εισπράττει
την πιο κρυμμένη του αλήθεια με το σώμα

Δεν είμαι εκείνη που μαζί της περπατάς
είμαι η Άννα, η γυναίκα μιας βραδιάς

Θέλω μαζί σου να με πάρεις, πόσο θέλω
μα έξω είναι το αληθινό μπουρδέλο




               
******

Του ριζικού το γνωμικό…   [Αθηνά Σπανού, μελοποίηση: Χρήστος Ζελελίδης]

Αν ήσουν πρίγκιπας μικρός, θα είχες μια σχεδία
πατρίδα μια τελεία, ταξίδια θα’ κανες στο φως
Θα χώραγες σ’ ένα κουτί, κι ας ήσουν μια ευθεία
μια ξέφρενη πορεία, χωρίς του τέλους την αρχή
Κι αν έπεφτες ποτέ στη γη, δε θα’ σουνα κομήτης
σε σπιτικό φεγγίτης, αέρας θα’σουν και βροχή

    Γίναν τα όνειρα πολύχρωμη βεντάλια
     κι αέρα κάνουν σ’ έναν άλλο εαυτό
    άφησες πίσω σου κραυγές και παρακάλια
    είσαι βουνό, του ριζικού σου γνωμικό.

Μικρούλες σκέψεις με φτερά, τα χίλια όνειρά σου
ριζώνουν στη καρδιά σου, μικρέ θνητέ μου πρίγκιπα
κι εγώ να ψάχνω για να βρω τρόπο να σε κοιτάξω
σ’ ένα πλανήτη μακρινό, το σκηνικό ν’ αλλάξω
βεντάλιες όπλα βάφτισες παντού τις ανεμίζεις
στη νύχτα τις γυρίζεις, μικρέ δικέ μου πρίγκιπα

     Γίναν τα όνειρα πολύχρωμη βεντάλια
     κι αέρα κάνουν σ’ έναν άλλο εαυτό
    άφησες πίσω σου κραυγές και παρακάλια
    είσαι βουνό, του ριζικού σου γνωμικό.
Γίναν τα όνειρα πολύχρωμη βεντάλια
    Τριάντα φύλλα σ’ένα κόκκινο βυθό
    Έριξες πίσω σου όλα τα παρακάλια
    Κι έγινες πια του ριζικού σου γνωμικό.

****

Νικηφόρου 13   [Κλειώ Βρεττού, μελοποίηση: Ελευθερία Παναγάκου]

Κάποιος άναψε  τα φώτα
Κάποιος πήρε τ´ ασανσέρ
Κανει θόρυβο η πόρτα
Τρίζει  το καλοριφέρ

Δεν θυμάμαι  στο μπαλκόνι να ´ χω δει ποτέ μου χιόνι
Δεν θυμάμαι στο μπαλκόνι να ´χω δει ποτέ μου χιόνι

Γκρίζα  πάντοτε η μέρα
Είναι  στον φωταγωγό
Τις παντόφλες του πατέρα
Του τις πήγαινα εγώ

Ετσι εχει η ιστορία Νικηφόρου δεκατρία 
Έτσι έχει η ιστορία Νικηφόρου δεκατρία

Για να πάμε στο σχολειο
Μας κρατούσανε σφιχτά
Χάζευα το φαρμακειο
Και του ΙΚΑ την ουρά

Δεν σε ειχα βρει εσένα τότε το 81
Δεν σε είχα βρει εσένα τότε το 81

*******

Να προσέχεις    [Ειρηνη Ψιμίτη, μελοποίηση: Σταύρος Σιόλας]

Να προσέχεις τα σύννεφα που βροχή μέσα κλείνουν,
Κεραυνούς που κλονίζουνε τα σώματα π'αγαπούσες και τώρα σ'αφήνουν.

Να προσέχεις την άσφαλτο που τους δρόμους χωρίζει,
Τα φιλιά που σου δόθηκαν στα χώματα και κανείς τώρα πια δεν τ'αγγίζει.

R: Να προσέχεις τη θάλασσα και το κύμα που θάβει,
Στο βυθό τα ναυάγια του ορίζοντα,
Να προσέχεις και μένανε με καράβι που μοιάζω
Και ονειρεύομαι θάλασσες και βυθό δεν τρομάζω.

Να προσέχεις το τίποτα που με έρωτα μοιάζει
Τον κρυφο που ονειρεύτηκες παραδεισο
Και ο θεός μοναχά τον κοιταζει.