Ήμασταν Εκεί: Λίγο πριν βουτήξουν, τραγουδούν και αφηγούνται

Κάθε φορά που πηγαίνω σε εμφάνιση των Χειμερινών Κολυμβητών αισθάνομαι λες κι είμαι σε μια πρόβα τους, περιμένοντας να κρατήσουμε όλοι μαζί από κάτω σημειώσεις για μια επερχόμενη συναυλία η οποία δε θα έρθει ποτέ. Αφήστε που αν πάω μαζί με παρέα που δεν είναι μυημένη στο είδος, δυσκολεύομαι να τους προϊδεάσω για το τι θα δούνε.

Τρίτη φορά για φέτος στο "Ρυθμός" (και γενικά στην Αθήνα) όλοι μαζί, η βασική ομάδα (Αργύρης Μπακιρτζής, Κώστας Βόμβολος (ακκορντεόν), Χάρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι), Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρα), Θοδωρής Ρέλλος (σαξόφωνο), Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσσο), Διονύσιος Ρούσσος). Ανεβαίνει ο Αργύρης Μπακιρτζής στη σκηνή με το ποτό του και ξεκινάει να συνομιλεί με το κοινό, μας λέει για τα παιδιά του που ήταν ανάμεσά μας και θα παίζανε στο six d.o.g.s. με την μπάντα τους και πως νιώθει και μια αμηχανία. Κι αφού αρχίζει κι επικρατεί κλίμα καφενείου κι αισθανόμαστε όλοι συγχωριανοί, καλεί και τους υπόλοιπους επί σκηνής. Πάντα αυτή είναι η έναρξη των Χειμερινών. Δε θυμάμαι ποτέ να υπήρχε ένα κομμάτι που να κλείναν τα φώτα και να ξεκινάγανε ούτε, όμως, και δύο κομμάτια συνεχόμενα.

"Παγασητικός" και πιο παλιά, λιγότερο "τουριστικά", όπως το "Έτσι όπως πάμε δε χωρίζουμε ποτέ" και τέτοια. Κι αφού πρόγραμμα δεν υπάρχει είτε το επόμενο θα ερχόταν από συνειρμό είτε θα ήταν πάσα του Ρούσσου είτε μια κοινή απόφαση Μπακιρτζή και κοινού.

Ανέβηκαν φίλοι τους παρευρισκόμενοι κι έγιναν χορωδία, ανέβηκε κι ένα νέο παιδί ο Κώστας Κουτσουπάκης από τους (the) DREAMS (που θα έπαιζαν όπως είπαμε στο six do..g.s.) κι έπαιξε τρομπέτα δίπλα στο Ρέλλο, ακούσαμε ιστορίες από το Τσέρνομπιλ, απ' το αεροπλάνο Στελθ και γελάσαμε με τα αστεία τους.

Όταν τελείωσε το πρόγραμμα με το "Όταν θα 'ρθει το καλοκαίρι", ήμαστε γεμάτοι και χαλαροί. Και πάντα ανκόρ "Η προσευχή του μάγκια (Θεέ μου μεγαλοδύναμε)" με όλα τα φώτα κλειστά. Τώρα ραντεβού πια σε ανοιχτούς χώρους και φεστιβάλς ανά την Ελλάδα!