Ο στιχουργός Σαράντης Αλιβιζάτος αποκαλύπτει τις ιστορίες των τραγουδιών του!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
224 άρθρα στο MusicHeaven

«Η Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί» (Θέμης Αδαμαντίδης), «Αννούλα Του Χιονιά» (Αντώνης Καλογιάννης), «Άγγελέ Μου Και Φονιά» (Κωνσταντίνα), «Μέχρι Να Βρούμε Ουρανό» (Γλυκερία), «Με Τους Αλήτες» (Αντώνης Βαρδής) και πολλά άλλα πασίγνωστα τραγούδια φέρουν την υπογραφή του στιχουργού Σαράντη Αλιβιζάτου.
Ο Σαράντης Αλιβιζάτος μιλάει στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη και αποκαλύπτει τις ιστορίες των τραγουδιών του!

Σ.Α.: Ξεκίνησα 17 χρονών με το «Ένας Σατράπης Κάβουρας» (περ. 1968) που κυκλοφόρησε σε 45άρι δισκάκι, μετά έμπλεξα με κάτι μικρές εταιρείες, τη Στούντιο, τη Ρεφρέν κ.λπ., όπου κυκλοφόρησαν διάφορα 45άρια, και μετά μπήκα με τον Σπύρο Σαμοΐλη στο αντιστασιακό τραγούδι λόγω χούντας, με τον Ρίτσο, με τον Βάρναλη… Αυτή η καριέρα μου είναι άγνωστη στο κοινό γενικότερα. Έχω βγει στο «Ξημερώνει» (1980) σαν να είναι μάνα μου η Χαρούλα και πατέρας μου ο Βαρδής. Ενώ πατέρας μου στο τραγούδι ήταν ο Σαμοΐλης όταν μελοποίησε έναν στίχο μου: «Ήρθε ο Χριστός ξανά στη Γη / τους χριστιανούς για να δει / να τους ξαναμιλήσει».

«Μ’ Άφησες Σαν Πόλη» - Χάρις Αλεξίου (1980, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σ.Α.: Εγώ είχα παντρευτεί με τη Μακρίνα, η πεθερά μου ήταν Πόντια, είχα διαβάσει Μενέλαο Λουντέμη, άκουγα όλες τις ιστορίες περί Ποντίων κι έτσι έγραψα το «Μ’ Άφησες Σαν Πόλη». Έδωσα τους στίχους στον Αντώνη Βαρδή κι αυτός έγραψε τη μουσική. Σ’ άλλους δεν το ‘χα δώσει. Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι με το οποίο έγινα γνωστός πια στον κόσμο. Κοίταξε, λειτουργούσε το στοιχείο του αγωνίζομαι να κερδίσω κάποιους στίχους μέσα στο δίσκο της Αλεξίου. Και αυτοί οι στίχοι έπρεπε να έχουν ψυχή, να είναι αληθινοί. Και κατέθεσα, όσο πιο αληθινά μπορούσα μέσα απ’ τα τραγούδια μου, τη δικιά μου ψυχή και τη δικιά μου σκέψη.

«Ένα Γράμμα» - Γιάννης Πάριος (1981, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σ.Α.: Το «Ένα Γράμμα» το είχα γράψει για τη Χαρούλα την Αλεξίου, γιατί μετά το «Ξημερώνει» εγώ της είχα ζητήσει να γράφω μόνο γι’ αυτήν. Αυτή φαγώθηκε να το πει ο Πάριος. Κι έτσι το «Ένα Γράμμα» το είπε ο Πάριος.

«Η Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί» - Θέμης Αδαμαντίδης (1982, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.:Α.: Εγώ είχα συμβόλαιο με τον Μάτσα και όταν του ζήτησα -γιατί δεν τα πήγαινα καλά με τους παραγωγούς του- να φύγω από την εταιρία και να σκίσει το συμβόλαιο για να έχω το δικαίωμα να πάω αλλού, ο Μάτσας το έκανε. Δεν ξέρω τι λένε για τους Εβραίους, αλλά μετά το σκίσιμο του συμβολαίου, οπότε δεν μπορούσα κανονικά να παίρνω ποσοστά -έπαιρνα το 2% από το δίσκο «Ξημερώνει» και θα το έκανε 3%- μου άφησε τα ποσοστά. Έτσι, πήγα στην ΕΜΙ και κάναμε τα «Βοριαδάκια» με παραγωγό τον Νίκο Κιάμο και μέσα εκεί είναι και η «Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί». Η ομάδα του δίσκου ήταν ήδη διαλεγμένη από τον Κιάμο: Θέμης Αδαμαντίδης, Νίκος Νομικός και Γιάννα Κομνηνού. Η «Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί» δεν έχει πολλά στοιχεία. Έχει ένα στοιχείο μόνο: Ότι είχα ερωτευθεί και μ’ είχε ερωτευθεί ένα κορίτσι. Εγώ ήμουν παντρεμένος και δεν «παίξαμε» μαζί. Κι είναι πολύ απλό. Αυτό δεν ξέρω πως γράφεται και πως λέγεται. Η συγκεκριμένη το ξέρει ότι το τραγούδι είναι γραμμένο γι’ αυτήν και με λατρεύει και την λατρεύω. Αγαπιόμαστε ακόμα. Το γιασεμί είναι το δύσκολο παρθενικό άρωμα. Ήταν το άρωμά της που δεν ήθελα να το προδώσω στον άντρα της, γιατί η κοπέλα ήταν παντρεμένη. Είναι κι άρωμα φιλίας το γιασεμί.

Θυμάμαι ότι το 2015 στο τηλεοπτικό show «The Voice», ένας διαγωνιζόμενος επέλεξε να τραγουδήσει το «Η Νύχτα Μυρίζει Γιασεμί» και ο Stavento ενθουσιάστηκε πολύ με την επιλογή αυτού του τραγουδιού.
Σ.Α.: Σου έκανε εντύπωση; Ο Stavento έχει καρδούλα! Κι από τραγούδια που έχουν καρδούλα ενθουσιάζεται. Κωνσταντίνε μου, μες στα τραγούδια μένει η αλήθεια. Και τα τραγούδια μας κριθαρίζονται όπως η κριθάρα που βγάζει το στάχυ από το σιτάρι.

«Μόνος Γυρίζω» - Νίκος Νομικός (1982, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Είναι αλήθεια ότι γυρνούσα μόνος μου στη Σαλονίκη, γιατί έψαχνα ένα σπίτι να νοικιάσουμε. Εγώ είχα ξανανέβει στη Θεσσαλονίκη με τον φίλο μου τον Γιάννη από πολύ παλιά, φιλοξενούμενος, και τότε δεν έψαχνα σπίτι. Αλλά μετά πήγαμε οικογενειακώς, ο γιος μου δεν πήγαινε ακόμα σχολείο, και πήγαμε στη Θεσσαλονίκη γιατί θα τραγουδούσε η γυναίκα μου η Μακρίνα σ’ ένα κέντρο, τη Ρέμβη. Ήταν πολύ σημαντική πρόταση που μας έγινε. Κι αποφασίσαμε να κλείσουμε το σπιτικό μας στα Πευκάκια, στην Αιγίνης, και ν’ ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη. Το τραγούδι έχει κάποια στοιχεία από τον έρωτά μου με τη Θεσσαλονίκη καθώς έψαχνα που θα μείνουμε. Η πίκρα είναι ότι ενώ η Μακρίνα πήγε πάρα πολύ καλά στη Ρέμβη και θα ήταν ένα καλό ξεκίνημα για την καριέρα της, έγινε τότε ο σεισμός της Θεσσαλονίκης και αναγκαστήκαμε και φύγαμε. Ο Νίκος Νομικός ήταν μια πρόταση από την αρχή. Η σχέση μου με τον Μάριο Τόκα ήταν πολύ φιλική και παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα έστω κι αν είχαμε διενέξεις. Στο δίσκο αυτό, «Τα Βοριαδάκια», περιλαμβάνεται και το τραγούδι «Το Αγρίμι» (σ.σ. το ερμηνεύει επίσης ο Νίκος Νομικός), του οποίου οι στίχοι είναι του Μάριου Τόκα και όχι δικοί μου. Αλλά επειδή είχαμε γράψει όλα τα τραγούδια μαζί, μου λέει:
- Δεν θέλω να μπει σε καμία περίπτωση το όνομά μου. Ούτε πίσω!

«Αννούλα Του Χιονιά» - Αντώνης Καλογιάννης (1984, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Εγώ έψαχνα τότε τα «θρησκευτικά» μου. Είχα βρεθεί στους Ιεχωβάδες με κάποια Άννα. Στο δίσκο «Ξημερώνει» (1980), η Χαρούλα τραγούδησε το «Δεν Είδες» σε στίχους δικούς μου. Αυτό είχε δημοσιευθεί στα Επίκαιρα σαν ποίημα: «Δεν είδες τα δάκρυά μου / ίσως φταίω εγώ που τα ‘κρυψα / Δεν άκουσες, δεν άκουσες τα λόγια μου / ίσως φταίω εγώ που τα ψιθύρισα. / Στα μάτια μου όμως δεν διάβασες τίποτα;». Μπήκε από τον Αντώνη Βαρδή η μουσική και η λέξη «ποτέ» («Δεν είδες ποτέ τα δάκρυά μου»). Είχα δώσει στη Χαρούλα κάποια ποιητικά τετράδια και μου ζήτησε, βλέποντας το πρώτο τετράστιχο, να της βάλω ένα κουπλέ ακόμη. Το έφτιαξα, αλλά εκείνη την εποχή εγώ βρισκόμουνα με μία Άννα, η οποία έγραφε κι αυτή ποιήματα κι είχε αντιγράψει από τα Επίκαιρα το «Δεν είδες τα δάκρυά μου». Και της λέω:
- Αυτό πού το βρήκες;

Και μου λέει:
- Εγώ το έγραψα!

Εκείνη την ώρα έπαθα λίγο την πλάκα μου. Είδα πόσο το αγαπούσε και σιώπησα. Μετά έφυγα από τους Ιεχωβάδες κι έτσι βγήκε το «Αχ Αννούλα του χιονιά, δεν θα είμαι πια μαζί σου». Μετά δεν μιλήσαμε με την Άννα και δεν ήξερε ότι το έγραψα γι’ αυτήν. Δεν ήθελα, γιατί θα ντρεπότανε.

«Σ’ Αγαπώ» - Μαρινέλλα & Αντώνης Καλογιάννης (1984, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Αυτό είναι το τραγούδι της γυναίκας μου! Ήταν μετά από στιγμές δικές μας που έκατσα και το έγραψα στο σπίτι. Τη μουσική την έγραψε ο Μάριος Τόκας πάνω στο στίχο. Δεν μπορώ να πω ότι περίμενα πως θα γνώριζε μεγάλη επιτυχία, γιατί ο Καλογιάννης πουλούσε 2.000 δίσκους τότε που κάναμε το δίσκο μαζί. Ήτανε πολύ χαμηλά σε πωλήσεις. Περίμενα κάποια επιτυχία, γιατί του δίναμε καλά τραγούδια, αλλά μικρότερου μεγέθους για να το πω απλά. Το να γίνει χρυσός μέσα στο διάστημα που έγινε και να βγουν δύο επιτυχίες μαζί -το «Αχ, Αννούλα Του Χιονιά» και το «Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη»- ούτε εγώ ούτε ο Μάριος το περιμέναμε, αν και τα πιστεύαμε τα τραγούδια και τα λατρεύαμε κιόλας. Η χαρά του Καλογιάννη ήταν πολύ μεγάλη και θέλω να πω ότι είναι από τους ανθρώπους που μαζί του έζησα τη λέξη «ντόμπρος», τι σημαίνει «ντόμπρος» και τι σημαίνει «ευθύς άνθρωπος». Είναι από τις καλύτερές μου συνεργασίες.

«Άγγελέ Μου Και Φονιά» - Κωνσταντίνα (1987, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Είναι ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε για κάποιον. Γράφτηκε για τις ανάγκες του δίσκου. Δηλαδή όταν έγραφα για την Κωνσταντίνα συντονιζόμουνα στο πόσο μπορώ να την απλώσω μέσα στο στίχο, πόσο στο ερωτικό, πόσο στο κάτι άλλο. Αυτό είναι, να το πω απλά, ένα στημένο τραγούδι μέσα από την πείρα μου να γράφω τραγούδια που προόριζα για επιτυχία. Όπως κι έγινε. Εδώ στο «φονιάς» εννοώ τον δυνατό έρωτα και το δυνατό συναίσθημα. Όπως το έβαλα είναι εμφανέστατο.

«Θάλασσες» - Κωνσταντίνα (1987, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Το είπε η Κωνσταντίνα κι ήταν γραμμένο για την Κωνσταντίνα. Η Κωνσταντίνα περνούσε κάποια δύσκολη κατάσταση στον δεσμό της, ήμασταν πολύ κοντά, το ζούσα και έγραψα τις «Θάλασσες». Μελετούσα τότε τον Μενέλαο Λουντέμη και έβαλα πάρα πολλά στοιχεία από Λουντέμη μέσα στα τραγούδια μου. Όπως το «Ένα ποτήρι θάλασσα» που είχε γράψει για μια Ηπειρώτισσα γιαγιά που ταξίδευε το παιδί της στα καράβια και η γιαγιά δεν ήξερε τι είναι θάλασσα. Και ζήτησε από κάποιον ένα ποτήρι θάλασσα. Το δοκίμασε κι έφτυσε αλάτι (σ.σ. χαρακτηριστικό είναι το ποίημα-αφιέρωμα στον Λουντέμη που έγραψε ο συνεξόριστός του στη Μακρόνησο Γιάννης Ρίτσος όπου γράφει: «κι η μάνα σου μ’ ένα ποτήρι θάλασσα αλατισμένη…»). Εντάξει, αυτά είναι ποιητικά, δεν μπορείς να τα περάσεις όλα μέσα σ’ ένα τραγούδι. Τότε ήταν η εποχή που συνεργαζόμουνα με τον Μάριο Τόκα και με την Κωνσταντίνα ήμασταν πάντα φίλοι. Εγώ περίμενα αυτό το τραγούδι να γίνει επιτυχία από την Κωνσταντίνα αλλά δεν ακούστηκε τόσο πολύ γιατί μπήκαν μπροστά κάποια άλλα τραγούδια, όπως το «Άγγελέ Μου Και Φονιά» κ.ά. Οι «Θάλασσες» έμειναν πίσω και ήταν σχεδόν άγνωστες. Μέχρι που κάποια στιγμή με πήρε ο Δημήτρης Μητροπάνος τηλέφωνο και μου λέει:
- Θα πω τις «Θάλασσες». Πως θες να το πω; «Μέσα στα μάτια μου να διαβάζεις όσα με λόγια δεν σου ‘χω πει» ή «ό,τι με λόγια δεν σου ‘χω πει»;
- Πες το όπως σου πάει καλά.

Δεν ήταν πρόταση δικιά μας να το πει ο Μητροπάνος. Νομίζω ότι ο Μάκης Μάτσας πρότεινε αυτή την επανεκτέλεση από τον δίσκο της Κωνσταντίνας. 

«Και Ζαλίστηκα» - Γλυκερία (1987, μουσική: Αντώνης Στεφανίδης)
Σ.Α.: Στο «Και Ζαλίστηκα» τη μουσική έγραψε ο φίλος μου ο Αντώνης Στεφανίδης που «έφυγε» πρόσφατα. Είναι μία από τις επιτυχίες που είχαμε κάνει όταν ήρθα από τη Γαλλία. Τότε μου είπε:
- Δώσε μου ό,τι δεν σου παίρνει ο άλλος Αντώνης! (σ.σ. ο Βαρδής)

Και του έδωσα το «Και Ζαλίστηκα». Ήταν κι η εποχή που έψαχνα περίεργα μέτρα, αλλιώτικο γράψιμο… Ήθελα να φύγω από το κατεστημένο, αυτό το 7-8-8-7, 9-5-5-5, τα μετρημένα δηλαδή. Προσπαθούσα να σπάσω τις φόρμες. Μου άρεσε να κάνω πειράματα τέτοια. Το τραγούδι έγινε πρώτη εκτέλεση με τη Μακρίνα. Δεν ακούστηκε καθόλου, γιατί δεν «πήγε» και ο δίσκος, καθότι υπήρξαν κάποια προβλήματα. Έγινε δεύτερη εκτέλεση με την Γιάννα Κομνηνού και τελικά ακούστηκε με τη Γλυκερία που ήταν δύναμη.

«Το Σημάδι» - Κωνσταντίνα (1987, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Το «Σημάδι» δεν είναι γραμμένο για το λαιμό καμιάς. Είναι ένα τραγούδι όπου φτιάξαμε το ρεφρέν και παιδευόμασταν με τον Τόκα κάποιους μήνες για να βρούμε τα κουπλέ. Κάτι δεν του έβγαινε μουσικά του Μάριου… Κι εγώ έκανα διάφορα κουπλέ γι’ αυτό το τραγούδι. Είναι ψαγμένο με πολλούς τρόπους. Αυτή η γραφή ήταν το τελευταίο μας καταστάλαγμα. Δηλαδή είχε κάνει και διαφορετικά κουπλέ ο Μάριος, με άλλη μελοποίηση και άλλα μέτρα. Με τον Μάριο δουλεύαμε πάρα πολύ στο σπίτι του. Μαζί. Πότε με την κιθάρα, πότε με το πιάνο εκείνος, κι εγώ έγραφα στίχους εκείνη την ώρα. Δουλεύαμε «ζωντανά». Υπήρχε άριστη συνεργασία. Εγώ ξυπνούσα το πρωί και πήγαινα σπίτι του, στο φοιτητικό διαμέρισμά του στου Ζωγράφου, και εκεί δουλεύαμε. Δεν ήταν μόνο η έμπνευση της ημέρας. Ήταν κι ένα ολόκληρο πακέτο με χαρτιά που κουβαλούσα και δοκιμάζαμε διάφορους στίχους, μελωδίες κ.λπ. Με τον Μάριο ψάχναμε πολύ τα κομμάτια. Ανάμεσα στην εκτέλεση της Κωνσταντίνας και του Πάριου, θα πω ευθαρσώς ότι προτιμώ της Κωνσταντίνας γιατί ήταν η πρώτη εκτέλεση και με «σημάδεψε». Είχε κι αυτό το απαλό, το κοριτσίστικο ύφος…

«Πιο Πολύ» - Κωνσταντίνα & Μάκης Χριστοδουλόπουλος (1989, μουσική: Παναγιώτης Μαθιέλλης)
Σ.Α.: Εδώ είναι μία… ερωτική παρασπονδία κάποιας, δεν είναι τραγουδίστρια ούτε καμιά άλλη γνωστή, που είχε το θάρρος να απατήσει τον άντρα της. Είναι μια αληθινή ιστορία. Μόνο που ενώ λένε ότι η γυναίκα συνήθως κρύβει, εδώ είναι η γυναίκα που το είπε. Και μας βγήκε το «Πιο Πολύ». Ήταν ιδέα του Παναγιώτη Μαθιέλλη να φωνάξει τον Χριστοδουλόπουλο. Εγώ δεν το έγραφα σαν ντουέτο. Και γι’ αυτό έχει αυτό το σημείο, το «Πιο Πολύ», το οποίο ήταν να το πει η Ντίνα μόνη της. Αλλά είχε πολύ ωραία ιδέα ο Μαθιέλλης γιατί έκανε μεγάλη διαφορά ο Χριστοδουλόπουλος. Ταιριάξανε τα ηχοχρώματά τους κι αυτό οδήγησε σε μια μετέπειτα επιτυχία, το «Καίγομαι».

Το 1989 έχω κυκλοφορήσει κι έναν άλλο δίσκο, «Τα Ρεζίλικα». Εκεί έχει ένα τραγούδι «Ελλάδα»: «Ελλάδα, γέρικη ελιά, με μπάτσο και νομάρχη / τη φυσική σου ομορφιά την κατουράνε Βλάχοι». Αυτό το τραγούδι το είχα στείλει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ήτανε η χρονιά που είπανε πως δεν βρήκανε 20 καλά τραγούδια και βγήκε «κουτσό» το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με 17 τραγούδια. Ψιλοαγανακτισμένος που δεν βρήκανε άλλα τραγούδια, γιατί υπήρχε και το δικό μου που είχε απορριφθεί, μίλησα με τον συνθέτη και του λέω:
- Σε παίρνει να πάμε Θεσσαλονίκη και να βγούμε ευθέως μέσα στον κόσμο;
- Μαζί σου κάνω ό,τι θες!

Την ίδια μέρα του φεστιβάλ, ξεκινήσαμε, πάμε Θεσσαλονίκη και όταν έγινε το διάλλειμα στο τέλος του πρώτου μέρους, λέω στον συνθέτη μου:
- Μόλις πει «συνδεόμαστε με Αθήνα» ανεβαίνουμε!

Ανεβήκαμε μεν, αλλά είχαν καταλάβει τι θα τους έκανα και κάνανε ψεύτικη έναρξη και την καταγράφανε μόνο μέσα στο Παλαί ντε Σπορ. Με το που αρχίζει το καλαματιανό, «Ελλάδα γέρικη ελιά…», έγινε ένας πανικός με τον ρυθμό του τραγουδιού. Χαμηλώσανε τα μικρόφωνα, μόλις άρχισε να χειροκροτεί το κοινό χάθηκε η φωνή, δεν έγινε καμιά σύνδεση με Αθήνα βέβαια κι έτσι ο κόσμος από τις τηλεοράσεις δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Αλλά η Θεσσαλονίκη το ξέρει. Ο Τύπος, κατά το ήθος του, έγραψε διάφορα. Η αλήθεια είναι αυτή που ακούς. 

«Θα Φύγω Με Τους Φίλους Μου Για Κάιρο» - Κωνσταντίνα (1990, μουσική: Παναγιώτης Μαθιέλλης)
Σ.Α.: Ήταν ένα τραγούδι που το ‘χα γράψει για ροκ. Το είχα δώσει στον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ. Ήταν αλλαγμένος λίγο ο στίχος, αλλά τον είχα γράψει για τον Λάκη. Το Κάιρο το είχα σκεφτεί εξ αρχής. Έτσι το είχα δώσει και στον Λάκη. Εγώ που πήγαινα στην Κεφαλονιά τα καλοκαίρια, από την μαυρόασπρη τηλεόραση ακόμη, έπιανα τότε αιγυπτιακούς σταθμούς και έβλεπα και κάποιες μεγάλες συναυλίες που κάνανε στην Αίγυπτο. Είχαμε την τύχη στην Κεφαλονιά να πιάνουμε καλή εικόνα και καλό ήχο. Και την είχα ψιλοερωτευθεί την Αίγυπτο.
Προφανώς του είχα δώσει του Λάκη και κάποια άλλα μαζί, τα κράτησε στο συρτάρι του… Εγώ δεν ρώτησα μετά. Είχε περάσει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, 3-4 χρόνια, και μου έμεινε. Το έδωσα για την Κωνσταντίνα και το μελοποίησε ο Παναγιώτης Μαθιέλλης. Και όντως έγινε κάτι άλλο. Και γνώρισε επιτυχία. Να σου πω την αλήθεια, πήρα τη χαρά ότι έγινε μια επιτυχία της Κωνσταντίνας. Μάλιστα, μας πήρε το Υπουργείο Πολιτισμού και πήγαμε μία εκδρομή -μαζί όλοι οι συντελεστές- στην Αίγυπτο! Και στο Κάιρο κάναμε κι ένα video clip!

«Μες Στα Χέρια Σου Χάνομαι» - Αντύπας (1990, μουσική: Παναγιώτης Μαθιέλλης)
Σ.Α.: Ω, Θεέ μου, αυτό τί είναι τώρα; Α, θυμάμαι, θυμάμαι! Το είχε κάνει ο Μαθιέλλης και το είχε τραγουδήσει πρώτα ένας τραγουδιστής, δεν μου έρχεται το όνομα τώρα, και το έδωσε στον Αντύπα ο Μάτσας. Με τον Αντύπα είναι η δεύτερη εκτέλεση, όχι η πρώτη. Ο συγκεκριμένος τραγουδιστής για τον οποίο γράφτηκε το τραγούδι, δεν έκανε καριέρα. Κι είχε φαγωθεί ο Μάτσας, αυτό το τραγούδι κι ένα ακόμη νομίζω, αλλά τελικά ο Αντύπας πήρε μόνο αυτό, κάτι τέτοιο. Αλλά ήταν επιλογή του Μάτσα να το πει ο Αντύπας αυτό το τραγούδι.

«Ταξίδια Στο Φεγγάρι» - Κωνσταντίνα (1990, μουσική: Παναγιώτης Μαθιέλλης)
Σ.Α.: Τα «Ταξίδια Στο Φεγγάρι», τώρα τι να σου πω… Μια ιστοριούλα που την έφτιαξα με το μυαλουδάκι μου. Δηλαδή, έπρεπε να γράψω τότε στίχους για την Κωνσταντίνα κι έφτιαξα κάτι νεανικό. «Απόψε θέλω αμερικάνικα ταξίδια πάνω στο φεγγάρι». Να σου πω την αλήθεια, είχα επηρεαστεί από ένα παλιό κομμάτι σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη «Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα». Νομίζω ότι είχα στο νου όταν το έγραφα, την επιτυχία που είχε κάνει το «Να Παίζει Το Τρανζίστορ» και επέμενα με τον Μαθιέλλη να το μελοποιήσει για κάποιο σουξεδιάρικο. Κι έτσι μελοποιήθηκε σαν «κράχτης τουρισμού». Τα ταξίδια μ’ αρέσουν πάρα πολύ. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ κι έχω ταξιδέψει αρκετά.

«Καίγομαι» - Μάκης Χριστοδουλόπουλος & Κωνσταντίνα (1991, μουσική: Παναγιώτης Μαθιέλλης)
Σ.Α.: Αυτό ήταν ένα στοίχημα, πραγματικά. Ένα στοίχημα με μένα, να πετύχω ένα τραγούδι. Έχοντας δει το δέσιμο των δύο φωνών, του Χριστοδουλόπουλου και της Κωνσταντίνας, όταν κάναμε το «Πιο Πολύ», είχα πει του Παναγιώτη να κάνουμε κι άλλο τραγούδι. Και μου λέει:
- Να κάνουμε!

Η αλήθεια είναι ότι παιδεύτηκα πραγματικά. Έκανα μια βδομάδα για να το φτιάξω. Ήτανε νοηματικό τραγούδι. Ξεκινήσαμε στιχουργικά. Του το έδωσα του Παναγιώτη έτοιμο. Το δούλεψα και μπορώ να πω ότι αυτόν τον στίχο τον μελοποίησε καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα ότι θα βγει. Έγινε τότε πραγματικά μεγάλη επιτυχία.

«Στάζεις Έρωτα» - Τόλης Βοσκόπουλος (1991, μουσική: Μάριος Τόκας)
Σ.Α.: Ο Μάριος θα συνεργαζόταν με τον Τόλη και μου είπε:
- Θέλω ερωτικούς στίχους για τον Τόλη.

Και έχοντας στο νου μου τον Τόλη έγραψα το «Στάζεις Έρωτα». Δεν είναι ούτε βιωματικό ούτε τίποτε άλλο. Απλά έγραψα ερωτικούς στίχους για τον Τόλη.   

«Μέχρι Να Βρούμε Ουρανό» - Γλυκερία (1992, μουσική: Στέλιος Φωτιάδης)
Σ.Α.: Το «Μέχρι Να Βρούμε Ουρανό» ήταν γραμμένο 5-6 χρόνια πριν και είναι ένα ερωτικό τραγούδι που βγήκε κάτι σαν τον «πρωινό καφέ» που λέμε. Το μελοποίησε αρχικά ένας φίλος μου Κερκυραίος, ο Λάκης Τσιλιάνος. Θα έκανε έναν δίσκο, τον οποίο τελικά δεν έκανε. Και βρίσκομαι κάποια στιγμή στο στούντιο και ακούω το τραγούδι «Δεν Υπάρχουν Άγγελοι». Εγώ έλεγα «μέχρι να γίνουμε άγγελοι». Έγραφε η Γλυκερία τον δίσκο της τότε και της πήγα τον στίχο λέγοντας ότι θέλω να τον μελοποιήσει ο Φωτιάδης. Έτσι έγινε το «Μέχρι Να Βρούμε Ουρανό», που στην αρχή δεν κύλησε σαν σουξέ. Δεν ακούστηκε. Άργησε να «σκάσει». Μετά από έναν χρόνο κύλησε και ακούστηκε πανελλήνια. Υπήρχε το τραγούδι του Σπαθάρη με τον Καραγκιόζη («Για Την Ελλάδα»), σε στίχους του Πάνου Φαλάρα, που προβλήθηκε αλλά μετά καταξιώθηκε το «Μέχρι Να Βρούμε Ουρανό». Κάπως έτσι έγινε. Και πιστεύω πως τώρα είναι ένα από τα κλασικά τραγούδια της Γλυκερίας.

«Θα Λες, Ήταν Ένας» - Τόλης Βοσκόπουλος (1993, μουσική: Νίκος Λαβράνος)
Σ.Α.: Εγώ παρακολουθούσα τον Τόλη από τότε που τραγουδούσε το «Θα πάρω τη βαλίτσα μου». Από πιτσιρικάς. Τον είχα για σταρ. Και ζητώντας ερωτικά τραγούδια έγραψα κι αυτό. Προσπάθησα να καδράρω στο τι θα ήθελε να πει ο Τόλης. Δεν το έγραψα για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Περισσότερο επικεντρωνόμουνα πάνω στον Τόλη και στο τι θα ήθελε να ακούσει το κοινό του. Δεν το έψαξα καθόλου αν ήταν εγωιστικός ο στίχος. Στο ερωτικό, το εγωιστικό κυριαρχεί αλλιώτικα.      

«Με Τους Αλήτες» - Αντώνης Βαρδής (1994, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σ.Α.: Με τον Αντώνη, αν και κάναμε αρκετά ερωτικά τραγούδια, πάντα ψάχναμε και κάτι κοινωνικό, κάτι να πούμε. Έκατσα να γράψω καινούργια τραγούδια που μου είχε ζητήσει, κάτι λέγαμε για την Ελλάδα, κάτι έτσι να σκαρώσουμε, και μου βγήκε αυτό. Είναι ερωτικό και κοινωνικό μαζί. Λέμε μέσα και για τον πόνο της Ελλάδας. Όταν το έγραφα, το ένιωσα ότι θα γίνει επιτυχία.

«Σε Αγάπησα Στον Μέγιστο Βαθμό» - Αντώνης Βαρδής (1994, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σ.Α.: Ήθελε ο Αντώνης ερωτικό τραγούδι και μου έλεγε:
- Γράφε ερωτικά!

Οπότε έφτιαχνα κάποια στιχάκια, του τα έδειχνα, κι όταν το είδε αυτό, από την αρχή τού χτύπησε. Μου λέει:
- Αυτό θα το φτιάξω!

Όμως αυτό είναι ένα τραγούδι όπου έχουν αλλαχθεί κάποιες λέξεις και το φέρω βαρέως.  Η Χριστίνα Μαραγκόζη επέμενε στο στίχο «μου περνάει απ’ το μυαλό να σε σκοτώσω» ενώ εγώ είχα γράψει κάτι άλλο, του τύπου «πιο ψηλά στα ουράνια θα σε υψώσω». Κάτι τέτοιο. Εγώ φόνο μες στο τραγούδι δεν καταγράφω. Η φράση αυτή μπήκε γιατί επέμενε η Χριστίνα πως έτσι είναι πιο εμπορικό το τραγούδι. Ο Αντώνης μου ζήτησε την άδεια. Μου λέει:
- Τι λες;
- Ρε συ, «να σε σκοτώσω»;  Εγώ δεν λέω, αλλά άμα λες…
- Το λέει η Χριστίνα. Ας το, θα το βάλουμε έτσι.
- Βαλ’το έτσι…

Γιατί αυτός τραγουδούσε εξάλλου. Όμως η αλλαγή αυτή άλλαζε το νόημα. Το να σκοτώσεις, χύνεις αίμα. Άλλο «στους ουρανούς θα σε υψώσω», ή ό,τι άλλο ψάχναμε, και άλλο «να σε σκοτώσω». Εγώ δεν θέλω ούτε απ’ το μυαλό να μου περνάει αυτή η σκέψη! Εκεί είμαι ψεύτης στο λόγο μου, γιατί αυτός δεν είναι ο λόγος μου.

«Θα Σε Περιμένω» - Αντώνης Βαρδής & Γιάννης Βαρδής (1995, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σ.Α.: Μου είπε ο Αντώνης:
- Θέλω να κάνω ένα τραγούδι με τον πιτσιρικά.

Και μου έδωσε μελωδία. Και πάνω σ’ αυτό έγραψα τη συνομιλία του μπαμπά με τον γιο.

«Στην Ελλάς Του 2000» - Στέλιος Καζαντζίδης, Πάνος Κατσιμίχας, Αντώνης Βαρδής, Χάρης Κατσιμίχας (1995, μουσική: Αντώνης Βαρδής)
Σ.Α.: Αυτό ήταν ένα στοίχημα για μένα. Γιατί όταν ο Αντώνης μου ζήτησε στίχο, και μάλιστα που να δένει αυτό το τρίο (Καζαντζίδης-Κατσιμίχα-Βαρδής), η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα. Ο Αντώνης μου είπε:
- Κέντησέ το. Μπορείς να το φτιάξεις.

Και ταλαιπωρήθηκα αρκετά για να γράψω αυτό το τραγούδι. Με παίδεψε 20 μέρες τουλάχιστον. Γραφόταν ο στίχος αλλά ο Αντώνης μου είχε δώσει και μουσικά μέρη, που σε κάποιο βαθμό μπορούσαν να αλλοιωθούν. Είχα κατά κάποιο τρόπο το μουσικό μέρος αλλά είχα και αρκετή ελευθερία ν’ αλλάξουμε κάτι. Και γι’ αυτό δεν είναι έμμετρο εντελώς. Η μελωδία δεν είναι μετρημένη στην κλασική φόρμα. Κουράστηκα αλλά δικαιωθήκαμε. Βγήκε κάτι πολύ όμορφο. Όταν το άκουσα την πρώτη φορά είπα «μπράβο» στον Αντώνη. Τρελάθηκα με τον Στέλιο και την ερμηνεία του στο κομμάτι. Όντως ο Αντώνης είχε κάνει πολύ πετυχημένες μελωδίες για να δέσει αυτό το τρίο και, εντάξει, είπα κι ένα μπράβο και σε μένα!

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, που όμως δεν ακουστήκανε, είναι το «Άννα» με την Γλυκερία. Ένα πανέμορφο κομμάτι. Η μουσική είναι του Στέλιου Φωτιάδη. Ένα άλλο, που περίμενα ότι θα γνώριζε επιτυχία αλλά έπεσα έξω, είναι το «Με Τους Βάρβαρους». Είναι στον ίδιο δίσκο με τους «Αλήτες».
Κοίταξε, μπορεί να έγραφα κάποια μέρα και δύο και τρεις στίχους, το θέμα είναι ότι εγώ δεν πήγαινα στον Αντώνη ό,τι έγραφα. Επέλεγα να έχει μία νεωτεριστική πρόταση αυτό. Μια φρασούλα καινούργια. Αυτά έδινα στον Αντώνη, που είχαν να πουν κάτι περισσότερο.
Ο Μάριος Τόκας και ο Αντώνης Βαρδής είναι εντελώς διαφορετικά μουσικά κεφάλαια. Και φαίνεται. Ο Μάριος έχει αυτό το απλοϊκό ύφος, το μελωδίστικο αλλά πιο απλό. Ο Αντώνης ήταν πιο σύνθετος ως συνθέτης. Και ενορχηστρωτικά πάντα πρωτοτυπούσε. Είχε αυτό το χάρισμα, να φτιάχνει ωραίες ορχήστρες κι ας μην ήξερε να γράφει μουσική.

Και οι δύο έφυγαν νωρίς.
Σ.Α.: Φίλε, να σου πω, αυτή είναι η πίκρα η δικιά μου. Φύγανε όπως λες οι δύο βασικοί μου συνεργάτες. Όταν έφυγαν αυτοί, εγώ ακυρώθηκα μέσα στο χώρο. Δεν είχα συνθέτη να «παίξω». Και δεν είχα τη διάθεση να κάνω καινούργιες επαφές. Άκουγα ονόματα διάφορα αλλά δεν… Έφυγε κι ο Αντώνης Στεφανίδης που θα έκανα και κάποια πράγματα μαζί του αλλά λόγω συστήματος έμεινε στην απέξω,. Τυχαία πέρυσι βρέθηκα μ’ έναν φίλο του γιου μου, τον Κώστα Λιάκο, που ασχολείται με τη μουσική, παίζει κιθάρα, είναι καλή φωνή κι είναι και καλός συνθέτης και κάτι παλεύω να κάνω φέτος.

Εγώ ζω μόνο από το τραγούδι, να το πω πολύ απλά. Είχα βάλει στόχο να ζω από τον στίχο. Και τα κατάφερα. Αναγκάστηκα, το λέω αναγκάστηκα, να γράψω ερωτικό τραγούδι. Βέβαια το ερωτικό τραγούδι το αγαπώ και το λατρεύω. Απλά δεν ήμουνα στη φάση, σαν στιχουργός, να «παίξω» στο κοινωνικό-πολιτικό τραγούδι γιατί και οι συνθέτες που βρέθηκα μαζί τους, όπως ο Μάριος και ο Αντώνης, ήθελαν ερωτικό τραγούδι, άσχετα που περάσαμε με τον Αντώνη και κάποια με κοινωνικά στοιχεία. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έζησε μέσα από το τραγούδι χωρίς να κάνω κάποιες ιδιαίτερες παραχωρήσεις στη γραφή μου, π.χ. να αναγκαστώ να γράψω σκυλάδικο για οικονομικό συμπλήρωμα.

Σαράντη, σ’ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.
Σ.Α.: Εγώ σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Να είσαι καλά!