Τα μεγαλοπιάσματα του μικρού αέρα

Ένα παιδί, λίγο μικρότερο από τον αεράκο, στεναχωρημένο που η ζωή στο μικρόκοσμό του είχε αναστατωθεί τόσο έντονα, προσπάθησε να βρει με ποιο τρόπο, θα μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση.

Σκέφτηκε πολύ και αποφάσισε πως τη λύση θα έπρεπε να τη δώσει ο τρανός αέρας του βουνού που ήταν παλιός και σοφότερος. Έτσι έβαλε σε ένα σακί, λίγο ψωμοτύρι και το παγούρι με το νερό του και μια και δυο ξεκίνησε ν’ ανέβει στο βουνό να μιλήσει με τον αέρα του.

Περπάτησε, περπάτησε, λαχάνιασε, αναψοκοκκίνισε, ίδρωσε, μα δεν το έβαλε κάτω. Λίγο πριν το σούρουπο, με τα γόνατα κομμένα από την κούραση, έφτασε στην κορυφή του βουνού και συνάντησε τον τρανό αέρα, που ετοίμαζε το βραδινό του. Τον χαιρέτισε με ευγένεια και με τον απαιτούμενο σεβασμό κι αφού ήπιε με ευγνωμοσύνη, το ζεστό τσαγάκι που το φίλεψε, του εξήγησε το λόγο που τον είχε οδηγήσει ως εκεί πάνω.

Ο τρανός αέρας, άκουσε προσεχτικά τα λόγια του παιδιού και μετά ξέσπασε σε δυνατά γέλια. Τόσο βροντερά που τα ψηλά έλατα του βουνού τραντάχτηκαν, πήγαν ήρθαν πέρα δώθε, σαν να χόρευαν σάμπα.

Το παιδί γέλασε κι εκείνο, μα μια ανησυχία έσμιξε λιγάκι τα φρυδάκια του. Φοβήθηκε, πως έκανε τόσο δρόμο, μόνο και μόνο για χωρατά και πως θα γυρνούσε άπραγο στο ταλαίπωρο λιβαδάκι.

Προς μεγάλη του ευχαρίστηση, η επόμενη κίνηση του σοφού αέρα, που του είπε ψιθυριστά στο αυτάκι του ένα μυστικό , το γαλήνεψε. Κι αφού τον καληνύχτισε, πήρε τραγουδώντας χαρωπά, τον εύκολο πια κατηφορικό δρόμο του γυρισμού.

Το επόμενο πρωινό, το παιδάκι, πλύθηκε, ομορφοστολίστηκε και έτρεξε να βρει τον μικρό αέρα του λιβαδιού. Μόλις τον είδε, έκανε μια βαθιά υπόκλιση σαν να είχε να κάνει με κάποιον τρανό και φοβερό άρχοντα και του είπε:

Ξέρω πως σου αξίζει να γίνεις ο αέρας του βουνού και μπορώ να σε βοηθήσω να τα καταφέρεις. Λες πως μόλις φτάσεις εκεί πάνω θα εξοντώσεις τον γέρικο αέρα και αφού πάρεις τη θέση του θα τον ξεπεράσεις. Λοιπόν κάνε ότι σου πω και θα σε πάω εγώ στο βουνό. Είναι πανεύκολο! Μπες μέσα στο σακί μου. Εγώ θα κάνω πως παω βόλτα στο βουνό. Όταν φτάσω στην κορυφή, σε αμολάω και τον κανονίζεις…

Έτσι κι έγινε! Ο μικρόμυαλος αεράκος στρώθηκε στο σακί του παιδιού και το αγόρι πήρε πάλι το δρόμο για το βουνό. Ο τρανός αέρας, τους υποδέχτηκε δήθεν έκπληκτος και ταραγμένος. Και μετά από μια γελοία και κωμική μάχη με τον μικρό αέρα, που τον χτυπούσε σαν να ήταν φτεράκι από κλωσσόπουλο και του γαργαλούσε τα πλευρά έδωσε μια και εξαφανίστηκε.

Ο μικρός αέρας, φούσκωσε περήφανα σαν το παγώνι και κοίταξε τριγύρω στο βουνό απολαμβάνοντας το καινούργιο του βασίλειο. Έκανε να φυσήξει και να δείξει ποιος πραγματικά είναι, μα έσπασε τα μούτρα του.

Η δύναμή του δεν έφτανε ούτε για να πάει από το ένα δέντρο στο άλλο. Η πραγματικότητα του άνοιξε τα μάτια. Έμαθε πως δεν φτάνει να είσαι σε μεγάλη θέση για να είσαι σπουδαίος. Πρέπει να είσαι σπουδαίος στην κατάλληλη για σένα θέση.

Αμέσως, φώναξε τον τρανό αέρα του βουνού κι αφού του ζήτησε συγνώμη, μπήκε πάλι στο σακί του μικρού παιδιού και ξαναγύρισε στο λιβάδι, όπου ζει και βασιλεύει μέχρι σήμερα.

Όποιος μάλιστα περάσει από εκεί, τον ακούει να τραγουδάει πως σπουδαίο δεν είναι να χάνεις την ενέργειά σου προσπαθώντας να πετύχεις μεγάλα και ακατόρθωτα πράγματα, αλλά να κάνεις καλά αυτά που σου αναλογούν.

Γιατί για κάποιους άλλους τα δικά σου έργα είναι τα άπιαστα όνειρά τους…