αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

Επαίτης στην πόρτα μας

Το πρόσωπό σου βαθουλωμένο απ’ τον ήλιο και το χρόνο, ρυτίδες παντού και λίγο πιο πίσω δυο μάτια γαλανά ξεθωριασμένα. Ζητάς να αγοράσω λίγη απ’ τη μουσική σου - πόσο άραγε αποτιμάται έστω μία νότα - αυτή που ποτέ δε θα σκοτώσει η πειρατεία. Γιατί και συ μήπως σαν πειρατής δε μοιάζεις, μ’ ένα χαμόγελο κουρσεύεις την ψυχή μου κ’ ύστερα είσαι ήδη μακριά...

Γράφει το μέλος Διακογιαννης Γιαννης (divided)
2 άρθρα στο MusicHeaven

Σχόλια

Σάββατο 16 Ιούλ 2005

Είσαι γύρω στα 30 και δείχνεις εξαντλημένος. Αν παίζεις θέατρο τότε είσαι γεννημένος ηθοποιός. Σε κοιτάζω με απαξίωση, έχω προβλήματα βλέπεις, πού θα πάω διακοπές και αν θα αργήσω στο ραντεβού μου. Έχεις και εσύ ένα δικό σου κάπως σοβαρότερο: που και πώς θα κοιμηθείς απόψε. Μου επιστρέφεις την απαξίωση καρφί κοιτώντας με ίσια στα μάτια. Ένα πορτοφόλι γεμάτο και ένα πρόσφατο μπάνιο με έκαναν καλύτερο σου; Με ποιο δικαίωμα κρίνω εσένα και αποφασίζω αν αξίζεις ή όχι τον οίκτο μου; Δε μου τον ζήτησες άλλωστε.

Το τρένο φτάνει Πειραιά. Σου δίνω κάτι και προχωράω, σε λίγο η θάλασσα θα τα σβήσει όλα και εγώ γαλήνιος θα βυθιστώ στην τακτοποιημένη μου ζωούλα. Με κυνηγάς 50, 100 μέτρα για να μου δώσεις τα χαρτομάντιλα που αντιστοιχούν. Δε σηκώνεις κουβέντα. Όσοι υποστηρίζουν ότι το φιλότιμο χάθηκε ας σε αναζητήσουν σε κάποιο παγκάκι.

Καμιά φορά εύχομαι να εξαφανιζόσασταν όλοι μονομιάς. Θα ‘ταν μια λύση εύκολη. Για να μη νιώθω τόσο μικρός και απελπιστικά προσκολλημένος στο προσωπικό ευ ζην μου. Συγχωρέστε με.

Από το ίδιο μέλος

No_Music

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

tetraktis

#2503 / 16.07.2005, 18:22 / Αναφορά
Γιάννη καθώς διάβαζα το κείμενο σου, αναδύθηκε από τη μνήμη μου ετούτο το απόσπασμα του μεγάλου μας ποιητή.

Αποφάσισα λοιπόν να το παραβάλω, καθώς το ανακαλώ ασυναίσθητα, κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος, όχι μόνον με τις καταστάσεις αυτές, αλλά κυρίως και με τον εαυτό μου μέσα από αυτές. Καθώς κι εσύ, όπως διαπίστωσα.

Κι έσκυψα προς την ψυχή μου,

σαν σε άκρη πηγαδιού,

κ' έκραξα προς την ψυχή μου

με το κράξιμο του νου

κι από το πηγάδι το βαθύ,

σαν από ταξίδια, ξένη,

προς εμένα ανεβασμένη

ξαναγύρισε η φωνή.

Κωστής Παλαμάς.