1 Ιουνιου, οπως και τοτε. Στην τελευταια μας συναντηση, πριν φυγω για παντα. Αλλοι γιορταζουν μια ενωση, ενα γαμο, μια γεννηση κι εγω ενα αποχωρισμο. Που βαστηξε δυο γεματα χρονια και μου 'κλεψε οτι πολυτιμο ειχα, την εφηβια - ενηλικιωση μου. Πως να πεταξεις μακρια δυο ολοκληρα χρονια και να κολλησεις την αυριανη μερα κοντα στην αλλη την παλαιοτερη, εκεινη που σε σημαδεψε? Μα γιατι αγαπαμε τις πικρες μας, τι μας πιανει κι αγκαλιαζουμε σφικτα οτι χειροτερα μας εχει πονεσει? Γιατι δεν αρχιζουμε να γελαμε δυνατα, ξεφρενα, οπως κανουν κι οι αλλοι? Μονο χαμογελαμε με θλιψη, σαν φωτογραφια πολυκαιρισμενη...
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Οι Ελληνίδες!
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Συνέντευξη του Νίκου Καλλίνη (Εκείνος+Εκείνος)
Ένα σχόλιο για το bullying
Υπέροχα κατάμαυρο
Βήματα στη βροχή
Al-Andalus: Ένα ιπποτικό μυθιστόρημα φαντασίας - του Γιώργου Μπιλικά (Orfeus)
Ρατσισμός