Σε ακρογιάλι ερημικό

Ξέρω μια θάλασσα,
κάπου μακριά,
σε ακρογιάλι ερημικό,
οι μούτσοι χάνονται εκεί,
ψυχή δεν μένει,
καράβια πλέουν στ’ανοικτά,
και έχω αφήσει,
την καρδιά μου στη στεριά.

Μία καλύβα έχω φτιάξει,
με σχοινιά,
κι απο καλάμι πορφυρό,
την έχω πλέξει,
σαν λίγο βρέξει,
να μπορέσω να σωθώ,
και την ελπίδα έχω αφήσει,
εκεί μέσα να με περιμένει.

Έχω μια βάρκα,
να μαντεύω τον καιρό,
κι όταν φυσάει,
να μαζεύω στον αφρό τα φύκια,
και τα κουπιά της,
έχουν σπάσει απο καιρό,
κινείται μόνο,
απ’των ανέμων τη συνήθεια.

Ξέρω μια θάλασσα,
εκεί κάτω μακριά,
σε περιμένω να’ρθεις ένα καλοκαίρι,
δεν έχω τίποτα άλλο,
να γεμίσω την καρδιά,
μονάχα ένα φυλακτό,
απο της φύσης τις κορδέλλες,
...για το χέρι.