Κούφιος Απολογισμός

Ξύπνησε στο κρεββάτι του,καποια στιγμη μεσα στην νύχτα... Δεν ήξερε τι ώρα είναι. Κοίταξε δεξιά και πάνω στο γραφείο που ήταν το ρολόι. Η ώρα εδειχνε 3:40. Πονούσε όλο του το σώμα. Σταμάτησε τις χημειοθεραπείες αφού όλα πλέον ήταν προδιαγεγραμένα. Κοίταζε το ταβάνι χώρίς να σκεφτόταν τίποτε. Απο κάπου ακουγόταν μια μελωδία παράξενη. Σηκώθηκε αργά απο το κρεββάτι και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του μεγάλου και κακοφωτισμένου δωματίου του, ψάχνωντας να βρεί απο που έρχεται αυτή η... παράξενη μουσική.

Ο πόνος τον δίπλωσε και έπεσε κάτω κουλουριασμένος προσπαθώντας μάταια να τον καταπραυνει. Όλα τώρα άρχισαν να φαίνονται διαφορετικά. Ο χώρος με τον χρόνο είχε στήσει χορό και μπέρδευε τα νεανικά και μαυρισμένα απο την αρρώστια μάτια. Τα χρώματα πήραν άλλες, περίεργες αποχρώσεις και οι αισθήσεις του όλες είχαν μπερδευτεί. Έτρεμε και κρύωνε. Κοιταξε προς την κλειστή πόρτα θέλωντας να φωνάξει βοήθεια αλλα δεν καταφερε παρα να εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις και να περιμένει να έρθει το τέλος του.

Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ένας άντρας καλοντυμένος και ψηλός με γκριζα πυκνα μαλλια. Ηταν δεν ήταν 50 χρονών. Τον έβλεπε πρώτη φορά και όμως του ήταν γνώριμος. Ήξερε ποιος ήταν. Μάλλον το διαισθάνοταν. Ω, τι κρίμα που τον είδε στα 27 του χρόνια. Άδικο και αταίριαστο για την ανθρώπινη φύση. Ο άντρας περίμενε εκεί στο κατώφλι. Κοίταξε τον νέο βαθαα στα μάτια. Έπειτα το ρολόι του. Του έδειξε με χειρονομία οτί εχει 5 λεπτά. Μετά απλά το τέλος...

Σηκώθηκε απο το πάτωμα λες και δεν είχε αρρωστήσει ποτέ του. Δεν πονούσε αλλο. Έκατσε στο κρεββάτι του και στήριξε το προσωπό στα χέρια του. Είχε έρθει η ώρα να αντικρύσει το παρελθόν του. Την ζωή του. Να κάνει μία γρήγορη αναδρομή στην σύντομη ζωή του. Πρώτη φορα εκανε κατι τέτοιο. Δεν σκεφτόταν ποτέ. Παραδομένος στις απολαύσεις της σάρκας δεν χρειαστηκε ποτε του να σκεφτει οτι θα ερχοταν αντιμετωπος καποτε με τις πραξεις του. Δεν είχε μάθει ποτε του να σκέφτεται, ετσι του φαινόταν δύσκολη και πρωτόγνωρη αυτη η εμπειρία που στερήθηκε για χαρη αλλων εμπειριων. Το κατάλαβε. Και ομως δεν φαινόταν μετανοιωμένος. Είπε μέσα του οτι έζησε ευτυχισμένος. Το ξαναείπε. Ήθελε να ξεγελασει ποιον; Τον εαυτό του; Παραδέχθηκε στον εαυτο του και στην καρδια του πως οτι εκανε το εκανε για να μην σκεφτεται. Για να μην σκεφτεται ποσο δυστυχισμενος ειναι αυτος και οι γυρω του. Γιατι στον κοσμο υπάρχει δυστυχία. Ποτέ του δεν στερήθηκε τίποτε. Είχε τα πάντα και όμως δεν είχε τίποτα. Τίποτα που αν το συγκρίνες με τον θάνατο έπειτα θα στεκόταν και θα είχε αξία... Και όμως, είπε. Δεν μπορεί. Και εψαξε στις μνημες του να βρει κάτι που άξιζε. Θυμηθηκε την μηχανή του, τον φορητό του υπολογιστή, την πανάκριβη ηλεκτρικη κιθάρα που είχε αγοράσει απο γούστο και μόνο χωρίς να καθήσει να ασχοληθεί ποτέ μαζί της. Τζίφος. Τίποτε. Ότι έκανε στην ζωή του ήταν υποκατάστατα για να γεμίσει την άδεια του ψυχή. Τότε θυμηθηκε την Καίτη. Ο πρώτος του έρωτας. Και είπε πως αυτο όντως άξιζε. Είχε φροντίσει να ξεχάσει οτι η Καίτη έμπλεξε με ναρκωτικα και αυτοκτόνησε αμέσως μετα τον χωρισμό τους. Και χωρισαν γιατι ήταν πολύ λιγη για αυτον. Ήθελε κατι πιο πολύ.. Μια πιο απελευθερωμένη κοπέλα έλεγε... Μία φωνή του τα θύμησε όλα αυτα και τότε κύλισε ένα δάκρυ. Θυμήθηκε πως όλες οι επόμενες κοπέλες του ήταν κοπέλες της μιας βραδιας, σχεσεις δίχως νόημα. Δίχως ουσία. Μακάρι να είχε μπει στην διαδικασία αυτη νωρίτερα για να αλλαξει την ζωή του. Για να παραδώσει την ψυχη του με περηφάνεια. Και να πεί ΟΚ, αυτος ο χρονος μου έλαχε αλλα τον αξιοποίησα με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα τύψεις και μετάνοια. Αφου συνηδητοποίησε πως δεν έκανε τίποτα για τον εαυτό του. Και η αλήθεια είναι οτι δεν είχε κάνει τίποτε για κανέναν.

Είχε μάθει να απαιτεί και να αποκτά τα πάντα. Οτι του άρεσε. Ποτε του βέβαια δεν δούλεψε. Είχε τους γονείς του να φροντίζουν για αυτον και τα καπριτσια του. Και όμως να τωρα... τι έμεινε απο όλα αυτα; Τι δεν θα έδινε για 1 μέρα ακόμα ζωής. Να κάνει οτι δεν έκανε 27 χρόνια. 27 χρόνια; 12 χρόνια σχολειο, 4 χρονια σπουδες και 2 για το μεταπτυχιακο του. Βάλε και τον στρατό... Τιποτε απο ολα αυτα πλεον δεν είχε νόημα. Όλον αυτον τον καιρο, ποτε του δεν εκτίμησε τα δώρα που του είχαν δοθεί όσο ηταν υγειής. Και πρωτα πρωτα το δώρο να είναι υγειής. Αρτιμελής. Να μπορεί να βλέπει, να ακούει να μυρίζει. Όλα αυτα τα είχε δεδομένα. Τίποτε όμως δεν είναι. Πόσοι άνθρωποι δεν τα έχουν όλα αυτα, και όμως μπορούν να πουν οτι ζουν. Οτι έζησαν. Οτι αγάπησαν, πόνεσαν, χάρηκαν, προσπάθησαν. Τα κατάφεραν ή και απέτυχαν. Και όμως όλα αυτα είναι η ζωη και δεν βρίσκεται πίσω απο καμία υπερκαταναλώτική του ανάγκη. Και για αυτα θα έπρεπε να ζεί. Τώρα όμως ήταν αργά... Ο Θάνατος του έγνεψε και κατάλαβε πως ο χρόνος του και όλα είχαν τελειώσει. Μία μέρα ακόμη... 24 ώρες θα του ήταν αρκετές. Θα έκανε ότι δεν έκανε όλη του την ζωή. Και όμως τα 27 του χρόνια του φαίνοταν στην αρχή πολύ λιγα...

Την επομένη ξύπνησε στο κρεββάτι του. Ζούσε. Μόνο που τώρα το ήξερε. Τίποτε δεν θα ήταν ίδιο πλέον...