Στων Βράχων Σου Τη Λύσσα

---

Στων Βράχων Σου Τη Λύσσα

‘Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα!’
(Οδυσσέα Ελύτη, ‘Το Άξιον Εστί’, ‘Τα Πάθη, Γ΄’)

Μιλάω στις πέτρες και μ’ ακούνε
βράχοι ολάκεροι
που η θάλασσα ξερνάει τα καράβια
που πάνω τους γαντζώνονται οι πνιγμένοι να σωθούν
τα κύματα όπως φτύνουν τον αφρό τους, έτσι – μιλώ
κι αυτοί ακούνε

Τα λόγια ενός πνιγμένου ακόμα
χορτάτοι λες από πνιγμό, μα δε βαριούνται –
μετρούν τις λέξεις με συμπόνια ζηλευτή
πυξίδα στων παθών τους παραλλήλους
νησιά φυτεύουν στων χαμένων πλοίων την ατέλειωτη ερημιά
στην μοναξιά των αστεριών σκορπούν λιμάνια
Και στων βυθών το λοξοδρόμι στήνουν φάρους
τα φουσκωμένα στήθια τρίβοντας τα χείλη τα σκασμένα γλείφοντας
τ’ απέλπιδα κορμιά γλιστρώντας στην τραχιά τους ράχη

Μικροί θεοί της θάλασσας που στήνουν καραούλι
στου πεινασμένου Ποσειδώνα τη γροθιά – στη λύσσα των ματιών του

Αιώνια δικασμένοι – ριζωμένοι στο θυμό του
διψώντας για βροχή
στης άτρωτης αλμύρας την αφόρητη φαγούρα

Και κάθε ανάσα που γυρεύει τη στεριά τους, πόνος –
φουρκίζει της αβύσσου την κατάρα – κι ορδές χελιών τους τρώνε
κύματα αφηνιασμένα τους ξυρίζουν δόντια τους γδέρνουν
Κι αυτοί εκεί, θες από αντίδραση – σπιθίζουν χνάρια στο νερό
σκορπούν λιμάνια φτύνουν φάρους
ξεσκίζοντας τα πεινασμένα χέλια καταπίνουν τη χολή τους

Έτσι. Από αντίδραση. Φτύνοντας τ’ αλάτι στη δαρμένη πλάτη τους
Σκίζοντας στα δυο την άνιση τη μέρα
Χιμάνε ασίκηδες με τόξα και με βέλη
στου ανήλεου Ποσειδώνα τις σπηλιές
κι ατάραχοι τσιμπάνε το θυμό του

Μα όταν τραγουδάνε, οι ασκοί σωπαίνουν –
τ’ αγρίμια κλαίνε οι φώκιες πλέκουν σταυρωτά διχτυωτούς μανδύες
την άρρωστη ψυχή για να σκεπάσουν
ποτάμια φάλαινες χορεύουν στις γραμμές του φεγγαριού
τα φύκια ανθίζουν κι αγκαλιάζουν τις χελώνες

Κι οι φθονερές σειρήνες κρύβονται στη ξιπασιά τους
Τυφλές στου σκοταδιού το μένος σκιάζονται απ’ τη γύμνια τους
Καταπίνουν τη φωνή τους και πνίγονται

Έτσι κι εγώ μια τέτοια νύχτα
σφυρίζω το τραγούδι των βράχων – κι αυτοί, μου απαντάνε
Μου γλυκαίνουν το παράπονο μ’ ύμνους της θάλασσας και λόγια ανείπωτα
Κι εγώ πίνω ρακί μ’ αλάτι και ρουφάω μοναξιά
Έτσι. Από αντίδραση.

Άνθρωποι ακούτε;; Άνθρωποι…