Κατ' αρχάς, νομίζω ότι έχει γίνει ένα μικρό αλλά ουσιώδες λάθος εξ αρχής. Θεωρώ ότι ο τίτλος του topic θα έπρεπε να είναι "Η Αλεξίου τα έβαλε με τη Χαρούλα". Εξηγούμαι.
Την ιστορία που κουβαλά η συγκεκριμένη καλλιτέχνις την γνωρίζετε λίγο-πολύ όλοι. Με το να κάτσουμε να αραδιάσουμε με ποιους έχει συνεργαστεί 30 χρόνια τώρα και τι έχει τραγουδήσει, δε θα μας πάρει ούτε η επόμενη βδομάδα. Μιλάμε για ένα ιερό τέρας του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού.
Μα ακριβώς εδώ είναι το θέμα! Ότι όλοι αγαπήσαμε τη Χαρούλα απ' το "Δυο παλλικάρια απ' τ' Αϊβαλί", το "Όλες του κόσμου οι Κυριακές", την "Αριστοτέλους", το "Όλα σε θυμίζουν" και δε συμμαζέυεται. Και όταν μπήκε η δεκαετία του '90, η Χαρούλα δεν έμεινε στάσιμη. Με το "Δι' ευχών", τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της εγχώριας δισκογραφίας, προσφέροντάς μας έναν άρτιο και κυρίως (γιατί αυτό είναι που λείπει πλέον από την εποχή μας) διαχρονικό δίσκο. Και πολύ καλά έκανε που συνεργάστηκε με τους ΟΠΑ και ερμήνευσαν το πολύ όμορφο "Μες στα δυο της μάτια" (προτιμήστε την live εκτέλεση).
...και μετά, τι έγινε; Γιατί κάτι -αναγκαστικά- συνέβη. Και δεν αναφέρομαι στην -πασιφανή- πτώση της φωνής της, μοιραία επήλθε κι αυτό. Όπως όμως επήλθε και στους άλλους 3 της "παλιοπαρέας" (Νταλάρας, Πάριος, Γαλάνη). Είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν μιλάμε για άτομα που 35 χρόνια ασκούν τη φωνή τους αδιάλειπτα και έχουν φτάσει την ηλικία των 55-60. Αναφέρομαι στις επιλογές της. Αναφέρομαι στο ύφος της. Αναφέρομαι τέλος στον λόγο της. Γιατί ένας καλλιτέχνης δεν είναι αποκομμένος από την κοινωνία, οφείλει να έχει λόγο με ουσία. Στην αρχή, θεώρησα ότι ήταν ιδέα μου να βλέπω ένα μπλαζέ ύφος σε οποιαδήποτε συνέντευξή της τα τελευταία χρόνια. Ώσπου ήρθε η περίφημη συνέντευξή της με τη...
Ρούλα Κορομηλά. Ειλικρινά, πίστεψα ότι ήταν φάρσα. Μέχρι που την παρακολούθησα ιδίοις όμμασι και ωσί. Δεν άντεξα μέχρι τέλους. Στο μπλαζέ ύφος είχε προστεθεί μια άκρατη αυταρέσκεια, όμοια με εκείνη των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Το αν κάποιος καλλιτέχνης εκπέμπει ειλικρίνεια ή όχι, για μένα -και όχι μόνο- μετρά σε τεράστιο βαθμό, διότι, εκτός της ιδέας του στρατευμένου καλλιτέχνη (για μένα δεν υπάρχει άλλος), έχει άμεσο αντίκτυπο και στη δουλειά του. Κάπου εκεί η Χαρούλα έπαψε για μένα να λέγεται Χαρούλα και μετετράπη σε Αλεξίου.
Όταν πριν κάποιους μήνες άκουσα ότι θα συνεργαζόταν με τον Θεοφάνους, δεν εξεπλάγην ουδόλως. Μάλιστα είπα: γιατί όχι; Πλέον η εμπορικότητα είναι το ζητούμενο, οι πρωτιές στην ΙFPI, το άνοιγμα σε όλα τα στρώματα του κοινού. Όταν όμως επιλέγεις αυτόν το δρόμο, τότε μοιραία έρχονται και οι επιπτώσεις. Θες αγαπητή κα Αλεξίου να πουλήσεις και σε αυτόν που -για να χρησιμοποιήσω και λέξεις της αγορας- "την βρίσκει" με τα ελληνάδικα; Καλά κάνεις. Θα χάσεις όμως από την άλλη ένα πιστό κοινό που σε αγάπησε χρόνια τώρα για την αγάπη που έδειξες στο ποιοτικό τραγούδι. Γιατί, με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν μπορώ να "την βρω" με το "Κύμα", ένα κατ' εξοχήν εμπορικό τραγούδι του κου Θεοφάνους και να ακούω και κλεφτά μια "Αριστοτέλους" να θυμάμαι τη μουσική μου παιδεία. Άμα θέλω κάτι τέτοιο, ακούω μια Γαρμπή που τουλάχιστον είναι αυθεντική. Γράφει ο Jorge ότι ο δίσκος θα μείνει στην ιστορία. Ναι, θα μείνει ως το επιστέγασμα της κατάρριψης του μύθου "Χαρούλα". Γιατί μουσικά, θα ξεχαστεί σαν τον κάθε δίσκο που βγάζει μια Βανδή ή Βίσση. Θυμηθείτε το μετά από 2 χρόνια. Κι επειδή καλύτερος και πιο αμείλικτος κριτής από τον ίδιο το χρόνο δεν υπάρχει, εδώ είστε κι εδώ είμαι.
...τα Αρίων; Μα διαβάσατε τα παραπάνω, και σας ξενίζουν τα Αρίων; Ο δίσκος είναι ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ, τα Αρίων είναι μια αμιγώς ΕΜΠΟΡΙΚΗ φιέστα, όπερ έδει, δείξαι. Απλή επαγωγή είναι. Και δεν γνωρίζω αν όλα αυτά -η συνεργασία με τον δημοφιλή Κότσιρα, με τον Θεοφάνους, τα Αρίων- γίνεται λόγω φωνητικής πτώσης. Δεν το αποκλείω καθόλου. Θεωρώ όμως ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην αλλοτρίωση του χαρακτήρα και των ιδεών της, το άνοιγμα στο "απέναντι" κοινό έγινε για τη δημοσιότητα και την εμπορικότητα, κι όχι μόνο για να κρατηθεί στο παιχνίδι.
Η Χαρούλα δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Θα την ακούμε και θα την αγαπάμε και θα αγοράζουμε τους δίσκους της κι εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Η Αλεξίου θα πουλάει τρελλά στο παρόν. Απλά κάποτε θα σταματήσει, όταν το παρόν θα γίνει παρελθόν. Και τότε θα έρθει νέο κύμα εμπορικών τραγουδιών. Θα πουλήσει, θα σταματήσει. Μέχρι πότε θα τραγουδά; Όταν τα τραγούδια έχουν ημερομηνία λήξης, από ένα σημείο και μετά μπαγιατεύουν. Και σε 6-7 χρόνια, θα βγάλει και έναν -έσχατο- δίσκο με τίτλο "40 χρόνια Χαρούλα", κάτι σαν κάθαρση, όπου θα περιλαμβάνει τα τραγούδια για τα οποία την αγαπήσαμε, γιατί η υστεροφημία είναι το πιο σημαντικό για κάθε καλλιτέχνη που έχει δημιουργήσει ολόκληρο μύθο γύρω από το όνομά του και συνήθως, αυτό που θυμόμαστε για έναν άνθρωπο, είναι το τελευταίο πράγμα που έκανε. Στο μεταξύ, όταν θα συζητάμε για την
Χαρούλα Αλεξίου (Χαρούλα+Αλεξίου), νομίζω ότι η λέξη "κρίμα" θα είναι αυτή που θα βγαίνει πιο συχνά από το στόμα μας, όπως -mutatis mutandis φυσικά, για να μην παρεξηγηθώ, το τονίζω- όταν ακούμε το "Δώδεκα" της Άννας Βίσση και στο καπάκι το "Μπουμ μπουμ μπουμ". Κι ένα γιατί με ένα μεγάλο ερωτηματικό πάντα θα αιωρείται στη συνείδησή μας.
Όλα αυτά γιατί δε μου αρέσουν οι μετά Χριστόν προφήτες. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά ο χρόνος να με βγάλει ψεύτη.
)
