Φίλε διάβαζα το σχόλιά σου και σαφώς έχεις γνώση στο αντικείμενο όμως δε συμφωνώ καθόλου με πολλά από όσα λες! Το αν η Ζήνα είναι πιο σωστή και ακριβώς στη σωστή τονικότητα από την Τσαλιγοπούλου σαφώς και σχετίζεται με το ρεπερτόριό της. Δεν πιστεύω να μπορείς να συγκρίνεις το επίπεδο δυσκολίας τεχνικά των δημοτικών ή και της πρωτότυπης δισκογραφίας της Τσαλιγοπούλου με αυτό της Ζήνας. Όταν ένας τραγουδιστής απευθύνεται κυρίως στη μάζα εννοείται πως θα ερμηνεύσει τραγούδια πολύ ευκολότερα μελωδικά ώστε να μπορεί και ο απλός ακροατής κι αυτός που θέλει απλά να περάσει ωραία, να το μάθει, να το αγοράσει και εν τέλει να πουλήσει η τραγουδίστρια. Σαφώς όσο ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας ανεβαίνουν και τα ποσοστά ατελειών στην τεχνική.
Κι αν ακόμη κάποιοι ισχυριστούν ότι η Πέγκυ Ζήνα έχει σωστή και καλή λαϊκή φωνή, στο τεράστιο κεφάλαιο που λέγεται ερμηνεία η ζυγαριά για ακόμη μια φορά ετεροβαρεί εις βάρος της Ζήνας. Μια μονοδιάστατη, μονότονη, συνηθισμένη φωνή. Ούτε η φύση αλλά ούτε οι επιλογές και τα βιώματα της καλλιτέχνιδος τη βοηθούν ώστε να θεωρηθεί καλή ερμηνεύτρια. Και ενώ άλλες του βεληνεκούς της με καλύτερες φωνές και ρεπερτόριο (π.χ. Νατάσα Θεοδωρίδου), έχουν αφήσει κάποιο ερμηνευτικό στίγμα στη δισκογραφία τους, νομίζω ότι η εν λόγω αηδός στερείται χρωματικών και εκφραστικών μέσων, τονισμάτων, λυγισμάτων, γυρισμάτων και διέσεων έτσι που σε καμία περίπτωση η ερμηνεία της δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από απλή διεκπεραίωση των τραγουδιών της. Τι σχέση έχουν όλα αυτά; Ένας τραγουδιστής είναι φωνή και ψυχή. Έχουμε όλοι μας ακούσει πολλές φορές ότι ειδικά στην ελληνική μουσική (αλλά και στην ξένη σε σημαντικό βαθμό), η ερμηνεία είναι η σημαντικότερη. Γιατί η ελληνική μουσική από τη γένεσή της βασίζεται στο στίχο. Είναι η έκφραση των καημών, των πόθων και της χαράς των Ελλήνων σε νότες. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που ο μουσικόφιλος λαός αγαπά την Τσαλιγοπούλου, την Αρβανιτάκη, την Πρωτοψάλτη και όλους τους υπόλοιπους μεγάλους μας τραγουδιστές. Η χροιά της φωνής, τα ποικίλματα και οι εμπειρίες που αποτυπώνει ένας τραγουδιστής με τη φωνή του είναι που μεταφέρουν σωστά ή όχι, το τραγούδι στον ακροατή. Ένας ερμηνευτής με έλλειψη ψηλής αισθητικής, ψυχής και ανησυχίας για τον κόσμο που ζει δεν μπορεί να θεωρείται καλλιτέχνης. Και η Πεγκούλα με τη σωστή της φωνή, σας ρωτώ τώρα, τι θα ήταν χωρίς το όμορφο το μουτράκι της, τα ΜΜΕ, το ραδιόφωνο των συμφερόντων, τις αφίσες και γενικά το σύστημα; Την Τσαλιγοπούλου εγώ προσωπικά την έχω δει τυχαία πριν από 3 χρόνια στο Κούριο στη Λεμεσό όπου είχα πάει να παρακολουθήσω μια τραγωδία, πίσω από ένα θίασο, στο χορό να ερμηνεύει και να συγκινεί να συνεπαίρνει το έκπληκτο κοινό που δεν περίμενε να τη δει, με τους αυτοσχεδιασμούς της. Αυτό δεν είναι τέχνη; Η διασκέδαση δεν είναι απαραίτητα τέχνη, μόνο η τέχνη μπορεί να κάποιες φορές να γίνεται και διασκέδαση.
Προσωπικά δεν κατακρίνω κανένα είδος μουσικής αλλά σίγουρα υπάρχουν επίπεδα. Όπως υπάρχει κι επίπεδο και πήχυς σε κάθε μορφή τέχνης. Όσο μορφώνεται κάποιος μουσικά εκπαιδεύεται και το αυτί του γι'αυτό όσοι εξελίσσουν αυτήν τους την ιδιότητα μαθαίνουν να εκτιμούν την όπερα ενώ οι υπόλοιποι μένουν σε λαϊκές παραλλαγές του "Αχ κουνελάκι κουνελάκι". Επίσης κάτι άλλο που πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε. Υπάρχει το λαϊκό και το καλό λαϊκό τραγούδι. Κανείς δεν είπε ότι η καλή μουσική είναι για όλους. Η καλή μουσική μπορεί να απευθύνεται στη μειοψηφία αλλά να'ναι τόσο δυνατή που να μείνει αθάνατη. Πολύ σπουδαία τραγούδια της μουσικής μας ιστορίας δεν είχαν κάνει πάταγο στο ραδιόφωνο κι όμως είναι γνωστά μέχρι και σήμερα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : THORIS στις 23-04-2011 15:08 ]
