Κάπου το έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο αλλά δεν μπορώ να το θυμηθώ...Μπορεί κανείς να γράψει τίτλο και συγγραφέα;
Anyway...από το Good Omens των Terry Pratchett/Neil Gaiman:
"God does not play dice with the universe; He plays an ineffable game of His own devising, which might be compared, from the perspective of any of the other players [i.e. everybody], to being involved in an obscure and complex variant of poker in a pitch-dark room, with blank cards, for infinite stakes, with a Dealer who won't tell you the rules, and who smiles all the time."
O Αυγουστίνος (354-430) ήταν αυτός που έθεσε τις φιλοσοφικές βάσεις του Θεού στον χριστιανισμό,ως παντοδύναμου,παντογνώστη,δημιουργό "ex nihilo" του κόσμου (κάτι το οποίο ίσως να ισχύει σύμφωνα με ορισμένες θεωρείες περί Big
Bang,αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) και ως το Απόλυτο Καλό.Ο Θεός είναι ελεύθερος (σύμφωνα με τη χριστιανική σκέψη) και δημιούργησε τον κόσμο από αγάπη.Οι Cathars,μεσαιωνική αίρεση που εμφανίστικε στην Γαλλία,θεωρούσαν τον κόσμο ως δημιούργημα του Σατανά "Rex Mundi" και όλα τα έξω-από-την-ύλη (πως να το θέσω;πνευματικά ίσως...) ως γενικά Καλά.Μία ιδιόμορφη άποψη,η οποία έχει τις ρίζες στον νεο-πλατονισμό και ξεκινάει από τον μουσουλμάνο φιλόσοφο al-Farabi,είναι ότι όλα τα πράγματα έχουν μία πιθανότητα να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν (γάτα του Schroedinger κανείς;) άρα πρέπει κάτι οποσδήποτε να υπάρχει για να δικαιολογείται η ύπαρξη ή μη-ύπαρξη των υπολοίπων.Αυτή η γραμμή σκέψης φτάνει στον Μaimonides,ο οποίος θεωρεί ως αποδείξιμη εν δυνάμει την ύπαρξη του Θεού,αλλά ότι γενικότερα δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα καλό για Αυτόν (ή Αυτήν,ακολουθόντας πιο αρχαία μονοπάτια).
Μία άλλη διάσημη ρήση,του Descartes αυτή τη φορά,"Σκέπτομαι αρα Υπάρχω" (αν και υπάρχει το πρόβλημα της ύπαρξης και του ορισμού του ατόμου που πράττει την σκέψη).Με αυτή τη βάση,έθεσε το ζήτημα της Αγαθότητας του Θεού.Ως σκεπτόμενος,ο Θεός υπάρχει (ορίζοντας τον κόσμο ως αποτέλεσμα της σκέψης του Θεού),όμως εμείς βασιζόμαστε (λανθασμένα ίσως;...) στο ότι δεν θα μας ξεγελάσει,σε αντίθεση με την κοινά παραδεκτή Χριστιανική/Ισλαμική/Ιουδαική πεποίθηση ότι ο Θεός είναι Ένας και Καλός.Ακόμα,έθεσε την ισχύ του Θεού στην δυνατότητά του να πράττει το παράλογο,αν και τα όρια μεταξύ λογικού και παράλλογου αναδιαρθρώνονται καθώς εξελίσσεται το είδος,ενώ θεωρεί ως αιτία ύπαρξης του Θεού τον εαυτό του ("Υπάρχω ως σκέψη,στην σκέψη και στην πίστη κάποιου,άρα υπάρχω,και λειτουργώ όπως η σκέψη μου,που είναι η σκέψη κάποιου που υπάρχει";;;).
Γενικά,το σκεπτικό ότι ο Θεός έβαλε το δέντρο ώστε να πέσουν οι πρωτόπλαστοι είναι αρκετά παιδιάστικο από μέρους του,αν το καλοσκεφτεί κανείς από μία ανθρώπινη προοπτική.Αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την σκέψη του θεού,γιατί τότε θα είμασταν εμείς θεοί,σύμφωνα με τον Descartes.Ίσως τελικά τα ζώα να είναι ζώα επιδεί σκέφτονται ως ζώα;Το ίδιο με τα φυτά;Αλλά αν δει κανείς τον προηγούμενο αιώνα,εμείς δεν θα έπρεπε να είμαστε σε επίπεδο αμοιβάδας και πρωτοζώου τώρα;...
Υπάρχουν και πολλά ακόμα,αλλά μετά κανείς δεν πρόκειται να διαβάσει το post...Anyway,αυτά είναι σκέψεις μόνο..."Allah Akbar" που λένε οι μουσουλμάνοι "ο Θεός είναι Μέγας"...ή μήπως όχι;
PS:ένα ακόμα τεράστιο post,αλλά δεν φερω εγώ την ευθύνη...
