Δυο σχόλια έχω να κάνω πάνω σε όσα γράφτηκαν.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον αμερικανικό λαό. Δεν υπάρχει αμφιβολία στην προπαγάνδα με την οποία βομβαρδίζονται καθημερινά από όλα τα Μ.Μ.Ε. Μην ξεχνάμε ότι οι Η.Π.Α. αποτελούν την "Μέκκα της πολιτικής ορθότητας". Μαζί όμως με αυτήν την πλύση εγκεφάλου, οι πολίτες της Αμερικής είναι εκείνοι που έχουν απεριόριστη πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε. των υπολοίπων χωρών του κόσμου. Η καλωδιακή τηλεόραση στην Αμερική είναι sine qua non. Για το Διαδίκτυο ούτε λόγος, θεωρείται ό,τι στην Ελλάδα το να έχει κάποιος τηλέφωνο ή ψυγείο. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος βουίζει για τα εγκλήματα του Αμερικανικού στρατού. Και αναφέρομαι στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης που κατά τα άλλα είναι σύμμαχοι των Η.Π.Α. Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι ένας λαός είναι χαζός. Μπορώ να κατανοήσω το ότι μπορεί να γίνει αφελής, αλλά όχι ανεύθυνα.
Τα πράγματα ουσιαστικά είναι πολύ πιο απλά. Η Αμερική πάσχει από πολεμική μανία. Πρόκειται για ψύχωση των ηγετών της να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους και να διαμορφώσουν το πολιτικό γίγνεσθαι. Στην πράξη, αυτό σημαίνει δεκάδες ατέλειωτους πολέμους, με σημαντικότατες απώλειες εκατέρωθεν. Ας υποθέσουμε ότι δε μας ενδιαφέρουν οι απώλειες των "εχθρών", γιατί είμαστε Αμερικάνοι και ο Θεός ευλογεί την πατρίδα μας. Αν κάποιος κάτσει και αναλογιστεί πόσες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές έχουν κάθε χρόνο οι Αμερικάνοι, αυτό από μόνο του αρκεί για να γίνει επανάσταση στη χώρα αυτή. Δεν είναι δυνατόν για μια χώρα να είναι σε διαρκή πολεμική σύρραξη με τον μισό κόσμο. Ακόμα και αν οι "¶λλοι" είναι οι κακοί, για μια Αμερικανίδα μάνα το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ο γιος της να είναι σώος, κι όχι να τον καλύψουν κάποια πρωία με μια αστερόεσσα. Γιατί λοιπόν δεν γίνεται επανάσταση εκ των έσω στις Η.Π.Α.; Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Αυτή η ρήση είναι από τις πιο σοφές που έχουν ειπωθεί ποτέ και καμία προπαγάνδα δεν μπορεί να κουβαλήσει στις πλάτες της ολόκληρη την ευθύνη για την απραξία του αμερικανικού λαού.
Το δεύτερο σχόλιο που έχω να κάνω αφορά στην προτροπή του Springsteen προς τους ψηφοφόρους: "Μην ψηφίζετε Ακροδεξιά, ψηφίστε λιγότερο Ακροδεξιά". Δηλαδή, ή Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί. Το μη χείρον, βέλτιστον. Από καλλιτέχνες του κύρους και της ιστορίας του Springsteen, περίμενα περισσότερα. Το ύφος του λόγου του, οι λέξεις που χρησιμοποιεί και ο τρόπος που τις χρησιμοποιεί παραπέμπει σε δημαγωγία, και δη all-time classic αμερικάνικη. Η ουσία των λόγων του δεν είναι "Μην ψηφίσετε
Bush", είναι "Ψηφίστε Kerry". Για να έχουμε δηλαδή μια επανάληψη του Clinton χωρίς τη
Monica. Σύμφωνοι, ο Bill ήταν γατάκι μπροστά στον
Bush Jr., αλλά παραμένει εγκληματίας. Με αυτό τον τρόπο, η Δημοκρατία χάνει το νόημά της. Φανταστείτε στην Ελλάδα να είχαμε να επιλέξουμε μεταξύ Καρατζαφέρη και σε κάτι λιγότερο ακροδεξιό. Θέλω να πω ότι οι καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς έχουν τη δύναμη να προτείνουν στο λαό εναλλακτικές λύσεις, ιδιαίτερα όταν κρίνονται τόσο επιτακτικές. Και ναι, περίμενα από τον Springsteen να κινηθεί στα πρότυπα του Michael Moore ή του Noam Chomsky, κι όχι να προμοτάρει μια κυβέρνηση που απλά δεν θα τινάξει τον κόσμο στον αέρα, όπως η τωρινή, αλλά πάντως θα κινείται κι αυτή σε αρνητική κλίμακα, απλά όχι τόσο αρνητική όπως του
Bush.
