Στα 1985 ο Μάνος Χατζιδάκις ανακαλύπτει τον Λουδοβίκο, έναν μελαγχολικό τροβαδούρο από τ’ Ανώγεια της Κρήτης. Τα τραγούδια που παίζει με το μαντολίνο του είναι τραγούδια θρήνου μιας και το μοιρολόι, στο κατεστραμμένο από τους Γερμανούς χωριό του, ήταν καθημερινός ήχος. Τότε, κυκλοφορεί από τον Σείριο το πρώτο άλμπουμ του Λουδοβίκου που περιλαμβάνει μοιρολόγια, τραγουδισμένα μόνο με τη συνοδεία του μαντολίνου του.
Σήμερα, 24 χρόνια μετά, ο Λουδοβίκος επανέρχεται μ’ ένα καινούριο βλέμμα πάνω στο αρχαίο υλικό, με καινούρια μοιρολόγια και με μια μουσική ενορχηστρωμένη εξαιρετικά από την Ομαδική Απόδραση. Είναι ένα έργο που ο Λουδοβίκος σπάνια παρουσιάζει και που φέτος ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια των παραστάσεών του στο Gazarte.
Τα τραγούδια αυτά είναι η χαμηλότονη κραυγή της ψυχής όταν το βουρκωμένο βλέμμα ανασηκώνεται και το πρόσωπο της αγάπης δεν είναι εκεί.
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων σημειώνει:
Η γυναίκα στα βουνά της Κρήτης δεν τραγουδά. Είναι εκείνη στην οποία απευθύνει το τραγούδι του ο άντρας. Η γυναίκα απαντά με το δικό της τραγούδι που είναι το μοιρολόγι, μόνο μια φορά, όταν εκείνος δε θα μπορεί πια να την ακούσει. Σιδερένιοι άντρες μπρος στον γυναικείο θρήνο καταρρέουν. Το μοιρολόγι αποδέχεται το θάνατο σαν στοιχείο ζωής.
Το «Τελευταίο τραγούδι» είναι γι’ αυτόν που φεύγει οριστικά.
1992 στα Ανώγεια: Ο Διονύσης Φρυσάλης, μοναχοπαίδι, χάθηκε σε δυστύχημα. Η μάνα του μες στο παραλήρημά της είπε: Δε θέλω κόλλυβα, ούτε κεριά στο σπίτι. Λευκές λαμπάδες στολισμένες δυο. Έχουμε γάμο. Ο γάμος έχει δάκρυα. Δε θέλω μοιρολόγια και φωνές. Ήρεμα να το πάμε πέρα. Μη χάσω το μυαλό μου. Του γιου μου τον καημό να ζήσω. Έχουμε γάμο. Κρασί, τσιγάρα να κεράσετε. Όμως το φως που μου ’φεγγε έσβησε. Φίλοι του Διονύση να μη με ξεχάσετε.
Ο πατέρας του Λάμαχος είπε: Πως εγυρίσαν οι χαρές σε πίκρες μιαν ημέρα και τα καλά σκορπίσανε σα σκόνη στον αέρα.
Το εικαστικό του εξωφύλλου είναι του Γιώργου Κόρδη και σχεδιάστηκε ειδικά γι’ αυτή την έκδοση.
