Ο αείμνηστος «τζαζολόγος» Κώστας Γιαννουλόπουλος κλείνει το βιβλίο του «Jazz, 1900-1990» (Νέα Σύνορα, Α. Α. Λιβάνη) με την εξής χαρακτηριστική διαπίστωση: «Μπορεί λοιπόν, μετά απ’ όσα γράφτηκαν εδώ, να νομίζει κανείς ότι η τζαζ πέθανε...
Ένας άλλος τρόπος να βιώσουμε το παρόν ώστε να αφουγκραστούμε αξιόπιστα το μέλλον.
Ναι, έτσι είναι, αν θεωρήσουμε το ιστορικό της σώμα ως μια συμπαγή ενότητα από διάφορες μικροφόρμες που διαδέχονταν η μια την άλλη. Αν όμως δούμε την τζαζ ως έναν κώδικα ερμηνείας του κόσμου με όρους μουσικούς, ως έναν τρόπο ανασύστασης των σχέσεων που φτιάχνονται μέσα σε τούτο τον κόσμο με μέτρο το ρυθμό, ή ακόμα και σαν να είναι τούτος ο ρυθμός ένας αρχαίος λόγος με εξω-μουσικό περιεχόμενο που εμείς κρατήσαμε την “πλοκή” του κάνοντάς τον γλώσσα μουσική, τότε η τζαζ όχι μόνο δεν πέθανε αλλά έγινε ένας τρόπος ανάλυσης των σχημάτων που προκύπτουν από εδώ και μπρος. Δε θα τη νιώθουμε μόνο με ένα σαξόφωνο –που ήταν μέχρι τώρα η συμβολική της εικόνα– αλλά θα υπάρχει σε κάθε απόπειρα σχηματισμού νέων μουσικών μορφών. Πρόβλεψή μου: ακόμα μια δεκαετία, και αν επιβιώσει ο πλανήτης, μέχρι να μπει η επόμενη χιλιετία, τότε η μουσική τζαζ δε θα υπάρχει. Θα υπάρχει μόνο η μουσική ως τζαζ, και αυτό είναι το μέλλον που εγώ μπορώ να δω».
Προσωπικά, προσλαμβάνοντας τους α λα τζαζ μουσικούς χρησμούς της εταιρείας Jazzaway (εισάγονται αισίως οι παραγωγές της στη χώρα μας) αισθάνομαι να ανατρέχω στο πάνθεον και στην ατμόσφαιρα μιας κουλτούρας η οποία εξακολουθεί να επηρεάζει τα πάντα γύρω μας ή, για να παραφράσω τον Κώστα Γιαννουλόπουλο, ενυπάρχει σε κάθε απόπειρα σχηματισμού νέων μορφωμάτων ήχου με ανθρώπινη «φωνή».
Αορίστου χρόνου. Πόσο μάλλον όταν η ακρόαση μοναδικών στιγμών φρι-τζαζ ή μετα-τζαζ (ακόμα και προ-τζαζ) ενθουσιασμού και μέθεξης, χάους και λύτρωσης, ενδοσκόπησης και ασκητικής, στα πλουσιοπάροχα CD της Jazzaway ευρυθμίας, επαληθεύει του λόγου το αληθές.
Ιδού λοιπόν η τζαζ ως ένας κώδικας ερμηνείας του κόσμου με όρους μουσικούς: Pal Thowsen (ντραμς, κρουστά), Terje Rypdal (υπερηλεκτρική κιθάρα), Jon Christensen (ντραμς, κρουστά) και Arild Andersen (μπάσο) στο άλμπουμ No time for time! Η τζαζ ως τρόπος ανασύστασης των σχέσεων που φτιάχνονται μέσα σε τούτο τον κόσμο με μέτρο το ρυθμό: Lucian Ban & Assymetry: Playground (φρι τζαζ ιδιοσυντονισμός), Jon Eberson Trio: Bring it on (ελεγχόμενη ηλεκτρική καταιγίδα). Και η τζαζ ως αρχαίος λόγος με εξω-μουσικό περιεχόμενο που εμείς κρατήσαμε την «πλοκή» του κάνοντάς τον γλώσσα μουσική: Alex Hardin & Blutopia: The Calling [απευθείας έμπνευση από τον θρυλικό SUN RA!], Crimetime Orchestra: Life is a beautiful monster [πάλι ο παράδοξος SUN RA ως αρχέτυπο γοητείας, συμβιωτικό ξόρκι στη δίνη της φρι-τζαζ βίας], Sonny Simmons: I’ll see you when you get there [φρι τζαζ οάσεις αορίστου χρόνου], Jazzmob: Infernal Machine [φρι τζαζ προανάκρουσμα μέλλοντος]. Η τελική ετυμηγορία, δική σας...
Πηγή: Περιοδικό Focus
