Θα πρέπει ένας βαριά ασθενής να έχει δικαίωμα στην ευθανασία;

Η επιστήμη της ιατρικής στο δυτικό κόσμο -κάτω από την επιρροή της πέμπτης εντολής του «ου φονεύσεις», αλλά και του όρκου του Ιπποκράτη πως «ο γιατρός δεν θα πρέπει να δίνει δηλητήριο, ακόμα και αν κάποιος το ζητά»- προσπαθούσε να διατηρήσει στη ζωή κάθε ασθενή όσο και αν αυτός υπέφερε ή ακόμα και αν ιατρικά δεν είχε την παραμικρή ελπίδα να επιζήσει. Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, όλο και περισσότερες χώρες αποκλίνουν από την παράδοση αυτή ή συζητούν ανοιχτά για το δικαίωμα ενός βαριά ασθενούς στην ευθανασία.

 Οι απόψεις εξακολουθούν να διίστανται και υπάρχουν επιφυλάξεις. Ποια είναι η δική σας άποψη στο σοβαρότατο αυτό θέμα;

Πολυ λεπτο θεμα.Τι ακριβως ειναι η ευθανασια και πως αυτη οριζεται?

Ο ορκος του Ιπποκρατη,ακομα και στα αρχαια χρονια,παρακαμφθηκε αρκετες φορες και για διαφορους λογους οι οποιοι εξυπηρετουσαν την τοτε ιατρικη.

Δεν θα αναφερθω στους γιατρους που ενα μερος τους ειναι ικανοι να το κανουν .Δεν θα τους κρινω αφου δεν ειμαι επιστημονας ανταξιου επιπεδου.Συναντιεμαι μαζι τους μονο στο κομματι της ηθικης.

Η επιστημη ομως για να προχωρησει σε ανακαλυψεις πρεπει να σπασει τα δεσμα της πιστης και ηθικης.Και γυρω απο αυτο το πλαισιο κινειται και η ευθανασια.Ο αβασταχτος ανθρωπινος σωματικος πονος ειναι θεμα ιατρικο και αφορα τον γιατρο και τον ασθενη.

Σημερα λοιπον ακομα συνεχιζεται το διλλημα.

Απο την μια πλευρα ειναι η λυση σε ασθενειες που προκαλουν πονο και ειναι περα απο την γνωση να θεραπευτουν(μερικες μορφες καρκινου ας πουμε),και απο την αλλη πλευρα η συνταγματικη σου ελευθερια να διαλεξεις τον τροπο που θα πεθανεις αν οντως βρισκεσαι σε μια τετοια κατασταση.

Επισης υπαρχουν και αλλα σταδια ευθανασιας και ας μην ειναι ευρειας αποδοχης.(Οι υποστηρικτες της ευθανασιας τα βαζουν στον ιδιο ορο και εν μερη συμφωνω.)

Τι γινεται οταν εισαι νεκρος σωματικα και εγκεφαλικα(αποροια καποιου ατυχηματος)?Οταν αποφασιζει καποιος γιατρος με συγκαταθεση ενος τριτου(συγγενη)να σου τραβηξει την μπριζα?

Γενικα παντως συμφωνω παρα την πολυ γενικη απαντηση που δινω.

Ωραιο θεμα και αν συνεχιστει θα ακολουθησω.

(Καταλαβες βεβαια οτι δεν κανω καμμια απολυτως αναφορα στην πιστη.Απλα οταν φτανει το σωμα σε αυτο το σημειο δεν νομιζω οτι βοηθαει και πολυ.)

Niko Roman,

Ο όρος ευθανασία δεν είναι ένας ενιαίος όρος αλλά πολλοί:

1.      Παθητική ευθανασία: η μη συνέχιση της ιατρικής φροντίδας παράτασης της ζωής, που γίνεται σε συνεννόηση με τον ίδιο τον ασθενή -αν είναι σε θέση να μπορεί να συναποφασίσει- ή με τους συγγενείς του (αρκετά συνήθης ιατρική πράξη)

2.      Ενεργητική ευθανασία: πράξεις που οδηγούν άμεσα στο θάνατο του ασθενούς, π.χ. υπερβολική δόση υπνωτικών ουσιών (παράνομη ιατρική πράξη σε πολλές χώρες)

3.      Οικειοθελής ευθανασία: ο γιατρός, μετά από επιθυμία του ασθενούς, προχωρά σε πράξεις που οδηγούν στο θάνατο

4.      Μη οικειοθελής ευθανασία: η επιθυμία του ίδιου του ασθενούς είναι άγνωστη

5.      Εξαναγκαστική ευθανασία: οι εκατοντάδες χιλιάδες (σωματικά/ψυχικά ανιάτων, αναπήρων κ.τ.λ.) θυμάτων του προγράμματος ευθανασίας της ναζιστικής Γερμανίας που επηρεάζει μέχρι και σήμερα τη συζήτηση περί ευθανασίας.

Η απουσία ενός ενιαίου όρου είναι ένας από τους λόγους των πολλών παρεξηγήσεων και της ασυμφωνίας γύρω από το λεπτό αυτό θέμα. Όμως, τα επιχειρήματα υπέρ και κατά της ευθανασίας, γενικώς, αφορούν σε μεγάλο βαθμό τις πιθανές επιπτώσεις που μια τέτοιου είδους πράξη μπορεί να έχει τόσο στην κοινωνία και στην ιατρική φροντίδα, όσο και σε ατομικό επίπεδο.

Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, η συζήτηση περί ευθανασίας εστιάζονταν σε φιλοσοφικές, υπαρξιακές, θρησκευτικές έως και ιδεοληπτικές θεωρήσεις, καθότι δεν υπήρχαν συγκεκριμένα ερευνητικά δεδομένα. Τα τελευταία 10 χρόνια, κυρίως, το επιστημονικό ενδιαφέρον για το θέμα της ευθανασίας είναι εντονότατο και οι έρευνες που διενεργούνται -κυρίως στις χώρες που επιτρέπεται η ευθανασία, όπου και υπάρχει αρκετή εμπειρία και δεδομένα προς αξιολόγηση, δηλ. η Ολλανδία, η Ελβετία και η πολιτεία του Όρεγκον).

Είναι αλήθεια πως όσοι εργάζονται σε χώρους όπου η παρουσία του θανάτου έχει γεύση, οσμή, ήχο και απέραντο ανθρώπινο πόνο, είναι αναπόφευκτο να μην έχουν φλερτάρει με το φοβερό δίλλημα της ευθανασίας και να μην τάχθηκαν, τουλάχιστον νοερά, κάποια φορά υπέρ της νομιμοποίησής της. Υπάρχουν, όμως, και εύλογες επιφυλάξεις, που αν δεν βασίζονται σε αόριστες ιδεοληψίες ή θρησκοληψίες, θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Από την άλλη, είναι λίγο έως πολύ αντιφατικό -αν όχι και υποκριτικό- πολλές κοινωνίες να επιτρέπουν τις αμβλώσεις όχι, όμως, και την ευθανασία…

 

Συμφωνω και επαυξανω σε ολα τα πιο πανω.

Εχουν πολυ ενδιαφερον καποια στατιστικα στοιχεια που διαβασα πρι απο λιγο καιρο στην Sunday Times.(φυλλο 6.145/ημερ.17-06-2011) με τιτλο αρθρου "Euthanasia is choice,not solution")

Σε ενα εκτενες ερωτηματολογιο 60 ερωτησεων με απαντησεις 450 καρκινοπαθων(σε διαφορα σταδια και οχι απαραιτητα θανατηφορα),ενα ποσοστο 76% ανταποκριθηκε θετικα στην ευθανασια οταν ομως η αρρωστια φτασει σε τελικο σταδιο.

15% απαντησαν μαλλον θετικα και μονο ενα 7% αρνητικα.Ακομα ενα 2% δεν απαντησε καθολου.

Ενδιαφερον επισης παρουσιασαν και οι απαντησεις συγγενων.(Μονο ενας για καθε ασθενη).Το 62% θα εδιναν το ok εαν ο ασθενης δεν ηταν σε θεση να δωσει ο ιδιος την συγκαταθεση του.

Αυτο που κανει το τελευταιο ποσοστο ενδιαφερον ειναι οτι αυτοματα θα δωριζαν στην επιστημη οποια οργανα μπορουσαν να λειτουργησουν ωστε να σωθουν συνανθρωποι.Ειναι λιγο ασχετο που το γραφω αλλα και αυτο ακομα αποτελει τον κανονα στην δικη τους κοινωνια ενω στην Ελλαδα(και οχι μονο)την εξαιρεση.

Ακομα ενα ασχετο στοιχειο που θα γραψω ειναι η καυση των νεκρων.Την υποστηριζουν σε ποσοστο πανω απο το 50% και μαλιστα εφαρμοζεται περιπου σε αυτα τα ποσοστα.

Στο θεμα μας λοιπον.Η ευθανασια υποστηριζεται απο αυτους που εχουν ιδια εμπειρια καθως και απο τους συγγενεις τους αλλα παντα υπαρχει το ηθικο διλλημα.

"Αφου η φυση επελεξε να γεννηθης,τοτε γιατι να μην επιλεξει και το τελος σου?"

Πολυ δυσκολο να απαντηθει.

Θα προσθεσω ομως διαβαζοντας την δευτερη νομιζω παραγραφο σου οτι το νομικο πλαισιο επιβαλλεται να ειναι αυστηροτατο και μονο ελαχιστοι γιατροι επιλεγμενοι απο το κρατος να το εφαρμοζουν με κληρο.Οπως γινεται στις χωρες που ανεφερες.

-----------------
Αν είναι τέχνη, δεν είναι για όλους κι αν είναι για όλους, δεν είναι τέχνη. Arnold Schoenborg, 1874-1951, Αυστριακός μουσικός

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : NikosRoman στις 20-10-2011 02:33 ]

Συγκλονιστικό Λεωνίδα.. εύχομαι καθυστερημένα τα βέλτιστα στον πατέρα σου...

Οχι μόνο συγκλονιστική αλλά και προβληματιστική η ιστορία τού Λεωνίδα.Εύχομαι κι'εγώ στον πατέρα του τά καλύτερα και σε ό,τι αφορά το υπό συζήτησιν θέμα-που είναι όντως πολύ λεπτό-η δική μου άποψη είναι πως δικαίωμα στην ευθανασία πρέπει να έχη ΜΟΝΟ ο ίδιος ο βαριά ασθενής και άν δέν μπορή να εκφράση την επιθυμία του αυτή,κανείς συγγενής του δέν πρέπει να έχη το δικαίωμα να την εκφράση "αντ'αυτού".Ακόμα κι΄άν πρέπει να παραμείνη στη ζωή υποστηριζόμενος από μηχανήματα,είναι καλύτερο να διατηρή μιά ελπίδα "επανόδου" παρά να τού την αφαιρέσουν οι συγγενείς του,αφού δέν (είναι σε θέση να) ξέρουν άν πράγματι αυτή είναι η επιθυμία του.

Αντιρρήσεις σ'αυτό που λέω σίγουρα υπάρχουν και είναι κατανοητές-όπως π.χ. το ότι η συνεχής μηχανική υποστήριξη ενός οργανισμού δέν είναι πάντα πρακτικά εφικτή (δέν μπορείς να "κρατάς" μιά θέση στην ΜΕΘ και ένα σωρό μηχανήματα γιά απεριόριστο χρονικό διάστημα ή ακόμα κι'άν μπορής,το κόστος τελικά είναι πολύ μεγάλο κλπ),αλλά έχω την αίσθηση ότι οι περί τον ασθενή δέν πρέπει να εγκαταλείπουν ποτέ την μάχη γιά την σωτηρία του,όσο δέν τούς το ζητά ο ίδιος...... 

  

@Niko Roman,

κι εγώ είμαι της άποψης πως, αν η ευθανασία θα πρέπει να είναι η ύστατη επιλογή, αυτό θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει τη συμμετοχή γιατρού/γιατρών. Η Ελβετία, όμως, είναι η μόνη χώρα, μέχρι στιγμής, στην οποία αυτό δεν είναι απαραίτητο, καθώς θεωρούν την ευθανασία όχι τόσο ως ιατρικό ζήτημα, αλλά ως ανθρώπινο δικαίωμα. Εκεί η ευθύνη μοιράζεται ανάμεσα στην ιατρική επιστήμη και την κοινωνία, που αντιπροσωπεύεται από οργανώσεις ευθανασίας οι οποίες, μετά από τη συγκατάθεση του ασθενούς, τον βοηθούν να βάλει τέλος στη ζωή του, παίρνοντας ο ίδιος τις ανάλογες φαρμακευτικές ουσίες. Η πρακτική αυτή ονομάζεται «υποβοηθούμενη αυτοχειρία» και άρχισε να συζητείται ευρέως ως εναλλακτική εκδοχή ευθανασίας τα τελευταία χρόνια.

Ένα από τα σοβαρότερα επιχειρήματα κατά της ευθανασίας είναι πως αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην κατάρρευση ορισμένων από τις βασικότερες αρχές της κοινωνίας, δηλαδή, αυτών της ισοτιμίας όλων των ατόμων και του απαραβίαστου δικαιώματος στη ζωή. Κάτι τέτοιο εμπεριέχει τον κίνδυνο να επιτραπεί σταδιακά η ευθανασία για όλο και περισσότερες ομάδες, όχι μόνο βαρέων ασθενών, αλλά ενδεχομένως και αναπήρων, ηλικιωμένων ή «κουρασμένων από τη ζωή». Ίσως εξαιτίας αυτού να δημιουργηθεί και μια γενικότερη προσδοκία πως κάποια άτομα θα πρέπει να επιλέξουν την ευθανασία γιατί η ζωή τους δεν έχει νόημα ή πως είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τους άλλους και την κοινωνία γενικότερα.

Αυτός ο φόβος δεν έχει πάντως επιβεβαιωθεί μέχρι στιγμής από τις έρευνες που έχουν γίνει στις χώρες με μακρόχρονη εμπειρία στην ευθανασία. Ένα βασικό στοιχείο μιας τέτοιας τάσης θα ήταν η συνεχής αύξηση του αριθμού των ατόμων που ζητούν ευθανασία. Στην Ολλανδία, ενώ οι περιπτώσεις ευθανασίας ανάμεσα στο 1990 και το 2001 αντιπροσώπευαν το 2,8% του συνόλου των θανάτων, ο αριθμός αυτός μειώθηκε στο 2005 στο ποσοστό του 1,7, δηλαδή αυτό που υπήρχε και το 1990. Οι ερμηνείες γι΄αυτό είναι αρκετές και όχι του παρόντος.

Αντίθετα, στην Ελβετία, ο αριθμός των ατόμων που πέθαναν διαμέσου της υποβοηθούμενης αυτοχειρίας τριπλασιάστηκε από το 1990 μέχρι το 2000. Στην Ελβετία, μπορεί ακόμα και ένας ξένος να βάλει τέλος στη ζωή του με τη βοήθεια της οργάνωσης Dignitas. Αυτό που σε άλλες χώρες προβληματίζει είναι πως στην Ελβετία έχει αυξηθεί και ο αριθμός των ατόμων -από 22%, κατά την περίοδο 1990-200, σε 34% κατά την περίοδο 2001-2004- που επιθυμούν ευθανασία χωρίς να πάσχουν από κάποια θανατηφόρο ασθένεια.

Κάτι ακόμα που προβληματίζει είναι το ότι στην Ολλανδία, εκτός των περιπτώσεων ευθανασίας, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι γιατροί βάζουν τέλος στη ζωή ασθενών χωρίς καμία συγκατάθεση δική τους ή συγγενών τους. Ο αριθμός των περιπτώσεων αυτών ήταν 0,4% του συνόλου των θανάτων το 2005…

 

Spoiler,

να΄ναι καλά και πάντα υγιής ο πατέρας σου, αλλά η περίπτωσή του δεν είναι τόσο αντιπροσωπευτική όσον αφορά στο θέμα της ευθανασίας, καθώς αυτή αφορά κυρίως άτομα με ανίατες ασθένειες που οι ίδιοι είναι σε θέση να εκφράσουν την επιθυμία τους να μπει τέλος στη ζωή τους.

 Σε μία περίπτωση, όπως αυτή του πατέρα σου, δηλαδή χωρίς να υπάρχει διαπιστωμένος εγκεφαλικός θάνατος, θεωρώ πως πρέπει να γίνονται τα ΠΑΝΤΑ για να υποστηριχθεί μια ζωή. Από τη στιγμή που ούτως ή άλλως θεωρείς πως το άτομο θα πεθάνει, δεν στέκει το επιχείρημα πως δεν έχει νόημα η οποιαδήποτε ιατρική προσπάθεια διάσωσης, γιατί δεν θα καταφέρει να αντέξει μία πολύωρη χειρουργική επέμβαση.

 Πριν από λίγους μήνες, έγινα μάρτυρας μιας ανάλογης περίπτωσης. Αφορούσε τον υπερήλικα κατάκοιτο πατέρα μιας καλής μου φίλης που έπαθε διάτρηση παχέος εντέρου. Όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και διαγνώστηκε η κατάστασή του, ο χειρούργος που εφημέρευε αποθάρρυνε τη σύζυγο και τις δύο του κόρες να γίνει επέμβαση, με το σκεπτικό πως δεν θα αντέξει και πως είναι ήδη 87 χρονών και κατάκοιτος!!! Όταν τον ρώτησαν για το τί θα γίνει αν δεν χειρουργηθεί, αυτός απάντησε πως θα καταλήξει σε 4-6 ώρες. Η φίλη-μου με τηλεφώνησε και ζήτησε τη γνώμη μου. Πρότεινα ανεπιφύλακτα να χειρουργηθεί ο πατέρας της γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα και πως έτσι θα ‘χουν ήσυχη και τη συνείδησή τους πως έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σωθεί ο άνθρωπος. Τελικά, ο πατέρας της σώθηκε…

 Θεωρώ πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η απροθυμία των γιατρών να χειρουργήσουν τον άνθρωπο είχε να κάνει με το ότι επρόκειτο για ένα μεγάλης ηλικίας και ταλαιπωρημένο άτομο -η ζωή σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αξιολογείται, αρκετές φορές, το ίδιο όπως στην περίπτωση ενός νεότερης ηλικίας ατόμου-  καθώς και το ότι θα έπρεπε να χειρουργήσουν μέχρι το πρωί, αντί να κοιμηθούν στο δωμάτιο εφημερίας…

 Το ίδιο πρωί που πήγα νωρίς-νωρίς και τους βρήκα, ζήτησαν συγνώμη σαν βρεγμένες γάτες…

 

-----------------
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-10-2011 00:46 ]

 

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 21-10-2011 00:51 ]

 

Αλβέρτο,

 

συμφωνώ κι εγώ με την άποψη πως δεν θα πρέπει να είναι οι συγγενείς που αποφασίζουν για τη ζωή κάποιου. Αυτό προϋποθέτει, όμως, το ενδεχόμενο της ευθανασίας να έχει συζητηθεί έγκαιρα με τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο. Και αυτό, όμως, εμπεριέχει κάποιους κινδύνους, για παράδειγμα, όταν ο ασθενής έχει κατάθλιψη. Στην περίπτωση αυτή -που είναι συνήθης-  θα πρέπει να διαγνωστεί το ενδεχόμενο ύπαρξης κατάθλιψης από ειδικό, γιατί ο ίδιος ο ασθενής σπάνια το αναφέρει.

 

Πολλές έρευνες, σε άτομα στο τελικό στάδιο καρκίνου, αποδεικνύουν τη σχέση ανάμεσα στην κατάθλιψη και την επιθυμία τους να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Η κατάθλιψη, όμως, ακόμα και σε ασθενείς που πρόκειται να πεθάνουν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Εξάλλου, η ευθανασία προϋποθέτει πάντα την ακεραιότητα της κριτικής ικανότητας του ασθενούς, που όταν αυτός έχει κατάθλιψη συνήθως δεν υπάρχει…

 

Κάτι ακόμα, όμως, που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι πως η επιθυμία ενός ασθενούς ΔΕΝ σχετίζεται μόνο με τον φοβερό φυσικό πόνο που βιώνουν. Έρευνες δείχνουν πως μόνο 6 στους 10 επικαλούνται τον αφόρητο πόνο. Οι υπόλοιποι ΔΕΝ επικαλούνται κάποια συμπτώματα αλλά κοινωνικούς και υπαρξιακούς λόγους, όπως η διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους, η επιθυμία τους να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχο του θανάτου τους, και το ότι δεν θέλουν να εξαρτώνται τόσο απόλυτα από τους άλλους…

 

Θέλω να προσέξουμε ένα λεπτό σημείο: Το δικαίωμα στην ευθανασία δεν είναι μόνο δικαίωμα ασθενή, αλλά και δικαίωμα/υποχρέωση εκείνου που εφαρμόζει την ευθανασία. Δεν μπορεί να μελετηθεί μόνο ως προς τις παραμέτρους του ασθενούς, αλλά κι εκείνες του 'ιατρού', ή του εκάστοτε 'διακόπτη' της λειτουργίας της ζωής του άλλου.

 

Για να παραχωρήσουμε σε κάποιον το δικαίωμα να τερματίσει τη ζωή του υποβοηθούμενος, θα πρέπει να παραχωρήσουμε σε κάποιον εξίσου το δικαίωμα να αφαιρέσει ζωή, έστω και με συναίνεση του θύματος. Όμως ακόμα και η περίπτωση της συναινέσεως φέρει ηθικά και νομικά διλήμματα, όπως πολύ όμορφα αναπτύσσει ένας καθηγητής φιλοσοφίας του Χάρβαρντ, στην υπέροχη σειρά φιλοσοφικής έρευνας "
JusticeLink