2) Music-Corner 25/4/05, Άννα Βάιμπεργ
Το Σαββατόβραδο με βρίσκει σε ένα υπέροχο εστιατόριο στο Γκάζι να υποκύπτω στις πιέσεις των φίλων μου στην πρόταση "πάμε Κότσιρα"! Κι έτσι λίγη ώρα αργότερα έμπαινα στο Cine- Κεραμεικός όπου ήταν η τελευταία παράσταση των Γιάννη Κότσιρα, Μανώλη Φάμελλου, Μελίνας Ασλανίδου και Ραλλίας Χρηστίδου.
Με λίγα λόγια το πρόγραμμα είχε ως εξής: Κάνει είσοδο ο
Γιάννης Κότσιρας και λέει ένα τραγούδι. Μετά βγαίνουν όλοι μαζί, λένε από ένα τραγούδι ο καθένας, καθώς και ένα τραγούδι που είναι ειδικά γραμμένο για την παράσταση από τον Μανώλη Φάμελλο. Μένει η
Ραλλία Χρηστίδου στη σκηνή, λέει δύο - τρία τραγούδια, φεύγει, βγαίνει ο Φάμελλος, λέει κι αυτός μερικά, και στη συνέχεια αρχίζει ένα ρεσιτάλ Κότσιρα! Αφού τελειώσει αυτός ο κύκλος, ξαναβγαίνουν όλοι μαζί, μετά μένει στη σκηνή η Ασλανίδου μόνη της, μετά βγαίνει η Ραλλία μαζί της και μετά ο Κότσιρας μαζί τους. Μετά οι κοπέλες αποχωρούν για να δούμε άλλο ένα ρεσιτάλ Κότσιρα. Και αφού πέρασε κι αυτό, ξαναβγαίνουν οι κοπέλες μαζί με τον Κότσιρα, παρακολουθούμε το πρωτότυπο λαϊκό πρόγραμμα, μπαινοβγαίνει εν τω μεταξύ και ο Φάμελλος, μας λένε και ένα τραγουδάκι αποχωρισμού και τελειώνει το πρόγραμμα...
Αφού λοιπόν τελείωσα με το "περιγραφικό" μέρος, ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτό το πρόγραμμα. Καταρχάς θέλω να διευκρινίσω ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν γιατί ο Κότσιρας θεωρείται μεγάλος τραγουδιστής. Εγώ ακούω έναν άνθρωπο ο οποίος έχει συμπαθητική φωνή να κάνει μία απεγνωσμένη προσπάθεια να την προβάλλει φωνάζοντας και κάνοντας κάτι γυρίσματα που απλά δεν του πετυχαίνουν. Και μάλλον έχει επίγνωση του γεγονότος και αρχίζει και σκάει χαμόγελα στις γυναίκες των πρώτων τραπεζιών μπας και ξεχάσουν αυτό που ακούνε και τον χειροκροτήσουν γι' αυτό που βλέπουν. Και εδώ ακριβώς έρχεται η δεύτερη μου ένσταση σχετικά με τον Κότσιρα. Σκηνική παρουσία δεν σημαίνει να έχεις ωραία φάτσα και ωραίο χαμόγελο. Σκηνική παρουσία σημαίνει να μπορείς να γεμίζεις τη σκηνή, πράγμα που το έχουν καταφέρει μεγάλοι τραγουδιστές οι οποίοι δεν είναι καν όμορφοι. Ο Κότσιρας παρόλο που είναι ωραίο παιδί, την σκηνή δεν τη γεμίζει.
Ας συνεχίσουμε με τη δεύτερη "πληγή", που λέγεται
Μανώλης Φάμελλος. Τι κάνει ένας ροκάς σε ένα τέτοιο πρόγραμμα; Εντάξει, έχει γράψει κάποια από τα τραγούδια του Κότσιρα, αλλά από 'κει και πέρα δεν μπορώ να βρω κάτι να δικαιολογεί την ύπαρξή του εκεί μέσα. Τραγουδάει ελάχιστα, και την περισσότερη ώρα είναι πάνω στη σκηνή κάνοντας κάτι αστειάκια που μόνο χαριτωμένα δεν είναι. Και δεν είναι ότι δεν γέλασα εγώ, είναι ότι δεν γελούσε και κανένας άλλος. Πού ήταν ο Φάμελλος του Σταυρού του Νότου με την
κιθάρα του και τα ωραία τραγούδια του; Πάντως στο Cine- Κεραμεικός δεν ήταν.
Συνεχίζω με τη
Ραλλία Χρηστίδου. Δεν έχω να πω πολλά γι' αυτή την κοπέλα. Συμπαθητική φωνή και συμπαθητική φατσούλα. Αν κάποτε καταφέρει να απαλλαγεί από τη ρετσινιά του Fame Story, αν κάποιος βρεθεί και της δώσει ωραία τραγούδια και αν αποκτήσει αέρα πάνω στη σκηνή ίσως καταφέρει να κάνει κάτι. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο γιατί η φωνή υπάρχει.
Και για το τέλος άφησα τη
Μελίνα Ασλανίδου που ήταν η μοναδική αχτίδα φωτός μέσα στο χάος. Ανέβηκε πάνω στη σκηνή μέσα στο κέφι και τη θετική ενέργεια κι έκανε το κομμάτι της. Χωρίς να είναι καμία μεγάλη τραγουδίστρια φαίνεται πως της αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Μετά την εποχή των "Απέναντι" έκανε ένα λαϊκό cd, τώρα ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει ένα
Pop με πολύ ωραία τραγούδια. Κάνει το κέφι της, περνάει καλά χωρίς καμία προσπάθεια και καμία σοβαροφάνεια. Αποτελεί το μόνο θετικό στοιχείο του προγράμματος, σα να είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα μέσα σ' αυτό το "μαρτύριο". Βέβαια όσο και να προσπάθησε, την κατάσταση δεν την έσωσε...
Όσον αφορά το πρόγραμμα, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα συνοθύλευμα τραγουδιών που δεν είχαν μεταξύ τους καμία συνέχεια και καμία συνοχή. Εντελώς αναμενόμενο. Η ορχήστρα ήταν ένα δυνατό και άχρονο ντάπα-ντούπα. Η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει το μαγαζί είναι η λέξη "κιτς". Οι τιμές στο τραπέζι είναι νορμάλ, οι τιμές στο μπαρ απαράδεκτες και οι άνθρωποι που είναι στο μπαρ είναι "θεόξινοι". Και μου είναι αδύνατο να μην αναφέρω τον τύπο που ήταν η "πόρτα" στα καμαρίνια, ο οποίος την είχε δει σα να προστατεύει τη ζωή τουλάχιστον του προέδρου των ΗΠΑ!
Πραγματικά, δεν ξέρω ποιόν μπορεί να αφορά αυτό το πρόγραμμα, εκτός από τους συγγενείς των τραγουδιστών και από τις λεγόμενες "κοτσιρίτσες" (χωρίς να το λέω υποτιμητικά αυτό). Πιστεύω πως ήταν από τα πιο κακόγουστα και βαρετά προγράμματα που έχω δει, με εξαίρεση πάντα τη
Μελίνα Ασλανίδου. Από περιέργεια πήγα και τελικά η περιέργεια ...τη σκότωσε τη γάτα! Όσοι το είδατε είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε, άλλωστε ο κόσμος δεν περνούσε καλά, ούτε συμμετείχε, ούτε τραγουδούσε, ούτε χειροκροτούσε. Όσοι πάλι δεν το είδατε, κοιμηθείτε ήσυχοι. Δεν χάσατε τίποτα!
