Προσωπικά πιστεύω ότι το ταλέντο στη μουσική συσχετίζεται άμεσα με τα βιώματα της ζωής. Τι εννοώ: Διαισθητικά πάντα μιλώντας, άλλωστε δεν ξέρω αν γίνεται και αλλιώς όσον αφορά τέτοια θέματα- ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, που έχει βουτήξει στη ζωή, έχει νιώσει σε ένα αξιοσέβαστο βαθμό τα τις συγκινήσεις και τις απογοητεύσεις της έχει καλλιεργήσει τον ψυχισμό και την προσωιπκότητά του-αλλά πιο πολύ να σταθούμε στον ψυχισμό. Με απλά λόγια αυτό θα πει: ο άνθρωπος αυτός έχει κάτι ουσιαστικό να πει (μέσα από τη μουσική) επειδή έχει κάτι νιώσει! Και αυτό πιστεύω είναι πολύ βασική προυπόθεση για την έκφραση του ταλέντου! Επειδή ένα συναίσθημα όταν είναι αρκετά ζωντανό είναι συνήθως και καλοσχηματισμένο! Αναπόφευκτα λοιπόν πιστεύω θα βρεί μια διέξοδο από τη φωνή ή τα δάκτυλα ή τα πνευμόνια του ανθρώπου- εκφραζόμενου και (άρα) καλλιτέχνη. Είναι λοιπόν πιο πολύ η ορμή του συναισθήματος που εκφραζόμενο δημιουργεί τις απαιτούμενες τεχνικές συνθήκες (ταχύτητα, τρέμολο, γλυκήτητα ή σκληρότητα ήχου κτλ) προκειμένου να αναγεννηθεί ατόφιο με (πιο) υλική υπόσταση! Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που με στιγμάτισε αφάνταστα είναι οι Αφροαμερικανοί που δούλευαν στις καλλιέργειες και το βράδυ γυρνώντας κατάκοποι, γρατζουνούσαν την κιθάρα τους βγάζοντας απίστευτο συναίσθημα. Για μένα το "ταλέντο" είναι προνόμιο όλων των ανθρώπων στο βαθμό που και το συναίσθημα είναι προνόμιο όλων των ανθρώπων! Απλά σήμερα πιστεύω δεν αισθανόμαστε τόσο, γι' αυτό εκλείπει και το ταλέντο. Ας αφεθούμε λοιπόν περισσότερο για να προχωρήσει και η μουσική!
