Δήμος Μούτσης για Μαρκόπουλο

Ο Δήμος Μούτσης σε μια συνέντευξη του στον Λευτέρη Παπαδόπουλο το 1982, συνέντευξη που δημοσιευθηκε στο βιβλίο ''Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης'', είπε:

Ο Μαρκόπουλος μου θυμίζει την παροιμία "όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα με βρεις.'' Ο Μαρκόπουλος πάντα τα καταφέρνει.

Μα δεν είναι καιρός να μιλήσει και κάποιος για τον Μαρκόπουλο έξω απ' τα δόντια; Υπάρχει μέρα που δε διαβάζεις κάτι για τον Μαρκόπουλο στις εφημερίδες; Πέρσι το καλοκαίρι, ο Γιάννης Σπανός έκανε τρεις συναυλίες στο Λυκαβηττό κι έσπασε τα ταμεία! Τόσος κόσμος ποτέ δεν πήγε στο Λυκαβηττό! Κι όμως, δε γράφηκε λέξη γι' αυτό το γεγονός! Κι αν φτερνιστεί ο Μαρκόπουλος, γράφονται σελίδες! Και όχι μόνο ο Μαρκόπουλος, αλλά κι ένα σωρό άλλοι, που μαζεύουν δεκαπέντε άτομα στις συναυλίες τους. 

 

Ποιός είναι ο Μαρκόπουλος;

Ένας από τους αμέτρητους βέβαια κίονες που στήριξαν το οικοδόμημα που λέγεται Ελληνικός Πολιτισμός. Δεν φημίζονταν ποτέ για την αγάπη του στη Δυτική Κουλτούρα, για την καλλιτεχνική ταπεινότητά του παρότι δεν μιλούσε και τόσο πολύ και όπως μου είπε πρόσφατα ο Γιώργος Χρονάς για τις καλές σχέσεις του με τους δημοσιογράφους. Μεταξύ μας κατά καιρούς φημίζονταν και για τις κακές σχέσεις με άτομα που υπήρξαν συνεργάτες του(Ξυλούρης, Νταλάρας, Αλεξίου), αλλά και για τις δηλώσεις του για άλλους όπως οι Socrates.

ο τζιμι χεντριξ τι ειπε επι του θεματος ?

Off topic or Ουκ αν λάβεις παρα του μη έχοντος... Στην προφορά των αρχαίων δυσκολεύτηκε λίγο... Μην κοιτάς τον Ανετοκούμπο που μεγάλωσε εδώ.

Και ποιός είναι δηλαδής ο Χέντριξ; Εμείς στη γειτονιά έχουμε ένα δρόμο "Σεφέρη". Ποιός είναι δηλαδής ο Σεφέρης; Τι έχει κάνει να πούμε για την γειτονιά;

υγ/ αστειεύομαι ε, τον ξέρω τον Μαρκόπουλο.

 

[ τροποποιήθηκε από τον/την atreu73, 06-02-2014 15:30 ]

Παντως ο μουτσης μιλαει με περιστροφες τουλαχιστον στο αποσπασμα..ας πει πχ ο μαρκοπουλος ειναι υπερεκτιμημενος σε σχεση με αλλους..

Γενικά σε αυτή τη συνέντευξη ο Μούτσης είναι πολύ επιθετικός κατά του πολιτικού τραγουδιού.

Λέει:

"Θυμάμαι, πήγα να παρουσιάσω κάτι σε μια οργάνωση. Πήγα από τις τρεις και θα εμφανιζόμουν στις εφτά. Θα το πιστέψεις; Από τις τρεις ως τις εφτά, άκουγα μόνιμα το ίδιο τραγούδι! Η μουσική ήταν η ίδια: δυο νότες πάνω, δυο νότες κάτω. Όλα αυτά είναι απόρροια λαθών τα οποία έκανε, κυρίως, ο Θεοδωράκης. Που ανακάτεψε την πολιτική του ιδιότητα με το τραγούδι και δημιούργησε αυτό τον εύκολο δρόμο. Το να βλέπεις σήμερα έναν άνθρωπο να κουνάει τα χέρια του και να διευθύνει δυο μποζούκια δε σημαίνει τίποτα. Κι όμως, αυτό, πριν από δέκα χρόνια, ήταν η συναυλία. Το ν' ακούς "εμπρός παιδιά" και "θα νικήσουμε" και "στον αγώνα" δε σημαίνει τίποτα απολύτως! Και δεν αφορά κανέναν."