Παραμύθια πουλώ...

τι παραμύθι να σου πω ποιά ιστορία
να κοιμηθείσ κ να΄χεις όνειρα γλυκά
όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά

σ΄αυτόν τον κόσμο όλα έχουνε παλιώσει
κ αυτό το σπίτι οχειρό χωρίς κλειδιά
παγώνια στήσαν στο μπαλκόνι του λημέρι
και μια τσιγγάνα στην αυλή του τραγουδά

Πάψε να κλαις για ό,τι πέρασε σωστά
κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά

Τι παραμύθι να σου πω ποιά ιστορία
άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνιες
και ΄γω το θαύμα περιμένω μες τα κρύα
απ΄τους αλήτες,τα παιδιά,τους ποιητές

πάψε να κλαις για ό,τι πέρασε σωστά
κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά
πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά
εδώ αρχίζει και τελειώναι η φωτιά...

Παρακαλώ μη βάζουμε δικούς μας στίχους σε νέα topics στο Forum. Τέτοια δυνατότητα υπάρχει μόνο στο e-Περιοδικό > Στείλτε Δημοσίευση, αλλά και σε ένα ειδικό topic που έχει ανοιχθεί στο Forum.

Μα δεν είναι δικοί της οι στίχοι, του... Αλκαίου είναι... αλλά και πάλι δεν έχει νόημα να ανοίγουμε τόπικ στο φόρουμ για να γράψουμε ένα τραγούδι. Υπάρχουν ήδη πάαααρα πολλά τόπικς γι'αυτό...

Ρε παιδιά εγώ άνοιξα θέμα για παραμύθια γενικά!
κ έγραψα απλά το Νανούρισμα του Μ.Πασχαλίδη σε στίχους του Αλκαίου!

Ο παραμυθάς

Βρίσκω παρέες και γνωστούς
φίλους καλούς και καρδιακούς
και λέω παραμύθια.
Κι ύστερα τρέχω στα στενά
ψάχνοντας μες στα σκοτεινά
να βρω καμοιάν αλήθεια.

Παραμυθάς γυρνώ ξανά
σε μέρη γνώριμα παλιά
με την κιθάρα μου αγκαλιά
και δυο τραγούδια συντροφιά.

Κι όταν για χρόνο αρκετό
κρατώ το στόμα μου κλειστό
το παραμύθι σβήνει.
Κι όλοι μαζί κατηγορούν
γιατί δεν πρόλαβαν να ιδούν
και η αυλαία κλείνει.

Παραμυθάς γυρνώ ξανά
σε μέρη γνώριμα παλιά
με την κιθάρα μου αγκαλιά
και δυο τραγούδια συντροφιά.

Μα εγώ δεν ήρθα για να δω
ήρθα μονάχα για να πω ρόλο
και θα φύγω.
Είμαι από μέρη μάκρινα
όπου η αλήθεια δε μετρά
πάνω από ένα στίχο.

Παραμυθάς γυρνώ ξανά
σε μέρη γνώριμα παλιά
με την κιθάρα μου αγκαλιά
και δυο τραγούδια συντροφιά.

Παραμυθάκι λοιπόν ζητάμε ε?Ασς πούμε μια μικρή ιστορία..απόσπασμα απο το μυθιστόρημα των τέσσάρων..σχετικά με τον έρωτα(ο νοών νοήτω..)..
Μια φορά μια λάμπα κορόιδευε ένα σπίρτο,πως δε μπορεί να ξανανάψει,ενώ εκείνη ανάβει κάθε βράδυ..κ το σπίρτο απάντησε.."ναι,γιατί εγώ αμα ανάψω για μια φορά,καίγομαι για πάντα.."

Τση γιαγιάς τα παραμύθια - Χαΐνηδες

Μουσική - Στίχοι: Αποστολάκης Δημήτρης

Μια φορά γιε μου κι έναν καιρό βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...

Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά, έτοιας λοής ν'αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς ο νους τση ν'αρμενίζει

Να μου μιλεί σιργουλευτά για κείνα και για τ' άλλα
για μαγικά, για έρωτες, για φονικά μεγάλα

Για βασιλιάδες νιούς καλούς που κάστρα επατούσα
τσι μάισσες και τα θεριά σκότωνα και ενιχού σα

Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς δόξευγε το μυαλό μου
στον κόσμο των παραμυθιώ γυρίζ' ο λογισμός μου

Έσβησε ο χρόνος ο κακός μαζί με τη χαρά μου
τσι ιστορίες τση γιαγιάς από τα όνειρά μου

Κι έρχονται απ' τον παλιό καιρό, Θεέ μου να 'ταν αλήθεια
ώρες αεροφύσημα κείνα τα παραμύθια

Μην κλαις μικρή μου και πληγές ανοίγεις μου στα στήθη
εμείς οι δυο θα κάμομε τον κόσμο παραμύθι

Quote:

Το μέλος surmelim στις 09-06-2005 στις 15:45 έγραψε: Ρε παιδιά εγώ άνοιξα θέμα για παραμύθια γενικά! κ έγραψα απλά το Νανούρισμα του Μ.Πασχαλίδη σε στίχους του Αλκαίου!

Εκτιμώντας την ενέργειά σου λοιπόν, παραθέτω πιο κάτω την πρώτη στροφή του τραγουδιού Κατερίνα, καρδερίνα, των Π. Θαλασσινού - Χ. Γελαγώτη, τραγουδισμένο από τον Χρόνη Αηδονίδη , που αποτελεί ίσως την πιο βελούδινα γλυκιά απόδοση παραμυθιού στο έντεχνο και παραδοσιακό τραγούδι.

Στην ανέμη τυλιγμένο
παραμύθι αρχινά
Κατερίνα καρδερίνα
ποιός καημός σε τυρεννά;

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια

έναν συνοικισμό αυτόνομο

Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια

και στον υπόνομο



Και συ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι

στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε

Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι

γιατί χανόμαστε



Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο

το ξεχασμένο μονοπάτι σου

Και ξαναχάστο, ξαναβρέστo, ξαναπέστο

το τραγουδάκι σου



Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα

από τη σφραγισμένη γυάλα της

Να σου χαρίσει τα φτερά της τα βελούδα

και τα μεγάλα της



Γιατί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη

αυτών που χάμω τα πετάξανε

Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι

αλλιώς τη βάψαμε



Σκιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια

έναν συνοικισμό αυτόνομο

Αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια

και στον υπόνομο



Γιατί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι

στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε

Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι

γιατί χανόμαστε



Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο

το ξεχασμένο μονοπάτι σου

Και ξαναχάστο, ξαναβρέστω, ξαναπέστο

το τραγουδάκι σου

Αν είσαι μήτσος διάβαινε... (ιστορία που διηγείται ο Μάλαμας)

"Το χελιδονάκι ακούει στο όνομα Μήτσος και δε μασάει. Κάνει τις πιο τρελές βουτιές, χάνεται στα ύψη, τσακώνεται κι αυθαδιάζει. Με το τέλος του καλοκαιριού, ο Μήτσος αρνείται τον κομφορμισμό των άλλων χελιδονιών να μεταναστεύσουν σε τόπους πιο θερμούς. Οι γονείς και οι φίλοι τον προειδοποιούν ότι θα περάσει δύσκολες μέρες. Τίποτε ο Μήτσος. Παραμένει...
Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής αρχίζει ένα σφίξιμο στην καρδιά του αντάρτη. Με τον παγωμένο βοριά η καρδούλα του τρέμει. Κι όταν οι πρώτες νιφάδες του χιονιού τον ακουμπούν, ο Μήτσος τρομοκρατημένος πέρνει τον δρόμο της ξενητιάς. Ο δρόμος είναι όμως μακρύς και παγωμένος και ο Μήτσος εξαντλημένος τσακίζεται σ' ένα σταύλο. Τον πλησιάζει λοιπόν η αγελάδα και τον θάβει κάτω από τη φρέσκια ζεστή κοπριά της. Ο μητσάρας ζωντανεύει και βγάζει το κεφάλι του απ' την κοπριά... τον πέρνει είδηση η γάτα, τον πλησιάζει και τον κάνει μια μπουκιά!
Ηθικά διδάγματα της ιστορίας το υτσαμπουκαλεμένου χελιδονιού που άκουγε στο όνομα Μήτσος:
1. όποιος σε ρίχνει στα σκατά δεν είναι υποχρεωτικά εχθρός σου,
2. όποιος σε βγάζει απ' τα σκατά δεν είναι υποχρεωτικά φίλος σου,
3. άμα σ' αρέσουν τα σκατά, τουλάχιστον κάτσε ήσυχος μέσα σ' αυτά για να μη σε κάνουν τσακωτό."

Ο Ξένος


Ο Ξένος ήρθε μιαν αυγή
απ’των ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ τη γη.
Ποιος είναι
ρωτάνε όλοι κι απορούν
να καταλάβουν δεν μπορούν

Άλλοι τον λέν’ Αυγερινό
άλλοι τον λένε χάροντα
μα εκείνος σαν τον ουρανό
με συντροφιά του τ’όνειρο
είνα μακριά είναι κοντά
σωπαίνει και δεν απαντά
Σαν πέσει η νύχτα ξεκινά
να βρεί γιατάκι στα βουνά
όμως δεν έμαθε κανείς
αν είναι αητός ή Διγενής

Ο Ξένος αιώνες ξαγρυπνά
σκοτάδια τριγύρω του πυκνά
στου κόσμου τον ύπνο το βαθύ
μια μέρα και αυτός θα σταυρωθεί

Όλοι σας τον γνωρίσατε
μα δεν τον ξεχωρίσατε
Ήρθε κοντά σας μια φορά
στο δρόμο και στην αγορά
σαν ήλιος και σαν αστραπή
μα κανενός δεν το ‘χε πει
Μόνο σαν μεταλάβετε
τότε θα καταλάβετε
πως ήταν άγουρο παιδί
και κράταγε στα χέρια του
μαζί με τ΄άλλα αστέρια του
του παραδείσου το κλειδί

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεια: (πρωτη δεν ξερω, η πιο προσφατη νομιζω ειναι της Δημητρας Γαλανη)

Παραμύθια της οκάς - Πασχαλίδης Μιλτιάδης

Σε λόγια πάλι θα χαθώ φτιασιδωμένα
σαν από ‘κείνα που πουλώ στην αγορά
λόγια που ξέρω πως δε νοιάζουνε κανένα
κι εγώ τα γράφω να περάσει η βραδιά

Κάτι τραγούδια για παράξενες αγάπες
που επιζούν μόνο στα βάθη του μυαλού
Για όλες εκείνες τις μικρές μου αυταπάτες
που κάθε νύχτα μου στοιχειώνουνε το νου

Τι με κοιτάς τι με ρωτάς ποιες αλήθειες να μάθεις ζητάς
Τι με κοιτάς μη με ρωτάς παραμύθια πουλώ της οκάς

Μα τώρα άκου της σιωπής τη μελωδία
ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η αυγή
Τα λόγια τώρα πια δεν έχουν σημασία
Όσα κι αν πω θα τα ξεχάσεις το πρωί

Μια μελωδία που τη σκάρωσα για σένα
που ‘χεις προλάβει τρεις φορές να μ’ αρνηθείς
Ένας αγέρας που φυσάει λυπημένα
μου ψιθυρίζει πως κι απόψε δεν θα ‘ρθεις

Τι με κοιτάς τι με ρωτάς ποιες αλήθειες να μάθεις ζητάς
Τι με κοιτάς μη με ρωτάς παραμύθια πουλώ της οκάς

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια-Ενδελέχεια


Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
η Χιονάτη τώρα πια έγινε σταρ
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
που του γάτου τα παπούτσια μας φοράν


Κόκκινη κλωστή δεμένη
Φαντασία χειροπόδαρα δεμένη
για το μύθο χώρος τώρα πια δε μένει


Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
ηλεκτρόδια στου λύκου το κεφάλι
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
η πεντάμορφη το ρίχνει στην κραιπάλη


Κόκκινη κλωστή δεμένη...


Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
που οι δράκοι πάθανε αφλογιστία
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
το Θησέα τον συλλάβαν για ληστεία


Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Παραμύθι - Πρωτοψάλτη Άλκηστις

Μουσική-Στίχοι: Αντύπας Νίκος - Νικολακοπούλου Λίνα

Καμιά φορά που ο ύπνος δεν με πιάνει
φαντάζομαι πως τρέχω σαν τον άνεμο
με μια βελούδινη ορμή, με τ’ αστρικό μου κορμί

Μικρό σπαθί, σα μαύρος άσσος
είν’ η καρδιά μου σε μια τράπουλα
Βαλές εσύ, μου ‘βαλες τον καημό
Κέντα με, φίλα με, φίλα με, μίλα για μένα

Αχ, Αλίκη των θαυμάτων, τέτοιες νύχτες τι ζητάς
Μόνο λύκοι των χρημάτων αλυχτάνε και τρέμει ο έρωτας

Τα φύλλα αυτά πριν γίνουν δάσος
ήταν σελίδες που σου διάβαζα
Ελάφι εγώ, γίνε εσύ κυνηγός
κέντα με, φίλα με, φίλα με, μίλα για μένα

Αχ, αιώνα των θαυμάτων, τι είναι η αγάπη πες μου εσύ
Απ’ τις κόπιες των σωμάτων να σ’ αρπάζει μονάχα η έκσταση

Παίρνω τη φαρέτρα μου
πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα
Γίνε μάτια μου και πέτρα μου
μούτρο για τα μέτρα μου γέλα

Θα νικήσω εγώ στο τέλος σου
Γουλιέλμος Τέλλος σου γέλα
Παραμύθι για πλήθη σαν κι εμάς