* Ο σαξοφωνίστας Ερ. Αλεξάντερ στην Αθήνα
Τζαζ με οδηγό το βλέμμα
Alexander The Great. Οχι ο Μακεδόνας στρατηλάτης, αλλά ο Νεοϋορκέζος σαξοφωνίστας Ερικ Αλεξάντερ. Ενας από τους πλέον χαρισματικούς μουσικούς της σύγχρονης τζαζ, που έφτασε στην Αθήνα για μια σειρά εμφανίσεων (έως και την Παρασκευή) στο Half Note (Τριβωνιανού 17, Μετς). «Βρίσκομαι στη μουσική από μικρό παιδί», μας λέει από τηλεφώνου. «Σταματούσα το παιχνίδι και τέντωνα τ' αυτιά ν' ακούσω τι έπαιζε το
ραδιόφωνο. Επιασα για πρώτη φορά σαξόφωνο στα χέρια μου 12 χρόνων. Εκτοτε, δεν ξαναπλησίασα το πιάνο που μάθαινα από μικρός».
Η άφιξη του Ερικ Αλεξάντερ στα μέρη μας στάθηκε η αφορμή για μια σύντομη κουβέντα γύρω από την τζαζ. Του σήμερα αλλά και του χθες. Και, όταν έχεις απέναντί σου τέτοιους σπουδαίους μουσικούς, δεν πρέπει να αφήνεις την ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη. «Μη μου ζητάς να κρίνω τη σύγχρονη τζαζ», λέει. «Χρειάζεται αποστασιοποίηση για να βγουν σωστά συμπεράσματα. Αυτό θα το κάνουν οι μέλλουσες γενιές. Στις οποίες, για έναν ανεξήγητο λόγο, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Μην ξεχνάτε πως ονόματα που θεωρούνται απ' όλους μας μεταρρυθμιστές της τζαζ, στον καιρό τους ζούσαν σαν απόκληροι. Ή, ακόμα χειρότερα, πέθαιναν από κακουχίες, όπως ο Bird».
- Πάντως, ηχείτε όπως οι κλασικοί μουσικοί της τζαζ...
«Ναι, γιατί δεν θέλω να αποσυνδεθώ από την ιστορία της. Το παρελθόν της τζαζ είναι τόσο ζωντανό, που κάθε νότα το επαναφέρει στο προσκήνιο. Διαφέρει βέβαια να είσαι old fashioned από το να σέβεσαι το παλιό και να προσπαθείς να το παρουσιάζεις φρεσκαρισμένο».
- Είστε περισσότερο φαν της μελωδίας ή του ρυθμού;
«Πάντοτε αναζητώ τρόπους για να εμβαθύνω την προσέγγισή μου στις μελωδίες. Θέλω να τις οικειοποιούμαι και στη συνέχεια να τις παραλλάζω σύμφωνα με τα δικά μου αισθητικά πρότυπα. Να προσθέτω την προσωπική μου ρυθμική ταυτότητα πάνω στο βασικό θέμα τους».
- Υπάρχουν δεδομένα στη μουσική;
«Οχι. Δεν έχουν σημασία οι ταμπέλες. Αυτά είναι για τους κριτικούς και τους ακροατές. Για μας τους μουσικούς η δράση πηγάζει από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το μη λογικό».
- Για όλους τους μουσικούς ή κυρίως για εκείνους της τζαζ;
«Στην πραγματικότητα, δεν υφίσταται καμία διαφορά. Αλλο τι είναι πραγματικά ένας καλλιτέχνης, τι επιθυμεί και τι επιδιώκει να παρουσιάσει, και άλλο πώς αυτός προβάλλεται από τα Μέσα. Εκεί είναι η διαφορά. Στο πώς δηλαδή έχουν αποφασίσει κάποιοι να παρουσιάζουν τη μουσική και τους δημιουργούς».
Σύντομη η συνομιλία μας με τον Ερικ Αλεξάντερ, αλλά περιεκτική. «Ευτυχώς που δεν με ρώτησες τι θα παρουσιάσω στην Αθήνα», λέει αποχαιρετώντας με. «Πάντοτε το κάνουν οι δημοσιογράφοι και δεν ξέρω τι να απαντήσω, μια και το σετ εξαρτάται από τα πρόσωπα που συνθέτουν το ακροατήριο. Τα βλέμματα υπαγορεύουν και τη μουσική κατεύθυνση. Παίζω σαν να οδηγώ τους ακροατές σ' ένα διαφορετικό ηχητικό τοπίο. Σ' ένα μέρος όπου τα δάση, οι βουνοκορφές και τα πέλαγα είναι
κλίμακες, ρυθμοί και τρόποι».
- Δηλαδή, αναλόγως με τον κόσμο, μπορεί να μην παίξετε Κολτρέιν, που γνωρίζω ότι αποτελεί μία από τις βασικές σας επιρροές;
«Ασφαλώς θα υπάρχουν αναφορές στον Τζον Κολτρέιν, καθώς και σ' εκείνους που θεωρώ grand-masters στο τενόρο σαξόφωνο. Αλλωστε, ο Τσάρλι Πάρκερ και οι άλλοι πρωτοπόροι του be-bop ήταν αυτοί που με ενέπνευσαν».
enet - 18/12/2006
