ελληνική μουσική
    693 online   ·  210.832 μέλη
    των μουσικών
    της μουσικής
    του λαού
    τα εν οίκω
    1. αρχική
    2. Forum
    3. Συναυλίες & Events

    Arthuro Peres-Reverte

    stuff
    24.01.2007, 11:39
    #1

    «Ποτέ άλλοτε η ανοησία -μέσω TV και Ιντερνετ- δεν ήταν τόσο κυρίαρχη»


    «Ποτέ άλλοτε η εικόνα δεν κυριαρχούσε τόσο πολύ στη ζωή μας, ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ψευδής, ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τόσο χειραγωγημένη, όσο σήμερα. Παλαιότερα έλεγαν πως μία εικόνα άξιζε χίλιες λέξεις. Αυτό δεν ισχύει πλέον. Οταν μου μιλούν για την περίφημη φωτογραφία του Κάπα, το 1936, γελάω. Επί είκοσι χρόνια έβλεπα ανθρώπους να ζουν και να πεθαίνουν και δεν είδα ποτέ έναν μαχητή να σωριάζεται φορώντας καθαρό πουκάμισο και παντελόνι! Είναι ψέμα όπως πολλά άλλα πριν από αυτό. Σήμερα, η Μπένετον αγοράζει φωτογραφίες από διάφορους πολέμους και τις χρησιμοποιεί στις διαφημιστικές της καμπάνιες. Δεν έχει νόημα. Αφού η εικόνα έχασε την αλήθεια της, ίσως είναι καλύτερα να επιστρέψουμε στους παλαιούς δασκάλους, στον Γκόγια κυρίως, που γνώριζε την αλήθεια του πολέμου και είχε δει το χρώμα του αίματος».

    Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, επί είκοσι χρόνια πολεμικός ανταποκριτής, γνώρισε κι αυτός από κοντά τη φρίκη του πολέμου και στο τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό «Ο ζωγράφος των μαχών» αναστοχάζεται πάνω στα αίτια του κακού και την ευθύνη της εικόνας. Με αφορμή αυτή την έκδοση, μιλά στην εφημερίδα «Λε Φιγκαρό» για το πιο προσωπικό από όλα τα άλλα βιβλία του. Ο περισσότερο διαβασμένος Ισπανός συγγραφέας, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, (στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί εννιά από τα βιβλία του, από τις εκδόσεις Πατάκης), δεκαέξι χρόνια μετά την έκδοση του «Πίνακα της Φλάνδρας», σχολιάζει, άλλοτε με ήρεμο τρόπο και άλλοτε οργισμένο, εικόνες της εποχής μας:

    «Σε όλα μου τα μυθιστορήματα υπάρχουν αναφορές στη ζωγραφική. Ολη μου τη ζωή λάτρευα τις τέχνες και τα βιβλία. Αυτό που με οδήγησε στη δημοσιογραφία, ως ανταποκριτής πολέμου, είναι ίσως το ότι μεγάλωσα με ένα αντίγραφο του "Θριάμβου του θανάτου" του Μπρούγκελ, κάτω από τα μάτια μου που υπήρχε σε κάποιο τοίχο, στο σπίτι των γονιών μου. Παιδί ακόμη ταξίδευα με τις ώρες στο βάθος του πίνακα, σε εκείνες τις σκοτεινές, γεμάτες φλόγες, ζώνες. Ημουν πεισμένος πως εκεί μόνο βρισκόταν η εξήγηση των σκηνών του πρώτου πλάνου. Χρόνια μετά ταξίδεψα σε περιοχές όπου είχε ξεσπάσει πόλεμος, στην Αγκόλα, τη Βοσνία, την Ερυθραία, το Σαλβαδόρ, στα νησιά Φόκλαντ, τον Λίβανο. Εμεινα για πολύ καιρό στο βάθος του πίνακα, είκοσι χρόνια, και επιστρέφοντας, ήμουν σε θέση να καταλαβαίνω τη βία, τον θάνατο, από απόσταση».

    - Σε αντίθεση με τον Ρουσό, πιστεύετε πως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κακός;

    «Δεν πρόκειται για διάθεση κακίας από την πλευρά του ανθρώπου, όμως η φρίκη υπάρχει παντού. Δεν υπάρχουν αισθήματα εδώ. Ο κόσμος είναι σκληρός. Ενα ηφαίστειο που εκρήγνυται είναι σκληρό. Οταν είδα στη Σερβία να πυροβολούν ανθρώπους, έναν Ερυθραίο να βιάζει μια Αιθιοπίνα, ένα παιδί στο Σαλβαδόρ να το καίνε με τσιγάρα και στη συνέχεια να το πνίγουν, δεν είπα: "Είναι κακοί άνθρωποι". Αν τα συμφέροντά μου, η επιβίωσή μου, η ζωή των δικών μου μπλεχτεί στα δίκτυα του πολέμου, τότε και εγώ μπορώ να λεηλατήσω, να βιάσω, να σκοτώσω. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ καλών και κακών που σημάδεψε τον χριστιανικό ανθρωπισμό είναι λανθασμένη. Είμαστε το καλό και το κακό μαζί. Είμαστε υπεύθυνοι. Σήμερα, η ανθρωπότητα θέλει να δηλώνει ανεύθυνη, αθώα. Ομως δεν υπάρχουν αθώοι. Οταν καμιά φορά βλέπω ένα παιδί να βασανίζει ένα πουλί σε κάποιο πάρκο, διακρίνω τον ελεύθερο σκοπευτή που μπορεί να γίνει».

    - Τα βιβλία σας έχουν γίνει μπεστ σέλερ σε ολόκληρο τον κόσμο. Είστε από το 2003 μέλος της Ισπανικής Βασιλικής Ακαδημίας, γιατί δίνετε την εντύπωση ενός οργισμένου ανθρώπου;

    «Είμαι 55 ετών, αρχίζω να γερνάω και χρειάζομαι μια παρηγοριά. Δεν μου αρέσει ο κόσμος στον οποίο ζω. Δεν αγαπώ τους ανθρώπους. Με ανησυχεί αυτό γιατί αρχίζω να προτιμώ έναν κακό έξυπνο άνθρωπο από έναν καλλιεργημένο, έξυπνο και χαριτωμένο. Παλαιότερα δεν ήμουν έτσι. Ομως οι ανόητοι βρίσκονται παντού. Πιστεύω πως ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, η μορφή του ανόητου, μέσω της τηλεόρασης και του Ιντερνετ, δεν ήταν τόσο κυρίαρχη και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσοι ανόητοι να μας λένε τι πρέπει να κάνουμε, να πιστεύουμε, να σκεπτόμαστε. Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στις τελευταίες ημέρες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σαν έναν άνθρωπο που πίνει ένα καλό κρασί περιμένοντας την εμφάνιση των βαρβάρων. Ακούει το πλήθος να φωνάζει πως γίνονται δολοφονίες, βιασμοί και σκέφτεται: "Τι ηλίθιοι, φυσικά θα λεηλατήσουν και θα σκοτώσουν. Τι νομίζατε; Σβήσατε τη μνήμη σας, τον πολιτισμό σας. Ξεχάσατε πως στα βιβλία γράφεται πως οι πολιτισμοί έχουν ένα τέλος. Είναι αναπόφευκτο να συμβεί!"».

    - Είναι τόσο απελπιστική η κατάσταση;

    «Οταν βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο που πέφτει, οι άνθρωποι φωνάζουν, αλλά κάθε τεχνολογική εφεύρεση έχει το ατύχημά της. Κάθε Τιτανικός έχει το παγόβουνό του, κάθε ουρανοξύστης, το αεροπλάνο που θα τον γκρεμίσει. Είναι ο νόμος της ζωής. Αλλά είμαστε τόσο ηλίθιοι ώστε το ξεχνούμε. Οι παππούδες μας που έσκαβαν χαρακώματα, οι γιαγιάδες μας που έχαναν τα νεογέννητα παιδιά τους, γνώριζαν. Ο άνθρωπος του χθες, σε γενικές γραμμές, είχε τη βεβαιότητα πως ο κόσμος είναι ένα εχθρικό περιβάλλον όπου οι κανόνες ονομάζονται ζωή και θάνατος. Σήμερα, δεν βλέπουμε πια την τρομερή συμμετρία του σύμπαντος, τη φυσική σκληρότητα της ζωής. Οταν φτάνει η πραγματικότητα, η αρρώστια, η βομβιστική επίθεση, οι φωνές δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Ζούμε με ένα πιστόλι στον κρόταφο. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, υπάρχουν τριών ειδών στάσεις: Μπορούμε να πούμε πως δεν υπάρχει πιστόλι και την ημέρα που τραβήξει κάποιος τη σκανδάλη πεθαίνουμε χωρίς να ξέρουμε ότι έχουμε ζήσει. Μπορούμε να βαρυγκωμούμε, να περάσουμε τη ζωή μας παραπονούμενοι πως έχουμε ένα πιστόλι στον κρόταφο ή τέλος μπορούμε να πούμε: εντάξει έχω ένα πιστόλι στον κρόταφο αλλά θα προσπαθήσω να τρέξω. Ακόμη και αν είναι να τρέξεις δέκα μέτρα, ακόμη και αν ο θάνατος είναι κοντά σου, τουλάχιστον σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα θα έχεις υπάρξει ελεύθερος. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό που μας μένει είναι η αξιοπρέπεια».

    - Μάλλον απαισιόδοξη άποψη για τον κόσμο...

    «Δεν είμαι απαισιόδοξος. Μας μένει ακόμη ο έρωτας, η φιλία, η αδελφοσύνη, η κουλτούρα. Η κουλτούρα είναι εκείνη που μας επιτρέπει να μη φωνάξουμε όταν πέφτει το αεροπλάνο ή όταν βυθίζεται το πλοίο. Μπορώ καλύτερα να δεχτώ την αρρώστια, τα γηρατειά, το τέλος του έρωτα, τον θάνατο των δικών μου ανθρώπων αν πιστεύω πως είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Ο κανόνας περιλαμβάνει το τυχαίο. Μπορώ να καπνίζω ένα τσιγάρο με τον Σέρβο ελεύθερο σκοπευτή που μερικές ώρες νωρίτερα με έχει στο στόχαστρό του. Δεν είναι τέρας. Είναι σαν και εμένα, είναι μέρος της Ιστορίας. Σε αυτόν τον κόσμο που δεν αγαπώ, το να καταλήγω σε αυτά τα συμπεράσματα είναι υγιές!»

    enet.gr







    A N A C O N D A



    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stuff στις 24-01-2007 11:40 ]


    επισυναπτόμενα: perez1.jpg 
    alex3
    24.01.2007, 12:30
    #2
    Είναι απίστευτος ο άνθρωπος...
    Έχω διαβάσει ό,τι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά δικό του... Η γραφή του είναι πλούσια και καθημερινή μαζί και οι ήρωές του πολύ βαθιά ανθρώπινοι, ταλαντούχοι και αυτοκαταστροφικοί, με αίσθηση του περιορισμένου της φύσης μας, ικανοί για το χειρότερο και το καλύτερο, ταυτόχρονα... sorry, παραληρώ, αλλά μ'άρεσε το θεματάκι...


    Νέες συζητήσεις
    στην ίδια κατηγορία