"...λες κι αντιλαλούν τα βήματά σου

και ο πόνος με τραβάει κοντά σου

και τα δειλινά, μια φωνή μου ψιθυρίζει μυστικά

δεν θα γυρίσεις πια..."

Άτιμα τραγούδια, πάνω που κατάφερα να βγω, με τραβάτε πάλι πίσω. Μόλις έδιωξα την αλήθεια από το ποτήρι μου, το γεμίσατε εσείς ξανά με τις βροχές.

και γι’ αυτό σας αγαπώ, ή σας μισώ, δε ξέρω…

Άτιμη μουσική, τι κι αν άρχισα δειλά να γελώ με τα λουλούδια, πάλι μου έδειξες τον άνεμο που σκορπά τις ανάσες και τα όνειρά μας…

και γι’ αυτό σ’ αγαπώ, ή σε μισώ, δε μπορώ να ξεχωρίσω…

αν είναι προτιμότερο να μην γνωρίζουμε, απλά να πορευόμαστε.

καταστροφικά υπέροχες μελωδίες, μόλις στέριωσα στη μετριότητα της σιγουριάς, μου θυμίσατε ξανά τη ζωή, τον έρωτα, τον πόνο.

Και «Τα Δειλινά» του Γιώργου Ζαμπέτα συνοδεύουν τέσσερα μάτια που κοιτούν το ηλιοβασίλεμα… Δε φτάνει, αλλά είναι μια καλή αρχή, που η νοσταλγία την κάνει αθάνατη. Κι ένα πικρό τέλος, που η καρδιά δεν αφήνει να συμβεί…