Μετά απόπρόσκληση φίλων από το musicheaven,ήρθε η σειρά μου να παίξω κι εγώ στο "5" όπου ο καθένας γράφει πέντε πράγματα για τον εαυτό του, ότι θέλει αυτός (εξήγηση για τους αμύητους). Λοιπόν, όπως υποσχέθηκα, πολύ εφετζιλίκι και λίγη ουσία!

οδηγία: διαβάζονται όπως ακριβώς τους γράφουμε (οι περισσότεροι)... με τη φορά του μολυβιού που σχηματίζει τον αριθμό!

            ΒΑ ΓΓ                                                                                     

          ΝΕ   ΕΛΗ                                                   

      ΛΕ       ΤΣΙ                                                     

  ΜΕ           ΤΛΑ                                                        

                 ΚΙΔ                                             

                 ΗΚΑ                                                                

                 Ι ΓΕ                                                          

                 ΝΝΗ                                              

                 ΘΗΚ                                                               

                 ΑΣΤ

  ΗΝΩΡΑΙΑΕΔΕΣΣΑΣΤΗΝΠΕΛΛΑ     ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

             ΚΑΤ                             

         ΑΙ       ΩΝ                     

    ΥΝ               ΟΝ                     

HΓ                  ΕΙ                      

                     ΡΩ

                    ΝΜ                          

                 ΟΥ                           

               ΕΙ

           ΝΑΙ

        ΗE

     MM

ANNUELLEBEARTΟΜΩΣ      ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΛΟΓΩ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ...

ΕΙΜΑΙΠΑΑΑΑ                                           

                  ΡΑ             

                       ΠΟ                       

                    ΛΥ             

             ΑΦΗ                    

       ΡΗΜ                            

          ΕΝΟ                      

             ΑΤΟ                        

                 ΜΟ           

                      ΚΑΙ          

                      ΞΕΧ

                       ΝΑ

                      ΩΣΧ

ΕΔΟΝΤΑΠΑΝΤΑ!!             ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ 5?

          ΓΕ

        ΝΝ

      ΗΘ

    ΗΚ            ΡΗΚ                      

  ΑΣ              ΑΙΕ                     

ΤΗΝΚΑΡΔΙΑ   ΑΙΜ                                                 

ΤΟΥΝΟΕΜΒ    ΑΙΣ              

                    ΚΟ

                    ΡΠΙ

                    ΟΣΟ

                    ΧΙΟ

                    ΤΙΠ

                    ΟΛΥ

                    ΑΣΧ

                    ΟΛΟ

               ΥΜΑΙΒΕΒΑΙΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΖΩΔΙΟ;

ΠΑΙΖΩ5ΟΡΓΑΝΑΒΙΟΛΙ

ΣΑΞΟΦΩΝΟΠΙΑΝΟΚΙΘ

ΑΡΑΚ                                          

ΑΙΜΠ          

 ΟΥΖΟ        

         ΥΚΙ(!)       

                ΑΛΛΟ                                      

                       ΚΑΛΥΤ                 

                                ΕΡΑ(Β         

                                 ΙΟΛΙ)           

                                 ΚΙΑΛ       

                               ΛΟΠΟ         

                                ΛΥΧ

                         ΕΙΡΟ                 

                    ΤΕΡ                  

            Α(ΜΠ

      ΟΥΖΟ

ΥΚΙ)                                    ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΟΙΚΙΛΙΑ...

Αυτά ήταν... Τώρα με πέντε πράγματα τι να καταλάβεις; 

Δεν έχω κάποιον να καλέσω γιατι (νομίζω) αυτοί που ήταν να το κάνουν, το έκαναν!

Κι αυτοί που δεν το έκαναν, άντε που θέλουν και πρόσκληση... 

Τίτλοι αρχής με μουσική υπόκρουση διασκευή δημοφιλούς ξένου τραγουδιού:

Sweet home Pagrati
Where the skies are so blue
Sweet Home Pagrati
Lord, I'm coming home to you

Γενική περιγραφή Ο ήρωας μας, επιστρέφει στο Παγκράτι αρκετά πεσμένος ψυχολογικά και ξάγρυπνος, έτοιμος να υποστεί την 7ωρη ταλαιπωρία που λέγεται Σαλονίκη Αθήνα, με 2 βαλίτσες στην πλάτη.

Το 1ο ενικό είναι τυχαίο (λέμε τώρα)

Σκηνή 1 Το τρένο ασφυκτικά γεμάτο, 8 βαγόνια φορτωμένα, αλλά κανείς όρθιος. Ωραία σκέφτομαι, προοδεύουμε. Ο εισπράκτορας, μετά την αρκετά εντυπωσιακή υποδοχή από τα ηχεία του τρένου, όπου μας αποκάλεσε «αγαπητούς συνταξιδιώτες(!)» και μας ευχαρίστισε πολύ γιατί επιλέξαμε τον ΟΣΕ (λες και υπάρχει κι άλλη εταιρία με τρένα), περνούσε χαμογελαστός να ελέγξει τα εισητήρια.

Σκηνή 2 Ενώ έψαχνα μια ώρα το πάσο (4 χρόνια πηγαινοέρχομαι Αθήνα-Σαλονίκη, πρώτη φορά του το ζητάνε), αυτός περίμενε (πάντα χαμογελαστός) και όταν του το έδειξα με ευχαρίστησε! Πόσα θες να μας τρελάνεις;!

Σκηνή 3 Καλησπέρα. Καλησπέρα, εναν καφέ παρακαλώ, φίλτρου (γαλλικό που λέμε στο χωριό) Αμέσως! Ορίστε! Πόσο θέλετε; 1,5 ευρώ! Α κι ένα νεράκι, πόσο; 2 ευρώ όλα μαζί! Ζεστός καφές, κρύο νερό απ’το ψυγείο, 2 ευρώ! Στο τρένο! Ε ρε γλέντια

Σκηνή 4 και πολύ σημαντική για το κεντρικό μήνυμα της ταινίας: Ο χαμογελαστός ελεγκτής μπαίνει φορτσάτος στο μπαρ του τρένου. «Αι στο διάολο οι κωλοελεγκτές μου βγαλαν τη ψυχή!» Κορίτσι του μπαρ: «Να σου βάλω λίγο κρασάκι» Άσχετος αλκοολικός απο μακριά: «βάλεεεε»

Σκηνή 5 Ο ήρωας μας έχει σκάσει στα γέλια, με αποτέλεσμα να τον έχουν περάσει όλοι για τον τρελό του μπαρ (του τρένου). Είναι σαφές ότι μόνο έτσι εξηγούνται όλα τα παράξενα σ’αυτήν την αμαξοστοιχία!

Επεξήγηση: εννοείται ότι από Λαμία και μετά που έφυγαν οι «ελεγκτές» οι ανακοινώσεις για τις στάσεις ήταν όταν το θυμόντουσαν και είχαμε μια καθυστέρηση ενός τετάρτου στη Λαμία (πάλι καλά). Α ρε ΟΣΕ! Αθάνατος!

Deleted scene 1 ο ήρωας μας προσεύχεται φωναχτά πριν μπει στο τρένο να μην έχει δίπλα του καμιά στριμμένη γιαγιά ή κανέναν 25άρη παρλαπίπα βιαστικό εσεμεσογράφο, αλλά να έχει δίπλα μια μελαχρινή ελεύθερη κουκλάρα φοιτήτρια.

Deleted scene 2 ο ήρωας μας βλέπει τη θέση, και δίπλα κάθονται 2 γύρω στα πενήντα που τρώνε γύρο(!!!) μέσα στο τρένο. Και μάλιστα ο ένας, τον κρατάει για μετά (λυγμός...). Κάπου εκεί έρχεται η σκέψη ότι αφού έφαγαν, κάποτε θα χωνέψουν (υπάρχει θεός; )...

(όχι ο ήρωας μας δεν τους χτυπούσε την πλάτη περιμένοντας τη χώνεψη...)

When I was a child I caught a fleeting glimpse,
Out of the corner of my eye.
I turned to look but it was gone.
I cannot put my finger on it now.
The child is grown, the dream is gone.
I have become comfortably numb.

Η συμφωνία με το διάβολο είναι η πιο εύκολη απ’ όλες.

Δε θα’ λεγα η πιο συμφέρουσα. Δε λειτουργεί σα λύτρωση, αν το ξανασκεφτείς. Ούτε εισπράτουμε αυτά που πάντα ονειρευόμασταν. Είναι απλά η αδιαφορία με την οποία χειριζόμαστε το άγνωστο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μέλλον. Μια άθλια αντιμετώπιση του φόβου, ανευ όρων παράδοση στην ανάγκη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Κίνηση ματ στο μισό μας εαυτό που ζητά να παλέψει και να ματώσει, έχοντας στο στόμα τη γλυκιά γεύση του πολεμιστή.

Που μπορεί να μη ξέρει γιατί μάχεται, ή τι θα κερδίσει από αυτή τη μάχη, μπορεί να μην είναι καν σίγουρος ότι αυτό που κάνει είναι σωστό ή λάθος, αλλά νοιώθει την ηδονή της πάλης, της προσπάθειας. Σκοτώνεται με αυτή τη χαρά στα μάτια του, πληγώνεται μα δεν ικετεύει, δε κοιτάει πίσω, είναι σίγουρος ότι θυσιάζεται για τα ιδανικά του, νοιώθει τον παράδεισο κοντά.

Τι κι αν η μάχη είναι ψεύτικη; Τι κι αν δεν καταλαβαίνει το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω του και τους θεατές που τον κοιτούν γελώντας. Αυτός πολεμά.

Μεγάλο προσόν η άγνοια...

Σε λυτρώνει αυτόματα από τον αληθινό πόλεμο, από τις αληθινές μάχες της ζωής. Εκεί όπου ξέρεις ποιός είναι ο παράδεισος που κυνηγάς.

Όμως έχεις και πλήρη συναίσθηση των συνεπειών της ήττας. Κι τότε είναι που σε παίρνει ο διάολος από πίσω. Εκεί λυγίζει ο άνθρωπος, λίγο πριν την ήττα.

Κι η συμφωνία αυτή είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Υπάρχει παντού, γύρω μας, μέσα μας. Έχουμε όλοι υπογράψει κάποιον όρο της, έχουμε όλοι λυγίσει μπροστά στη φωτιά, γιατί όλοι κρυώναμε. Δε χωράνε στις διαπραγματεύσεις ούτε τα πιο δυνατά μας όπλα. Η αγάπη αδυνατεί να δώσει λύση, είναι έξω από τα ενδιαφέροντά της. Η λογική παραδομένη. Το όνειρο; τα όνειρά μας; οι φιλοδοξίες μας; η ελπίδα;

Μόνο αυτό έχουμε στο τραπέζι; Μα την ελπίδα τη μισούμε. Είναι μια επικίνδυνη απάτη, μια λάμψη που περιπλέκει τα μάτια μας και μας αποπροσανατολίζει. Δεν είναι η αλήθεια μας.

Κι όμως

Τι έχεις να χάσεις; Πριν τη ζωή τι έκανες; Μετά τι θα κάνεις; Ζήσε λοιπόν. Άσε το διάβολο να μείνει με τη μεγάλη του πληγή. Αυτήν που τον κατέστρεψε. Τη μοναξιά.

Όχι δεν υπογράφω... Γιατί έχω πάλι δίπλα μου μια προσδοκία, ένα όνειρο. Και μια ζωή να υπηρετήσω. Το παιδί μεγάλωσε, το όνειρο δε χάθηκε. Τελικά.

Vida que no se comparte

es vida sustraida

Πάμε πανόρμου, έχει καλά μαγαζάκια, τείνει να γίνει η νέα μας πιάτσα. Πολύς κόσμος. Ναι πάμε εκεί στο μπαρ, άντε πες μου. Σε προσέχω μίλα, ζάλισε με τώρα τι να κάνω που δε μπορούσα να μείνω σπίτι σήμερα με τέτοιο φεγγάρι, θα σε ανεχτώ.

Μίλα, εγώ θα σκέφτομαι τα δικά μου όμως. Ωχ. Τι ρίγος είναι αυτό; Αχ αυτό το κορίτσι απέναντι. Αυτή η θεά. Γεμάτο το μαγαζί. Πολύς κόσμος μπαινοβγαίνει, αλλά εσύ γλυκιά μου είσαι η γιατρειά μου σήμερα. Δεν ξέρω αν είναι το ποτό ή η ηλίθια που φορτώθηκα σήμερα να με ζαλίσει με ότι δεν κατάφερε ποτέ να γίνει, αλλά εγώ θέλω να φτάσω στη πρύμνη αυτής της υπέροχης βραδιάς μαζί σου. Να σε κρατάω αγκαλιά και να βλέπουμε το φεγγάρι. Και το φεγγάρι να μας βλέπει γυμνούς πάνω στην άμμο.

Τι; τι λες; ναι είναι άδικο που δε σε πήραν στο μεταπτυχιακό αλλά τι να σε κάνουν τέτοιο ζώο που είσαι; Ναι μπορούν να πάρουν τα λεφτά του μπαμπά σου αλλά άσε με τώρα, θαυμάζω τη ζωγραφιά του Θεού στο δίπλα τραπέζι.

Ω ναι, υπάρχεις Θέ μου και μας χαρίζεις έτσι τα δώρα σου. Κοίτα, είσαι απλά στον ίδιο χώρο μαζί μου, μιλάς με άλλους, μιλώ με άλλη κι όμως είμαι εκεί μαζί σου. Έχεις αναστατώσει το μυαλό, το κορμί και τη ψυχή μου. Έχω ξεχάσει τι κάνω εδώ και δε θυμάμαι καλά καλά ποιός είμαι. Μόνο ένα σου βλέμμα έχει σβήσει τα πάντα. Δεν υπάρχει αλλη μουσική, εκτός από τα κόκκινα σου χείλη που μιλούν. Κι ας μην ακούω τι λες, η καρδιά μου γνέφει καταφατικά σαν μαθητής προς το δάσκαλο. Έχεις αναστατώσει το πνεύμα και το σώμα μου.

Τι θες; ακόμα μιλας; Άσε με πια ήσυχο! Γεύομαι τώρα την ομορφιά του κόσμου. Νύσταξες; ωραία πήγαινε εσύ, πάρε ένα ταξί. Εγώ θα νυστάξω μόνο όταν κοπάσει αυτός ο άνεμος που με παρασέρνει. Έλα δε θα πάθεις τίποτα, άντε γεια καληνύχτα. Τα λέμε.

Ωραία έφυγε και το βάρος. Έρχομαι να σε μυρίσω κάτασπρό μου τριαντάφυλλο. Έρχομαι να σου διαβάσω τα παραμύθια των αγγέλων, για να δεχτείς την αγκαλιά μου. Μου έφτιαξες το βράδυ, τη διάθεση, τη ζωή. Έδωσες στα μάτια και στη ψυχή μου λάμψη και ομορφιά και είσαι κι εσύ τώρα μια σταγόνα στη βροχή, είσαι όλες οι σταγόνες στη βροχή που με λούζει. Τη βροχή του έρωτα.

Πόσο; 40 ευρώ; Ναι, έλα πάρε. Ακριβοί είναι ρε γαμώτο. Αλλά τι με νοιάζει εμένα, έχω βρει την απάντηση. Τι; και 20 της κοπέλας; Ποιάς μωρέ της ηλίθιας; Αντε τι να κάνω, ορίστε, κράτα τα ρέστα, κράτα τώρα που με έχει μεθύσει η ομορφιά και το bacardi.

Ωχ τώρα τον είδα αυτόν. Ναι μωρε, είναι ο γορίλλας της. Γιατί; γιατί ανθισμένε μου ιανθέ, σκορπάς τα πεταλά σου ανούσια στο κάθε λυσσασμένο σκύλο; το βλέπω στα μάτια σου, το νοιώθω στο βλέμμα σου ότι σκας, ουρλιάζεις μέσα σου. Δεν είναι αυτός που γεννήθηκες για να στολίζεις. 10 χρόνια μεγαλύτερος, ανίκανος να στρώσει τα φύλλα της μοναξιάς του, βουτάει μάζί σου στο βούρκο που έχει για σπιτικό. Κι ας ξέρει τον πατέρα σου, κι ας έχει δουλειά και λεφτά, ωραίο αμάξι, το ξέρω και το ξέρεις ότι άλλα λαχταρά η ψυχούλα σου. Άλλα θέλει για να ανθίσει το μπουμπούκι μέσα στα δυο σου στήθη. Που να βρει πάθος να σου δείξει αυτός; Πότε έμαθε τι είναι ο έρωτας για να σου προσφέρει λίγο; Σε βλέπω να σβήνεις λίγο λίγο μαζί του και δεν αντέχω, έρχομαι να σε πάρω μαζί μου, να γίνω υπηρέτης σου. Να προσπαθήσω να ανταποδώσω την ομορφιά που μου χαρίζεις. Είναι άδικο, έιναι η μεγαλύτερη αδικιά στον κοσμο αυτό, να σπαταλάμε την ομορφιά. Είναι λίγη και πολύτιμη. Είναι το χρυσάφι της καρδιάς μας. Έρχομαι...

On. Άκου αυτό, και το άλλο για εκείνον, πάρε δάνειο, πάρε αμάξι, κάνε σύνδεση, πάρε κι άλλο δάνειο, αγόρασε νέο κινητό, τυχερέ δωρεάν τέλη ηλιθιότητας, κάνε κι ένα εορτοδάνειο, α γέλα τώρα είπα μια βλακεία και είναι αστείο, τι κάνεις ρε, σκέφτεσαι; πάρε είναι τζάμπα , σ’αρέσει η τηλεόραση, μάθε τα πάντα για μας, κορόιδεψε μας να νομίζεις ότι κάτι κάνεις, βγάλε πιστωτική, γέλα είμαι ήρωας σήριαλ κι έδειξα ότι είμαι βλάκας, κλάψε με κερατώνει η γυναίκα μου (η δικιά σου;), θέλεις να γδυθώ για σένα; πάρε κι ένα καταναλωτικό, παίξε τζόκερ, δες μπήκε γκολ, πανηγύρισε, γέλα πάλι (χωρίς λόγο), που πας; ασ’το βιβλίο κάτω, βρίσε όποιον θες δε σ’ακούει, έκανες ότι μπορούσες για να αλλάξεις το κόσμο κοιμήσου τώρα, κλάψε με χώρισε ο Παπακαλιάτης, γέλα έχει στο κουτί της τις 200.000, βλέπεις όλοι παραπονιούνται για τις τιμές, δες τι χάλια που ζουν στην Αφρική, πάρε βρε παιδί μου κι ένα δάνειο να το χεις για ώρα ανάγκης, είδες αυτοί πεινάνε εσύ όχι, άκου την άτιμη την Κοκκίνου τι ωραία που τα’χει, ναι οι νέοι σήμερα είναι όλοι τεμπέληδες και φρικιά, άκου την αλήθεια στη λέει ο πάμπλουτος καραγκιόζης που τυχαίνει να τον αποκαλείς δημοσιογράφο (και «τυχαίνει» να τρώει κάθε βράδυ με αυτούς βρίζεις), άκου τι λέει η κυβέρνηση, άκου και την αντιπολίτευση, δεν υπάρχουν άλλες απόψεις, πάρε νέο καρτοσυμβόλαιο με δωρεάν χρόνο ομιλίας, και δώρο 2 megapixel να φωτογραφίζεις την τηλεόραση, κλείσε με αν τολμάς, και μείνε μόνος, κλείσε με αν σε βαστάει, και μίλα με τη γυναίκα σου, τους φίλους σου, βγες έξω, ζωγράφισε, διάβασε, μπορείς; χα, ναι υπάρχουν εξωγήινοι κρυμένοι στη ντουλάπα, στις 8 μην κανονίσεις τίποτα έρχονται οι Ελ στη Γη, βγες στα μπουζούκια ρε ξενέρωτε, με τις Τσανακλίδες σου και τις Αλεξίου και τα Πινκφλόντια, αφού σου λέω πάνω από την Κηφισιά τελειώνει η Γη, αχ Χοσε Μαλακαδορες η υπηρέτρια σου σε απατά με το σκύλο σου, είπαμε στις 8 έρχονται οι Ελ, άντε πάρε και κανένα βίντεοκλιπ να χαίρεσαι, κάπνισε όπως όλοι, πιες αλκοόλ, έτσι πρέπει, πάρε και λίγο πόλεμο να συνέλθεις, ναι αφού σου λέω ρε καρντάσι το παρακράτος της Αθήνας φταίει για όλα, τι; πόνεσε η ουρά σου; α έχεις πονοουρίαση πάρε φάρμακα, για δάνειο έιπαμε; τι κάνεις; κάτσε κάτω, ξες ποιά είμαι εγώ; ε ε κάτσε κάτω λέω... μη, θα το μετανοιώσεις...μη...Off

Υ.Σ. Ένα χρόνο τώρα, δεν το έχω μετανοιώσει καλή μου.

Απόψε για άλλη μια βραδιά είσαι μακριά. Σήμερα θα κοιμηθεί η Άνοιξη στην ποδιά σου, ξανά.

Κι εγώ θα μένω με το φεγγάρι εδώ, να μοιραζόμαστε την μοναξιά και την απουσία σου. Κι όλα τα άστρα, τα πιο λαμπερά και τα λιγότερο φωτεινά, προσπαθούν για λίγο, να φτιάξουν μια μεγάλη λάμψη, τη πιο δυνατή φωταψία, για να σβήσουν αυτήν τη νύχτα, να σβήσουν το σκοτάδι μου που είμαι μακριά σου.

Μα αύριο θα έρθω με στολές από λουλούδια να αρπάξω εσένα και μαζί σου την Άνοιξη στην αγκαλιά μου και να μεθύσουμε με το πικρό μα φρουτώδες και γλυκό ποτό μας, τον έρωτα... Αύριο! Θα αφήσω το φεγγάρι μόνο του, γιατί θα είμαι μαζί σου. Αύριο!

Μα γιατί αργεί τόσο να ξημερώσει;