σκέψεις ακούγοντας αυτό:

…Ένα μήνα ακριβώς έχω να γράψω εδώ. Ένας μήνας που έγιναν πολλά. Και τίποτα.

Πολλά γεγονότα, πολλές στιγμές, με ανθρώπους που με κάνουν να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι το μόνο που αξίζει σ’ αυτή τη ζωή είμαστε εμείς και οι σχέσεις μεταξύ μας.

Τίποτα όμως δεν άλλαξε σε σκέψεις ή κατευθύνσεις που έχει πάρει ο νους.

Αχ ο γυρισμός. Πάντα δύσκολος. Πάντα πονηρός κι ανίκητος.

-> Ατέλειωτες ώρες και αξημέρωτες νύχτες έχω περάσει να σκέφτομαι λέξεις που ειπώθηκαν, ματιές που έχασαν το στόχο τους ή κινήσεις που έδειξαν αυτά που ήθελαν να κρύψουν. Και πάντα είχα την αίσθηση ότι ήμουν ο μόνος που το κάνω αυτό. Που νοιάζομαι τόσο πολύ για όλα αυτά. Που σκέφτομαι πώς θα αισθάνονται ή αν πείραξα κάποιον, από τον καλύτερό μου φίλο ή την κοπέλα μου, μέχρι το μπακάλη της γειτονιάς. Και ακόμη αυτό πιστεύω. Δεν έχω στο μυαλό μου κανέναν άλλον να τον νοιάζει εάν κάτι που έγινε ή ειπώθηκε πλήγωσε ή πείραξε εμένα. Μάλλον (κι εύχομαι να) κάνω λάθος.

-> Είναι λοιπόν οι άνθρωποι γύρω μας ότι πιο σημαντικό έχουμε. Ναι ακόμη κι από την υγεία. Χωρίς φίλους ή ανθρώπους να σ’ αγαπούν τι να την κάνεις; Αν έχεις φίλους και αγάπη στη ζωή σου όμως τα αντέχεις και τα παλεύεις όλα.

-> Τι συμβαίνει όμως όταν δεν μπορείς ή οι συνθήκες δεν σου αφήνουν να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους γύρω σου; Σε στιγμές που δεν ξέρεις τους ρόλους ή τη σημασία αυτών που σε περιβάλλουν; Αξίζει άραγε να σπαταλήσεις χρόνο και συναίσθημα για να το ξεδιαλύνεις ή αφήνεις τον μέγιστο γιατρό να τα ξεδιαλύνει όλα με τους ρυθμούς του;

Αναλόγως. Τη δύναμη του χαρακτήρα, το δέσιμο με τα «υπό παρακολούθηση» άτομα, την ανάγκη που τους έχεις. Μμμ, σχετικά ικανοποιητική απάντηση. Ας τη δεχτώ προς το παρόν.

-> Υπάρχουν άνθρωποι που τους αισθάνεσαι και τους θέλεις κοντά σου συνέχεια. Όμως καταλαβαίνεις μετά από καιρό ότι είναι αυτοί οι οποίοι σε πληγώνουν περισσότερο από άλλους. Κι αναρωτιέσαι, πως γίνεται αυτό; Γιατί να θες να είσαι δίπλα σε ανθρώπους που σου χαλάνε τη διάθεση ή δε σε αφήνουν να ξεφύγεις από μια κατάσταση που σου κάνει κακό. Ναι ίσως το σφάλμα δεν είναι δικό τους. Μάλλον. Αλλά όπως και να’ χει, η ανάγκη (που λέγαμε παραπάνω) για ένα άτομο είναι ορισμένες φορές παραπλανητική. Είναι πολύ άσχημο πράγμα να έχεις την ανάγκη των ανθρώπων. Όχι δε μιλάω για αγάπη. Το να αγαπάς κάποιον και να μην μπορείς να κάνεις οτιδήποτε χωρίς αυτόν είναι βασανιστικά υπέροχο. Μιλάμε για Ανάγκη: σε θέλω δίπλα μου να γείρω λίγο. «Όποια και να’σαι ότι και να’σαι…λίγη ζητώ παρηγοριά» που λέει το τραγούδι.

-> Όλα στο κόσμο τα καταλαβαίνεις. Και τα μαθηματικά και τη φυσική, τα αρχαία δράματα και τις πολιτικές αναλύσεις. Όλα έχουν τη δυνατότητα να κατανοηθούν. Εκτός από τα συναισθήματα. Δεν έχουν νόμους ή μονοπάτια στα οποία θα τα βρεις. Υπολογίζεις την εξέλιξη ή την δημιουργία τους με βάση αυτά που ξέρεις. Με τις πιθανότητες τα προσεγγίζεις. η λέξη σιγουριά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα συναισθήματα και την πορεία τους.

26 Μαρτίου. Πάει ένας μήνας από το τελευταίο ποστ. Και πολλές γιορτές. Πολλές βραδιές με γλέντι. Και σήμερα γιορτή… Ευ-άγγελος είπαμε! Όνομα με αυξημένες απαιτήσεις που δε φέρνει πάντα εις πέρας. Τα μηνύματα που μου φέρνει ο αγγελιοφόρος δεν είναι πάντα καλά. Δεν είναι συχνά καλά.

-> Και τι κακή συνήθεια να σκέφτεσαι πάντα το μετά. Αυτό το μετά που εξολοθρεύει το τώρα. Αν μετά είσαι καλά, είσαι και τώρα καλά. Αν αύριο δεν θα είσαι καλά, από τώρα αγκομαχάς. Αν μετά θα είσαι μόνος ή σκεπτικός, αρχίζεις από τώρα να κλείνεσαι. Αν αύριο θα είσαι μαζί της, δε σε ενδιαφέρει τι τραβάς τώρα.

-> 32 τηλέφωνα. Δεν είναι άσχημα. Καθόλου. Και 15 μηνύματα. Ακραίες τιμές για μια μέρα που ως σωστός στατιστικός θα πρέπει να αποβάλλω από το δείγμα. Κι όμως, είναι ωραιότερες ακραίες αυτές τιμές. Σου δίνει μεγάλη χαρά να μιλάς και να μαθαίνεις για ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια, ήταν στη ζωή σου, ήταν δίπλα σου και μαζί σου. Ήταν η ζωή σου. Είναι το καλύτερο φάρμακο να ακούς ευχές από ανθρώπους που ξέρεις ότι τις εννοούν και νοιάζονται για το αν θα γίνουν πραγματικότητα.

Και σκέφτεσαι μετά πως έχει γίνει η κατάσταση, ποιος έκανε, όχι λάθη, αλλά την κίνηση που έφερε από τους 47 αυτούς ανθρώπους, τους 30 τουλάχιστον, μακριά από την (κυρίως) ζωή σου, έξω από την καθημερινότητα σου και τα όνειρά σου.

-> Η «ξενιτιά». Ναι. Αυτό είναι μια καλή εξήγηση. Και μια καλή ερμηνεία ταυτόχρονα στο γιατί τον τελευταίο καιρό η νοσταλγία για τα πίσω μέρη είναι τεράστια.

Αμ δεν είναι τα μέρη. Είναι οι άνθρωποι.

Αμ δεν είναι έξω απ’τη ζωή σου. Απλά μέσα στη ζωή μας είναι η απόσταση.

Σε χιλιόμετρα τη μετρώ με κάποιους. Σε όνειρα με άλλους.

Και ένα είναι σίγουρο. Τα χιλιόμετρα τα διανύεις πιο εύκολα από τα όνειρα.

Καλημέρα!