Σάββατο απόγευμα. Ο ουρανός είχε πάρει ένα κόκκινο θεόσταλτο λες χρώμα. Αφύσικο, πολύ έντονο, καθόλου διακριτικό μήτε καθησυχαστικό, όπως συνήθως τα χρώματα του ουρανού.

Κόκκινο από τη φωτιά, χιλιετίες πλέον το μεγαλύτερο όπλο που έχει στα χέρια του ο άνθρωπος, αλλά και η φύση. Κόκκινο σαν το αίμα όλων των συνανθρώπων μας, που δε χάθηκαν απλά, μαρτύρησαν, ζώντας τη κόλαση σ’ αυτή τη ζωή. Κόκκινο, σαν το κρασί που πίνουμε όλοι εμείς, βλέποντας την τηλεόραση και με το χέρι στο μάγουλο αναφωνούμε «πω πω Θε μου». Κόκκινο σαν τα λινά σεντόνια των «σακακιών», που περιμένουν απλά τον αριθμό. Τον αριθμό του τραπεζικού τους λογαριασμού που μεγαλώνει με κάθε τρόπο. Κόκκινο σαν το χρώμα του προσώπου που θα ‘πρεπε να έχουν όλοι οι «άρχοντες», τρομάρα τους, θεσμικοί και ουσιαστικοί υπεύθυνοι της τραγωδίας και των λοιπών φονικών παραλείψεων αυτού του που το λέμε κράτος. Κόκκινο σαν τις καρδιές των ανθρώπων που έτρεξαν μόλις έμαθαν τη συμφορά να βοηθήσουν. Όχι να σώσουν τα σπίτια τους, όχι να σώσουν τα αδέρφια ή τους φίλους τους. Να βοηθήσουν. Ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους, ανθρώπους που ίσως να μη ξαναδούν. Ανθρώπους όμως που κινδυνεύουν, που έχουν την ανάγκη τους. Και αυτοί τρέξαν χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας. Είναι οι άνθρωποι που μας δίνουν ελπίδα. Που δείχνουν το δρόμο.

Γιατί, το ξέρω, ωραία τα λέμε. Ω τι υπέροχες φανφάρες πετάμε όλοι στα blog, στα καναλάκια και τις εφημεριδούλες μας. Γράφοντας για φωτιές μέσα στο κλιματιζόμενο γραφείο, με τη φραπεδιά στο χέρι και την κούκλα στο τηλέφωνο. Καλά κλαίμε, τα χώνουμε όντως τρομερά. Μπορώ να πω ότι τους έχουμε κάνει θρύψαλα όλους. Με τις απειλές μας, με την αγανάκτηση μας.

Άλλα ξες κάτι; Αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα, αυτή είναι η μεγάλη πληγή σε αυτό που λέμε κοινωνία, εάν θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη με τους όρους που έχουμε θέσει. Ότι δηλαδή, αυτός που έβαλε τη φωτιά, παίρνει τα φρούτα του από αυτόν που του έκαψε το σπίτι, εμείς αγοράζουμε ρούχα από τον άνθρωπο που θα εκμεταλλευτεί τη φωτιά. Χαιρετάμε στο καφενείο αυτόν που έτρεξε με αυτοθυσία να σώσει ανθρώπους, ενώ εμείς αράζουμε στον καναπέ. Συναντά τυχαία στο δρόμο ο γιος του πυροσβέστη που χάθηκε στις μάχες με τις φωτιές, αυτό το κάθαρμα που έπαιρνε τηλέφωνα κι έστελνε χωρίς λόγο τις δυνάμεις πυροσβεστικής σε άσχετα σημεία… Και όόόόλοι αυτοί, συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο, στην ίδια πατρίδα, με τους ίδιους(;) νόμους και τα ίδια δικαιώματα. Όλοι αυτοί είμαστε μια ομάδα, μια κοινωνία, ένα έθνος. Ε όχι ρε παιδιά. Δεν πάει έτσι. Δεν μπορούμε να λειτουργήσουνε σαν ομάδα εμεις, σαν κοινωνία. Δεν προχωράει η δουλειά.

Σκέψου π.χ. στο δρόμο. Πως πρέπει να συνυπάρχουν οι βλάκες, οι κάγκουρες, οι ανίκανοι οδηγοί, οι σωστοί οδηγοί, οι αφηρημένοι, οι μηχανές. Θα μου πεις, ε συνυπάρχουν! Πως όμως; Να έχω εγώ το αμαξάκι μου, νόμιμος και ωραίος και να έρθει ο άλλος με το απλήρωτο τζιπ και τα μπουκάλια τεκίλα στον εγκέφαλο και να με στείλει στον Παράδεισο; Αυτό είναι η συνύπαρξη; Με κατάληξη το θάνατο; Να φοβάσαι να είσαι νόμιμος. Ή μάλλον, να μη ξες από πού θα σου ‘ρθει, ότι και να κάνεις; Κάπως έτσι είμαστε και στην κοινωνία μας. Και ωραία θα μου πεις, έτσι είναι οι άνθρωποι, άλλοι αδίστακτοι άλλοι ευαίσθητοι, δε ζούμε σε ουτοπία! Δε με νοιάζει. Ξέρουμε όλοι ποιοι μπορεί να είναι επικίνδυνοι. Ο παράνομος, εάν το θέλουμε δε μπορεί να κρυφτεί. Το κλέφτη μπορείς να τον πιάσεις αν θέλεις.

Έχουμε όμως γίνει όλοι ένα. Έχουμε ισοπεδωθεί μέσα σε ένα άθλιο σκηνικό που δε σ’ αφήνει να δείξεις ότι είσαι διαφορετικός. Και νευριάζω ακόμη πιο πολύ όταν ακούω τη φράση: φταίμε όλοι! Για στάσου ρε φίλε! Φταίω κι εγώ, φταίει κι αυτός που άναψε τη φωτιά; Φταίει κι αυτός που έχασε το σπίτι του, φταίει κι αυτός που το καψε; Εάν είναι έτσι, εφόσον έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης, ας αρχίζουμε να καίμε όλοι. Δηλαδή, τι ποσοστό υπευθυνότητας έχει η Μαρία η γειτόνισσα που ανακυκλώνει, δεν πετάει σκουπίδια, δεν έχει κάψει ή σκοτώσει στη ζωή της τίποτα και τι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου που τώρα θα κάνει επέκταση; Γιατί φταίει ο Μάριος που ποτέ του δεν ψήφισε κανέναν από αυτούς τους ανίκανους που μας κυβερνάνε για να πάρει μια δουλειά; Που δεν έσκυψε ποτέ μπροστά σε κάποιο κάθαρμα, δίνοντας του την εξουσία, την οποία καταχράζοντάς την μας οδηγεί σε καταστροφές. Και φταίει το ίδιο με αυτούς που τρέχουν από πίσω τους και τους γλύφουν όλη μέρα λέγοντας τους: είσαι ο καλύτερος, ο μοναδικός, δε φταις εσύ! Φταίνε τα παιδιά που έτρεξαν να βοηθήσουν στα γύρω χωριά και κάηκαν ζωντανοί και φταίει το ίδιο και ο υπάνθρωπος που μπροστά στα ευρώ, δεν λογάριασε ούτε φύση ούτε ανθρώπους και άναβε φωτιές;

Για να σοβαρευτούμε λίγο παρακαλώ! Ωραίος ο λαϊκισμός, ναι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα παραπάνω που δεν τα κάνουμε αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία να αφήνουμε τους φταίχτες ελεύθερους και αστιγμάτιστους και να πετάμε ένα "φταίμε όλοι". Και καλά αυτοκριτική. Ε τελικά, αυτό βολεύει τους πραγματικούς υπεύθυνους, που τη βγάζουν πάντα καθαρή.

Και φυσικά βολεύει και μας κάτω από την ασφάλεια που προσφέρει η μικρή λεξούλα «όλοι». Άντε να κρυφτούμε πάλι εκεί μέσα, στο σύνολο στους «όλους». Να πάμε έξω από το Σύνταγμα και να φωνάξουμε. Μαζί με «όλους». Αλλά όταν έρθει η στιγμή και είμαστε ξανά ο Βαγγέλης, ο Γιώργος, η Χαρούλα, να χεστούμε πάνω μας μόλις δούμε αυτούς που τώρα βρίζουμε. Όταν έρθει η ώρα που θα πάμε μόνοι μας να ψηφίσουμε, να πούμε έλα μωρέ, εδώ τα πράματα σοβαρεύουν, ψήφισε αυτόν που έβριζες. Να προτείνω κάτι; Αν είμαστε μάγκες, ας πάει ένας ένας έξω από τη Βουλή, στο Σύνταγμα και να διαμαρτύρεται στους υπεύθυνους υπουργούς και βουλευτές. Σ’ αυτούς, πρόσωπο με πρόσωπο. «Γεια σου κύριε Υπουργέ, είμαι ο Βαγγέλης, είμαι φοιτητής στην Αθήνα και νομίζω ότι είσαι ανίκανος και επικίνδυνος.» Ποιος θα το κάνει αυτό ε;

Αλλά κάπου εκεί, έρχεται αυτή η ρημάδα, αυτή η γαμημένη η ώρα, που σαν κουρδιστά αρκουδάκια, ξαναγυρίζουμε στο κλαδί με το μέλι. Η στιγμή που ακούγεται ένα κλαπ, από τα δάχτυλα ενός αόρατου άρχοντα, που ρίχνει το σύνθημα: έλα, τέρμα οι μαλακίες. Έτσι είναι τα πράγματα, κι έτσι θα ‘ναι. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μπορείς να κοιτάς τον εαυτό σου, και όλα θα παν καλά (για σένα). Γράψε εκεί πόσο αγανακτισμένος είσαι και άντε φτάνει. Σάμπως όλοι έτσι δε κάνουν; Τι σε νοιάζει;

Σου λέει κι ο γείτονας έλα μώρε τώρα, αυτοί είναι ισχυροί ρε, είναι μεγάλα κεφάλια ρε. Ολόκληρο κράτος. Που πας. Κοίτα τον εαυτό σου. Αμαξάκι δε πήρες; ε μια χαρά είσαι! Ε να, έκαναν και δρόμους! Α, ναι ωραίους δρόμους. Κι ένα συντριβάνι στην άκρη του χωριού. Τι σε νοιάζει και χώνεσαι. Άστο μωρέ, ουφ, είσαι κουραστικός! Αμάν πια περίεργε, κάτσε άραξε λίγο, η ζωή είναι μικρή. Ένα να πούμε κανα τραγουδάκι να θυμηθούμε τα παλιά, να ονειρευτούμε αυτά που έχουν οι άλλοι. Άστους, είναι ισχυροί, εμείς τίποτα δεν έιμαστε. Έλα να κλάψουμε, πλάκα έχει. Περνάει το βάσανο. Έλα να κάνουμε και κανα τσιγαράκι. Τι να τρέχεις τώρα; Και να τους πας κόντρα; Και να τους δείξεις με το δάχτυλο. Έλα να κλάψουμε παρέα. Πλάκα έχει. Όχι, όχι να θυμώσουμε, ούτε να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας. Όχι, είναι δύσκολο. Που να τολμάς τώρα. Καλά είμαστε κλεισμένοι στην κοσμική γκλαμουροκατάντια μας.

Υ.Σ. Και στην τελική που λέμε κι εμείς οι νέοι, οι άμαθοι, (ναι εμείς που θα κάνουμε ώρα να εξηγήσουμε στα παιδιά μας τι ήταν το Πεύκο, ή τι ακριβώς είναι αυτή η χελώνα και αυτός ο λαγός που λέει ο Αίσωπος) να κάνω και μια ερώτηση; Όλους αυτούς τους κυρίους βουλευτές γιατί τους ψηφίζουμε; Μήπως για να κάνουν κάτι; Ωραία. Το κάνουν; Όχι. Δρόμο λοιπόν. Όλοι. Όλοι! Ο Τσόμσκυ είχε γράψει ότι όσο οι θεσμικές αρχές δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους και λειτουργούν αντίθετα από τους σκοπούς τους (βλέπε και προστασία φυσικού περιβάλλοντος, εθνικού χρήματος κλπ), είναι παράνομες και επικίνδυνες και πρέπει να ακυρώνονται. Ε λοιπόν είναι! Παράνομες όχι γιατί αυτές φτιάχνουν τους νόμους, αλλά επικίνδυνες!

Υ.Σ.2 «Θα απονεμηθεί δικαιοσύνη, οι ένοχοι θα τιμωρηθ..μωρηθ..μωρηθ..μρθ…μρθ…»
Έ παιδιά… Κόλλησε η κασέτα. Γράψτε το πάλι να το ‘χετε για μετά.

Υ.Σ.3 Και στις 16 Σεπτέμβρη, μη ξεχάσεις ε; Πρέπει να πιάσουμε το 90% κι οι δυο μαζί. Και θα το πιάσουμε, τέτοιος μαλάκας που είσαι.

Y.Σ. 4ο και τελευταίο Εάν λοιπόν, στη θέση του υπεύθυνου πυρασφάλειας βάζεις το μπατζανάκη σου, και πυροσβέστη εποχιακό το γιο της Σούλας της γειτόνισσας που δεν έχει βγει ποτέ ξανά από την Αθήνα, τι περιμένεις να γίνει; Ποιος να συντονίσει; Ποιος να σώσει;

(σ.σ.) Με συγχωρείτε για τη γλώσσα μου σήμερα. Αλλά δεν έχει νόημα να μην τα γράψω όπως τα αισθάνομαι.

Animals…

Dog

Pig

ή Sheep

Διάλεξε τι θα ‘σαι στο κόσμο αυτό.

Οι επιλογές σου είναι αυτές.

Αν δεν μπορείς να γίνεις κάτι από αυτά, βάλε μια μάσκα.

Τις μοιράζουν παντού.

Μόνο μη σε δουν ότι δεν είσαι κάποιος από αυτούς.

Μόνο μη δουν ότι είσαι άνθρωπος.

Αν σε δουν τα σκυλιά θα σε σκοτώσουν.

Αν σε δουν τα γουρούνια θα σε πάρουν μαζί τους.

Αν σε δουν τα πρόβατα θα τρομάξουν.

Αλλά έτσι ελεύθερος σ' αυτούς τους τόπους δε μπορείς να περπατάς, να μιλάς και να δημιουργείς.

Θέλει μαγκιά και πόνο, να παραμένεις άνθρωπος μέσα στα ζώα.

τι θα σε πονούσε περισσότερο;

η προσμονή μιας άδειας μέρας

ή οι χαρές που δεν πρόλαβες πριν νυχτώσει;

τι θα σε πλήγωνε πιο πολύ;

να σε σκοτώνουν αναπάντητες επιθυμίες

ή να μουδιάζεις ανενόχλητος από αισθήσεις;

που θα τρόμαζες πιο πολύ;

στο σκοτάδι

ή στο τίποτα;

τι θα σε σκότωνε ευκολότερα;

το όχι

ή το μην;

μπορείς να διακρίνεις άραγε τις διαφορές;

Εκλογές πριν την ώρα τους τελικά. Λόγοι; Πολλοί! Κυβερνητική φθορά διαβάζω, να προλάβουμε το πόρισμα για τα σκάνδαλα, μην εξαγριωθεί κι άλλο ο κόσμος και άλλα τέτοια, κομματικά τερτίπια. Ποιος είπαμε θα εξαγριωθεί; Ο κόσμος; Αυτός που τον φτύνουν και παίρνει ομπρέλα αντί να διεκδικήσει το δικαίωμά του να μην το φτύνουν(!!?). Σιγά… Τρόμαξαν όλοι τους εκεί στη βουλή.

Από την άλλη καλά κάνουν. Επιχειρήσεις είναι τα κόμματα, από τις μεγαλύτερες, άξια στελέχη έχουν, κοιτούν το κέρδος. Έτσι πάει. Τώρα, τι είναι οι εκλογές, γιατί στο διάολο γράφει το σύνταγμα να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια ακριβώς, τι σημαίνει προεδρική δημοκρατία, τι μας νοιάζει! Θα μου πεις κύριε βουλευτά πότε επιτέλους θα μπει ο Νικολάκης μας στο δημόσιο;

Όμηροι στις υποσχέσεις, όμηροι στην ανυπαρξία επιλογών. Καταφεύγουμε στο προσωπικό συμφέρον τελικά, μήπως και αποφασίσουμε, ποιος, πότε θα μας βολέψει καλύτερα. Δεν υπάρχει μια κοινή λύση, ένας κοινός δρόμος για τη χώρα. Υπάρχουν δέκα εκατομμύρια ξεχωριστά θέλω, με ιδιωτικά οφέλη διαχωρισμένα από το κοινό, το οποίο ουσιαστικά δεν υπάρχει πια. Κι με όποιο χρώμα μας καλύψει, βάφουμε τη ψήφο μας.

Και μέσα στο αδιέξοδο, θα βρεθεί κι ο βολεμένος, σημαιοφόρος, ηλίθιος (τόσο όσο χρειάζεται για να μη καταλαβαίνει πόσο τον χρησιμοποιούν), να σου μιλήσει για την «καταστροφική αποχή» και την «ανεύθυνη αδιαφορία» του να μην είσαι με κανέναν από αυτούς που φτύνουν από ψηλά στα κεφάλια μας, αυτούς που ζουν με τα λεφτά, τους κόπους και τις ευκαιρίες που δεν τους αξίζουν. Και να προσπαθεί να σε σπρώξει όσο μπορεί στο λάκκο του «έλα μωρέ τώρα», του «κάναμε έργο», «νοιαζόμαστε για σένα». Έλα μαζί μας να δεις πως είναι. Είναι ωραία σου λέω!

Άσε φίλε, άσε. Μπορώ να οργανώσω τη ζωή μου και τις ιδέες μου, το δρόμο και τις επιθυμίες μου, χωρίς να με επηρεάζετε καθόλου. Χωρίς να εξαρτώμαι από κανέναν, ούτε εγώ, ούτε το περιβάλλον μου. Τίποτα δε θα αλλάξει σε μένα και τους γύρω μου και τίποτα δε μπορείτε να κάνετε για αυτό.

Τι σε νοιάζει άλλωστε για μας. Έχεις τα υπόλοιπα εννιά εκατομμύρια να σας ψηφίζουν, να ράψετε καινούρια, πιο ακριβά σακάκια.

Υ.Σ. Για τα μόνα που θα εξοργιστώ όμως μαζί σας είναι τα δύο σημαντικότερα πράγματα που έχετε γραμμένα κανονικά και με το νόμο (στην κυριολεξία). Τον πολιτισμό, που καμιά βοήθεια ουσιαστική δεν παίρνει σε αυτήν τη χώρα, και την παιδεία, που είναι το μόνο πράγμα που μπορείτε να παρέχετε στη χώρα. Φάτε από όπου θέλετε, όχι από κει.

Back to base, back to business, back to black (που είναι και το hit της εποχής) και όλα τα σχετικά «μπακ» σήμερα. Καλός είναι ο γυρισμός. Κάνει την πόλη να φαίνεται πιο όμορφη, πιο ξεχασμένη από μας που όλο το χρόνο την αλωνίζουμε και τα καλοκαίρια φεύγουμε για άλλες πολιτείες, όχι απαραίτητα εξωτικές, αλλά σίγουρα πιο όμορφες, πιο ξένοιαστες.

Το σπίτι άδειο, το ψυγείο άδειο αλλά οι μπαταρίες γεμάτες.

Κουτσοκαλόκαιρο και το φετινό, με ένα μήνα ελεύθερο μόνο, αλλά δεν παραπονιέμαι. Να μπαίνουμε σιγά σιγά στα προγράμματα της έξω ζωής εμείς τα φοιτητάκια. Φαντάζομαι πως σε κάποια χρόνια, ο ένας ολόκληρος μήνας διακοπών θα είναι ένα κακόγουστο αστείο του αφεντικού.

Παρένθεση: Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικά είναι τα δέντρα και τα νερά στο περιβάλλον μας, πόσο το καθαρό οξυγόνο επηρεάζει τη διάθεση και τα χαμόγελά μας, πόσο όμορφο είναι να οδηγείς σε δρόμους που τα δέντρα και τα λουλούδια έχουν πέσει θαρρείς πάνω τους για να τους σβήσουν. Συνειδητοποιώ αυτό που δεν έβλεπα, γιατί ήταν συνέχεια μπροστά μου και δεν το έχασα ποτέ. Ότι όταν η φύση νικά τις πόλεις και τα κτίρια, είναι καλύτερα, πολύ καλύτερα! Άσχετα αν δεν έχεις αυτά που σου προσφέρει μια μεγάλη πόλη. Αλλά αυτή η κουβέντα είναι μεγάλη και βαρετή για δεκαπενταύγουστο…

Μεγάλη μου βγήκε η παρένθεση, όπως μεγάλη είναι και η εξεταστική που μας περιμένει γελώντας σατανικά. Άντε τώρα να συμμαζευτείς και να διαβάσεις. Άντε να το ανοίξεις το βιβλίο στη σελίδα που πρέπει και να ξεκινήσεις. Αχ, αυτή η αρχή στις εξεταστικές είναι η πιο δύσκολη. Ειδικά αν συμπίπτει με το τέλος των διακοπών.

Διακοπή για διαφημίσεις: Έχεις βαρεθεί τον εξοντωτικό ρυθμό της Θεσσαλονίκης; σε κουράζει η φραπεδιά που δεν τελειώνει ποτέ; στον κεντρικό δρόμο του χωριού σου τα ποδήλατα πηγαίνουν δαιμονισμένα γρήγορα; Τότε το μέρος για σένα είναι η Πορτογαλία! Έλα για μια υπεροχή βδομάδα που θα σου φανεί μήνας (με την καλή έννοια)!

Μπα, τίποτα. Ούτε ένα ποστ της προκοπής δε μπορώ να γράψω. Με αρχή μέση και τέλος. Αντί να συμμαζεύω βαλίτσες κάθομαι και ακούω το ματς της ΑΕΚ, λες και με νοιάζει τι θα κάνουν τα χανουμάκια. Κι αν είχα τηλεόραση τώρα μπορεί και να την άνοιγα…

Έτσι είναι οι πρώτες μέρες πάντα του γυρισμού. Αμηχανία και αδράνεια. Μέχρι να μπουν ξανά τα μυαλά και οι καρδιές στους ρυθμούς που ορίζει αυτή η πόλη και ο τρόπος ζωής του καθενός.

Άντε να ακούσω λίγη μουσική και μετά να πάω για καμιά μπυρίτσα. Μπας και συνέλθουμε…

Υ.Σ. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους συνάδελφους φοιτητές που ξεκίνησαν κι αυτοί διάβασμα μες το κατακαλόκαιρο… Κουράγιο παιδιά!

Photo: Η πυξίδα απαραίτητη και μεγάλη, για να μας δείχνει το δρόμο, στα δύσκολα μονοπάτια που μπαίνουμε (και δε μιλάω για την εξεταστική)!