"24 μετάλλια; τι λες ρε; Αφού ούτε η Φανή πήγε Πεκίνο, η Κατερίνα ήταν τιμωρημένη και ο Κώστας κάνει βόλτες με την Πόρσε στην παραλιακή. Ποιος ρε, με δουλεύεις;"

Πασχάλης Σταθελάκος,  Χρυσό  Στίβος - Σφαιροβολία  

Γιώργος Καπελλάκης,  Χρυσό  Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο  

Χρήστος Ταμπαξής,  Χρυσό  Κολύμβηση - 50μ ύπτιο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Χρυσό  Κολύμβηση - 100μ ύπτιο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Χρυσό  Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο

Ανθή Καραγιάννη,  Ασημένιο  Στίβος - Αλμα εις μήκος  

Γρηγόρης Πολυχρονίδης,  Ασημένιο  Μπότσια - Μεικτό Ατομικό

Αλεξάνδρα Δημόγλου,  Ασημένιο  Στίβος - 400μ  

Παύλος Μάμαλος,  Ασημένιο  Αρση βαρών σε πάγκο - -82,5 κιλά

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 50μ ελεύθερο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 100μ πεταλούδα  

Γιώργος Καπελλάκης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 100μ ελεύθερο  

Ανδρέας Κατσαρός,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 50μ ύπτιο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Ασημένιο  Κολύμβηση - 200μ. μικτή ατομική  

Μαρία Σταματούλα,  Χάλκινο  Στίβος - Σφαιροβολία  

Γιάννης Πρώτος,  Χάλκινο  Στίβος - 400μ  

Αλεξάνδρα Δημόγλου,  Χάλκινο  Στίβος - 100μ  

Θανάσης Μπαράκας,  Χάλκινο  Στίβος - Αλμα εις μήκος  

Αλεξάνδρα Δημόγλου,  Χάλκινο  Στίβος - 200μ  

Τσε Τζον Φερνάντες,  Χάλκινο  Στίβος - Σφαιροβολία  

Τάσος Τσίου,  Χάλκινο  Στίβος - Σφαιροβολία  

Γιώργος Καπελλάκης,  Χάλκινο  Κολύμβηση - 200μ ελεύθερο  

Χαράλαμπος Ταϊγανίδης,  Χάλκινο  Κολύμβηση - 400μ ελεύθερο  

Γιώργος Καπελλάκης,  Χάλκινο  Κολύμβηση - 50μ ύπτιο

H καλύτερη ομάδα της Ελλάδας! Μακριά από τη δημοσιότητα, σχεδόν στην αφάνεια. Χωρίς πρωτοσέλιδα, χωρίς αφιερώματα. Έξω από τη γκλάμουρ πανοπλία και την σοβαροφανή ηλιθιότητα της. Καλύτερα.

Μόνο κάτι μονόστηλα της υποχρέωσης έχουν αυτά τα παιδιά. Και κάτι ηλίθια «μπράβο» φτιαγμένα από ένα μίγμα ανακούφισης και λύπησης, έτσι για να δείξουμε το κοινωνικό μας προσωπείο. Σκατά στα μούτρα μας που νομίζουμε ότι είμαστε υπεράνω!

Κανονικοί άνθρωποι είναι σαν κι εσένα κι εμένα που έτυχε να έχουν μια κακή στιγμή στη ζωή τους. Στιγμή που τους στέρησε τα εφόδια που έχουμε εμείς για να τη ζήσουμε. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι συνάνθρωποί μας, διαφορετικοί, όπως άλλωστε είμαστε όλοι. Δεν έχουν ανάγκη από ελεημοσύνες. Ίση αντιμετώπιση θέλουν από την κοινωνία. Όχι περισσότερη, ούτε καλύτερη. Ίση. Αλλά δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα έχουν ένα μονόστηλο στην πίσω σελίδα και ένα ηλίθιο χαμόγελο λύπησης. Σε τούτη τη χώρα που δεν ξέρω πως κατάντησε να ζει μόνο με ντόπες και ενέσεις. Παντού. Σε κάθε τομέα.

> Λαμπρό παράδειγμα αυτά τα παιδιά. Δεν κάνουν όμως στο σύστημα των ΜΜΕ της χώρας μας. Είναι πράγματα αυτά τώρα; Να προσπαθείς; Να βγάζεις τη γλώσσα στο διάβολο; Να ζεις κι ας σε παίζει η ζωή πικρά; Να μη μένεις σκυφτός μπροστά σε μια τηλεόραση, βρίζοντας την κακούργα τύχη/κοινωνία/ζωή σου; Ε ποτέ!

> Τον έναν από αυτούς τον ξέρω προσωπικά, καθ’ ότι πατριώτης μου. Και είμαι περήφανος για τη μικρή μας κοινωνία που σε καμιά στιγμή δεν σε αφήνει να καταλάβεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σε καροτσάκι. Δουλεύει κανονικά, κυκλοφορεί κανονικά, έχεις φίλους και αντιπάθειες κανονικά, μαλώνει, γελάει και ζει! Ω ναι… Περίεργο ε, κύριε δημοσιογράφε…?

* Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι που δε θα έκανε κανείς άλλος; Μόνος, χωρίς στήριγμα, ομάδα ή παρέα δίπλα σου. Χωρίς κανέναν. Κάτι που όποιος το έβλεπε ή το μάθαινε ή το καταλάβαινε θα σε χλεύαζε ή θα θύμωνε μαζί σου; Αυτό που μόνο εσύ ήθελες να κάνεις και δέχτηκες να πέσεις στα μάτια όλων χωρίς καμιά μα καμιά δικαιολογία, απλά και μόνο γιατί ακολούθησες τη θέλησή σου. Κάτι που το έκανες όχι για να φανείς γενναίος μα για να γίνεις και να το ξέρεις μόνο εσύ ότι είσαι. Κανείς άλλος. Χωρίς καμιά επίδειξη, στόμφο.

Χμ καλά το φαντάστηκα. Είναι γλυκιά η βιτρίνα, έχει καλή θέα.

Αλλά επαναστάτης είσαι όταν ακόμη δεν το ξέρει κανείς.