…σ’ γαμ’ σαν; ρωτάει ο ένας Λαρισινός τον άλλο. Όχι, σε βαφτίσια, απαντά ο δεύτερος.
Εγώ πάντως το Σαββατοκύριακο σ’ γαμ’ μαν. Ήταν λοιπόν εκεί μεταξύ των άλλων εκλεκτών προσκεκλημένων και ένα ζεύγος σκανδιναβικής προέλευσης, ένας ψηλός αδύνατος, babyface με κατάξανθο μακρύ μαλλί πράσο και γεμάτος δαχτυλίδια, σαν τον εθνικό σταρ ένα πράμα, και μια άλλη ξανθιά ξεπλυμένη αλλά κοντή και γεματούλα. Ενδυματολογικά δεν προκαλούσαν, αν και με μια δεύτερη ματιά έβλεπες αμέσως κάτι που δεν κόλλαγε. Όπως πχ είναι γνωστό σε όλους μας το καφέ πέδιλο με άσπρη ή μπλέ καλτσούλα, αγαπημένο φετίχ των βορειοευρωπαίων τουριστών.Ο γνωστός στους τακτικούς μου αναγνώστες μικρός λοιπόν, κάποια στιγμή με τραβάει από το σακάκι.
- Μπαμπά, να σου πω, να σου πω, μου λέει μισογελώντας
- Τι’ ναι ρε; τι θες πάλι;
- Σκύψε να σου πω. Αυτός εκεί (μου δείχνει κι όλας…) δεν είναι εντελώς ΣΑΠΟΓΚΕΟΥΡΑΣ;
- (Φρικαρισμένος) Τι λες παιδί μου; τι λόγια είναι αυτά; δείχνεις κιόλας, θα φάμε κάνα βρωμόξυλο. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό που λες; (εδώ δεν κρατιέμαι να κάνω άλλο τον σοβαρό μπαμπά και βάζω τα γέλια)
- Αμέ, πως δεν ξέρω. Γκέι είναι αυτός που είναι σαν κορίτσι, και σαπογκέουρας είναι αυτός που είναι πολύ γκέι. Το λέμε στο σχολείο (τζάμπα τα λεφτά που δίνω στο ιδιωτικό…). Μα δεν τον βλέπεις αυτόν πως είναι; Μακριά ξανθά μαλλιά και δαχτυλίδια, σαν κορίτσι είναι.
- Κοίτα, δεν σημαίνει ότι όποιος έχει μακριά μαλλιά και δαχτυλίδια είναι γκέι. Μπορεί απλά να του αρέσουν. Να δεν βλέπεις; αυτή η κοπέλα είναι μαζί του.- Καλά, δεν ξέρω τι λές εσύ, πάντως σαπογκέουρας είναι.
8 σχόλια - Στείλε Σχόλιοvideo
Απολαύστε κυρίες και κύριοι τον 18χρονο σολίστ κλαρινέτου Διονύση Γραμμένο από την Κέρκυρα στον τελικό και την πρωτιά του στην Eurovision Νέων Μουσικών 2008. Τον συνοδεύει η Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης.
Διότι, δεν έχουμε μόνο Ρουβάδες, Παπαρίζες και Καλομοίρες...
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑφού παραγγείλαμε στην βαριεστημένη σερβιτόρα με το αγελαδίσιο βλέμμα, περιμέναμε καρτερικά την άφιξη των φαγητών διαβάζοντας μια ξεπουπουλιασμένη κυριακάτικη εφημερίδα, από αυτές που έτσι και σου πέσουν στο πόδι τριγυρνάς καμιά βδομάδα με πατερίτσες. Η σύζυγος είχε πάρει το πολιτιστικό ένθετο, η αφεντιά μου είχε καβατζώσει τα αθλητικά, ενώ ο μικρός είχε χώσει τη μούρη του σε ένα ένθετο με αφιέρωμα σε κάτι εξωτικά κάμπριο αυτοκίνητα με εξαψήφια τιμή και προσπαθούσε να αποστηθίσει τις επιδόσεις και τα χαρακτηριστικά τους.
Και μέσα στην ωραία αυτή ατμόσφαιρα με την υπογλυκαιμία να υποβόσκει, στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένας τύπος, εξηντάρης με χοντρά ηδυπαθή χείλια, φαλακρός με βαμμένο το υπόλοιπο μαλλί κομοδινί-καρυδιά και με το κλασικό γύρισμα της τούφας από τα πλάγια να κολλάει πάνω στην καράφλα, κόκκινο πουκάμισο καφέ σουέντ σακάκι, χρυσό δαχτυλίδι με κόκκινη πέτρα, καδενίτσα και μισό τόνο κολώνια να απλώνεται μέχρι τον κόμβο Αμπελοκήπων. Ξαφνικά χτυπάει το κινητό του: “έλα, ρε, τι γίνεται; στην πλατεία είμαι, ναι, με το “αραπάκι”, καλά, θα σε πάρω μετά”.
Σηκώνω το κεφάλι μου από την εφημερίδα, και κοιτάζω τη σύζυγο πάνω από τα σκούρα μου γυαλιά χαμογελώντας. Με κοίταξε και εκείνη με τον ίδιο τρόπο, όμως δεν χαμογέλασε καθόλου. Αμέσως μετά σκάει μύτη και το “αραπάκι”, ένας εικοσάχρονος το πολύ, από αυτούς με τα όρθια μαλλιά και το σκουλαρικάκι και την ποντικομούρη τύπου Τσαλίκη με το θράσος, την αναίδεια και τη βλακεία αποτυπωμένη ανάγλυφα στα χαρακτηριστικά του. Σχεδόν αμέσως προστέθηκε κι άλλος ένας πανομοιότυπος νεαρός στην ομήγυρη.
“Δεν έχει λίγο ψύχρα, εδώ έξω; Δεν πάμε μέσα καλύτερα;” λέει η σύζυγος φρικαρισμένη. “Ας πάμε”, λέω κι εγώ ειδοποιώντας την γκαρσόνα για τη μετακίνηση, η οποία με κοίταξε σαν να της σκότωσα τον πατέρα. Ο μικρός, που φυσικά δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, ενοχλήθηκε από το ξεβόλεμα “Ώχου, εγώ δεν κρυώνω, να κάτσουμε εδώ”, εισπράτοντας το δολοφονικό βλέμμα της μάνας του. Την ώρα που μπαίναμε μέσα μού λέει η γυναίκα μου, “μα είναι πράγματα αυτά; είναι θεάματα αυτά για ένα παιδί;”. “Ω, καημένη”, της απαντώ “νομίζεις ότι επειδή εσύ κατάλαβες τι παίζει, ο μικρός μπορεί να καταλάβει τίποτα; Τι κάνουν οι άνθρωποι; κάθονται και πίνουν ένα ποτάκι. Από κει και πέρα τι μας νοιάζει εμάς τι κάνουν με τον κ^%ο τους;”, “Ρε, δεν τ΄αφήνεις αυτά τα ψευτοκουλτουριάρικα;” μου λέει εκείνη. Αφού φάγαμε, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Βγαίνοντας, ρίχνω ένα βλέμμα στον μπάρμπα, ο οποίος κάθονταν με ένα ύφος όλο αυτοπεποίθηση να καπνίζει κάτι μακρουλά τσιγάρα και οι νεαροί να κρέμονται από τα χείλια του, λοξοκοιτώντας και το πορτοφόλι του….Μια συνηθισμένη μέρα σε πλατεία του κέντρου της Αθήνας…
6 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣήμερα, συνειδητοποίησα ότι σημπληρώνεται ένας χρόνος από την πρώτη μου ανάρτηση και την πρώτη μου παρουσία στα blogs του ΜΗ. Ρε πως περνάει ο καιρός...(πρωτόπυπο).
Άραγε, τώρα θεωρούμαι παλιός ή καινούριος; Βασικά, ελάχιστες φορές μέχρι τώρα έχω νοιώσει "παλιός" δεδομένων των εκάστοτε συνθηκών, αφού εκεί που πάλιωνα, πριν καλά-καλά ωριμάσω την έκανα. Ακόμα και τώρα, αν και συμπληρώνω τρία χρόνια στη δουλειά μου θεωρούμαι καινούριος, και θα θεωρούμαι μέχρι να γίνουν άλλοι διορισμοί. Άλλωστε τα τρία μπροστά στα 35 συνολικά είναι τρίχες απ' αυγά. Κάνοντας μια μίνι αναδρομή, μπορώ να πω ότι η υπόθεση έχει πολύ πλάκα και πολλές φορές έχει λειτουργήσει χαλαρωτικά. Δεν σας κρύβω ότι γράφτηκα στο ΜΗ όχι τόσο διότι είμαι φιλόμουσος (πάντως μούσι δεν έχω), όσο για να αφήνω σχόλια σε συγκεκριμένα άλλα μέλη. Πάντως μου έχει κάνει εντύπωση ότι ακόμα δεν βαρέθηκα την όλη φάση. Συνήθως βαριέμαι κάτι γρήγορα. Ποτέ δεν κράτησα κάποιο χόμπι ή κάποιο σπορ για πολύ καιρό, όσο για συλλογές, άστο καλύτερα, βαριέμαι και μόνο που το λέω. Μετά από κάποιους μήνες τα παρατούσα και όλα κατέληγαν σε συρτάρια, στο πατάρι ή πολύ συχνά στο σκουπιδοτενεκέ. Τελικά αυτό που με κρατά ακόμα εδώ είναι η δυνατότητα να επικοινωνείς με τους δικούς σου όρους, ρυθμούς και προϋποθέσεις. Είναι κάτι που πάει με το μουντρούχαλο χαρακτήρα μου, που καταπιέζεται με οτιδήποτε υποχρεωτικό και υποκριτικά "κοινωνικό". Γι αυτό και μάλλον θα με ανέχεστε για κάποιο καιρό ακόμα...
12 σχόλια - Στείλε Σχόλιοβιογραφίες επιστήμη μουσική χιούμορ σχέσεις χιούμορ παιδί