Έβλεπα χτες σε κάτι “παράθυρα” για την απόσυρση του βιβλίου της ιστορίας, βουλευτή πλέον του ΛΑΟΣ να υπερασπίζεται προς μεγάλη μου έκπληξη το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, όμως υποτίθεται ότι δήλωνε δημοκρατικών φρονημάτων και δεν συμφωνεί, τάχα, με τη χούντα των απριλιανών. Σαν να λέμε δηλαδή, μου αρέσει το παστίτσιο αλλά μη βάλεις μέσα μακαρόνια.
Είχα πιστέψει ότι όλα αυτά τα ανόητα και κιτς ανοσιουργήματα της επταετίας είχαν γελοιοποιηθεί τόσο πολύ στη συνείδηση μας μετά από 35 χρόνια ώστε όποιος τα έλεγε τουλάχιστον θα ήταν παράφρων. Το θεωρούσα απόλυτα φυσικό ύστερα από τόσα αφιερώματα στη χούντα με την ελληνοχριστιανική εθνικοφροσύνη, με την αισθητική του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και τις ασυναρτησίες τους, που προκαλούν ακόμα άφθονο γέλιο. Έλα όμως που αρχίζουν οι κρυφο (ή φανερο-;) χουντικοί σιγά-σιγά να παίρνουν τα πάνω τους και να δούμε έως που θα φτάσουν.
Θυμήθηκα εχθές βλέποντας αυτά, ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν μερικά χρόνια, τον Οκτώβρη του 1999. Είχα τότε πάρει μια υποτροφία τριών μηνών του Γαλλικού κράτους για μεταπτυχιακή έρευνα στο Παρίσι. Όταν πήγα εκεί, έπρεπε να βρω κάπου να μείνω αυτό το διάστημα για να μην καταλήξω σαν κλοσάρ κάτω από καμιά γέφυρα στην όχθη του Σηκουάνα. Στις παρισινές φοιτητικές εστίες στα νότια του Παρισιού, υπάρχουν διάφορα οικήματα ξεχωριστά για κάθε χώρα που στεγάζουν τους αντίστοιχης εθνικότητας φοιτητές. Έτσι, έκλεισα ραντεβού (ή μάλλον rendez-vous) για να δω που θα καταλήξω τελικά. Όταν πήγα με υποδέχθηκε ένας ευγενέστατος κύριος, Έλληνας, γύρω στα 70, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος του ελληνικού σπιτιού. Ήταν πρώην καθηγητής στη Σορβόννη. Πρόσεξα επίσης ότι κρατούσε μπαστούνι και κούτσαινε, όχι λόγω ηλικίας.Πιάσαμε φιλική κουβέντα, με ρώτησε για τις σπουδές μου, ενδιαφέρθηκε για την έρευνά μου και με ρώτησε για την Ελλάδα:
-“Πως είναι τα πράγματα τώρα εκεί;”-“Ε, πώς να είναι δεν ακούτε ειδήσεις;”-“
Πως, ακούω, αλλά θέλω να μου πεις εσύ, εγώ έχω να πάω χρόνια…”-“Χρόνια; Δηλαδή από πότε έχετε να πάτε;”-
“Από το 1968 (!). Από τότε που με κατάντησαν έτσι”- μου δείχνει το πόδι του-“και έφυγα σκαστός άρον-άρον”-“Θέλετε να πείτε ότι δεν έχετε ξαναπάει από τότε;”-“
Όχι. Φοβάμαι τους κολονέλους”-“Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι δεν έχετε κανένα λόγο να φοβάστε πια. Η Δημοκρατία είναι γερά θεμελιωμένη. Δεν υπάρχουν πια χουντικοί, είναι στη φυλακή, και όσοι, ελάχιστοι πια είναι έξω αντιμετωπίζονται πλέον ως τελείως γραφικά άτομα, προκαλούν τη σκωπτική διάθεση”-
“Μακάρι, παιδί μου, να είναι έτσι. Αλλά, δεν το πιστεύω. Κι’ αν δεν είναι οι ίδιοι οι κολονέλοι, θα είναι άλλοι…”
Έφυγα από εκεί, νομίζοντας ότι ο παππούς τα είχε λίγο χαμένα. Τελικά δεν έμεινα στο “μεζόν ελενίκ” αλλά κάπου με μεγαλύτερο ανθρωπολογικό και περιηγητικό ενδιαφέρον (επιφυλάσσομαι για άλλο post). Όμως αυτά που βλέπω και ακούω τις τελευταίες μέρες με κάνουν να φοβάμαι πως ο παππούς μπορεί και να είχε δίκιο…
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠλησιάζει ο τύπος μια κοπέλα που του αρέσει
- Καλησπέρα, θέλεις να σου κάνω ένα μαγικό;
- Τι μαγικό;
- Να σε πηδήξω και να εξαφανιστώ;
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Δεκαεπτά χρόνια πριν. Σαν να ήταν χθες, όμως. Φθινόπωρο του 1990. Ο γράφων πρωτοετής φοιτητής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Μετά από τις πρώτες γνωριμίες και το πολύ τρεις-τέσσερις εβδομάδες μαθημάτων και εργαστηρίων, ξεσπούν μαζικές πολύμηνες καταλήψεις και κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, σε πανεπιστήμια και σχολεία ως αντίδραση στη μεταρρύθμιση του τότε υπουργού παιδείας Κοντογιαννόπουλου, ο οποίος παραιτήθηκε και τα πήρε όλα πίσω μετά τη δολοφονία του Τεμπονέρα στην Πάτρα.
Ανάμεσα στους συμφοιτητές ήταν ένα παιδάκι, ο Αποστόλης από το Βόλο, αγαθό και αφελές αλλά με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο σκέψης. Τον Αποστόλη τον προσηλύτισαν κάτι επαναστατικές ομάδες εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, οι λεγόμενες ΕΣΟΦ, που πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις. Οι καταληψίες εκτός από τις αίθουσες είχαν καταλάβει και τα γραφεία των καθηγητών και εκεί παιζόντουσαν σκηνικά απείρου κάλλους με τους καθηγητές που ήθελαν να πάνε στα γραφεία τους και δεν τους άφηναν.
Ένας από τους πλέον σκληρούς πολέμιους των κινητοποιήσεων και άκρως συντηρητικός ήταν ο καθηγητής Κ. (τώρα πλέον ομότιμος), πρόεδρος του τμήματος και μετέπειτα αντιπρύτανης, το αρχέτυπο του πάλαι ποτέ πανίσχυρου καθηγητή της έδρας παλαιού τύπου, επιβλητικής παρουσίας πάντα με κοστούμι και γραβάτα, μουσάκι, και κοφτερό βλέμμα αλά Ευ. Βενιζέλου (που είναι τώρα της μόδας). Οι βοηθοί του και οι παρατρεχάμενοι τον έτρεμαν, όταν καμιά φορά ερχόταν στο εργαστήριο πανικόβλητοι φώναζαν, “μαζευτείτε στις θέσεις σας, έρχεται ο κ. Καθηγητής!” και τον υποδέχονταν με ελαφριά υπόκλιση προσφωνώντας τον “κ. Καθηγητά”! Φόβος και τρόμος της σχολής, στις εξετάσεις του μαθήματός του έτρεμες ακόμα και να πάρεις το βλέμμα σου από την κόλλα και κόφτης από τους λίγους. Όταν πέρασα το μάθημά του με 5, έφυγα τρέχοντας και πήγα για τσίπουρα στο “συν 2” στη λίμνη (φωτό) για να το γιορτάσω.Στις καταλήψεις λοιπόν, ο Αποστόλης με τους άλλους καταληψίες ήταν στα γραφεία των καθηγητών όταν ήρθε και ο καθηγητής Κ. μαζί με άλλους για διαπραγματεύσεις. Όταν με το καλό οι φοιτητές δεν έφευγαν, επιστρατεύτηκαν οι απειλές και οι φοβέρες από τους καθηγητές πρωτοστατούντος του καθηγητή Κ. και ο αφελής Αποστόλης έκανε το μέγα ατόπημα να πει στον καθηγητή Κ. “άντε φύγε από δω ρε μ@λ@κ@!”
Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε! Ο καθηγητής Κ. αλλόφρων να φωνάζει “ποιος είσαι εσύ αγενέστατε, πως τολμάς, τώρα θα δεις τι θα πάθεις!”. Και όντως ο καθηγητής Κ. δεν αστειευόταν καθόλου. Αφού έμαθε τα στοιχεία του, τον παρέπεμψε στο πρυτανικό συμβούλιο με εισήγηση για οριστική διαγραφή από το πανεπιστήμιο. Έγινε το θέμα συζήτησης της σχολής. Πάντως, ο Καθηγητής Κ. κατάλαβε μετά ότι πρόκειται περί ιδιάζουσας περίπτωσης με το ακαταλόγιστο και δεν συνέχισε τη δίωξή του. Την επόμενη χρονιά, τυχαίνει να έχει στο εργαστήριο του μαθήματος του καθηγητή Κ, τον Αποστόλη, ο ίδιος ο καθηγητής Κ. ως επιβλέπων. Κάποια στιγμή τον ρωτάει “Αποστόλη, σ΄ αρέσει το εργαστήριο;”, “Όχι, καθόλου!” απαντάει ειλικρινά ο Αποστόλης. Ο καθηγητής χαμογελά και φεύγει. Στο τέλος του εξαμήνου, δίνουμε εξετάσεις στο εργαστήριο, επτά (!) ο Αποστόλης.Πάει και βρίσκει τον καθηγητή στο γραφείο του:
“μα κ. Κ, εγώ σας είχα βρίσει και εσείς με περάσατε;”
"είδες λοιπόν τι μ@λ@κ@ς που είμαι;”4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σήμερα αγαπητοί μου αναγνώστες έλαβα ένα άκρως ενδιαφέρον μέιλ για την σεξουαλική συμπεριφορά ανά την υφήλιο. Έχετε περιέργεια; Δείτε μερικά:
Στο Λίβανο οι σεξουαλικές σχέσεις με ζώα επιτρέπονται αρκεί να είναι θηλυκά. Αν είναι με αρσενικά, η ποινή είναι ο θάνατος. (Έ, όχι και γκέι! αυτό παραπάει!)
Στο Μπαχρέιν, επιτρέπεται΄ο γιατρός να εξετάζει τα γεννητικά όργανα μιας γυναίκας αρκεί να μην τα βλέπει άμεσα, αλλά μέσα από καθρέφτη (πιάνε-πιάνε αλλά μη βλέπεις)
Οι μουσουλμάνοι, ακόμα και οι των γραφείων κηδειών, απαγορεύεται να βλέπουν τα γεννητικά όργανα του πτώματος και βάζουν ένα σανίδι εκεί.
Στην Ινδονησία ο αυνανισμός τιμωρείται με αποκεφαλισμό (πόσα αποκεφαλισμένα πτώματα θα βλέπαμε γύρω μας εδώ, φρίκη...)
Στο Χονγκ Κονγκ, αγαπητέ φίλε K.T.G., η απατημένη γυναίκα έχει το δικαίωμα να σκοτώσει το σύζυγό της αλλά μόνο με τα χέρια. Ο απατημένος άνδρας άμως έχει το δικαίωμα να μεταχειριστεί όποιο μέσο θέλει. (Πάρα πολύ σωστό και ακριβοδίκαιο)
Στη Σάντα Κρουζ της Βολιβίας απαγορεύονται οι ταυτόχρονες σεξουαλικές σχέσεις με μάνα και κόρη
Στο Κάλι της Κολομβίας, η γυναίκα επιτρέπεται να έχει σεξουαλικές σχέσεις μόνο με το σύζυγό της ΑΛΛΑ την πρώτη φορά η πράξη γίνεται παρουσία της μητέρας της νύφης για να πιστοποιήσει το γάμο (αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το πιο τρομακτικό απ' όλα)
Και τέλος, το εκπληκτικό
Στον επίγειο παράδεισο του Γκουάμ στη μικρονησία του Ειρηνικού, υπάρχουν επαγγελματίες οι οποίοι περιοδεύουν ανά τη χώρα και διακορεύουν επί πληρωμή παρθένες και αυτό διότι μια παρθένα δεν είναι δυνατόν να παντρευτεί σύμφωνα με τους νόμους του Γκουάμ.
Αγαπητοί κύριοι, ακόμα διαβάζετε μπλογκ; Έπρεπε ήδη να φτάχνετε βαλίτσες...
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Είναι μερικές φορές που πραγματικά αισθάνεσαι τελείως αδύναμος, ανίσχυρος καί λίγος, απλά μια ασημαντότητα στο σύμπαν. Αυτή την αίσθηση την έχω όταν διαβάζω Κοσμολογία (το απέραντο μεγάλο Σύμπαν) ή Κβαντομηχανική (το απειροελάχιστο μικρό).
Αυτό το συναίσθημα, μαζί με τρόμο και ανησυχία ένιωσα και όταν μπήκα στο παρακάτω site
http://www.poodwaddle.com/worldclock.swf
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε τους glamorous συμπολίτες μας που ζητούν τη λαϊκή ψήφο, αρχίζω την παρουσίαση ευθύς αμέσως:
ΝΔ
Μάρω Κοντού (άμα περάσει η μπογιά μας, από το “στριπτίζ” στην “Ιταλίδα απ την Κυψέλη”, πιάνουμε πόρτα τη βουλευτική έδρα και τη βουλευτική αποζημίωση γιατί άντε να θυμάσαι τα λόγια σου σε αυτή την ηλικία)Έλενα Κουντουρά (τόσο σαλονοκατάσταση, Σανέλ, haute couture και χλίδα μου πέφτει λίγο βαριά, όσο να’ ναι, αλλά πως αλλιώς θα ανεβάσουμε το βιοτικό επίπεδο στα Σεπόλια;)
Δημήτρης Κωνσταντάρας (υιός του Λάμπρου, “τη χούφτωσες; χούφτωστη, χούφτωστη, καλός γιατρός…”)
Φωτεινή Πιπιλή (με πολλά κιλά μαγκιά, “Θαθ ρωτάω κύριε, επιτέλουθ, πόθο μεγάλη την έχετε, την αυτοπεποίθηθη, μη παρεκθηγηθώ κιόλαθ) Μπρρρρρρ…τι humor!
Κώστας Καρράς (ο μαιτρ της βαφής μαλλιών, ο καλύτερος πελάτης της Rilken. Από κατάξανθος Ναζί αξιωματικός στις Φωσκολοταινίες του ’70, ώριμος καστανομελάχροινος γοητευτικός ανήρ. Μωρέ μπράβο τρίχα!)
Γιώργος Μεσσάλας (ο wannabe θεατράνθρωπος, έλεος. Έκανα το ασυγχώρητο σφάλμα να ξεπέσω στην περσινή του παράσταση. Ούτε δέκα άτομα δεν μάζεψε, και δικαίως, ακόμα και σχολική παράσταση δημοτικού θα ήταν αξιοπρεπέστερη. Γι’ αυτό το ρίχνει στο βουλευτιλίκι)Κώστας Τουρνάς (Είναι γόησσα, είναι γόησσα…η παχυλή βουλευτική αποζημίωση, διότι δίσκους δεν πουλάμε πια και πόσες αρπαχτές να κάνουμε με το “δεν το ξανακάνω σε autobianchi”;)
Έλενα Ράπτη (αν και δεν είναι του καλλιτεχνικού στερώματος, δεν μπορούσα να αγνοήσω το πιπίνι της συμπρωτεύουσας που όταν πηγαίνει στη Βουλή νομίζει ότι πάει σε μπαρ στα Λαδάδικα ή σε καφέ στην Τσιμισκή)Βασίλης Παϊτέρης (ο Ταμτάκος της πολιτικής, στη Βουλή θα έχει μαζί του Τερλέγκα, Χριστοδουλόπουλο και Sotis Volanis, να πηγαίνουν όλοι μαζί με το ντάτσουν και να παίρνουν μαζί τους την Κουντουρά)
Μπάμπης Χολίδης (ο τέως ολυμπιονίκης της πάλης, άντε τώρα να διαφωνήσει κανένας μαζί του να τον κάνει φιόγκο. Πειστικό πολιτικό επιχείρημα)
Τζοβάνα Φραγκούλη (Υπάρχει αυτή; Το “πες το και θα γίνει” έχει τελειώσει εδώ και είκοσι χρόνια. Από ποια κατάψυξη αζώτου την αποψύξανε;)Κατερίνα Λάσπα (τρίτης διαλογής TV persona. Μετά από αυτή σειρά παίρνει η Βίκυ Μιχαλονάκου και ο Μίστερ Εθνικά Μπούτια).
ΠΑΣΟΚ
Γιάννης Βούρος (το πρώην τεκνό των βιντεοταινιών των 80΄s με τη σγουρή χαιτούλα και την καδένα, φαίνεται δεν βρίσκει πια σήριαλ, τον έφαγε ο Γεωργούλης)
Εύα Καϊλή (το αντίπαλον δέος της Ράπτη, όμως κρίμα δεν είναι το κοριτσάκι να ξενιτεύεται και να εργάζεται σκληρά ξελαρυγγιαζόμενη στην πρωτεύουσα στον ιδιωτικό τομέα; Βάλτε τη σε μια βουλευτική θεσούλα, τι σας πειράζει;)
Κώστας Παταβούκας (αυτός πρέπει να ζήλεψε τον Φασούλα, γιατί δηλαδή επειδή αυτός ήταν γκαρντ ενώ ο Φασούλας σέντερ; Αφού δεν έγινε προπονητής είπε να γίνει κάτι πιο εύκολο και πιο προσοδοφόρο)
Σοφία Σακοράφα (το κρατάει το κοντάρι; Κλασική περίπτωση που την πέσαμε στην πολιτική από χρόνια λόγω ονόματος. Λες να μας φέξει τώρα;)Άντζελα Γκερέκου (η προστάτιδα των Κερκυραίων μαζί με τον Αη Σπυρίδωνα μεγάλη η χάρη του, αλλά και σύζυγος του μέγα και ευφυέστατου (με IQ αμοιβάδας) τροβαδούρου Τόλη, “Ψύλλοι στα αυτιά μου μπήκανε βρε πω πω..”)
Άννα Φόνσου (πάλαι ποτέ ενζενί με αποτυχημένο λίφτινγκ και πλαστική στα χείλια και με highlight καριέρας το αριστούργημα της 7ης τέχνης “Το Κορίτσι και το Άλογο”, κρίμα το άλογο)
Βίκυ Λέανδρος (τι μεγάλη τιμή για το κοινοβούλιο να έχει στις τάξεις του τη βαρώνη Φον Ρουφίφιν, κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε! Να την βάλουν δίπλα με τον Παϊτέρη κι αυτήν. Αφού έχει κάνει και eurovision στο μακρινό παρελθόν να παίρνει σειρά ο Σαρμπέλ και η Παπαρίζου)
ΚΚΕ
Κώστας Καζάκος (από τη “Βέρα στο Δεξί” επικεφαλής του Επικρατείας. Pas mal!)
Λίλα Καφαντάρη (το πρώην πιπινάκι των 80’s μετά από τα σήριαλ σοβαρεύτηκε και είπε να βοηθήσει την εργατιά)
Βασίλης Λέκκας (πάει τις κόντρες με τον Καρρά στο μαλλί, μόνο που το καρεδάκι του είναι πιο προς το καλλιτεχνικό. Αν βγει στη Βουλή και τραγουδήσει να ανοίξει και λίγο τα μάτια μην παραπατήσει από το έδρανο και τσακιστεί)Λάκης Χαλκιάς (Επιρρεπής κι΄ αυτός στο Νο 3 της Ρίλκεν. Να φέρει νταούλια, ζουρνάδες και κλαρίνα, να ψήσουμε και πέντε αρνιά).
ΣΥΡΙΖΑ
Γιώργος Πάντζας (πόσα πετσιά έχει η μοναξιά, θα μας πει επιτέλους; Να μας φέρει στη Βουλή και τον υπόλοιπο θίασο από το Δελφινάριο, Στάθη Ψάλτη και Κώστα Τσάκωνα έτσι για να γουστάρουμε επιτέλους)ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ, Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ, Η ΜΑΣΚΩΤ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ του 2007
ΛΑΟΣ
Έφη Σαρρή, κατά κόσμον Ιφιγένεια Ταρινίδου (σταυρώστε με, σταυρώστε με - χωρίς άλλα σχόλια)
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΌπως πιθανώς θα έχετε δει, μένω στην πλατεία Βικτωρίας. Ένα από τα πιο κεντρικά και πολύβουα σημεία της πόλης, όπου η ζωή δεν σταματά ποτέ. Λόγω τόσο της κατοικίας μου όσο και της δουλειάς μου, που βρίσκεται στους Αμπελοκήπους, κινούμαι κατά κανόνα στο κέντρο για όλες μου τις δουλειές. Μού είναι πολύ πιο εύκολο να πάω στην Ομόνοια για να αγοράσω κάτι, στα βιβλιοπωλεία στη Σόλωνος και στα πέριξ στενά πηγαίνω για κοντινή βόλτα ενώ ο ηλεκτρικός είναι κυριολεκτικά μπροστά από την εξώπορτά μου. Η περιοχή είναι γεμάτη ξένους με τους οποίους συνυπάρχω χωρίς πραγματικά κανένα πρόβλημα. Αυτό που μου προξενεί πραγματική κατάθλιψη, όσο και αν έχω διάθεση για αστεία, είναι το θέαμα των νεαρών ατόμων που σέρνονται σαν ζωντανά (;) φαντάσματα, σαν σκιάχτρα από την αδυναμία και με απλανές σκοτεινό βλέμμα. «Φίλε, μήπως έχεις 50 λεπτά;». Δεν ξέρεις τι να κάνεις, πώς να μιλήσεις. Να κάνεις κήρυγμα σαν γεροπαραλυμένος; Να βοηθήσεις δίνοντας κάτι; Βοηθάς έτσι ή καταστρέφεις κι άλλο τον άρρωστο; Μήπως του δίνεις το 50λεπτο για να σε αφήσει ήσυχο μη σου βγάλει κάνα σουγιά και από κει και πέρα «τι με νοιάζει εμένα ρε φίλε, δεν πα να πνιγεί;»Έχω δει πολλές φορές να χτυπάνε ενέσεις μπροστά μου, όχι τόσο στη Βικτώρια, αλλά σε εισόδους πολυκατοικιών στην πλατεία Βάθης, στην Αρμοδίου στην πλατεία Θεάτρου στην Αθηνάς, στα δρομάκια των Εξαρχείων και βεβαίως στα πέριξ του ΟΚΑΝΑ στην 3ης Σεπτεμβρίου. Φαντάζομαι ότι όλοι φρίττουν με κάτι τέτοιο, είναι γνωστές σε όλους και οι συνέπειες και οι αντιδράσεις του συνδρόμου στέρησης, όμως εγώ λόγω δουλειάς τα έχω υπ΄ όψιν μου και σε βάθος, τρομάρα μου. Έμαθα ακόμα και την ορολογία: φούντα, άσπρη, κόκα, τριπάκι, φιξάκι, «σοκολάτα» (όχι, δεν είμαι μπάτσος της δίωξης, μη φοβάστε).
Ένα απόγευμα λοιπόν γύρω στις 6 μμ, πήγα με τον 7χρονο γιο μου να του πάρω από τη Στουρνάρη είδη σχεδίου και ζωγραφικής. Ζωγραφίζει μετά μανίας και καταναλώνει μπογιές και μπλοκ με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Γυρίζοντας, πέρασα από τον πεζόδρομο της Τοσίτσα μεταξύ του Πολυτεχνείου και του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Επίτηδες, διάλεξα την πλευρά του Μουσείου διότι από την άλλη πλευρά, του Πολυτεχνείου, την έχουν πέσει διάφοροι άστεγοι στα κατώφλια και τις εσοχές, κατάσταση Μπεναρές, με χαρτόνια από κούτες, κουρέλια και σκουπιδομάνι αφόρητο παρουσιάζουν ένα απερίγραπτο θέαμα που προσβάλλει τόσο την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια όσο και τον δήθεν πολιτισμό μας (αλήθεια στην Ολυμπιακή Αθήνα του 2004 πού είχαν πάει όλοι οι άστεγοι και τα πρεζόνια;). Για να μην τα πολυλογώ, εκεί που περπατούσα με τον μικρό βλέπω στο βάθος πίσω από έναν θάμνο, μέσα στο μεσημέρι ουσιαστικά, ένα νεαρό γύρω στα 25, εμφανίσιμο, δεμένο και ψηλό να έχει σκύψει. Νόμιζα ότι κάτι του έχει πέσει και το ψάχνει, όμως αυτός είχε δέσει το λάστιχο στο μπράτσο και σκυμμένος ετοίμαζε τη σύριγγα… Μόλις παίρνω πρέφα τι παίζει, τραβάω ξαφνικά τον μικρό, ο οποίος ευτυχώς χάζευε τις καινούριες του τέμπερες, προς την άλλη μεριά του θάμνου. Ο νεαρός τότε σηκώθηκε και άρχισε να φωνάζει:
«Ρε φίλε, μη πας να με καρφώσεις στους μπάτσους και μου την πάρουν, 100 ευρώ έδωσα!»
Τι να του πω; Είπα «Μην ανησυχείς, και δεν πρόκειται. Εσύ κάνεις κακό στην πάρτυ σου»
Και απάντησε «Ξέρω, θα πάρεις τηλέφωνο τους μπάτσους, 100 ευρώ έδωσα…»
Τι να πεις, αισθάνθηκα μ^%$#@ς, τύψεις και σαν να μιλάω σε τοίχο… Μου λέει ο μικρός: «Ποιος είναι ο κύριος; Τι σου φώναξε;»
«Τίποτα. Λάθος έκανε, νόμιζε ότι με ήξερε…»
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
https://www.youtube.com/watch?v=ZLiwQRAewNU (O SOLE MIO)
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
βιογραφίες επιστήμη μουσική χιούμορ σχέσεις χιούμορ παιδί