…τον τελευταίο καιρό μέσα από τα blogs σας. Αν έχετε σχέσεις, αν δεν έχετε, αν σας παράτησε η κακούργα και γίνεστε λιάδα, αν ο wannabe γκόμενος δεν σας τηλεφωνά, αν στα ραντεβού τον περνάτε τον υποψήφιο ακτινογραφία, τεστ παπ, υπερηχογράφημα, αξονική, Ε9, εξετάσεις δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ, σήματα και πορεία, τι να σημαίνει που ο πρώην στην άδειά του ζήτησε ραντεβού, για να θυμηθώ μόνο κάποια πρόσφατα, χωρίς να αναφέρω και τα διάφορα χιουμοριστικά ποστς και μέιλς για διαφορές και συμπεριφορές αντρών-γυναικών. Είναι ένα θέμα διαχρονικό, κλασικότερο του Παρθενώνος, που μας καίει όλους και για το οποίο έχουν χυθεί άπειροι τόνοι μελανιού και έχουν γίνει (και σίγουρα θα γίνουν) δισεκατομμύρια χτυπήματα στα πλήκτρα.

Επειδή με τον πρόλογο έχω αρχίσει να αισθάνομαι σαν τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο στις κινηματογραφικές βραδιές της ΕΡΤ, σας λέω μόνο να διαβάσετε την έκθεση μιας 10χρονης Ιταλιδούλας, συμμαθήτριας των προηγούμενων παιδιών, η οποία εμένα τουλάχιστον με κάλυψε πλήρως ως προς το θέμα της πάλης των δύο φύλων. Στην δε πρώτη παράγραφο, η πιτσιρίκα θίγει και το θέμα της απόλυτης και αναμφισβήτητης αλήθειας των Γραφών… Απολαύστε:

Παρ’ όλο που η φράση αυτή φαίνεται άδικη, νομίζω ότι, αν ξέρουμε να την εκτιμήσουμε, δεν είναι άδικη, επειδή την είπε ο Παύλος, ένας άγιος πατέρας, φίλος του Χριστού, που σίγουρα δεν έλεγε μπούρδες. Αν αυτή τη φράση την είχε πει ένας οποιοσδήποτε, τότε εντάξει, ήτανε μαλάκας.

Στο σπίτι μου διατάζει ο πατέρας μου, αμέσως μετά έρχεται η μάνα μου, αλλά εγώ ξέρω μια οικογένεια όπου πρώτα διατάζει η μητέρα και μετά έρχεται ο πατέρας, γιατί ο πατέρας έχει μόνο ένα πόδι. Εμένα, για την ώρα στο σπίτι με διατάζουνε όλοι, γιατί είναι όλοι σερνικοί, αλλά όταν παντρευτώ θα τα πληρώσει όλα – και με το δίκιο μου- ο άντρας μου.

Έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες, ένα βιβλίο που έβγαλε ένας ιταλός δάσκαλος, ο Μαρτσέλο Ντ΄Όρτα, με εκθέσεις παιδιών του δημοτικού, από το σχολείο που υπηρετούσε στο Αρζάνο της Νάπολι, στο φτωχό ιταλικό Νότο. Τολμώ να πω ότι με εντυπωσίασε, κάτι που σπάνια το παθαίνω πλέον. Η αμεσότητα της γραφής, που μπορεί να έχει πολλά συντακτικά  λάθη, το ακούσιο χιούμορ, η έξυπνη αφέλεια, οι ρεαλιστικές περιγραφές, οι χωρίς δεύτερη σκέψη και φτιασίδωμα διατυπώσεις με συνάρπασαν τόσο, που το διάβασα όλο μονορούφι. Ένας ενήλικας, όσο καλός και άρτιος συγγραφέας να είναι, είναι  αδύνατον να γράψει έτσι, κάτι από την επιτήδευση θα φαίνεται, το τεχνητό και το δήθεν δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ. Για να μην τα πολυλογώ, σας παραθέτω δειγματοληπτικά μία από αυτές με τίτλο «περιγράψτε το σπίτι σας»:   

Το σπίτι μου είναι εντελώς σαραβαλιασμένο, τα ταβάνια είναι σαραβαλιασμένα, τα έπιπλα σαραβαλιασμένα, οι καρέκλες σαραβαλιασμένες, το πάτωμα σαραβαλιασμένο, οι τοίχοι σαραβαλιασμένοι, το μέρος σαραβαλιασμένο. Αλλά εμείς ζούμε το ίδιο, γιατί είναι το σπίτι μου, και λεφτά δεν υπάρχουνε.

Η μαμά μου λέει ότι ο Τρίτος Κόσμος δεν έχει ούτε το σαραβαλιασμένο σπίτι, και γι αυτό δεν πρέπει να κλαιγόμαστε: ο Τρίτος Κόσμος είναι πολύ πιο τρίτος από μας.

Τώρα που το σκέφτομαι, στο σπίτι μου δεν είναι και τόσο άσχημα όπως ζούμε στο σπίτι μου! Σ ένα κρεβάτι κοιμάται όλη η οικογένεια, και δίνουμε κλωτσές κάτω από τα σεντόνια και έτσι γελάμε. Αν έρθει ένας επισκέπτης και θέλει να κοιμηθεί κι αυτός, εμείς τον διώχνουμε από το σπίτι, γιατί δεν έχουμε άλλη θέση στο κρεβάτι: είναι όλες πιασμένες.

Εμείς τρώμε μια αηδία, φτυνόμαστε στη μούρη ο ένας με τον άλλο σε όποιον πρέπει να φάει, και τα ρούχα μας έχουνε μπαλώματα πίσω. Εγώ είμαι ο πιο καθαρός απ’ όλους γιατί χωράω στη σκάφη.

Χτες βάλαμε καινούριο κουδούνι.Όταν οι φίλοι μου έρχονται να με βρούνε, γελάνε πάντα με το σπίτι μου που είναι ρημάδι, αλλά μετά στο τέλος παίζουνε πάντα με τις κότες μου!

Εγώ το αγαπάω το σαραβαλιασμένο σπίτι μου, το έχω συμπαθήσει, νοιώθω σαραβαλιασμένος και γω. Αν όμως πιάσω δεκατριάρι και δισεκατομμύρια, θα μου αγοράσω ένα σπίτι ολοκαίνουριο, και το σαραβαλιασμένο θα το χαρίσω στον Πασκουάλε.  

...Μαζωνάκη να ρουφάει γίδα βραστή;

Τύφλα να΄χει ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος και ο Γκάτσος…

Το προσεχές σαββατοκύριακο έχει προγραμματιστεί εκδρομή στην ορεινή Αρκαδία, με την σύνθεση της καλοκαιρινής εκδρομής στην Εύβοια (περιγράφεται το συμβάν στο ποστ μου “ποτέ μη λες ποτέ”), παιδάκια, μπαμπάδες και μαμάδες. Ας όψεται που είναι καλή η παρέα και οι οιωνοί της καλοπέρασης είναι καλοί, δηλαδή παϊδάκια (μαζί με τα παιδάκια) κρασάκι, τζάκι και τα συμπαραμαρτούντα.

Διότι, αγαπητοί φίλοι, ο ιδιότροπος γράφων δεν είναι λάτρης της φύσης και της φυσικής ζωής. Είμαι ένας καθαρόαιμος αστός, παιδί της πόλης και μάλιστα του κέντρου της. Αν ήταν καλή η φυσική ζωή, θα είχαμε παραμείνει στα σπήλαια, θα κοπανιόμασταν με τα ρόπαλα και θα μαζεύαμε αχλάδια από τα δέντρα για φαϊ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προστατεύω το περιβάλλον. Τουναντίον. Το τι κουβαλάω στην ανακύκλωση κάθε μέρα σαν το μουλάρι δε λέγεται. Καλά τα δάση, τα βουνά και τα λαγκάδια, αλλά από μακριά κι αγαπημένοι. Όποτε έχει τύχει να βρεθώ σε βουνά και δάση, από μικρό παιδί ακόμα, μετά από μισή, άντε το πολύ μία ώρα έχω βαρέσει μπιέλα από τη βαρεμάρα, την πλήξη και την ταλαιπωρία. Τι μπορείς να κάνεις στα βουνά; Μόνο να περπατήσεις στις πέτρες και στις λάσπες και να στραμπουλήξεις κάνα πόδι και να χαζεύεις τα δέντρα και τους θάμνους που είναι τα ίδια και τα ίδια. Όσο για να παίξεις μπάλα, αυτό κι αν είναι εντελώς αδύνατον με τις κωλόπετρες και τα κούτσουρα που ξεφυτρώνουν μπροστά σου, άσε που είναι σχεδόν απίθανο να βρεις μη κατηφορικό και επίπεδο μέρος. Το ελεύθερο κάμπινγκ και το κάμπινγκ γενικά είναι για μένα εκτός της ιδιοσυγκρασίας μου. Δεν περνάω καλά βρε αδερφέ! Δεν βρίσκω το λόγο να πάω να ταλαιπωρηθώ, να σιχτιρίσω, να βρωμίσω, να σκονιστώ, να κοιμηθώ κατάχαμα σαν σκυλί (και χειρότερα, γιατί το δικό μου κοπρόσκυλο κοιμάται στους καναπέδες) και να ξυπνήσω λες και δούλευα οικοδομή για να είμαι δήθεν στην απείρως βαρετή για μένα φύση. Αυτό που μου είναι ανεκτό, έως και μου αρέσει, είναι η θάλασσα όπου μπορώ να κολυμπήσω το καλοκαίρι και μπορώ να την κοιτάζω με τις ώρες, ιδιαίτερα μέσα από ένα ουζερί με χταποδάκι και τυροκαφτερή ή πίνοντας τον καπουτσίνο μου με το μπισκοτάκι.

Αν και έχω μείνει για πέντε χρόνια στα Γιάννενα, τα βουνά δεν τα συνήθισα. Αυτό το βουνό, το Μιτσικέλι μου πλάκωνε την ψυχή κάθε φορά. Ευτυχώς που υπήρχε και η λίμνη, γεμάτη βρώμα και κουνούπια, και ξεγελιόμουν ότι ανοίγει λίγο το μάτι μου. Είχα πάει τότε εκδρομή στα Ζαγοροχώρια, το Βοϊδομάτη και τη χαράδρα του Βίκου. Όλοι της παρέας εκστασιασμένοι από την εκπληκτική ομορφιά του τοπίου. Εγώ, αφού για δέκα λεπτά χάζευα το ωραίο τοπίο, ύστερα έπληττα τόσο που μου ερχόταν ακατάσχετο χασμουρητό και δεν έβλεπα την ώρα να επιστρέψουμε στα Γιάννενα.

Τα γράφω αυτά, εν πλήρη γνώση μου ότι πολλοί θα διαφωνείτε και πιθανόν να γελάτε με τον γεροντοκόρο ιδιόρρυθμο γεροπαράξενο, ότι σας αρέσουν τα βουνά και τα λαγκάδια και γουστάρετε να μαζοχίζεστε στα κάμπινγκ. Δεν πειράζει, πηγαίνετε εσείς και στείλτε μου φωτογραφίες. Βέβαια, προς το παρόν θα πάρω εγώ τα βουνά από αύριο και υπόσχομαι να σας ενημερώσω για τα παθήματά μου.

Καλό ΠΣΚ σε όλους

Γ: Δε μου λες κύριε έξυπνε, να σε ρωτήσω κάτι;

Α: (γεμάτος αυτοπεποίθηση) και δε ρωτάς…

Γ: Μήπως είσαι “αδερφή”;

Α: Χα, και βέβαια όχι, αυτό μας έλειπε τώρα στα γεράματα (φτύνει και τον κόρφο του…)

Γ: Δηλαδή είσαι 100% άντρας

Α: Εμ, βέβαια

Γ: Πολύ ωραία, άρα λοιπόν δεν έχεις να φοβηθείς απολύτως τίποτα. Αν υποθέσουμε ότι βγαίνει ένας νόμος που να λέει ότι για να μπεις κάπου ή για να ταξιδέψεις ή για να μπεις σε μια δουλειά ή για να πάρεις σύνταξη ή για οτιδήποτε τέλος πάντων πρέπει να περάσεις ένα γκέι-τέστ και αν βρεθείς στρέιτ περνάς, τότε δεν θα σε νοιάζει καθόλου να τα κατεβάζεις και να ψάχνουν τον κώλο σου.

Πάει λοιπόν μια μέρα κάποιος νέος πατέρας να κανονίσει τα της βάπτισης του υιού του με τον ιερέα της ενορίας του:

-Καλημέρα σας πάτερ

-Θα ήθελα να βαπτίσω το γιο μου

-Πολύ καλά. Πότε θέλετε να γίνει το μυστήριο;

-Σε τρεις εβδομάδες. Όμως, ξέρετε, η μητέρα του παιδιού είναι αλλοδαπή, Αγγλίδα Καθολική. Υπάρχει πρόβλημα;

-Γουίλιαμ

-Πως είπατε, δεν άκουσα;

-Γουίλιαμ, Γου-ί-λι-αμ

-Γουίλιαμ;!; Τι όνομα είναι αυτό;

-Το όνομα του πεθερού μου

-Ξέρετε, δεν είναι δυνατόν να ονομάσουμε το παιδί έτσι! Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα στο Ορθόδοξο εορτολόγιο. Επιλέξτε κάτι άλλο!

-Μα, εμείς αυτό θέλουμε. Ήδη φωνάζουμε το παιδί έτσι.

-Μην το συζητάτε, αδύνατον!

-Καλά πάτερ, δεν πειράζει. Θα βαφτίσω το παιδί Καθολικό.

-Ε, όχι, όχι… Γουίλιαμ είπατε; Εντάξει, εντάξει, Γουίλιαμ….

Λίγο καιρό πριν, παρακολουθούσα στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή του Ηρακλή, τον Βασίλη Χατζηπαναγή, τον επονομαζόμενο και “Νουρέγιεφ των γηπέδων”. Τον θυμάμαι από τότε που έπαιζε και αν και δεν είμαι ούτε “Ηρακλής” ούτε έχω καμιά σχέση με Θεσσαλονίκη παρακολουθούσα μαγεμένος στα στιγμιότυπα της “Αθλητικής Κυριακής” τις περίτεχνες ενέργειές του, να αδειάζει δυο-τρεις αντιπάλους αμυντικούς πριν δώσει πάσα-λουκούμι στον επιθετικό του, να σκοράρει απευθείας από κόρνερ, να στέλνει τις άμυνες για ομαδική ψυχανάλυση και αν ο πολύς σημερινός Ροναλντίνιο τον ήξερε, πιθανώς το υφάκι του θα ήταν λιγότερο αλαζονικό. Ο “Βάσια” δυστυχώς δεν αγωνίστηκε ουσιαστικά ποτέ με την Εθνική Ελλάδος διότι είναι ομογενής από την Τασκένδη και πριν έρθει είχε ήδη αγωνιστεί με τις εθνικές νέων και ελπίδων της τότε Σοβιετικής Ένωσης, όπως επίσης άρχισε και τερμάτισε την καριέρα του στον Ηρακλή. Πράγματα σχεδόν αδιανόητα για τις μέρες μας, που στην εθνική έχει παίξει μέχρι και ο Μπατίστα και το μυαλό όλων είναι στο “κασέ”, όμως άλλοι καιροί, άλλα ήθη… Παρ’ όλα αυτά, κλήθηκε στη μικτή Κόσμου το 1984 μαζί με το Θωμά Μαύρο.

• Τι βλέπεις εκεί με τόση αφοσίωση;

 

• Αθλητικά…

   

• Και ποιος είναι αυτός ο γύφτουλας με τη χαίτη που παρακολουθείς με τόσο ενδιαφέρον;

   

• Ε, όχι και γύφτουλας, είναι ο Βασίλης Χατζηπαναγής, για μένα το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει παίξει στην Ελλάδα!

 

• (κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι) Τι να σου πω…κρίμα…κρίμα τα πτυχία, τα θέατρα και οι όπερες…