Μέχρι χτες, είχα ακούσει για συγχώνευση τραπεζών, και μάλιστα, είχε επιτυχία! Η συγχώνευση θίασου ηθοποιών, στρατιωτικών, και δημοσίου όμως, μου ήταν άγνωστη! Δεν  πιστεύω, ότι μπορεί να συνυπάρξει η αλήθεια με το ψέμα, πόσο μάλλον, να καλυφθεί μια αλήθεια με ψέμα! Ωστόσο, επειδή όλα γίνονται για κάποιο λόγο, εποπτεύω διαρκώς τους πάντες και τα πάντα, προκειμένου να βρω μια άκρη. Αν ήμουν αστυνομικός, λοιπόν, θα έφερνα στο προσκήνιο, όλους τους παράγοντες οι οποίοι, κάποια χρονική στιγμή, ήταν υπέυθυνοι για ενα σοβαρό ζήτημα! Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, η σύμπτιξη των παραπάνω που προανέφερα...Στέκομαι λοιπόν, και αναρωτιέμαι το εξής... Αν ένας άνθρωπος λέει την αλήθεια, γιατί να θέλει κάποιος να την παρακάμψει; Και δεν είναι μόνο αυτό...Αλλά και το εξής γεγονός...Πόση μεγαλύτερη αξία, έχει τελικά το χρήμα ώστε να αγοράσεις έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση; Και εξηγούμαι...Γιατί να το κάνει αυτό κάποιος, αν δεν είναι υπεύθυνος για κάτι που έγινε; Οπότε λοιπόν, εγω, ως απλή πολίτης, και απλή επόπτρια διάφορων γεγονότων, συμπεραίνω, ότι, όσο καλός ηθοποιός και αν είναι ένας άνθρωπος, σε εισαγωγικά, το εννοώ, όχι κυριολεκτικά, πάντα έρχεται η στιγμή της αποκάλυψης! Ίσως και για αυτό το λόγο, κάποιος, επειδή έχει όφελος, να φέρνει ανάμεσα σε απλούς εργαζόμενους ανθρώπους, και ηθοποιούς, έτσι ώστε να καλύψει κάποια πράγματα...Μόνο που ένας καλός παρατηρητής, δίνει σημασία στη λεπτομέρεια, η οποία πάντα κάνει τη διαφορά! Έχουμε λοιπόν και λέμε! Ποιος έχει όφελος απο αυτή την κατάσταση; Για ποιον γίνονται όλα αυτά; Γιατί κάποιος να δεχτεί δωροδόκηση; Όλα είναι ενα πάζλ, μόνο που δεν ξεφεύγει απο τα έμπειρα μάτια! Το ζήτημα είναι, γιατί κάποιοι κλείνουν τα μάτια μπρος το εμφανές...Γιατί κάποιοι, δεν ρωτούν πριν βγάλουν συμπεράσματα...Και γιατί εμπλέκεται ακόμα και η πολιτική στα διάφορα γεγονότα! Αυτό ειδικά, είναι ενα φαύλο ζήτημα, το οποίο όλως περιέργως δεν θα απαντηθεί ποτέ! 

Ποτέ δεν θέλησα κάτι, το οποίο δεν ήταν δικό μου...Ποτέ δεν θέλησα να κλέψω οτιδήποτε απο κάποιον προκειμένου να αναδειχτώ...Ανέκαθεν, ήθελα, να φτάσω κάπου με την αξία μου, άλλωστε, αυτό το απέδειξα πριν πολλά χρόνια, με όλα όσα κατάφερα μόνη μου, με το σπαθί μου...Τι κρίμα όμως...Δεν υπήρξε άνθρωπος να μου πει, <μπράβο>...Και καλά εκείνη την εποχή, ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα...Μετά όμως; Τι ήταν εκείνο που με ακινητοποίησε όλα αυτά τα χρόνια; Ποιος ήταν αυτός, που μου πήρε τα πάντα απο τα χέρια μου; Η απάντηση δυστυχώς είναι μια...Κάποιος, ο οποίος ζήλευε τα όσα είχα καταφέρει...Αλλά εκείνος, ποτέ δεν θα με έφτανε...Τυχαίο; Όχι βέβαια...Θα έπρεπε να είμαι κάπου αλλού...Όμως δεν είμαι...Θα έπρεπε να γερνάω ευτυχισμένη, όμως δεν είναι έτσι...Θα έπρεπε, να κοιτάζω πίσω μου και να μετρώ υπέροχα χρόνια, και όχι στάσιμα...Γιατί; Αυτό το αναθεματισμένο γιατί θα με τυρρανάει διαρκώς...Γιατί, όλα σε μένα; Ειλικρινά, σκέφτομαι, ότι πληρώνω αμαρτίες άλλων, μόνο που κανείς δεν το βλέπει...Δεν πειράζει...Πολλές φορές το έχω πει μέσα μου...Δεν πειράζει...Μα ως πότε δεν θα πειράζει; Ως πότε θα κάνω τα στραβά μάτια απέναντι στα όσα συμβαίνουν; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να με ζηλέψει κάποιος, και να μη μου δώσει τα όσα μου ανήκουν. Αντίθετα, να τα κλέψει...Τη ζωή μου ολόκληρη, τα έργα μου, τη δουλειά μου, τα πάντα μου...Και μέχρι τώρα αναρωτιώμουν, μα τι στο καλό συμβαίνει; Γιατί δεν προχωράει η ζωή μου όπως θέλω; Για πιο λόγο να υπομένω κάτι χωρίς αξία; Καλά, αυτό το γνωρίζω ήδη. Ήθελα να μάθω το γιατί. Και έμαθα...Μόνο που τώρα, δεν με απασχολεί. Τίποτα...Είναι, σα να έχει φτιάξει κάποιος ενα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και να παίζει μαζί μου. Μόνο που εγώ, δεν είμαι όπως ήμουν. Απο την ώρα που κάποιοι έπεσαν στα μάτια μου, δεν σηκώνονται με τίποτα πλέον. Προχωράω, αλλά με τα δικά μου βήματα. Για τα μάτια του κόσμου, υπομένω κάτι ανάρμοστο, άχρηστο, κάτι που θεωρώ σκουπίδι. Δεν είναι για μένα αυτή η ζωή, ποτέ δεν ήταν. Το μόνο που εύχομαι είναι, να ζήσω πολλά χρόνια, ώστε να ζήσω τη ζωή που μου έκλεψαν...Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η ζήλια βλέπετε, μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Και εσύ να μη μάθεις ποτέ, απο ποιον και γιατί. Εγώ έμαθα. Μου αρκεί που ξέρω. Ποτέ δεν ήθελα κάτι που δεν ήταν δικό μου. Εξ αρχής το είχα πει. Ποτέ δεν λέρωσα τα χέρια μου, το μυαλό μου, το σώμα μου με κάτι κακό....Είδα στην πορεία του χρόνου όμως, αρκετούς να κάνουν όσα δεν έκανα εγώ. Τουλάχιστον, κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια, χωρίς ενοχές και τύψεις. Διότι, δεν πάτησα πάνω σε κανένα για να καταφέρω όσα κατάφερα...Δόξα το Θεό, είμαι άνθρωπος αξίας! Ίσως για αυτό δεν είδα άσπρη μέρα! Όμως δεν πειράζει! Εγώ δεν επιζητώ την προσοχή ανθρώπων ανάξιων. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ποια είμαι και τι είμαι. Όπως και τι πέρασα μέχρι να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Αυτό μου αρκεί...Είδα στην πορεία του χρόνου, αρκετούς να προσπαθούν με κάθε μέσον να με <πολεμήσουν>...Γιατί άραγε; Μήπως επειδή δεν θα με φτάσουν ποτέ; Και τι έγινε; Με τόσα που συμβαίνουν στον κόσμο, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταφέρουν όσα κατάφερα; Μα τότε, μπράβο μου! Επειδή είμαι παράδειγμα προς μίμηση! Επειδή συνωστίζονται τόσοι, προκειμένου να μου πάρουν τη δόξα! Ή οτιδήποτε άλλο...Ειλικρινά, είμαι σε μια ηλικία που δεν με νοιάζει πλέον. Άλλωστε, αν ήταν να γίνει κάτι, θα είχε γίνει προ ετών! Τώρα; Είναι αργά! Τώρα, εστιάζω μόνο σε πράγματα εφικτά, πράγματα αξίας. Και ανθρώπους αξίας...Το παρελθόν για μένα, έχει <πεθάνει> προ ετών...Γιατί να δώσω βάση σε κάτι που δεν άξιζε; Όχι, δεν θα το κάνω...Η πορεία της ζωής μου λέει πολλά... Οτιδήποτε κατάφερα...Όπως λέει πολλά, και οτιδήποτε έγινε εις βάρος μου. Αν και έμαθα αρκετά, υπάρχουν και άλλα που δεν γνωρίζω. Και το κυριότερο, κανείς δεν μου λέει! Όσο βρίσκομαι στο σκοτάδι, πως να προχωρήσω; Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θα γίνουν ποτέ, γιατί δεν θέλω εγώ! Όμως, πως να το καταλάβει αυτό κάποιος, όταν διαρκώς επιμένει στις δικές του ιδέες; Το θέμα είναι όμως, ότι κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν, κάποια άλλα δεν θα συμβούν, και μόνο ότι θέλω εγώ θα γίνει...Και επειδή τα φαινόμενα απατούν, υπάρχουν και συμπτώσεις, καλό είναι να μη βγάζουν συμπεράσματα πριν μιλήσουν με μένα...Είμαι συγγραφέας, είμαι ποιήτρια, οι αλήθειες όμως δεν αλλάζουν...Και αυτό θα έπρεπε να το σεβαστούν ορισμένοι...

Εδω και χρόνια, βλέπουμε και ακούμε ιστορίες γνωστών και αγνώστων, με τις οποίες, σε άλλες περιπτώσεις απορούμε για πιο λόγο δίνει ο Θεός παιδιά σε άτομα τα οποία δεν έχουν γεννηθεί για γονείς, ενώ παινεύουμε, κάποιους άλλους, οι οποίοι, είναι υπόδειγμα γονιών, αν και δεν έχουν το ίδιο αίμα με τα παιδιά τους...Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι γονιός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, και τα γονίδια δεν παίζουν πολλές φορές ρόλο στο τι άνθρωπος είναι ο καθένας, και τι ψυχή κουβαλάει...Πατέρας λοιπόν, δεν λέγεται, εκείνος ο οποίος γεννάει ενα παιδί, αλλά εκείνος ο οποίος δίνει τα πάντα για το παιδί του. Και δεν είναι μόνο οι υλικές απολαβές αλλά ειδικότερα είναι ο δεσμός με το παιδί του, ο οποίος διαφοροποιεί τα δεδομένα. Ο πατέρας, φαίνεται στα δύσκολα, και στο τι κάνει, ώστε να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής του παιδιού! Δεν έχει σημασία πόσες ώρες είναι στο σπίτι, αλλά πόσο νοιάζεται, πόσο συμμετέχει στον κόσμο του παιδιού. Και το κυριότερο, πόσες φορές είναι παρόν, όταν τον έχει ανάγκη. Η προσωπικότητα του παιδιού, αν και είναι μοναδική, ωστόσο, κατά μεγάλο μέρος, έχει να κάνει με την ανατροφή που παίρνει απο τους γονείς του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ορισμένα παιδιά, έχουν πρότυπο τον πατέρα τους, ώστε πετυχαίνουν μεγάλα επιτεύγματα στη ζωή. Υπάρχουν και οι γονείς εξ αίματος οι οποίοι βάζουν σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, με αποτέλεσμα ολέθριες συνέπειες, τόσο για τα παιδιά τους, όσο και για την ίδια την οικογένεια. Είναι οι γονείς οι οποίοι κατά λάθος έγιναν γονείς, και παραμένουν στη ζωή των παιδιών τους για τα μάτια του κόσμου. Δυστυχώς όμως, χωρίς να είναι μέρος της ζωής των παιδιών τους. Κοινώς, ξένοι, στο ίδιο σπίτι. Δεν είναι τυχαίο, που τα παιδιά τους, αν ερωτηθούν απο κάποιον, τι θυμούνται απο τον πατέρα τους, απαντούν, ελάχιστα πράγματα, έως, τίποτα απολύτως...Σε αντίθεση με τους θετούς πατεράδες, οι οποίοι δεν διστάζουν να κάνουν τα πάντα για το καλό του παιδιού τους, οπότε κατέχουν την πρώτη θέση και είναι πάντα ψηλά στα μάτια των παιδιών τους...Πατέρας, γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα άξιων ανθρώπων, οι οποίοι έγιναν θετοί γονείς, και μεγάλωσαν σωστά τα παιδιά τους. Κανονικά, θα έπρεπε, τα ίδια τα παιδια να διαλέγουν τους γονείς τους, και όχι το αντίθετο. Η προσωπική μου εμπειρία έχει να πει πολλά, μια και έχω τον πιο αξιόλογο άνθρωπο δίπλα μου, απο το 1983 μέχρι σήμερα. Ανέκαθεν είναι το πρότυπο μου, και με βάση των όσων μου δίδαξε, πορεύομαι στη ζωή...Ο πραγματικός πατέρας, πρέπει να είναι φίλος, αδερφός, νοσοκόμος, δάσκαλος, αστυνομικός, ψυχολόγος...Πρέπει να είναι πάντα κοντά στο παιδί του, και να κάνει πράξη πριν καν του πει κάτι. Είμαι ευγνώμων στο Θεό, για τον πατέρα μου! Είμαι ευγνώμων στη μητέρα μου που τον γνώρισε...Και ναι, εγώ τον διάλεξα. Απο τη μέρα που τον γνώρισα, τον είπα <μπαμπά>...Απο τη μέρα που με πήρε απο το χέρι, αισθάνθηκα ασφάλεια και γαλήνη...Και στα επόμενα χρόνια, ήταν ο καθοδηγητής μου. Και χτες, έγινε και η επίσημη υιοθεσία μου απο εκείνον. Όχι ότα θα αλλάξει κάτι. Απο το 1983 είναι ο πατέρας μου. Για τα τυπικά και μόνο. Για να έχω το όνομα του. Για το οποίο είμαι τόσο περήφανη! Ποτέ δεν είναι αργά άλλωστε. Ο  βιολογικός μου πατέρας ήταν πάντα απόν. Ούτε κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ήταν δίπλα μου. Οπότε; Ποιος ο λόγος να κουβαλάω ένα επίθετο χωρίς αξία; Η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή μου, ήταν όταν γνώρισα τον πατέρα μου...Και χτες, σφραγίστηκε πλέον, μια μεγάλη γονική αγάπη. Το μόνο που ζητάω απο το Θεό, είναι να είναι καλά οι γονείς μου...Και όλα τα άλλα θα γίνουν...

Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι που είσαι και τι κάνεις...Αναρωτιέμαι, όλα αυτά τα χρόνια, αν κατάφερες να γίνεις ευτυχισμένος, αν πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα σου...Μου λείπει η παιδική μας ηλικία, μου λείπεις εσύ, και όλα όσα σε αντιπροσωπεύουν...Θυμάσαι; Περίμενα πως και πως να περάσει η εβδομάδα...Να σε δω έστω για λίγο, στο μάθημα...Περίμενα πως και πως, να μιλήσουμε, να σε αγγίξω τυχαία στο χέρι σου, να παίξουμε τα χαζά παιχνίδια εφήβων στο χαρτί...Και σε άκουγα προσεκτικά, κάθε φορά που είχες κάτι να πεις για την τέχνη, για το μάθημα αγγλικών, για όλα...Στην κυριολεξία, κρεμόμουν απο τα χείλη σου...Κάθε φορά που σε σκέφτομαι, αναρωτιέμαι, αν αγάπησες ποτέ πραγματικά, κάποια σαν εμένα...Αν μέσα σε όλες τις γνωριμίες σου, βρήκες την απάντηση γα την αγάπη...Άραγες, έπαιξες κάποιο τραγούδι για μένα με την κιθάρα σου; Μετά απο τόσα χρόνια, συνειδητοποίησα, πόσο σε αγαπούσα...Μα τι κρίμα που δεν το έμαθες ποτέ...Θέλω να σε ξαναδώ, έστω και τώρα...Να καθίσουμε σαν δυο καλοί φίλοι να μιλήσουμε για τα παλιά...Να σου πω, όσα δεν πρόλαβα να πω εκείνη την εποχή..Και σου υπόσχομαι, δεν θα το μετανιώσεις...Θέλω να σε ξαναδώ, γιατί εσύ άξιζες...Γιατί, ήσουν το άλλο μου μισό...Γιατί, τίποτα δεν θα με κάνει να σε ξεχάσω, όσους σωσίες και να δω, όσες συνωνυμίες και αν συναντήσω...Γιατί είσαι ο Αυγουστίνος μου...Και όποια και αν είναι η ζωή σου σήμερα, θέλω να είσαι καλά και ευτυχισμένος...

Το τερπνόν μετά του ωφελήμου! Και δεν είναι τυχαίο! Σκεφτείτε να πάτε για δουλειά κάπου, αλλά να μην έχει δουλειά για σας! Οπότε, σας κρατάνε, είτε επειδή έχουν όφελος απο σας, είτε για άλλο λόγο! Και μέσα σε όλα αυτά, να σας πουν, παίξε θέατρο, επειδή είναι δύσκολες εποχές! Μέσα απο το θέατρο όμως, μαθαίνεις να γνωρίζεις τους άλλους, ειδικά τον εαυτό σου...Μαθαίνεις, ότι όσες μάσκες και αν βάλεις, το βλέμμα μένει ακάλυπτο...Αλλά αυτό, δεν ξεφεύγει απο τον καθένα, ειδικά, όταν ο άλλος δίνει σημασία στη λεπτομέρεια! Διότι, για να γίνεις ηθοποιός, έστω και με το ζόρι, θέλει ψυχή...Θέλει καρδιά...Θέλει, ταλέντο...Και ξαφνικά, βρίσκεσαι να παίζεις θέατρο, όχι όμως με τον πόνο του άλλου. Να γελάνε παρόλα αυτά, με το δικό σου πόνο...Τελικά, τι κάνεις; Κάθεσαι σε μια γωνιά, περιμένωντας ενα θαύμα; Όχι βέβαια...Μια και εστιάζεις στη λεπτομέρεια, ανακαλύπτεις και ένα άλλο σου ταλέντο, το οποίο μάλιστα, είχες ξεχασμένο καιρό! Το ταλέντο να γράφεις...Και καταθέτεις τις σκέψεις σου στο χαρτί, περιμένωντας τον κατάλληλο άνθρωπο να το εκτιμήσει. Γράφεις όμως και αλήθειες...Οι οποίες δεν ακούγονται...Γιατί, άραγες; Αναρωτήθηκες ποτέ; Για πιο λόγο να μην ακούγεται η αλήθεια; Και εκεί που σκέφτεσαι τι να κάνεις ώστε να καταφέρεις να σταθείς όρθιος στις οποιεσδήποτε επιθέσεις, κάνεις πρακτική στη...δημοσιογραφία, επειδή έτσι σου βγήκε, στη δύσκολη στιγμή! Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Να σε έχουν στο περιθώριο, αλλά εσύ, να <ζωγραφίζεις>...Να σε <χτυπούν> απο όλες τις μεριές, αλλά οι αλήθειες σου να <καίνε>...Να υπογραμμίζεις το σωστό και το λάθος, αλλά να μη δίνει κανείς σημασία...Αλλά εσύ, εκεί, βράχος...Να πολεμάς, χωρίς όπλα, με τη λογική να σου φωνάζει τι κάνεις εκεί; Και το συναίσθημα να σε αρπάζει απο το λαιμό και να σε πνίγει...Και να μην ξέρεις τι να κάνεις τελικά...Να σωπάσεις και να αφήσεις το άδικο να περιπλανιέται, ή να μιλήσεις, αλλά να θριαμβεύσει η αλήθεια; Παίζοντας ανάμεσα στα μη και τα πρέπει, τρεμοπαίζει η γνώση σου για το κάθε τι...Αυτά που ανακάλυψες, αυτά που ήρθαν σαν απο μηχανής Θεού, να σου δώσουν εξηγήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα...Και τελικά, σκέφτεσαι, τι κάνεις; Γνωρίζοντας ότι αξίζεις πολλά, συνειδητοποιείς, ότι κανένας δεν αγάπησε ένα άξιο άνθρωπο, αντίθετα, τον πολέμησε μέχρι <θανάτου> με σκοπό, απλά, να σταματήσει να λάμπει...Γιατί ακόμα και η λάμψη του, βλέπεις, δίνει σε κάποιους, τα σκήπτρα της ζήλιας, ώστε κάνει οτιδήποτε για να πάψει να λάμπει...Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, χωρίς τύψεις, γνωρίζοντας ότι έκανες το σωστό...Αλλά σκέφτεσαι όμως, πόσο χρόνο έχασες άδικα...Σε ανούσια πράγματα, γεγονότα και ανθρώπους...Τελικά, ανακαλύπτεις, πως, ότι και αν έγινε, ήταν για κάποιο λόγο...Και τον ήξερες τον λόγο. Τον έμαθες τυχαία...Τώρα; Τι θα κάνεις τώρα; Εδω σε θέλω...Εσύ, θέλεις διαφορετικά πράγματα πλέον...Εκει εστιάζεις, και μόνο...Κοιτάζεις το παρελθόν σαν ενα κομμάτι που ξεριζώθηκε απο την ψυχή σου, ευτυχώς για σένα, και δεν πονάς πλέον...Μπορείς και μιλάς για αυτό, χωρίς πόνο...Αυτό έχει σημασία...Νίκησες...Νίκησες τον ίδιο σου τον εαυτό, προχωρώντας στη ζωή σου. Αυτό και μόνο, φτάνει...Άρα, ο λόγος που έγιναν όλα, είναι τώρα ξεκάθαρος...Ειχες δίκιο. Ανέκαθεν...Και δόξα το Θεό, ξέφυγες...Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Είναι θρίαμβος για εναν άνθρωπο με τη δική σου αξία! Άνοιξε το παράθυρο...Δεν πειράζει που είναι χειμώνας...Ο ήλιος σου θα φωτίζει πάντα τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς...Εσύ μπορείς και τους κοιτάς στα μάτια...Αυτό είναι σημαντικό...Να προχωράς γνωρίζοντας τα θέλω σου, και τι είναι εφικτό να κάνεις...Δεν πειράζει που τελείωσε το μελάνι...Τα γραπτά σου έχουν μεγάλη αξία...Έμειναν στην Ιστορία άλλωστε...Αν αυτό δεν είναι νίκη, τι είναι;Και μη νομίζεις ότι όποιος σε υποβιβάζει είναι άξιος της υποβίβασης προς εσένα... Ένα τίποτα είναι...Αυτό άλλωστε, αποδείχτηκε...Όχι...Κανείς δεν είναι σαν και σένα...Ούτε και θα είναι ποτέ...Εξελίχτηκες με το θέατρο και τη δημοσιογραφία! Μα δεν έπαιξες με τον πόνο του άλλου...Συγχαρητήρια...Είσαι ήδη στην κορυφή...