Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να αναιρέσει, εναν όρκο! Ειδικά, όταν ορκίζεσαι σε άνθρωπο, ο οποίος πεθαίνει...Και όταν αυτός ο άνθρωπος, είναι κάποιος αγαπημένος σου, το βάρος του λόγου σου, είναι μεγαλύτερο, απο ότι, αν ορκιζόσουν σε κάποιον απλά, γνωστό...Άλλωστε, η εκκλησία μας, αναγνωρίζει και τιμάει τους καλούς χριστιανούς της, μέσα απο τα έργα και τις πράξεις τους εν ζωή...Πόσο μάλλον, όταν έχει να κάνει, με όρκους...Δεν είναι εύκολο να κρατήσει κανείς εναν όρκο...Όπως δεν είναι εύκολο, να περάσει τη ζωή του, σπάζοντας τον όρκο...Εφόσον όμως, υπάρχει δεσμός αγάπης, ανάμεσα στο δέκτη και τον αποδέκτη, ανάμεσα δηλαδή στο άτομο που ορκίζεται και στο άτομο που δέχεται τον όρκο, πρέπει, οτιδήποτε έχει ειπωθεί, να πραγματοποιηθεί...Άν κάποιος, για διάφορους λόγους, σπάσει εναν όρκο, τότε δε θα έχει τη συνείδηση του καθαρή για τα επόμενα χρόνια. Συνήθως όμως, αυτό δεν συμβαίνει, εφόσον είναι καλός χριστιανός και εφόσον η αγάπη προς το άτομο που έδωσε τον όρκο, είναι ιδιαίτερη... Ποιός λοιπόν, είναι υπεράνω του Θεού, ώστε να αμφισβητίσει κάτι τέτοιο; Ο όρκος σε μελλοθάνατο είναι ιερός, και κανείς δεν μπορεί να τον αναιρέσει...Ρωτήστε όποιον παπά θέλετε!

Δεν είναι καθόλου τυχαία η δήθεν πρόσληψη μου στο κατά τα άλλα δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο παραβρίσκομαι απο το 2013, και η οποία, ωφέλησε χιλιάδες, εκτός απο μένα! Όχι, δεν κάνω πλάκα, ούτε είμαι σε ηλικία για να συνεχίσω να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, όταν ξετυλίσσονται τριγύρω μου διάφορα γεγονότα, και εγώ είμαι <επόπτης>, μιας χώρας της οποίας ορισμένοι δεν ξέρουν που τους πάν τα τέσσερα! Όμως, ας τα πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή! Προ ετών λοιπόν, είχα γραφτεί στο musicheaven, ως liza32, και μάλιστα ήμουν πάρα πολύ δημοφιλής στο αναγνωστικό μου κοινό! Μου άρεσε να γράφω διάφορα κείμενα, ποίηση, λογοτεχνία, διάφορα άρθρα γενικής φύσης, δεδομένου ότι έχω απο παιδί μεράκι στη γραφή, αλλά και επειδή ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία! Δυστυχώς όμως, κάποιος μου άλλαξε τον κωδικό μου, ενώ είχα να μπω για περίπου ενα χρόνο εδω μέσα, με αποτέλεσμα, να μην ασχοληθώ ξανά με το musicheaven, και να ανοίξω σελίδα στο fb την οποία έκλεισα μόλις χτες, επειδή μου τη χακάρισαν! Βλέπετε, όταν γράφω αλήθειες, δεν συμφέρει ορισμένους! Εν πάση περιπτώση, δεν πειράζει! Αυτό που έχει σημασία, είναι, ότι η αλήθεια δεν αλλάζει, επειδή κάποιος την έσβησε, ούτε καν τα γεγονότα! Ναι, είναι αλήθεια, προ ετών όταν ήμουν παντρεμένη είχα την ατυχία να χάσω τα παιδιά μου, απο διαφορετικές αιτίες, και μάλιστα ανάρτησα εδω μέσα σχετική ποίηση! Προ ετών επίσης, εντελώς τυχαία, είδα ανάμεσα στις προκηρύξεις του δημοσίου, στις οποίες έπαιρνα μέρος στον ασεπ, ότι υπήρχε μια συγκεκριμένη προκήρυξη, στην οποία ο τότε υπουργός κύριος Βέης, αν θυμάμαι καλά, διόριζε σε προσωποπαγή θέση στο δημόσιο, χωρίς ασέπ, όποιον είχε χάσει συγγενή εξαιτίας του σεισμού του 1999! Εντελώς ξαφνικά λοιπόν, με φωνάζουν στο ΝΙΜΙΤΣ, μέσω οαεδ, ως αμέα, για δουλειά! Εγώ, παραξενεύτηκα, διότι δεν έχω καμιά σχέση με οαέδ! Πήγα όμως, επειδή ήθελα να εργαστώ, και μάλιστα η δουλειά ήταν δελεαστική διότι υποτίθεται θα εργαζόμουν στη διοίκηση! Δυστυχώς, όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά με έβαζαν πάντα να κάνω τη δουλειά άλλου, όταν εκείνος έλειπε, ή ακόμα και όταν ήταν εκεί, εγώ αντέγραφα τα ήδη περασμένα δεδομένα στον υπολογιστή, για να <φαίνεται> ότι εργάζομαι κάπου! Στην αρχή όταν πρωτοπήγα, και τι δεν έκανα! Απο τραυματιοφορέας, γενικού ενδαφέροντος, δηλαδή, με έβαζαν να μαζεύω ιατρικά και άλλα χαρτιά και να τα πηγαίνω στις συγκεκριμένες υπηρεσίες, για ενα διάστημα έκανα μια δουλειά της προκοπής στο αιμοδυναμικό αλλά με έδιωξαν επίτηδες, μετά πάλι χαρτιά, μετά στη δήθεν γραμματεία του μικροβιολογικού, όπου μπροστά στα μάτια μου ξετυλίχτηκε το θέατρο του αιώνα, ακόμα το θυμάμαι γιατί συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στη Γενική διαχείρηση όπου βρίσκομαι!!! Τι να σας πω και να με πιστέψετε! Είδα όλους τους αγαπημένους μου ηθοποιούς απο την τηλεόραση! Είδα διάσημα πρόσωπα τα οποία θεωρώ ότι είναι καλό να μην πω το όνομα τους, βασικά, είδα τους πάντες! Καθόλου άσχημα για πέρσι, για να περνάει και η ώρα μου ευχάριστα! Μόνο που με σαμποτάριζαν συνεχώς, με αποτέλεσμα να φύγω και απο κει! Με λίγα λόγια, όπου πήγα, κάτι έκαναν επίτηδες προκειμένου να φύγω! Το γεγονός είναι, το εξής, και δυστυχώς είναι μεγάλη αλήθεια! Οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν απο πολύτεκνη οικογένεια, για αυτό ήταν σε μια θέση της προκοπής και εξ αρχής μάλιστα, χωρίς μετακίνηση θέσης! Οι πολύτεκνοι λοιπόν, είχαν πάντα δουλειά, απο το 2005 μέχρι σήμερα! Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι το γεγονός, ότι εμένα με έβαλαν εκεί ως αμέα, για να μην με διορίσουν στο Υπουργείο όπως έπρεπε ξ αρχής! Τυχαίο; Δεν νομίζω! Μέχρι σήμερα είμαι αδιόριστη, με πληρώνουν ως αμέα, και τα μισά λένε απο το ΝΙΜΙΤΣ, απο που όμως; Γιατί εγώ, δουλειά δεν κάνω εκεί! Απλά είμαι παρατηρητής γεγονότων! Υποψιάζομαι, ότι κάποιος έχει εκδόσει τα ποιήματα και τα μυθιστορήματα μου, και με πληρώνουν απο εκεί! Επίσης, απο το καθημερινό θεατράκι το οποίο παίζεται επίτηδες και συστηματικά απο διάφορους εκπροσώπους του είδους! Το θέμα δεν είναι, γιατί δεν με διορίζουν, αλλά γιατί με φώναξαν εκεί μέσω οαέδ και μάλιστα ως αμέα! Για να μη βγάλω στη φόρα τα όσα συμβαίνουν; Μα δεν με νοιάζει! Ειλικρινά σας μιλάω! Στα παλιά μου τα παπούτσια τα όσα λέγονται και τα όσα γίνονται! Εγώ δουλειά της προκοπής ήθελα, επειδή μια ζωή ήμουν στο περιθώριο για να είναι οι άλλοι καλά! Όμως, μέχρι εδω και μη παρέκει.... Κάποια πράγματα έχουν τα όρια τους και δεν γίνεται να κάθομαι πλέον άπραγη! Εγώ δεν θέλω να με διορίσουν στο ΝΙΜΙΤΣ! Ναι, μου αρέσει να γράφω διάφορα επειδή είναι το μεράκι μου, και επειδή έχω ταλέντο, όμως αυτό που μου λείπει είναι ο διορισμός, για να ξεκινήσω να πραγματοποιώ όσα ήθελα...Μέχρι σήμερα, μόνο εμπόδια είδα, και καμιά πρόθεση εκ μέρους τρίτων, να υλοποιηθούν τα σχέδια μου! Εμένα δεν με ενδιαφέρει πως μπήκε στο δημόσιο ο τάδε, με ενδιαφέρει τι κάνω εγώ! Δεν θα έπρεπε να προβληματίσει αυτό το γεγονός, ορισμένους του κράτους; Ποιον να πιστέψω στο ΝΙΜΙΤΣ, όταν όλοι παίζουν θεάτρο; Και γιατί όλοι πρέπει να κόβουν απο μένα προκειμένου να δίνουν στους πολύτεκνους, ενώ έχω και εγώ κάποια ανάγκη; Δεν γίνεται, στην εφορία να αναγράφονται έσοδα τα οποία δεν απέκτησα ποτέ, ενώ παίρνω λιγότερα, και να τα δίνουν σε άλλους! Και αν υποθέσουμε ότι κάποια χρήματα πάνε για καλό σκοπό, θα έπρεπε να ενημερωθώ σχετικά, και όχι να μην με υπολογίζει κανείς! Ίσως, για κάποια θέματα, η απάντηση μου να ήταν όχι, για κάποιους λόγους! Ίσως για αυτό, να μην έχω βρει ακόμα το δίκιο μου σε πολλά! Αγαπητοί μου αναγνώστες, το θέμα όμως είναι, ότι δεν εργάζομαι στη δουλειά που πάντα ήθελα! Προτιμούν να με έχουν στο περιθώριο, και μάλιστα, με κρύβουν κιόλας! Επειδή όμως είμαι 43 χρονώ και δεν έχω περιθώρια να ανέχομαι τον καθένα, θέλω επιτέλους να βρω το δίκιο μου έστω και τώρα...Επαναλαμβάνω, δεν με ενδιαφέρει πως μπήκαν εκεί οι άλλοι με ενδιαφέρει τι θα κάνω εγώ! Θέλω να με διορίσουν καπου, εκτός ΝΙΜΙΤΣ! Διότι, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους, βαρέθηκα τις βλακείες! Σε περίπτωση που δεν διοριστώ λόγο συμφερόντων τρίτων, προτιμώ να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία επαγγελματικά! Θέλω όμως να κάνω κάτι σοβαρό και υπεύθυνο, γιατί μου το χρωστάνε ορισμένοι για τους οποίους έκανα τα στραβά μάτια τόσα χρόνια! Να τα λέμε και αυτά, έτσι; Συνοπτικά λοιπόν, η ουσία είναι μια...Με έβαλαν στο ΝΙΜΙΤΣ επειδή έγραφα αλήθειες στο musicheaven και φοβήθηκαν τις εξελίξεις! Μα δεν είναι ψέμα, ότι οι πολύτεκνοι  είχαν πάντα προτεραιότητα στο Αιγάλεω! Εγώ τι φταίω όμως; Μήπως πρέπει να αναρωτηθούν οι υπεύθυνοι του κράτους πόσο λάθος έχουν κάνει για ορισμένα πράγματα; Όλοι λένε, ότι έχουν προτεραιότητα όχι μόνο λόγο πολυτεκνείας, αλλά και λόγο αρρώστιας! Δηλαδή, συγνώμη κιόλας, γιατί νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω; και εγώ πέρασα διάφορες δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου! Κανείς όμως δεν με σεβάστηκε! Στην κυριολεξία όμως! Είμαι απόλυτα σίγουρη, ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία η <πρόσληψη μου> εκεί! Κάτι ήθελαν απο  μένα, και επειδή τα έκαναν μούσκεμα γενικώς ήθελαν να τα μπαλώσουν με κάποιο τρόπο! Εγώ τι φταίω όμως; Ξέρετε τι είναι, να έχεις τα χίλια δίκια, και οι άλλοι να σου λένε σώπα;

Το να προσπαθεί κάποιος, ο οποίος κάποτε έκανε ενα κακό, να εξιλεωθεί, μέσα απο εικονικές καλές πράξεις, τον καθιστούν έρμαιο της θείας δίκης αργότερα...Δεν είναι τυχαίο, ότι μην έχοντας τα εφόδια να προχωρήσουν στη ζωή, πατούν στίς πλάτες τρίτων, προκειμένου να πετύχουν! Και αυτό σημαίνει, ότι θα ποδοπατήσουν τους άξιους ανθρώπους, για να πάνε ψηλά εκείνοι, και ας μην έχουν τη μόρφωση ποπυ θα έπρεπε! Μου έκανε εντύπωση εξ αρχής, η όλη συμπεριφορά κάποιων, σε <δημόσια> υπηρεσία...Άραγες, υπάρχει δημόσιο σήμερα; Αυτή την ερώτηση την έκανα προ ετών στον εαυτό μου, και στους άλλους, γνωρίζοντας ήδη την απάντηση...Το να με φωνάζουν ωσ διοικητικό στέλεχος, σε μια υπηρεσία, στην οποία ανθίζουν τα πλαστά πτυχία, προκειμένου κάποιοι να προχωρήσουν, αφήνοντας τους άξιους πίσω τους, δεν τους εξιψώνει στα μάτια μου! Το αντίθετο! Δεν λέω, ότι δεν πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες σε όλους, για κάτι καλύτερο! Δεν δέχομαι όμως, να πληρώνω εγώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τα λάθη άλλων, οοι οποίοι στα μάτια ανώτερων, δείχνουν σπουδαίοι, ενώ, εγώ, ήμουν εκείνη, η οποία εκτός απο τις ιδέες μου, έδωσα αι χρήματα για να είναι οι άλλοι καλά, και εγώ στο περιθώριο τελικά! Θα μου πείτε που τα βρήκα! Ούτε εγώ γνώριζα! Τα έμαθα στην πορεία, και ειλικρινά, έπαθα σόκ! Το να έχεις στην κατοχή σου χρήματα απο εργασία που έκανες στο παρελθόν, και να στα τρώνε άλλοι, δεν είναι ότι πιο δίκαιο! Ειδικά, όταν αυτοί οι άλλοι, δίνουν και στους εχθρούς σου! Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό, αλλά, όταν κάποιος δίνει απο τα χρήματα μου, σε ανθρώπους που δεν θα τους έλεγα ούτε καλημέρα για πολλούς λόγους, ενώ φαίνεται ότι τα δίνει αυτός, μόνο και μόνο για να πάρει τα εύσημα, δεν τον κάνει Άνθρωπο στα μάτια μου, αλλά κτήνος ελευθέρας βοσκής! Δυστυχώς, και πτυχίο πανεπιστημίου να είχα, δεν θα το εκτιμούσαν κάποιοι, δεδομενου, ότι ανέκαθεν είχαν στη συγκεκριμένη υπηρεσία, τους δικούς τους κανόνες! Οπότε, πατούν στις πλάτες μου, επειδή έτυχε να έχω κάτι το οποίο δεν είχαν αυτοί, προκειμένου να προχωρήσουν! Προσωπικά αναρωτιέμαι, ακόμα και το δίπλωμα του ιεκ το οποίο κατέχω, ακόμα και τα ταλέντα τα οποία μένουν στην αφάνεια, όλα αυτά τα χρόνια, τι θα γίνουν; Γιατί εγώ, ότι και αν κέρδισα στη ζωή μου, το κέρδισα με το σπαθί μου, τουλάχιστον! Δεν έδειξα πλαστό πτυχίο! Έστω και αυτά που έχω! Απο την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είμαι σε λάθος σημείο. Όμως, επειδή ήθελα να εργαστώ, παρέμεινα, έβλεπα και άκουγα, χωρίς να με νοιάζει για το θέατρο του παραλόγου, το οποίο παιζόταν μπροστά μου! Το θέμα είναι, ότι είμαι σε μια ηλικία, που θέλω να έχω αυτά που ανέκαθεν ήθελα προ ετών...Ακόμα και σήμερα, μου βάζουν εμπόδια, πάντα προς όφελος τους! Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι ναι μεν, στα χαρτιά δείχνει ότι είμαι στη διοίκηση, αφετέρου, δεν είχε ποτέ, καμία σχέση το αντικείμενο το οποίο ασχολήθηκα, με διοίκηση! Κι πάντα με χρησιμοποιούσαν, προκειμένου να εξιλεωθούν, για άνομες πράξεις του παρελθόντος! Που είναι η δικαιοσύνη, όταν εγώ έχω όλη την καλή διάθεση να προχωρήσω τη ζωή μου, αλλά δεν με αφήνουν επειδή έχουν όφελος απο μένα; Και ως πότε θα ανέχομαι καθημερινές επιζήμιες καταστάσεις εις βάρος μου, προκειμένου να είναι οι άλλοι καλά; Ως εδω και μη παρέκει...Ευελπιστώ στη δικαιοσύνη...Ευελπιστώ στη θεία δίκη...Και αν μια μέρα με ακούσει ένας λογικός άνθρωπος, ας έρθει να ρίξει μια ματιά στη <δημόσια> υπηρεσία στην οποία και καλά εργάζομαι, να δει πόσα δίκια έχω! Να ψάξει και τα πτυχία των άλλων! Γιατί εμένα, με έβγαλαν σκάρτη επειδή για λόγους υγείας δεν πήγα πανεπιστήμιο, ούτε όμως και με έβαλαν σε μια δουλειά της προκοπής, επειδή προτίμησαν να με έχουν στο περιθώριο, για να ανέβουν άτομα που δεν αξίζουν! Γιατί δεν το ψάχνει κανείς; Γιατί όλοι σιωπούν; Και να σας πω και κάτι; Έχω σοβαρές υπόνοιες, ότι αν μια στο εκατομμύριο είμαι διορισμένη, το σίγουρο είναι, ότι δεν είμαι στο ΝΙΜΙΤΣ! Με τίποτα όμως! Το πιο πιθανό είναι, να είμαι στο Υπουργείο, αλλά δεν με φώναξαν ποτέ! Καιρός να ψάξουν κάποιοι τα πάντα και τους πάντες...Γιατί είναι άδικο, να υπομένω μια κατάσταση, η οποία δεν έχει τελειωμό! Είναι άδικο, να υποστηρίζουν κάποιοι, ότι κάποια πράγματα είναι δικά τους, ενω συμβαίνει το αντίθετο! Είναι άδικο, όσοι βλέπουν να μη μιλάνε, επειδή δεν θέλουν να χαλάσουν το κλίμα....Η εξιλέωση ορισμένων, δεν θα έρθει με το να συνεχίσουν να κάνουν λάθη...Στα μάτια μου πάντως, έχουν πέσει πολύ χαμηλά...

Λένε, πως οι στιγμές δεν γυρίζουν πίσω

Πως πρέπει να φυλάξουμε το ρολόι του χρόνου.

Τι γίνεται όμως όταν αγαπάς;

Τι γίνεται, όταν η μορφή κάποιου δεν έχει φύγει ποτέ από μέσα σου;

Κοιτάζεις μια φωτογραφία και αναρωτιέσαι

Τι θα γινόταν αν ήσασταν μαζί…

Και συνειδητοποιείς, πως και άλλα χρόνια να περάσουν εσύ θα είσαι εκεί…

Οι χτύποι της καρδιάς σου μετρούν την ένταση της αγάπης…

Γιατί, αν τότε ήταν αγάπη, θα είναι και τώρα…

Και θέλεις να συναντήσεις αυτό το άτομο

Που τόσα χρόνια μεγάλωνες με τη σκέψη του…

Και ότι και αν έζησες χάθηκε με μιας

Γιατί πάντα αυτόν είχες στο νου σου…

Και θέλεις να τον δεις ξανά, για να ξεκινήσεις αυτό που δεν άρχισε ποτέ…

Και αν η ζωή σου φέρθηκε σκληρά

Ξέρεις πως θα τα ξεχάσεις όλα στην αγκαλιά του…

Χτες δεν πρόλαβες να πεις λέξη

Σήμερα μπορείς…

Δεν σε εμποδίζει τίποτα πλέον

Και έρχεται επιτέλους η στιγμή να τον δεις…

Τι θα κάνεις;

Θα σου πω εγώ, τι θα έκανα στη θέση σου…

Θα τον έπαιρνα αγκαλιά και δεν θα τον άφηνα ποτέ να ξαναφύγει…

Γιατί ποτέ δεν είναι αργά, να ξεκινήσεις κάτι

Που δεν ξεκίνησε ποτέ…

Και όταν αγαπάς, παίρνει άλλη αξία…

Γιατί ναι, ισχύει…

Η αγάπη, είναι, διαχρονική…

Τα μάτια σου είναι φάρος για μένα

Για να μην πέσω στα βράχια του χτες και του παρόντος…

Και τα χιλιόμετρα της καρδιάς σου

Κολλάνε την πυξίδα μου…

Πόσο ακόμα θα είσαι τυφλός;

Για πόσο ακόμα, θα είσαι εκτός τόπου και χρόνου;

Η ζωή είναι μικρή, μάτια μου…

Ζήσε την…

Όπως και εγώ…

Να κοιτάς φευγαλέα τα μάτια μου…

Γιατί εκεί βρίσκεσαι εσύ…

Και αν εσύ είσαι το φεγγάρι τα βράδια μου

Εγώ είμαι ο ήλιος του πρωινού σου…

Και δεν έχει σημασία τι έγινε ή τι θα γίνει

Αλλά τα λόγια που θα μείνουν ανεξίτηλα εδώ…

Και οι δυο μας χορέψαμε το ίδιο ταγκό…

Τώρα, γιατί ξέχασες τα βήματα;

Ρίξε το κέρμα της αγάπης σου

Στη λίμνη των ευχών…

Να κάνουμε μαζί την πιο όμορφη ευχή μας…

Να με ταξιδέψεις στην όαση των ματιών σου…

Να μου γνωρίσεις κόσμους άγνωστους…            

Χαρά μου, ψυχή μου, ζωή μου…

Έλα και πάρε με υπό την προστασία σου…

Να ζηλέψουν και τα άστρα την αγάπη μας…

Να πυρπολήσουν τα πλήθη τα ψέματα

Και να ενώσουμε κάτω από το φως του φεγγαριού το φιλί μας…

Ρίξε το κέρμα της αγάπης σου στη λίμνη…

Και σήκωσε τα μάτια σου και κοίταξε με…

Τίποτα δεν θα είναι άγνωστο για μας, ζωή μου…

Ακόμα και αν πετάξουμε χωρίς τα φτερά μας, εμείς θα αγαπιώμαστε…

Ακόμα και αν μας κλέψουν την ευτυχία μας, εμείς θα την έχουμε ζήσει…

Γιατί λοιπόν καθυστερείς, αγάπη μου;

Γιατί τρεμοπαίζουν τα βλέφαρα σου κάτω από το φως του άγνωστου;

Εγώ είμαι εδώ, πάντα ήμουν, αλλά δεν το ήξερες…

Έπαιζες ανέμελα σαν τα παιδιά χωρίς να σκεφτείς ούτε για μια στιγμή, πόσο σ΄αγαπώ…

Ψάχνεις τη γαλήνη μα δεν τη βρήκες, γιατί ψάχνεις σε λάθος μέρη…

Έλα λοιπόν, ρίξε το κέρμα σου, και δες τι θα συμβεί…

Χιλιόμετρα αγάπης μας χωρίζουν

μα τίποτα δεν είναι τόσο αληθινό όσο αυτή...

Τριγύρω μου είναι βάλσαμο η μορφή σου

όταν ξαποσταίνω...

Αγάπη μου, ψυχή μου, ζωή μου

ανάσα της ανάσας μου, άκουσε με...

Όταν ξυπνήσεις, από το βαθύ σου λήθαργο

να στρώσεις τραπέζι στη μοναξιά μας...

Και θα΄ρθω αγάπη μου, να σε βρω

όπου και αν είσαι...

Θα σου δώσω από την καρδιά μου ζωή

να πατήσεις πάλι στα πόδια σου...

Θα φωνάξω τις Μοίρες της μυθολογίας

να σου πλέξουν την καλύτερη μοίρα...

Θα παίξω με το Βιολί μου το Ταγκό της αγάπης μας

και όταν μου ζητήσεις να χορέψουμε ψυχή μου

εγώ θα σε κοιτάξω βαθιά μέσα στα μάτια

για να δεις μέσα τους, τι πέρασα...

Όταν ξυπνήσεις, από το βαθύ σου λήθαργο

θα φτάσω κοντά σου με φτερά αγγέλου...

Θα πλημμυρίσω το είναι σου με τη χαμένη αγάπη μας

και θα σου δώσω το δώρο της ζωής...

Ναι, ξέρω, τώρα κοιμάσαι αγάπη μου

και δεν ξέρεις τι γίνεται γύρω...

Δεν μπορείς να δεις τα μάτια μου

ούτε να καθρεφτιστείς μέσα από αυτά...

Αντίλαλος μας ψυχή μου

είναι το πεπρωμένο...

Εκείνο που δεν δίστασε να παντρέψει το χτες με το σήμερα...

Και αν ποτέ αγάπη μου, με αναγνωρίσεις

και ζητήσεις να δεις την καρδιά μου,

εγώ θα στη δώσω

γιατί δεν είναι τυχαίο, ότι σου ανήκε από πριν...

Έχει σημασία να πνίγεις τα δάκρυα

Και να χαμογελάς ότι και αν συμβεί…

Και στην πόρτα που έκλεισε

Να βάλεις λουκέτο…

Να προχωράς με ψηλά το κεφάλι

Και να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου…

Πίστεψε με, δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από αυτό…

Και όταν, μια άλλη πόρτα ανοίξει

Θα είναι επειδή το θέλεις πολύ…

Και μην αφήσεις κανέναν να σου κλείσει το δρόμο…

Να σταθείς εκεί, μπροστά σε όλους

Με πνεύμα, σώμα και ψυχή…

Να μη σε θεωρήσουν δεδομένο

Προκειμένου να σου πάρουν τα όνειρα σου…

Να μη διστάσεις να τα βάλεις με χίλιους

Αν το δίκιο, σου φουντώνει το στήθος…

Έχει σημασία να μην τα παρατάς

Και να προσπαθείς για το καλύτερο…

και μια μέρα, θα δεις

ότι ασπίδα στα όνειρα σου,

θα είναι η θέληση και το κουράγιο σου

το πείσμα και η αισιοδοξία…

πρόσεξε μόνο, να μη γίνεις σαν τους άλλους…

να μείνεις ο εαυτός σου, και να μιλάς σταράτα…

δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο

από έναν άνθρωπο που είναι ειλικρινής!

Και αυτό που θα ομορφαίνει τον κόσμο γύρω σου

Θα είναι ο χαρακτήρας σου…

Γιατί με αυτόν θα καταφέρεις να γυρίσεις σελίδα

Και να γράψεις με καλλιγραφικά γράμματα, τις λέξεις, ζωή, σε νίκησα!

Αυτό είναι το ζητούμενο…

Να νικήσεις!

Αλλά αν δεν καταφέρεις να είσαι Άνθρωπος, δεν θα έχεις καταφέρει τίποτα…

Δώσε μου τα μάτια σου, να σου δώσω τα δικά μου

Να δεις πως βλέπω τον κόσμο και τους ανθρώπους γενικότερα…

Τα μάτια μου δεν είναι σαν των άλλων

Ίσως γι’ αυτό μπορώ και βλέπω πολλά περισσότερα…

Κανείς δεν ρώτησε πως γίνεται να βλέπω πίσω από προσωπεία…

Κανείς δεν κατάλαβε το νόημα του λόγου μου…

Κοίτα με βαθιά στα μάτια, με τα μάτια μου

Για να καταλάβεις την αγάπη μου…

Ίσως εσύ να υποφέρεις, γιατί είσαι τυφλός

Πιότερο από μένα…

Η τυφλότητα σου δεν είναι μόνιμη

Αν θέλεις μπορείς να δεις…

Δώσε μου τα μάτια σου, να σου δώσω τα δικά μου

Να δεις πόσο καθάρια ματιά έχω…

Να δεις και να θαυμάσεις τον αγώνα μου

Για τη διατήρηση της αγάπης…

Για όλα όσα κάνω με τη θέληση μου

Για σένα, ειδικά…

Και πάρε την καρδιά μου, τυλιγμένη με λουλούδια

Και βάλε την στα δεξιά σου, όταν σταματήσει η δική σου να χτυπά…

Ίσως τότε να δεις, με τα δικά μου μάτια

Τι σημαίνει να αγαπάς και να θυσιάζεσαι…

Κάτι που δεν σε έμαθαν, γιατί δεν φταίς εσύ…

Αν δεν μάθεις την αγάπη, πως θα μπορέσεις να τη δώσεις;

Μακάρι να μπορούσα να στη μάθω εγώ…

Όμως εγώ σε λίγο θα πετάξω εκεί που πάντα ήθελα…

Δεν θα έχω χρόνο για σένα…

Όμως, αν έχεις τα μάτια μου θα γίνεις Άνθρωπος

Και αν αποκτήσω τα δικά σου, δεν θα πληγωθώ ξανά…

Δώσε μου τα μάτια σου, και πάρε τα δικά μου

Ίσως έτσι, μαλακώσει κάποτε η καρδιά σου, και μάθεις να αγαπάς…

Δεν ξέρω η μοίρα τι ορίζει

Ούτε το να είμαι εγώ, που θα με βγάλει,

Μα η καρδιά σου με φωτίζει

Κάτι που δεν έκανε, άλλη…

Στη ζωή μου γνώρισα αυταπάτες

Ψέμα και υποκρισία, αρκετή,

Και όλοι μου γύριζαν τις πλάτες

Αρκεί να προχωρούσαν, αυτοί…

Και ήρθες και πίστεψες σε μένα

Την ευκαιρία που ζητούσα στη ζωή,

Εσύ δεν άκουσες κανένα

Μόνο της καρδιάς σου τη φωνή…

Σου εύχομαι κάθε ευτυχία

Γιατί τα πάντα αξίζεις εσύ,

Για σένα κάνω συμφωνία

Να έχεις ότι ζητήσεις στη ζωή…

Για όλα σε ευχαριστώ

Μην αλλάξεις ποτέ ψυχή μου,

Ότι και αν είναι γραφτό

Να είσαι ήλιος μετά τη βροχή μου…

Δεν με νοιάζει πως θα συναντηθούν οι ψυχές μας

Ούτε το πότε…

Δεν θέλω να ξέρω, το πρόγραμμα ζωής σου

Αρκεί να με συμπεριλάβεις κάποτε…

Η αγωνία μου, δεν είναι πότε θα με αγαπήσεις

Αλλά αν θα αγαπήσεις εμένα…

Η ουσία της γνωριμίας μας, είναι η χημεία…

Γιατί έπρεπε να αλλάξεις τη σύσταση;

Γιατί δεν έψαξες πιο πέρα από μένα

Να μάθεις την αλήθεια;

Δεν σε καίει η αλλοπροσαλότητα των δεδομένων;

Και αν τα γεγονότα έγιναν η αιτία απομάκρυνσης του ενός από τον άλλο

Γιατί δεν θέλησες να μάθεις πριν να κρίνεις;

Δεν με νοιάζει ποιος ή τι σε έφερε στο δρόμο μου…

Αρκεί που έγινες μέρος της ζωής μου

Και άλλαξες συθέμελα τα πάντα…

Έφερες τον ήλιο μετά τη βροχή

Και όμως, δεν το κατάλαβες!

Θα ήθελα να σου επισημάνω εκείνα τα σημεία που έκαναν τη διαφορά…

Το πιο μεγάλο είναι, ότι ήσουν ο εαυτός σου…

Και αυτό σε διαφοροποίησε από τους άλλους…

Δεν με νοιάζει ότι και αν κερδίσω μελλοντικά…

Τα όνειρα μου, κάποτε θα πραγματοποιηθούν

Μα δεν θα αξίζουν χωρίς εσένα…

Όμως, ξέρεις κάτι;

Θα εστιάσω εκεί, στην πραγματοποίηση τους…

Άλλωστε, αυτά προϋπήρχαν…

Εσύ ήρθες ξαφνικά…

Έτσι ξαφνικά έφυγες…

Και όμως είμαι σίγουρη

Ξαφνικά θα ξαναρθείς…

Αν έρθεις για να μείνεις, μείνε

Αλλά να το θέλεις πραγματικά…

Μην έρθεις, αν είναι μόνο για λίγο

Ούτε, αν στο πουν οι άλλοι…

Η αγάπη σου, θέλω να είναι αληθινή

Και να προέρχεται από μέσα σου…

Αν έρθεις για να μείνεις, κοίτα με στα μάτια…

Ίσως τότε να δεις, τι σημαίνεις για μένα…

Ότι είσαι όλος μου ο κόσμος…

Η ευχή που δεν πραγματοποιήθηκε ακόμα…

Τα όνειρα που είχα από παιδί…

Αλλά, αν έρθεις, από οποιαδήποτε άλλη αιτία, μην κάνεις τον κόπο να με <διαβάσεις>…

Γιατί αυτό που θα δεις, δεν θα το ξεχάσεις ποτέ…

Αγάπη…

Μόνο η αγάπη έχει αξία…

Και είναι ανυπολόγιστη όσο δεν φαντάζεσαι…

Τι περίεργο αλήθεια…

Να σε προσμένω πριν καν έρθεις…

Να νιώθω ότι είσαι πλάι μου

Ενώ δεν είσαι…

Να είναι τάχα διαίσθηση;

Ή μήπως θαύμα από το Θεό;

Χρόνια παρακαλούσα για ένα θαύμα…

Αν έρθεις για να μείνεις, μείνε

Αλλά να γυρίσεις σελίδα οριστικά…

Να θεμελιώσεις το μέγεθος της αγάπης σου

Χωρίς να υπολογίσεις το κόστος…

Αν με αγαπήσεις αληθινά, έλα…

Και εγώ θα σε προσμένω σαν από παλιά

Και θα εναποθέσω πλάι σου τα σβησμένα μου όνειρα.

Για να τα ανάψεις ξανά, με μια κίνηση…

Έλα, και θα ανοίξω την πόρτα της καρδιάς  μου, μόνο για σένα…

Ίσως επειδή, τα χνάρια σου, έμειναν εκεί, από τότε που γεννήθηκα…

Ξέρεις κάτι αγάπη μου;

Στη ζωή, αυτό που μετράει

Δεν είναι πάντα εφικτό…

Εκτός και αν το θέλουμε…

Πείσε με, ότι δεν είσαι της στιγμής…

Και εγώ, θα γίνω η βασίλισσα της καρδιάς σου…