Οι δυο περασμένοι μήνες, μας έδωσαν να καταλάβουμε την αξία της στιγμής και της ζωής, όπως και αν τη ζούμε...Διότι, το θέμα δεν είναι μόνο, να ξυπνάς κάθε μέρα και να λες ευχαριστώ, επειδή ξύπνησες, αλλά να ζεις την κάθε σου μέρα, σα να είναι η τελευταία...Προσωπικά, παρακολουθώντας καθημερινά τον πόνο όλων των ανθρώπων οι οποίοι έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους και την περιουσία τους τόσο άδικα, στάθηκα στο γεγονός, τι μπορεί να συμβεί απο τη μια στιγμή στην άλλη, έτσι, στα καλά καθούμενα, και χωρίς καμιά προειδοποίηση...Η αλήθεια είναι, ότι συμπάσχω δυο φορές παραπάνω μαζί τους, επειδή στο παρελθόν, είχα και εγώ απώλειες με δικούς μου ανθρώπους, επίσης, άδικα...Φυσικά, κανείς δεν καταλαβαίνει τον πόνο του άλλου, αν δεν τον έχει βιώσει και ο ίδιος! Μέσα σε αυτούς τους δυο μήνες όμως, είδα γύρω μου το εξής θαυμαστό...Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος, μπροστά στο δράμα των ανθρώπων...Το αίσθημα της συμπόνιας και της αλληλοβοήθειας, χάραξε νέους δρόμους. Το δρόμο της αγάπης...Τι θα έκανα εγώ, αν ήμουν στη θέση τους; Αυτό το ερώτημα, οδήγησε πολύ κόσμο σε μια νεα πραγματικότητα...Ανάμοικτα συναισθήματα, μίσους, θλίψης, αγάπης έκαναν την εμφάνιση τους, την ώρα που οι συνάνθρωποι μας, βίωναν ότι χειρότερο...Τον όλεθρο του θανάτου...Μίσος, για τους φταίχτες, θλίψη για τους άδικους θανάτους, αγάπη για τον άγνωστο, που έγινε γνωστός και φίλος...Πόσες αλήθειες χάραξαν την καρδιά μας, μπροστά στα όσα συνέβησαν...Μια απο αυτές είναι, ότι τελικά, αν δεν κάνεις κάτι, πριν συμβεί οτιδήποτε, μετά είναι πολύ αργά για θαύματα...Πόση αλήθεια...Και αυτό ισχύει, γενικά, σε αυτό τον κόσμο...Κάποτε, όλα ξεχνιούνται...Ειδικά, απο αυτούς που δεν βίωσαν πόνο...Προχωράνε, αφήνοντας πίσω τους κάθε πικρή ιστορία, κάθε τι κακό που έγινε σε άλλους ανθρώπους...Αυτός που δεν ξεχνάει ποτέ, είναι εκείνος που βίωσε τον πόνο...Το βίωμα το οποίο θα μείνει στην Ιστορία, διότι, δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το αποφύγει ο άνθρωπος, απλά, δεν σκέφτηκε όλες τις παραμέτρους, ώστε να μη συμβεί κανένα κακό...Και η ζωή συνεχιζεται...Κάποτε, και οι άνθρωποι οι οποίοι σήμερα πενθούν, θα προχωρήσουν...Όμως δεν θα ξεχάσουν...Άλλο να προχωράς, και άλλο να θυμάσαι χωρίς να λυπάσαι πλέον! Είναι σημαντικό αυτό, και λίγοι το κατορθώνουν...Εύχομαι, με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, όλοι κάποτε να το κατορθώσουν αυτό, όπως το κατόρθωσα πριν πολλά χρόνια και εγώ! Και δεν έχει σημασία αν θα δεχτούν κάποια βοήθεια απο κάποιον προκειμένου να συνεχίσουν τη ζωή τους, αλλά να το λέει η καρδιά τους, για να προχωρήσουν...Κανένας άνθρωπος, αν δεν έχει δύναμη ψυχής δεν το κατορθώνει αυτό. Αρκετοί είναι πολύ αδύναμοι, ώστε να αφήσουν πίσω τους μια τραγωδία, και να συνεχίσουν απο κει που σταμάτησαν κάποτε...Πρέπει σε αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρωπους, να τους φέρουμε κάποιον, παράδειγμα προς μίμηση, ώστε να αντέξουν, και να σηκωθούν ξανά...Όλα γίνονται, αρκεί να έχεις δίπλα σου ανθρώπους με αξία! Και δυστυχώς δεν είναι πολλοί αυτοί...