Δεν ξέρω τι έχεις και δεν μου μιλάς

Γιατί δεν θέλεις να ακούσεις τη φωνή μου…

Μα αν είχες κάτι σοβαρό, μια αρρώστια ανίατη

Ή οτιδήποτε δεν μπορούσε να γιατρευτεί

Εγώ πάλι θα σ΄αγαπούσα…

Πάλι θα έλεγα ότι είσαι, ο άντρας της ζωής μου

Το άλλο μου μισό, ο λόγος που απασχολεί τη σκέψη μου, μέρα νύχτα…

Τι έχεις αγάπη μου, και δεν μου μιλάς;

Γιατί απομακρύνεσαι από τη ζωή μου;

Γιατί σταματάς να κάνεις όνειρα

Ενώ βλέπεις, ότι ήρθα στη ζωή σου για να μείνω;

Τι έχεις αγάπη μου, και δεν μου τηλεφωνείς;

Γιατί ακούω την καρδιά σου δίπλα στη δική μου

Χωρίς να είσαι εδώ;

Γιατί επιβραδύνεις το βήμα σου

Όταν συναντάς τη σκέψη μου;

Και αν μια μέρα σου πουν ότι έκανες λάθος

Που άφησες τόση αγάπη χωρίς αντίκρισμα,

Δεν θα νιώσεις ενοχές;

Δεν θα κλάψεις σαν μωρό παιδί;

Γιατί με αποφεύγεις αγάπη μου;

Άν σου έγραφα με το αίμα της καρδιάς μου

Ότι σ΄αγαπώ, τότε, θα με  πίστευες;

Δεν θα σε άφηνα ποτέ, ακόμα και αν ήσουν στο κατώφλι του θανάτου

Πιο συχνό θάνατο βιώνω, χωρίς εσένα πλάι μου…

Αν έχεις κάτι λοιπόν, πες το μου…

Μην αφήνεις τις ώρες να φεύγουν

Και τα ρολόγια να σπάνε στον ήχο της μοναξιάς μου…

Ο λόγος που σ΄αγάπησα, είσαι εσύ…

Αυτό που αντιπροσωπεύεις χωρίς να κάνεις κάτι ιδιαίτερο…

Και αν η αγάπη μου δεν φτάνει, να φτάσει την απεραντοσύνη σου

Ίσως η ψυχή μου, μιλήσει για μένα…

Αυτό να ακούσεις, αυτό να κρατήσεις…

Ότι σ΄αγάπησα για αυτό που είσαι…

Χωρίς να με νοιάζει το πριν και το μετά…

Δεν ξέρω τι έχεις και δεν μου μιλάς

Υπάρχει όμως το απόλυτο κενό μακρυά σου…

Ότι και αν καταφέρω χωρίς εσένα

Δεν θα έχει καμία αξία…

Το άριστα των άλλων, θα είναι μηδέν για μένα…

Διότι μηδέν ήταν η ζωή μου πριν σε συναντήσω…

Μηδέν θα είναι και το τέλος μου

Γιατί δεν σε έχω…

Τι αξία θα έχει το χειροκρότημα του κόσμου

Χωρίς εσένα;

Δοκίμασα μια σταλιά από το άρωμα ζωής

Μα δεν πισωγύρισα σε ξεχασμένους τόπους…

Παραβρέθηκα σε ένα χορό από σπάνιους οργανισμούς

Που ζητούσαν αυτόγραφο της καρδιάς σου…

Και ξαφνικά είδα το ουράνιο τόξο μου

Να ξεπροβάλλει μέσα από ένα ωκεανό ελπίδες…

Και είχε τα χρώματα που διάλεξα εγώ, κάποτε

Πνιγμένη από το πάθος μου για ζωή…

Κόκκινο, το χρώμα του πάθους, το χρώμα της αγάπης μου για σένα

Μώβ, το χρώμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, του χτες και του σήμερα…

Μπλέ, το χρώμα της πνευματικότητας, της σπιρτώδους ακμής του μυαλού…

Ρόζ, το χρώμα του ρομαντισμού…

Πορτοκαλί, το χρώμα της ελπίδας και της ζωντάνιας…

Και η αγάπη μας, μέσα στα χρώματα, αντανάκλαση του φωτός

Να κρατάω το χέρι σου στην παλάμη μου, και να σου ψυθιρίζω, σ΄αγαπώ…

Σύντροφε της ζωής μου, αγάπη μου

Πόσα χρόνια έχασα πριν σε συναντήσω…

Μα τι πειράζει, θα μου πεις, το σήμερα έχει σημασία…

Και αν είσαι εκεί που δεν είμαι εγώ, αγάπη μου

Θυμίσου, πως το όνομα σου έχει ανεκτίμητη αξία στα χείλη μου…

Το παράδοξο είναι, πως, έστρωσα για σένα τα καλύτερα τριαντάφυλλα

Ολόκληρα μπουμπούκια, με γλυκό άρωμα αγάπης, και αυτό, μόνο για σένα…

Και έκοψα τα αγκάθια, για να μη ματώσουν τα δάχτυλα σου, αγάπη μου

Όταν σκύψεις να πάρεις ένα από το χώμα, και το φέρεις στο μέρος της καρδιάς…

Και είναι όλα κόκκινα, αγάπη μου, και εμπνέουν φρσκάδα

Όπως η αγάπη μου για σένα…

Και θα φωτογραφήσω το ουράνιο τόξο μου

Για να το ζωγραφίσω πρώτα σε ακουαρέλα, για τα παιδιά

Μετά, σε καμβά, για τους θαυμαστές μου

Και αργότερα να το τυπώσω σε χαλκό και μέταλλο

Για να μείνει ανεξίτιλο, όπως και εσύ, στην καρδιά μου…

Και θέλω να ξέρεις, αγάπη μου

Πως μόνο εσύ, με άγγιξες, όσο κανείς…

Μόνο εσύ, περπάτησες τους δρόμους μου

Σπάζοντας την αλυσίδα της πόρτας μου…

Η αγάπη μου, μοιάζει με την πεταλούδα

Μπορεί να έχει υπέροχα φτερά, και να πετάει αμέριμνη,

Όμως, αν δεν την προσέξεις, θα χαθεί η ομορφιά της

Και θα αρχίσει να αργοπεθαίνει…

Και μαζί της, θα πεθάνει και η ζωντάνια, και οτιδήποτε έχει ψυχή…

Θα βγάλω τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα

Για να κρατήσεις την ψυχή μου στα χέρια σου…

Και να θυμάσαι, ότι και αν γίνει, θα σ΄αγαπώ

Γιατί πριν από σένα δεν υπήρχε τίποτα, και μετά από σένα, δεν θα υπάρξει ζωή…

Πόσο μ΄αρέσει να σε λέω, αγάπη μου…

Και ας μην το ακούς…

Αγάπη μου…

Τόσα χρόνια αναρωτιέμαι, γιατί

Γιατί να σε γνωρίσω, εφόσον δεν ήταν γραφτό μας;

Γιατί να νιώσω πάλι ζωντανή μόνο για δευτερόλεπτα;

Γιατί να καθυποτάξω τους φόβους μου για να δημιουργηθεί το χάος;

Με έστειλες στρατιώτη στον πόλεμο

Χωρίς να προλάβω να σου πω σ΄αγαπώ…

Χωρίς να ξαναγεννηθώ στα μάτια που τόσο αγάπησα

Χωρίς να σ΄αγκαλιάσω…

Και στα φεγγάρια σου τα βράδυα

Καθρεφτίζομαι σε μια αγάπη χωρίς αντίκρισμα…

Και γιατί;

Γιατί να αγαπήσω κάτι που δεν υπάρχει;

Εγώ σε σένα είδα τη μάχη που κέρδισα

Με τον εαυτό μου, κυρίως…

Γιατί πολέμησα άπειρες φορές

Χωρίς να πάρω έπαθλο νίκης…

Στα φεγγάρια της αγάπης σου

Έμαθα να δίνομαι χωρίς εγωισμό…

Και δεν πίστεψα στιγμή

Πως εμείς οι δυο θα χαθούμε…

Πώς να χαθείς από το άλλο σου μισό;

Πώς να διαγράψεις της καρδιάς σου το χτύπο;

Εδώ ήμουν, είμαι και θα είμαι, αγάπη μου…

Να μετρώ τις στιγμές που θα σε δω

Για δευτερόλεπτα…

Για τα δευτερόλεπτα που θα αναπνεύσω κοντά σου

Όλη μου τη ζωή…

Εγώ δεν έπρεπε να είμαι στρατιώτης

Σε μια μάχη που δεν έχει αντίλαλο αγάπης…

Ούτε να προχωράω μόνη ενώ στην καρδιά μου

Υπάρχεις εσύ…

Και μάλιστα, απορώ, γιατί δεν κάνεις βήμα

Εφόσον και εσύ μ΄αγαπάς;

Σε πόσα σκοτάδια να μετρήσω την απουσία σου

Ενώ κυβερνάς τη ζωή μου ολόκληρη;

Εγώ έβαψα με το αίμα μου

Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν μου,

Το δρόμο που πέρασες από μπροστά μου

Και με σημάδεψες…

Εσένα αγαπώ, κανέναν άλλον…

Εσένα, που έκανες τις νύχτες μου να φωτίζουν

Με τη θύμηση σου…

Κάποτε είχα πιο πυκνές βλεφαρίδες

Και ήταν σαν πέπλο ήλιου στα μάτια μου…

Και κάθε φορά που κοίταζα τον ορίζοντα και ονειρευόμουν

Η σκιά από τα όνειρα, έπεφτε πάνω στα μάτια μου…

Κοιτάς τα μάτια μου, αλλά τι βλέπεις;

Λες, ότι υπάρχουν ρυτίδες επειδή κάποτε γελούσα

Είσαι σίγουρος ότι δεν ήταν απλά, μια κάλυψη;

Και αν ήταν αλλιώς, γιατί έχασαν τη λάμψη τους τα μάτια μου;

Κάθε φορά που περνούσε ένα σύννεφο

Και ξεκινούσε καταιγίδα,

τα μάτια μου βούρκωναν

Αλλά δεν το είδε κανείς…

Και ήρθε μια μέρα που αραίωσαν οι βλεφαρίδες μου

Όμως δεν είχα άλλα δάκρυα…

Δάκρυζε η ψυχή μου

Μα εγώ έπινα νερό στο όνομα μιας καλύτερης εποχής…

Και μια μέρα, κοίταξες τα μάτια μου

Και είπες, που πήγε η λάμψη τους;

Μόνο υπο την επίβλεψη του σκηνοθέτη

Άνθιζε το γέλιο στα χείλη μου…

Δεν ήταν ανάγκη να παίξω σε σήριαλ

Ήμουν σε καθημερινό θέατρο, άθελα μου…

Γιατί δεν ήθελα να δουν οι αγαπημένοι μου

Ότι έκρυβα με τόσο κόπο…

Ο σκηνοθέτης ήταν η ζωή

Που με ανάγκασε να παίξω την ευτυχία…

Και έβγαλα τα παπούτσια μου

Για να μην τα λερώσω από τη λάσπη των ανθρώπων…

Αλήθεια, πόσες φορές κοιτάχτηκα στον καθρέφτη

Για να καμαρώσω τον εαυτό μου, σε ρόλο πρωταγωνιστικό;

Και οι βλεφαρίδες μου, συνέχιζαν να πέφτουν

Μαζί με τους φακούς επαφής, στο νερό…

Κοιτάς τα μάτια μου, αλλά τι βλέπεις;

Ένας ήλιος που παλεύει να μη δύσει

Ξεριζώνοντας το παρελθόν δια παντώς…

Και πάντα προχωρούσα με τόλμη

Κρύβοντας το θάνατο μου, πίσω από το χαμόγελο…

Και ήρθε μια μέρα που δεν είχα άλλα δάκρυα

Γιατί στέρεψαν με το πέρασμα του χρόνου…

Και τότε κοιτάχτηκα άλλη μια φορά στον καθρέφτη, και είπα

Ζωή σε νίκησα, αλλά με τίμημα εμένα…

Ζωή, σε νίκησα, αλλά με μια σιωπή που έγινε κραυγή…

Ήρθα στη ζωή για να δείξω στους άλλους

Την ανωτερότητα μου, και τη δύναμη μου…

Ποιος όμως, κατάφερε να δει

Το καθημερινό θέατρο για να αντέξω;

Δεν ξέρω αν είμαι ήρωας, δειλή δεν υπήρξα ποτέ πάντως…Πάντα διεκδικούσα αυτό που ήθελα με οποιοδήποτε κόστος…Πέρασα δύσκολα αλλά ανέμελα χρόνια. Είχα μια όμορφη οικογένεια  και καλούς φίλους με τους οποίους μοιραστήκαμε χαρές και λύπες…Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα, ότι η ευτυχία βρίσκεται στα απλά καθημερινά πράγματα, άλλωστε τα υπόλοιπα δεν τα είδα και ποτέ…Αυτό όμως που έμεινε στη μνήμη μου, ήταν ένας άνθρωπος…Παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, και όμως, έμεινε στην καρδιά μου, επειδή ήταν σαν και μένα…Κάποτε ήθελα να γίνω ηθοποιός…Στεκόμουν με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού μου, και απάγγελνα ποίηση από γνωστούς ποιητές…Μετά, έκανα ότι ήμουν η ηρωίδα του ποιητή, και αυτοσχεδίαζα με την υποκριτική ενός ταλαντούχου ηθοποιού…Ποτέ δεν είχα κοινό…Πάντα ήμουν μόνη…Που να ήξερα ότι θα περνούσα μόνη το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου…Και ότι και αν έγινε στα μετέπειτα χρόνια, το μυαλό μου ήταν πάντα κολλημένο σε εκείνον…Την προσωποποίηση του ίδιου μου του εαυτού…Πως γίνεται να θυμάται κανείς, κάποιον που δεν είχε; Και όμως…Πιστεύω ακράδαντα, πως ποτέ δεν ξεχνιέται κάποιος που έχει αγγίξει την ψυχή μας…Και εγώ αγάπησα σε εκείνον την τρέλα του, την ευαισθησία του, το πάθος του για τη ζωή…Αγάπησα τα πάντα του…Παιδί ήμουν…Στο γυμνάσιο…Και περίμενα να περάσουν οι μέρες να τον δω έστω και λίγο στο μάθημα των αγγλικών…Έπαιζα ακόμα με τις κούκλες μου, αλλά στην καρδιά μου άνθισε το πρώτο σκίρτημα αγάπης…Καθόμασταν στο ίδιο θρανείο και μιλούσαμε με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας… Έγραψα πολλά γράμματα, τα οποία δεν τα έστειλα ποτέ…Τα φύλαξα σε ένα συρτάρι αρωματισμένο με ελπίδες και δάκρυα…Γιατί στην εφηβεία είχα συχνές εναλλαγές διάθεσης, πόσο μάλλον όταν αισθάνθηκα αγάπη…Και ενώ έπαιζα με τους φίλους μου ανέμελα, η ζωή μου όταν βρισκόμουν μόνη δεν ήταν ανέμελη…Σκεφτόμουν εκείνον, με τα κοριτσίστικα όνειρα της παιδικής ηλικίας…Και όταν διάβαζα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, επειδή σκεφτόμουν κάτι που είπε ή έκανε, αθώο μεν, σημαντικό δε… Ήταν ο δικός μου ήρωας, ένας ιππότης από τα παραμύθια που διάβαζα μικρότερη…Και όταν έπαιζα με τις κούκλες μου, τους έδινα τα ονόματα μας, και έφτιαχνα ολόκληρη παράσταση με τη φαντασία μου…Ναι, ήμουν μια μικρή ηθοποιός…Λάτρευα το επάγγελμα, επειδή έπαιζα ρόλους που δεν μπορούσα στην πραγματικότητα… Με εκείνον και εμένα πρωταγωνιστές…Με τις κούκλες να ζωντανεύουν τις σκέψεις που δεν μπορούσα να φωνάξω δυνατά…<Σ΄αγαπώ, Αυγουστίνε…Και εγώ σ΄αγαπώ Ανδρομάχη>…

Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο…Να αγαπήσεις και να μην αγαπηθείς, ή να σε αγαπούν όλοι και εσύ, έναν; Αυτό που ξέρω είναι, ότι στα μετέπειτα χρόνια, αν και ζήσαμε διαφορετικές ζωές, πάντα ευχόμουν μια μέρα να τον ξαναδώ, και να ζήσουμε το παραμύθι που έπλασα ως παιδί…Και η ευχή μου πραγματοποιήθηκε…Αλλά όχι όπως ονειρευόμουν…Ήρθε, θα έλεγα σαν ευχή και κατάρα, από εκείνους που δεν αγάπησα ποτέ…Να έρθει στη ζωή μου ξανά, αλλά να μη μπορέσουμε να είμαστε μαζί όπως εγώ ήθελα…Και η ειρωνία ήταν, ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία…

Ξημέρωσε μια μέρα όπως όλες οι άλλες…Ετοιμαζόμουν να πάω στη δουλειά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο…Μα ποιον να είναι πρωί πρωί, αναρωτήθηκα… Σε λίγο άκουσα από την άλλη άκρη της γραμμής να μου μιλάει η συνάδελφος μου η Νάντια….

-Μην ξεκινήσεις να έρθεις…Έχουμε πρόβλημα με τους υπολογιστές! Ήδη ήρθαν οι τεχνικοί και από ότι λένε είναι γενικό το κακό…Θα αργήσει να αποκατασταθεί η ζημιά…Το αφεντικό είπε να πάρουμε άδεια για σήμερα…Λέω να περάσω από σένα για καφέ, τι λες;

Τι αναπάντεχο νέο ήταν αυτό! Να έχω μια μέρα δική μου, χωρίς την πίεση της δουλειάς! Αλλά όχι, σήμερα ήθελα να πιω καφέ μόνη μου, σπίτι μου, με τη συντροφιά του δικού μου υπολογιστή και του σκύλου μου...Ευχαρίστησα θερμά τη Νάντια, και δικαιολογήθηκα ότι είχα να πληρώσω κάτι λογαριασμούς, οπότε θα ήταν καλύτερα να το αναβάλλουμε για άλλη φορά… Κλείσαμε το τηλέφωνο, έφτιαξα τον καφέ μου, πήρα τον υπολογιστή και βγήκα στη βεράντα…Το πρωινό δροσερό αεράκι μες την καρδιά του καλοκαιριού, μου έκανε καλό…Η Σίσσυ, κούνησε την ουρά της και περίμενε υπομονετικά να ασχοληθώ μαζί της…Τα πρωινά μας χάδια, ήταν ανέκαθεν η προτεραιότητα μου, καθώς κάθε πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξυπνούσαμε και οι δυο, ήταν να της χαιδέψω την κοιλίτσα της και να τη φιλήσω στο κεφαλάκι της…Τα σαββατοκύριακα με ξυπνούσε εκείνη, φιλώντας με χωρίς σταματημό και τραβώντας μου το σεντόνι για να σηκωθώ επιτέλους να την πάω βόλτα…Περνούσαμε ωραία οι δυο μας…Δεν είχα σχέση εκείνο τον καιρό…Άλλωστε, τι να τους κάνεις τους άντρες, όταν δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν; Προτιμούσα να είμαι μόνη μου, χωρίς να έχω κανένα στο κεφάλι μου, και να ζω όπως ήθελα, παρά να έχω κάποιον τον οποίο δεν θα ήθελα πραγματικά, μόνο και μόνο για να μην είμαι μόνη…Εν τω μεταξύ, η συντροφιά του υπολογιστή ήταν απεριόριστη, επειδή όταν δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω, μιλούσα με το μυστηριώδη ξένο από την Αμερική, με τον οποίο είχαμε πολλά κοινά, αλλά δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ…Και τι έγινε; Και μόνο που μιλούσαμε, μου έφευγε η κούραση της μέρας, και οι έγνοιες της καθημερινότητας…Αυτό άλλωστε ήταν το ζητούμενο…Να έχω κάποιον να με καταλαβαίνει  και να τον καταλαβαίνω, και να μιλάμε σα να είμασταν παλιοί γνώριμοι…Τον ήξερα ήδη πέντε χρόνια…Ναι, ήταν πολλά, για να γνωρίζω αρκετά για αυτόν και αυτός για μένα…Μάλλον θα μπορούσα να κάνω ένα ταξιδάκι στην Αμερική, να τον δω επιτέλους από κοντά! Και εκείνος μου το είχε προτείνει, εξάλλου…Λοιπόν, ποτέ δεν ξέρεις, τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά!

Και αν δεν έρθεις ποτέ να με δεις

Θα νιώθεις τα δάκρυα μου στο δικό σου πρόσωπο…

Θα συμμετέχεις στην τρέλα μου γιατί σ΄αρέσει

Και ας μην είσαι εδώ…

Μα θα΄ρθει η ώρα να σου πω ψυχή μου

Πως είσαι ότι πολυτιμότερο έχω στη ζωή…

Πως η αγάπη μου δεν είχε ποτέ αντίκρισμα

Παρά μόνο στο πρόσωπο σου…

Πως είναι δυνατόν να αγαπήσεις κάποιον

Χωρίς να΄χεις συμπληρώσει ούτε μια μέρα μαζί του;

Και όμως…

Υπάρχει απάντηση, που ισοδυναμεί με χίλιες απαντήσεις…

Ψυχική χημεία…

Ανεξίτιλη έκφραση αέναης αγάπης…

Και ας μην το έχεις πει προφορικά…

Και τι έγινε;

Θα΄ρθει  η μέρα που θα σου πω

Σ΄ευχαριστώ που σε γνώρισα…

Μέσα από χιλιάδες γραμμές ποιητικής αρμονίας…

Γιατί είσαι ο μόνος που είδε την ψυχή μου

Όταν οι άλλοι έβγαζαν συμπεράσματα…

Και αν υπήρχε μια λέξη η οποία θα ήταν ικανή να εκφράσει τα πάντα

Θα ήταν, εδώ ήμουν πάντα…Σε περίμενα…

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, για τα όσα γράφτηκαν για ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι έμειναν στην ιστορία, ως ανεπανάληπτοι στο είδος τους. Σήμερα θα μιλήσω για το δάσκαλο…Για τον άνθρωπο που μπορεί να δώσει πολλά στους άλλους, αν φυσικά το θέλει, αλλά και να εκτιμήσει τα όσα προσφέρουν οι άξιοι μαθητές… Δάσκαλος λοιπόν, δεν είναι μόνο εκείνος ο οποίος  έχει σπουδάσει μια ειδικότητα, και μεταδίδει τις γνώσεις του στους άλλους, αλλά και εκείνος, ο οποίος έχει μαθητεύσει στη ζωή, και γνωρίζει πώς να συμπεριφέρεται στους γύρω του. Δάσκαλος επίσης είναι, εκείνος ο οποίος μπορεί και βλέπει πίσω από την επιφάνεια, και δεν βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα. Είναι ο άνθρωπος, ο οποίος, είναι ικανός να ψυχολογήσει ένα άτομο ή μια κατάσταση, και να βρει λύση σε κάθε πρόβλημα, μέσα από τη συζήτηση και την προσοχή… Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι, ξέρουν να <διαβάζουν> τους άλλους και να τους παρακινούν να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά τους. Όχι όμως, χωρίς να βάζουν και τη λογική δίπλα στο συναίσθημα. Διότι, αν δεν έχεις λογική, δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου, μόνο με τα μάτια της καρδιάς! Ο δάσκαλος λοιπόν, δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Ήρθε, για να μας διδάξει το σωστό και το καλό. Ήρθε, για να μας αποτρέψει από τα λάθη, και αν ίσως υπάρχουν λάθη, να τα διορθώσει, και να βάλει τη δική του πινελιά σε μια ιστορία! Θα έλεγα, ότι εκτός από δάσκαλος, παίρνει επάξια και τη θέση του επιστήμονα ψυχολόγου, όταν αναλύει το κάθε τι, και δεν σταματά μόνο σε αυτό που αντικρίζει! Για να γίνει ένας άνθρωπος δάσκαλος, πρέπει να αγαπάει πραγματικά τους ανθρώπους, και ειδικά τα παιδιά. Διότι, αν προχωρήσεις σε ένα επάγγελμα, χωρίς να έχεις μέσα σου αγάπη για αυτό που κάνεις, δεν πετυχαίνεις. Νόμος… Ο δάσκαλος λοιπόν, σηκώνει όλο το βάρος της γνώσης του, μέσα από τις πράξεις του, οι οποίες, κατοχυρώνονται από τον ίδιο και από τους άλλους, ώστε να μην υπάρξει αντιγραφή του…Άλλωστε, οι πράξεις είναι αυτές που μένουν στην ιστορία, και δημιουργούν τον άνθρωπο. Ο δάσκαλος λοιπόν, ο οποίος βγάζει προς τα έξω συναίσθημα και λογική, κερδίζει επάξια τον τίτλο του Ανθρώπου! Διότι, σηματοδοτεί όλα εκείνα που δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμη, αλλά και τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια στα οποία περιμένουν όλοι από αυτόν, να διαπρέψει! Ο δάσκαλος έχει χρέος απέναντι σε όλους, να λειτουργεί, όχι μόνο σύμφωνα με τα πιστεύω του, αλλά και τα πιστεύω των άλλων, αν φυσικά κρίνει, ότι είναι λογικά! Διότι, για να φτάσεις στο λογικό συμπέρασμα, πρέπει να περάσεις από πολλά στάδια! Του γιατρού, του γονιού, του μαθηματικού, του στοχαστή αλλά και του παιδιού! Ο καθένας από αυτούς, μέσα από την πείρα του δασκάλου, παίρνει σάρκα και οστά! Δεν γίνονται όλοι δάσκαλοι! Πρέπει να κατέχεις το επάγγελμα, είτε μέσα από τις σπουδές είτε μέσα από τη ζωή…Ο καθένας άξιος άνθρωπος, είναι δυνατόν να διδάξει τους άλλους, με τον τρόπο του, και σύμφωνα με τα όσα έχει βιώσει… Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε αρκετούς δασκάλους…Ανθρώπους, οι οποίοι παρόλα τα όσα πέρασαν στη ζωή τους, βγήκαν νικητές…Ανθρώπους, οι οποίοι, δίνουν το παράδειγμα στους άλλους, μέσα από την ποιότητα ζωής τους, τα κατορθώματα, αλλά και τις αποτυχίες τους. Ακόμα και αυτές μπορούν να διδάξουν κάποιους…Διότι μια αποτυχία, δεν είναι αυτό που φαίνεται, αντίθετα, διδάσκει πολλά περισσότερα. Διδάσκει, τη δύναμη και το κουράγιο ενός ανθρώπου, να φτάσει εκεί που θέλει, ότι και αν συμβεί…Και συνήθως φτάνει, γιατί κατά βάθος κανείς μας δεν είναι τέλειος, όμως η προσπάθεια του, τον κάνει τέλειο! Ένας αληθινός δάσκαλος, δεν κάθεται να μετρήσει αποτυχίες και νίκες! Μετράει μόνο τον άνθρωπο που έχει απέναντι του, το χαρακτήρα! Και δίνει και στους άλλους να καταλάβουν, ότι στόχος στη ζωή, δεν είναι μόνο να πετύχεις κάτι που πραγματικά θέλεις, αλλά να διδάξεις στους άλλους την αγάπη και την Ανθρωπιά! Όταν συνειδητοποιήσουμε ο καθένας από μας, τι σημαίνει δάσκαλος, τότε και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να μπούμε στη θέση του!

Εγώ είμαι η αγάπη σου το άλλο σου μισό

Εκείνη που περπάτησε στα αγκάθια για σένα…

Εγώ είμαι το οξυγόνο σου και η χαρά της ζωής σου

Που για μένα θα ξεκινούσες από την αρχή…

Εγώ είμαι το δάκρυ που είδες ξαφνικά

Να τρέχει στο μαγουλό σου, διεκδικώντας σε…

Εγώ είμαι το αναπόσπαστο κομμάτι σου

Το οποίο, πέρα από μένα, μπορείς να δεις πολλά…

Ας ξανασυστηθούμε…

Εσύ δεν ήσουν εκείνος που με κοίταξε στα μάτια;

Εσύ δεν ήσουν η αρχή του τέλους της δικής μου λύπης;

Εσύ δεν ήσουν η υπογραφή και η σφραγίδα της αγάπης μας;

Εσύ δεν ήσουν, το ανεπανάληπτο πρώτο αληθινό μου χαμόγελο;

Ας ξανασυστηθούμε…

Ονομάζομαι Αγάπη, ονομάζεσαι Έρωτας…

Γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή…

Μα η αγάπη μας, άφησε εποχή…

Ονομάζομαι Λατρεία, ονομάζεσαι Πάθος…

Γκρεμίσαμε και χτίσαμε από την αρχή

Βάζοντας θεμέλια εφ΄όρου ζωής…

Ας ξανασυστηθούμε…

Είμαι η αγάπη σου, είσαι η ζωή μου…

Και κρατάμε τα κλειδιά για το παρόν και το μέλλον…

Αναπόφευκτα, θα υποστούμε τα πάντα…

Ας ξανασυστηθούμε…

Σ΄αγαπώ, μ΄αγαπάς…

Τι άλλο θέλουμε;

Ποιον να βρω να σου μοιάζει

Στις πράξεις, στις σκέψεις, στα συναισθήματα…

Γεννήθηκες μοναδικός σε ένα κόσμο που σε θέλει ίδιο

Και ακροβατείς ανάμεσα στα θέλω σου και τα θέλω των άλλων…

Δεν αντιγράφεσαι, αγάπη μου…

Η ψυχή σου χρωματίζει την πραγματικότητα

Δίνοντας ξεχωριστή νότα στα όσα ζω…

Και δεν πειράζει που δεν είσαι δίπλα μου

Η αύρα σου με πλαισιώνει καθημερινά…

Μου αναπτερώνει το ηθικό

Και υποβιβάζει το ανήθικο…

Γιατί δεν είσαι τυχαίος στο δρόμο μου…

Ήρθες για να μείνεις, χωρίς πως και γιατί…

Δεν αντιγράφεσαι αγάπη μου…

Ακόμα και αν περπατάς σε τεντωμένα σχοινιά

Ξέρεις να ισορροπείς πάνω στο σώμα και τη σκέψη μου…

Χωρίς να με αγγίζεις, χωρίς να με φιλάς…

Μα τι θα ήταν ένα φιλί χωρίς συναίσθημα;

Θα πάγωνε η καρδιά μου…

Ξέρω, τη μέρα που θα΄ρθεις μόνο για μένα

Θα έχεις περάσει στην απέναντι όχθη…

Εκεί που σε περίμενα χρόνια…

Εκεί που ήθελα να ξεκινήσει η αγάπη μας…

Και το πρώτο μας φιλί

Δεν θα είναι αντίγραφο κανενός άλλου…

Θα είναι αυτό που ζωγράφησε η ψυχή μας

Πριν καν συναντηθούμε…

Γιατί όσο και αν έψαξα στα βάθη του χρόνου

Δεν βρήκα κανέναν σαν και σένα…

Και αν τότε δεν προλάβαμε να διαγράψουμε

Την καμπύλη της αγάπης,

Θα έρθει η ώρα, που δίπλα μου θα βρεις

Αυτό που έψαχνες…

Πως αλλιώς, άλλωστε;

Γίνεται, να θαφτούν δυο καρδιές

Σε ένα γαλαξία αντιθέσεων;

Όχι βέβαια…

Γιατί εμείς, δεν είμαστε αντίθετοι…

Ήμαστε ίδιοι…

Και όσο και ψάχνουμε αντίγραφο

Του ενός και του άλλου, δεν υπάρχει…

Μόνο εσύ και εγώ…

Να πετάμε πάνω από τις απόψεις τρίτων

Πάνω από τα χαιρέκακα βλέμματα άλλων…

Γιατί χωρίς κόπο πλέξαμε τις νότες μας

Μακρυά από αδιακρισίες και πάθη…

Ποιον να βρω να σου μοιάζει

Και να συμπληρώνει το Εγώ μου;

Ποιον να βρω να σου μοιάζει

Και να μου δίνει φτερά να πετάξω;

Θα σε περίμενα και στην άλλη ζωή

Κρατώντας στα χέρια μου τη μοναδικότητα σου…

Και θα περνούσα στα έγγραφα της αγάπης μου

Τη διαδικασία του ανεκπλήρωτου…

Μα ποτέ δεν θα είναι αργά για μας

Όσο ανήκουμε ο ένας στον άλλο…