Ο Όσκαρ Ουάιλντ είπε κάποτε, <ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, είναι αυτός που δεν παντρεύτηκε ποτέ>... Και εγώ έχω να προσθέσω, <διπλά ευτυχισμένος είναι, όποιος χώρισε και δεν σκέφτεται το γάμο ξανά>! Γιατί, ναι, κάνουμε λάθη στη ζωή, ειδικά όταν είμαστε νεότεροι και άβγαλτοι! Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα επαναλάβουμε! Έτσι; Τα στατιστικά πάντως λένε, ότι οι άνθρωποι ξανακάνουν τη βλακεία σε λίγα χρόνια μετά απο διαζύγιο, για ορισμένους δεν είναι βλακεία, όταν βρίσκουν την αδερφή ψυχή, γιατί μπορεί να συμβεί και αυτό! Όταν όμως, βλέπεις, ότι δεν αξίζει κανείς για το επόμενο βήμα, γιατί να το επαναλάβεις; Ειδικά όταν ο κόσμος μας είναι πονηρός και άνευ ειλικρίνειας; Η αλήθεια είναι, ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πονηροί...Ορισμένοι, σκέφτονται λογικά, και ίσως να ταιριάζεις μαζί τους...Γιατί όμως να παντρευτείς; Για πιο λόγο; Η αγάπη, δεν χρειάζεται δαχτυλίδι προκειμένου να εξελιχτεί...Χρειάζεται μόνο σεβασμό...Και αν βρείς έναν άνθρωπο να περνάς καλά μαζί του, γιατί να χαλάσεις τη <μαγεία>, με ενα γάμο; Πόσες φορές έχουμε ακούσει, ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Δυστυχώς, είναι γεγονός! Όντως, τον σκοτώνει! Ειδικά, όταν δυο άνθρωποι παντρεύονται για χαβαλέ, και μετά συνειδητοποιούν πόσο λάθος έκαναν, επειδή ταιριάζουν μόνο σε ενα πράγμα, και σε όλα τα άλλα, καμία σχέση! Δυστυχώς, ισχύει...Αλήθεια, πόσοι απο σας είσασταν σε σχέση παλιότερα, αλλά ξαφνικά μια μέρα ανακαλύψατε ότι ο άνθρωπος δίπλα σας, είναι εντελώς διαφορετικός απο ότι σας έλεγε; Και δεν μιλάω μόνο για προσωπικά στοιχεία, αλλά και για χαρακτήρα! Πως να εξελιχτεί μια σχέση με το ψέμα; Γιατί όσα ψέματα και αν πεις, θα΄ρθει μια μέρα που θα αποκαλυφθούν όλα! Και συνήθως, αποκαλύπτονται μετά το γάμο! Και η συνέπεια γνωστή...Διαζύγιο! Οι πιο τυχεροί, χωρίζουν πριν το γάμο, αν φυσικά ανακαλύψουν την αλήθεια για κάποια πράγματα. Και συνήθως την ανακαλύπτουν, οι πιο έξυπνοι! Το ζήτημα όμως εδω, είναι, τι κάνει ένας χωρισμένος μετά απο διαζύγιο...Σίγουρα γνωρίζει πολύ κόσμο! Είτε επειδή ανακατεύονται άλλοι, είτε απο μόνος του...Γιατί όμως κάποιοι, φοβούνται τόσο, ενα ακόμα γάμο; Το έχει σκεφτεί κανείς αυτό; Μια παροιμία λέει, όταν κάποιος καεί, φυσάει και το γιαούρτι...Και ναι, ισχύει...Δεν μπορείς να εμπιστευτείς εύκολα κανέναν, ακόμα και αν μιλάς καθημερινά μαζί του, ώστε να κάνεις σχέση με κάποιον και να καταλήξει και σε γάμο! Πόσο μάλλον, όταν γνωρίζεις τι παίζεται πίσω απο την πλάτη σου, για αυτό και ανακατεύονται τρίτοι στο παιχνίδι των γνωριμιών! Όχι, λοιπόν...Προσωπικά, θα έλεγα, όχι σε κάθε είδους γνωριμία την οποία δεν εγκρίνω εγώ, αλλά την εγκρίνουν άλλοι! Και ξέρετε γιατί; Δεν είμαι κανένα άβγαλτο κοριτσάκι, ούτε η οποιαδήποτε, για να είμαι με τον οποιονδήποτε...Μακάρι να σκεφτόντουσαν όλοι έτσι, πριν κάνουν τη γκάφα να ξανακάνουν λάθος με κάποιον, επειδή <τα χρόνια περνάνε>! Ε, και; Και τι έγινε; Δεν κατάλαβα! Γράφει πουθενά στο κούτελο μου, τη λέξη βλάκας; Όχι βέβαια! Ούτε πρόκειται! Ειλικρινά σας μιλάω, όταν ακούω ανθρώπους γύρω μου να μιλάνε για γάμο, εγω στρίβω δια του αρραβώνος! Και ευτυχώς, το κάνουν πολλοί έξυπνοι άνθρωποι εκτός απο μένα! 

Ίσως για αυτό, δεν έκανα ποτέ! Δεν είναι τυχαίο, ότι ανέκαθεν λειτουργούσα με βάση το απρόσμενο, το τυχαίο, το ξαφνικό...Παλιότερα, άλλα είχα στο μυαλό μου, άλλα ήρθαν τελικά στη ζωή...Για αυτό λένε, αν έχεις τύχη, θα είναι απο κούνια! Τέλος πάντων...Και μη χειρότερα, έλεγα πάντα! Και δόξα το Θεό, υπάρχουν χειρότερα, αλλά όχι για μένα! Ευτυχώς, με φυλάει η θρησκεία μου, Χριστιανή Ορθόδοξη, και όλοι οι αγαπημένοι μου συγγενείς στον ουρανό! Για αυτό, αν και δεν μπορώ να πω ότι ζω ζωή χαρισάμενη, αν και θα μπορούσα, λέω απο μέσα μου, δόξα το Θεό που είμαι όπως είμαι, σήμερα, έστω και αν δεν πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα μου! Όταν κάθισα και σκέφτηκα, τι χειρότερο θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν είχα αυτά που ήθελα, ειλικρινά, σκοτείνιασαν όλα γύρω μου! Συνειδητοποίησα, ότι σήμερα, μπορώ να κάνω ότι δεν μπόρεσα χτες, και να πραγματοποιήσω σήμερα, όνειρα ζωής! Να σπουδάσω, για παράδειγμα! Δεν θα μπορούσα, αν είχε συμβεί κάτι διαφορετικό, το οποίο σίγουρα, θα μου έκοβε τα φτερά για παρακάτω! Η αλήθεια είναι, ότι οι γύρω μου, δεν σκέφτονται λογικά όπως εγώ, πως θα μπορούσαν άλλωστε, εφόσον ο καθένας, έχει όφελος απο κάτι, ίσως και απο μένα! Έλα όμως, που εγώ δεν πλησιάζω καν, τις δικές τους βλέψεις! Οπότε, ποιος θα χάσει δυο φορές μεθαύριο, αν εξακολουθήσει να σχεδιάζει για μένα; Όχι εγώ πάντως! Όλα αυτά τα χρόνια, ότι και αν έχασα, υπάρχει κάτι το οποίο δεν θα χάσω για τίποτα και για κανέναν! Την ησυχία μου! Ότι και αν σημαίνει αυτό, ότι και αν χρειαστεί να θυσιάσω! Δεν καίγομαι για τίποτα και για κανέναν! Ξέρετε γιατί; Δεν αξίζει καν, το κόπο! Αυτό είδα με τα όσα συνέβησαν στα περασμένα χρόνια! Είδα ακόμα και εχθρούς να με αγαπάνε ξαφνικά, επειδή είχαν όφελος απο μένα...Μόνο που το πουλάκι πέταξε, προ ετών! Δεν είναι τυχαίο! Οι σχέσεις, χτίζονται σε βάσεις, δεν γκρεμίζονται πίσω απο βλέψεις! Έτσι πάει! Ναι λοιπόν, είμαι στα καλύτερα μου, και θα είμαι για πολλά χρόνια ακόμα, επειδή δεν έχω τίποτα και κανέναν στο κεφάλι μου, μόνο εμένα! Ναι, υπάρχει Θεός τελικά! 

Αγάπη μου, είσαι για μένα τα πάντα

μια γλυκιά γεύση σε εναν κόσμο πικρό...

Μια νότα ευτυχίας, στο στόχαστρο όλων

μα, εγώ σ΄αγαπώ...

Μπορεί να μην έχω δικαίωμα να μιλάω για αγάπη

χωρίς να ξέρω που είσαι και τι κάνεις...

Σκέφτομαι όμως, αν αύριο δεν υπήρχα

θα ήθελα να ξέρεις για την αγάπη μου για σένα...

Λυπάμαι τα χρόνια που πέρασαν χωρίς εσένα

λυπάμαι για όλα τα ανυπόγραφα βιβλία που σου έγραψα...

Και αν μείνουν στο συρτάρι, θα είναι επειδή

θα ήθελα να τα υπογράψεις...

Δεν υπάρχουν λέξεις χωρίς δάκρυ

για όσα χάσαμε λόγο απόστασης...

Και όμως, έχουν στερέψει πλέον

αν και πολλά κομμάτια μου έμειναν μαζί σου...

Εκεί, στη νιότη μας, στα ανέμελα χρόνια...

Αν υπήρχε μηχανή του χρόνου

θα ήθελα να σε ξαναδώ...

Θα ήθελα μια μέρα μαζί σου...

Εσύ και εγώ, μόνοι μας...

Θα σου έλεγα, όλα όσα δεν σου είπα ποτέ

θα αποφασίζαμε απο κοινού για μετά...

Όμως αυτή η μέρα θα ήταν δική μας...

Αγάπη μου, θα σε έλεγα, <Αγάπη μου>...

Δεν σε φώναξα ποτέ, έτσι...

Και το μετάνιωσα...

Όπως μετάνιωσα για πολλά στη ζωή μου...

Μου έκανε ενα δώρο ο Θεός

και ήταν η μέρα που σε γνώρισα...

Δεν πήρα άλλο δώρο στη ζωή μου

άλλωστε, δεν υπήρξε ζωή...

Αν σε είχα σήμερα απέναντι μου, θα σου έλεγα

μπορει να πέρασαν τα χρόνια

αλλά τα καλύτερα δεν ήρθαν ακόμα...

Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή

δεν εξαρτώμαστε απο τη ζωή...

Και ξέρεις πιο είναι το πιο σπουδαίο;

Ότι θα τη φτιάξουμε, όπως ακριβώς τη θέλουμε...

Άν μου έλεγαν να σε ξεχάσω επειδή δεν με κατάλαβες

θα απαντούσα, λάθος κάνετε, αυτός με κατάλαβε

εσείς έχετε πλήρη μεσάνυχτα

εσείς δεν ξέρετε να διακρίνετε, τι, πως και γιατί...

Εγώ σε γνώρισα παιδί, και τα παιδιά δεν ξεχνάνε

και ο χαρακτήρας δεν αλλάζει, νόμος...

Θα τους πω ότι είσαι η δύναμη μου

απο κείνα τα χρόνια μέχρι σήμερα...

Ότι πίσω απο τη μάσκα σου κρύβεται ενα διαμάντι

και δεν ήπιες ποτέ κρασί για να γιορτάσεις τη νίκη σου για κάτι...

Τέτοιος άνθρωπος είσαι!

Μεγαλόψυχος! Ειλικρινής! Σπουδαίος!

Ήσουν και είσαι εκεί για όλους!

Ήξερες να κρατάς τα σκήπτρα ακόμα και όταν σε χτυπούσαν

και είχες τόσους εχθρούς, όσους και φίλους...

Εχθρούς, επειδή ανέκαθεν σ΄αγαπούσα

αλλά δεν μπορούσα να τους αγαπήσω...

Και σε ζήλευαν για αυτό...

Ίσως για αυτό, δεν είμασταν ποτέ μαζί ως παιδιά...

Δεν μας θέλησαν ποτέ μαζί...

Ποτέ μου δεν σε ξέχασα...

Σε έκρυψα στα δεξιά της καρδιάς μου

και μεγάλωσα, χωρίς εσένα, με σένα...

Ήσουν πάντα στα όνειρα μου

γιατί μόνο εκεί μπορούσα να σε έχω...

Αλλά τι σημασία έχει;

Σε <έβλεπα>, σε όποιον σου έμοιαζε

αλλά δεν ήταν εσύ...

Σε <άκουγα> σε όποιον σε μιμήθηκε

αλλά ήταν άθλια μίμηση...

Σε <αισθάνθηκα> σε όποιον με ακούμπησε

αλλά ποτέ δεν έγραψε στο σώμα μου το όνομα σου...

Σε <αγκάλιασα> σε όποιον ήρθε κοντά μου

αλλά απομακρύνθηκα τρέχοντας...

Διάλεξα τη μοναξιά

αντί να είμαι με κάποιον που δεν είναι εσύ...

Τι νόημα θα είχε, άλλωστε;

Η αγάπη δεν αναγκάζει 

δεν πονηρεύεται, δεν φυλακίζεται...

Δεν θλίβεται, δεν πτοείται, δεν έχει έλλειψη εμπιστοσύνης...

Η αγάπη, σέβεται...

Και ήσουν η αγάπη μου

σε ενα κόσμο που δεν υπάρχει πλέον...

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι...

Και κανείς δεν θα είναι, ποτέ, εσύ...

Ο θρόνος μου θα μείνει άδειος χωρίς εσένα...

Και όσο θα περνούν τα χρόνια άσκοπα

εγώ πάντα θα γυρνάω σε σένα, νοερά...

Γιατί μόνο εκεί, νιώθω γαλήνη...

Όσο ξέρω ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω

συνεχίζω...

Γιατί η αγάπη μου δίνει φτερά...

Εσύ, μου δίνεις πνοή...

Σε ενα κόσμο που με θέλει <νεκρή>...

Θα βγαίνατε με εναν διόλου εμφανίσημο άνθρωπο; Με κάποιον, με τον οποίο δεν θα είχατε τίποτα κοινό; Με κάποιον, με τον οποίο, αρχικά σας τράβηξε η ομορφιά του, αλλά στη συνέχεια, σας απώθησε ο χαρακτήρας του; Προσωπικά, όχι...Και όμως, σε ορισμένες εργασίες, κοιτάνε και άλλα προσόντα, εκτός απο το χαρακτήρα και τη μόρφωση, και έχουν να κάνουν με την ομορφιά προσώπου και σώματος! Κάτι, το οποίο δυστυχώς, απορρίπτει σημαντικούς ανθρώπους και σημαντικές γνωριμίες, μόνο και μόνο, επειδή αυτά που μετράνε είναι το καλίγραμμο σώμα, και το πανέμορφο πρόσωπο! Και δεν μιλάω μόνο για το χώρο της μόδας, αλλά και για το χώρο του γραφείου, για μια εργασία γραμματέων για παράδειγμα, η οποία, αν το αφεντικό είναι για πέταμα, μπορεί να εκβιάζει με ανήθικες προτάσεις, προκειμένου μια γυναίκα να κρατήσει τη δουλειά. Ίσως, όχι εμφανές, όμως η πρόταση για κάτι άλλο, θα είναι ανοιχτή...Το παράδειγμα της γραμματέως είναι ενα απο τα πολλά, όμως, δυστυχώς, πολλά κορίτσια πέφτουν θύματα εξαπάτησης, εξαιτίας της ομορφιάς τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο! Αν είναι έξυπνες, ξεφεύγουν, αν όχι, υπομένουν μέχρι να τύχει κάτι άλλο. Και υπάρχει ενα ερώτημα πολύ βασικό για μένα, γιατί εγω προσωπικά, αν ήμουν αφεντικό, θα διάλεγα ανθρώπους γύρω μου, με βάση το χαρακτήρα τους, και μόνο, γιατί, αν και η μόρφωση, είναι επίσης βασική, δεν αποτελεί εισιτήριο για μένα, για καλύτερη θέση! Ο χώρος της τηλεόρασης επίσης, είναι ενας χώρος ο οποίος προσδοκεί εκτός απο το ταλέντο κάποιου, και την ομορφιά...Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι ενώ, αρκετές γυναίκες, έχουν το χάρισμα και τα κότσια να αναλάβουν μια εργασία στην τηλεόραση, οι υπεύθυνοι, πάντα διαλέγουν άτομα, τα οποία πάντα περνούν απο τέστ δια κοινού, προκειμένου να μείνουν ή να φύγουν απο τη δουλειά...Τελικά, έχω παρατηρήσει, ότι τα άτομα τα οποία παραμένουν για πολλά χρόνια στην τηλεόραση, είναι <πλαστικές κούκλες>, έτοιμες για όλα και για όλους! Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες, βεβαίως! Αναρωτιέμαι, για πόσο ακόμα, οι άνθρωποι θα περνούν απο τέστ αποδοχής, ή μη αποδοχής των άλλων...Οι άνθρωποι, δεν είναι μηχανές εξυπηρέτησης κοινού, έχουν ψυχή να δώσουν στους άλλους...Και αν κάποιος, δεν είναι καλός άνθρωπος, ότι και αν πετύχει στη ζωή του, θα είναι πρόσκαιρο...Και αυτό ισχύει, για όλες τις δουλειές...Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί, τι παίζεται τελικά, πίσω απο όλα αυτά; Εγώ, αυτό που βλέπω πάνω απο όλα, είναι μια εμμονή για το ατσαλάκωτο, το τέλειο, το αποδεκτό απο τους άλλους! Μα επιτέλους, ποιοι είναι οι άλλοι, ώστε να εκφράζουν γνώμη; Κοιτάχτηκαν ποτέ στον καθρέφτη, να δουν και τα δικά τους ελαττώματα; Αμφιβάλλω! Πως είναι δυνατόν, να προσδοκούν απο εναν άνθρωπο την τελειότητα, εφόσον, δεν είναι ούτε οι ίδιοι τέλειοι; Και λοιπόν; Την θέλουμε την τελειότητα; Ρωτήσατε ποτέ το κοινό, το οποιοδήποτε κοινό, πως βλέπει τους άλλους; Θα εκπλαγείτε απο τις απαντήσεις...Ελάχιστοι θα σας πουν, ότι χρειάζονται μια <κούκλα> δίπλα τους...Οι περισσότεροι θα σας πουν, χρειάζομαι <χαρακτήρα>! Χρειάζομαι, <μόρφωση>...Αλλά δεν είναι ανάγκη να τα έχουμε όλα στη ζωή...Ίσως λίγο απο όλα, όχι όμως την τελειότητα! Κανείς δεν είναι τέλειος. Οι νεότεροι, διαλέγουν τις <κούκλες>, επειδή δεν σκέφτονται μακροχρόνια για κάτι. Οι μεγαλύτεροι όμως, διαλέγουν το <χαρακτήρα και τη μόρφωση>, γιατί αυτά μένουν, όταν όλα τα άλλα φύγουν, με τα χρόνια! Οι νεότεροι όμως, δεν σκέφτονται το μέλλον, μόνο το παρόν, γιατί πολύ απλά, δεν είναι άξιοι να <δουν> μακροπρόθεσμα για κάτι ή κάποιον...Και αναρωτιέμαι, γιατί ο χώρος της τηλεόρασης αλλά και του δημόσιου τομέα, είναι τόσο φτωχός! Επειδή οι επιλογές των ανώτερων, είτε επειδή αποσκοπούν προς όφελος τους, είτε προς όφελος της εργασίας, είναι φτηνές, και άνευ σημασίας...Ο βασικός σκοπός τους όμως, είναι να παέι καλά η δουλειά, οπότε, όλα τα άλλα παραμερίζονται! Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι, οι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν τη δουλειά της <γλάστρας>, δεν ζουν ποτέ φυσιολογική ζωή! Είναι απλά ρομπότ, και με ενα πάτημα κουμπιού, τους κάνουν ότι θέλουν! Αξίζει τον κόπο; Για αυτούς, ναι, γιατί όλα για το χρήμα γίνονται! Θα διαλέγατε λοιπόν τον οποιονδήποτε για συνεργάτη σας, για φίλο σας, ή για αισθηματική σχέση; Φαντάζομαι αναλόγως την ηλικία σας, θα απαντήσετε αναλόγως...Η αλήθεια όμως είναι, ότι το ωραίο, τραβάει! Και μάλιστα, είναι το πρώτο που κοιτάζει κανείς, όταν συναντά έναν άνθρωπο. Στη συνέχεια όμως, τι γίνεται; Εξαρτάται, αν η άλλη πλευρά, έχει καταλάβει τι παίζεται, θα αντιδράσει αναλόγως! Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο! Και αν απο την άλλη πλευρά δεν τίθεται κανένα θέμα οποιασδήποτε σχέσης με κάποιον, θα κάνει τα πάντα να αποδεσμευτεί! Οι έξυπνες γυναίκες, το κάνουν αυτό! Κλείνω παρένθεση, για να συνεχίσω ως εξής! Όταν ένας εργοδότης θέλει κάποιον στη δουλειά του, καλό είναι να μην κοιτάζει μόνο την επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο. Διότι, μπορεί να τα πάνε καλά σε όλα, αλλά βασικά θέματα, όπως η δουλειά και η συνεργασία, να μείνουν πίσω...Και τι να το κάνεις, αν, έχεις δίπλα σου τον τέλειο άνθρωπο, αλλά κενό απο αισθήματα; Η μόρφωση δεν συνεπάγεται πάντα καλό χαρακτήρα, και το αντίθετο...Όμως, πριν κάποιος κάνει μια επιλογή σχετική με δουλειά ή σχέση, καλό είναι να ρωτήσει και τον άλλο, αν συμφωνεί! Γιατί πολλές παρεξηγήσεις γίνονται, όταν δεν ρωτάμε! Επίσης, είναι καιρός να σταματήσει το μπούλινγκ ανάμεσα στους ανθρώπους. Πρέπει να έχεις τακτ για να προχωρήσεις στη ζωή σου. Δεν είναι οι άνθρωποι άψυχα αντικείμενα, ώστε να τους προβάλλεις προσδοκόντας την αποδοχή τους ή όχι απο το κοινό! Άλλωστε, ποιος είσαι εσύ, που θα αποφασίσεις για τη ζωή του άλλου; Μπορεί να είσαι χειρότερος, αλλά να μην το δέχεσαι! Για αυτό το λόγο προσπαθείς να μειώσεις τους άλλους! Έχεις σκεφτεί όμως, ότι αυτό που απορρίπτεις εσύ, είναι θησαυρός για κάποιον άλλο; Αλλά όπως είπα, γιατί αποφασίζεις για τους άλλους; Δεν είσαι Θεός, δεν είσαι καν ανώτερος, παρά μόνο ίσως λόγο επαγγελματος, ε, και; Η ανωτερότητα σου, θα φανεί απο τον τρόπο που φαίρεσαι στους άλλους! Όχι απο οτιδήποτε άλλο! Και ειλικρινά, απορώ, με τι κριτήρια σε διάλεξαν οι άλλοι, να κάνεις μια δουλειά για την οποία δεν κατέχεις...Όχι λόγο μόρφωσης, αλλά λόγο χαρακτήρα! Για αυτό επιμένω στο χαρακτήρα...Γιατί ελάχιστοι ανώτεροι, είναι και Άνθρωποι...Για αυτό αναρωτιέμαι, γιατί πάντα βάζουν λάθος ανθρώπους σε λάθος θέσεις...Δεν μπορεί να μη βλέπουν τα έργα τους! 

Αν με ρωτούσαν, ποιους θα ήθελα να δω απο δω και στο εξής, θα ξεκινούσα με τους συγγενείς μου...Ανθρώπους με τους οποίους έχουμε χαθεί, απο δική τους βλακεία...Συγγενείς απο την πλευρά της μητέρας μου...Απο την πλευρά της γιαγιάς και του παππού μου...Θα τους ρωτούσα, για πιο λόγο δεν είχαμε καμία επαφή τόσα χρόνια...Θα μου απαντήσουν προφανώς, ότι ήταν απασχολημένοι με κάτι...Με την απασχόληση τους όμως, έχασαν την ευκαιρία της γνωριμίας τους μαζί μου...Η οποία, θα ήταν ιδιαίτερα επικοδομητική απο πολλές απόψεις...Προσωπικά, ήθελα να έχω επαφή μαζί τους. Επειδή με ορισμένους ταιιράζαμε στις απόψεις μας...Όμως, δεν επικοινωνούσαν ούτε με τους υπόλοιπους της οικογένειας, με μένα θα μιλούσαν; Τραγική ειρωνία, έ; Να μην ξέρεις, ότι υπάρχει κάποιος όμοιος με σένα, τον οποίο αξίζει να συναντήσεις, και να αποξενώνεσαι απο όλους, επειδή είσαι του Πανεπιστημίου...Αλήθεια, η γνώση συνεπάγεται και με τη μοναξιά; Γιατί εγώ ξέρω πολλούς οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να γνωρίσουν την οικογένεια τους, ούτε σνομπάρουν κανέναν απο αυτούς, για κανένα λόγο...Συχνά, ρωτούσα τους δικούς μου σχετικά με τους συγγενείς τους, και μου έλεγαν, η γιαγιά και ο παππούς, ότι εκείνοι, έκαναν το καθήκον τους, έπαιρναν τηλέφωνο, είχαν μια επικοινωνία μαζί τους, σε αντίθεση με τους άλλους, οι οποίοι ποτέ δεν έκαναν το ίδιο, με αποτέλεσμα αν και συγγενείς, να παραμείνουν ξένοι...Πάντα αναρωτιόμουν, γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά απάντηση λογική, δεν πήρα...Μας σνόμπαραν, λόγο μόρφωσης; Μα είναι δυνατόν; Ποιος νοήμων άνθρωπος το κάνει αυτό; Και όμως, έτσι έγινε...Θα ήθελα λοιπόν να τους δω όλους, για να τους ρωτήσω, αν τελικά άξιζε αυτή τους η συμπεριφορά, να καταστρέψει τους οικογενειακούς μας δεσμούς...Ήταν τόσο δύσκολο να πάρουν ενα τηλέφωνο, να κρατήσουν μια επαφή; Απο την πλευρά μου, προ ετών, και εγώ νοιαζόμουν για τους άλλους, και έπαιρνα τηλέφωνο έστω για να δω τι κάνουν...Απο τις άλλες πλευρές όμως, υπήρξε αδιαφορία, με τη δικαιολογία της δουλειάς και των συνεχόμενων υποχρεώσεων...Τελικά, έπαψα και εγω να επικοινωνώ, για αυτό το λόγο...Βαρέθηκα να είμαι η μοναδική που επικοινωνούσε με τους άλλους...Σήμερα, μιλάω μόνο με 3 πολύ κοντινά μου άτομα...Και αυτό είναι όλο...Αν μετά απο τόσα χρόνια απουσίας, με έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο, αν ήταν απο εκείνους τους οποίους έπαιρνα εγώ, αλλά δεν έδιναν καμία σημασία, θα αναρωτιόμουν, γιατί με θυμήθηκαν τώρα! Αν πάλι, ήταν συγγενείς με τους οποίους δεν είχα ποτέ επικοινωνία, θα χαιρόμουν, γιατί θα ξεκινούσε μια ουσιαστική επαφή μεταξύ μας...Εννοείται, ότι θα τους ρωτούσα ποιοι είναι, αν δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ! Αν όμως, έκαναν την κίνηση της επικοινωνίας, πιστεύω, θα κερδίζαμε όλοι...Γιατί όλοι, θα είχαμε να δώσουμε και να πάρουμε κάτι μεταξύ μας, ειδικά με όσους ταίριαζα μαζί τους...ΠΙστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά για κάτι τέτοιο...Η γιαγιά μου και ο παππούς μου απο κει πάνω, είμαι σίγουρη ότι θα μας έβλεπαν με χαρά...Θα ήθελα να κάνω μια ευχή λοιπόν, λίγους μήνες πριν φύγει ο χρόνος...Να δω και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου απο την πλευρά του παππού και της γιαγιάς...Αλλά και αγαπημένους παλιούς φίλους, με τους οποίους έχουμε χαθεί, επίσης απο δικιά τους βλακεία...Πάντως, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν νοιάζεται την ίδια του την οικογένεια, πως θα νοιαστεί για το ταίρι του μεθαύριο; Εννοώ, όταν κάποιος βρίσκει συνεχώς δικαιολογίες, προκειμένου να μη μιλήσει με άτομο της οικογένειας του, την ίδια ακριβώς στάση θα έχει και απέναντι σε οποιαδήποτε γνωριμία...Μα δεν χτίζονται έτσι οι σχέσεις! Χρειάζεται αγάπη, απο κοινού! Γιατί, όταν νοιάζεσαι για κάποιον, δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, ούτε τις ώρες δουλειάς σου...Βρίσκεις χρόνο, παντού και πάντα! Ίσως για αυτό να είχα πάντα καλύτερη σχέση με τους δασκάλους μου...Διότι εκείνοι, πάντα είχαν χρόνο για μένα...Και είμαι περήφανη, επειδή σήμερα τους έβαλα τα γυαλιά...Για όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου! 

Και όμως! Η γιαγιά μου και ο παππούς μου, εξακολουθούν να με προστατεύουν απο κει ψηλά! Με προστατεύουν απο κάθε είδους κακό, όπου και αν είμαι, ότι και αν κάνω...Μέσω συγγενών και φίλων...Νιώθω τυχερή που τους έχω στη ζωή μου...Ίσως τη μέρα που έχασα τα χρυσαφικά μου, η γιαγιά μου να ήθελε να μου πει κάτι...Τελικά, τίποτα, μα τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Απευθύνομαι στους φίλους μου, όλους εκείνους που στάθηκαν δίπλα μου σε όλα, απο παλιά μέχρι σήμερα...Εύχομαι ότι καλύτερο για σας, μέσα απο την καρδιά μου...Όπως είστε δίπλα μου, ήμουν και θα είμαι και εγώ για σας...Ξέρω πολύ καλά, ότι καταλαβαινόμαστε απλά με ενα βλέμμα...Και αυτό είναι το καλύτερο στη σχέση μας...Δεν χρειάζεται να κρύψουμε κάτι, γιατί εσείς και εγω είμαστε το ίδιο, έχουμε περάσει με ορισμένους τα ίδια, για αυτό και μιλάμε με τα μάτια...Και ξέρω, ότι δεν αισθάνεστε άσχημα με τη σιωπή μου, επειδή γνωρίζετε τους λόγους που σιωπώ...Μια μέρα, θέλω να βγούμε όλοι μαζί, να γλεντήσουμε, και να ξεχάσουμε οτιδήποτε επώδυνο...Να μιλήσουμε μόνο για χαρές! Να αγκαλιαστούμε, όπως δεν κάναμε ποτέ, και να καθιερώσουμε να βλεπόμαστε συχνά, γιατί η ζωή περνάει...Και μπορεί μια μέρα για διάφορους λόγους να χαθούμε, η φιλία μας όμως θα μείνει ζωντανή μέχρι την επόμενη συνάντηση...Προς το παρόν, θέλω να σας βλέπω...Και να περνάμε καλά...Αυτό...

Θα διορίσουν λέει, συγγενείς των θυμάτων απο την πυρκαγιά στο Μάτι! Χαράς Ευαγγέλια! Ποιος στη χάρη τους!!! Θα γελάνε και οι πέτρες! Η ιστορία έχει ως εξής!

<Δικαιούχοι διορισμού, είναι ένα μέλος της οικογένειας θανόντος, μέχρι δέυτερου βαθμού συγγένειας με αυτόν, σύζυγος, ή το πρόσωπο με το οποίο είχαν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης! Επίσης, δικαίωμα διορισμού έχουν ο γονέας ή το τέκνο αδερφός, εγγονός, επίσης δικαίωμα έχουν τα άτομα τα οποία υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα και νοσηλεύτηκαν σε μονάδα εντατικής θεραπείας, ή προκείπτει ποσοστό αναπηρίας τουλάχιστον 67%,εξαιτίας των πυρκαγιών! Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατός ο διορισμός για λόγους υγείας, το δικαίωμα του διορισμού μεταβιβάζεται στη σύζυγο, ή στο πρόσωπο με το οποίο έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, ή σε ενα τέκνο τους! Οι δικαιούχοι υποβάλλουν την αίτηση στο Υπουργείο Διοικητικής ανασυγκρότησης! Το Υπουργείο ερευνά, την εύρεση κενών θέσεων σε υπηρεσίες ή φορείς, στους νομούς για τους οποίους εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για διορισμό>!                                                     

Συγνώμη, αλλά γελάνε και οι πέτρες!!! Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα! Και όπως διόρισαν και όλους τους υπόλοιπους απο το σεισμό του ΄99, αλλά και απο το δυστύχημα στα Τέμπη, άλλο τόσο θα διοριστούν και όλοι αυτοί!!! Μα τώρα σοβαρά, ποιος σοβαρός Υπουργός, βγάζει τέτοιου είδους προκηρήξεις;  Α, ναι, να σημειώσω και κάτι άλλο που διάβασα; Διορίζονται λέει, μόνο όσοι αποποιούνται την αποζημείωση για κάθε είδους δυστύχημα!!! Εγώ προσωπικά, θα προτιμούσα την αποζημείωση! Όχι να τα τσεπώνει το κράτος ή να πηγαίνουν σε λάθος χέρια! Αλλά για ποια αποζημείωση μιλάω τώρα! Ακόμα γελάω με τα χάλια τους! Γίνεται να εμπιστευτείς το κράτος, όταν έχει αποτύχει γενικώς να βγάλει εις πέρας μια δύσκολη κατάσταση; 

Όσοι απο σας διαβάζετε ποίηση και λογοτεχνία, θα γνωρίζετε πως, για να γίνει κάποιος ποιητής και συγγραφέας, πρέπει να έχει ψυχή...Ο άνθρωπος αυτός, δίνει και την ψυχή του για να δημιουργήσει, και συνήθως αφιερώνει πολύ χρόνο, μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα...Πόσοι διάβασαν ενα ποίημα ενός άγνωστου ποιητή, και το σύγκριναν με ενα άλλο, κάποιου διάσημου...Αλλά, αν και τους άρεσε του άγνωστου ποιητή, προτίμησαν εκείνο του διάσημου, ακριβώς για αυτό το λόγο...Ήταν διάσημος...Και όμως, το δικό του ποίημα, ίσως να μην άξιζε τόσο...Επειδή όμως κατείχε κοινωνικές γνωριμίες, τα δικά του ποιήματα έγιναν περισσότερο γνωστά, αν και όχι τόσο αγαπητά...Ίσως να ήταν και μεγάλης μόρφωσης, για αυτό και πήγαν στην πρώτη θέση των προτιμήσεων...Τι γίνεται όμως, με την ψυχή; Γιατί η ψυχή του άσημου ποιητή, αξίζει περισσότερο απο όλες τις γνωριμίες...Ίσως για αυτό, να τα θυμούνται κάποιοι, όταν τα διαβάζουν...Γιατί μιλάει στην καρδιά τους...Μπορεί να γράψει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος; Εγω πιστεύω, πως όχι...Είναι κάτι έμφυτο, κάτι που δεν μπορεί να αντιγραφεί απο κανέναν...Διότι, για να γράψει κάποιος, χρειάζεται, εκτός απο κίνητρο, πηγή έμπνευσης δηλαδή, πρέπει να ξέρει καλά το αντικείμενο για το οποίο γράφει...Και αν δεν το κατέχει σωστά, απλά γράφει ασάφειες...Δεν σπουδάζεται ο τρόπος γραφής του ποιητή και του συγγραφέα...Είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, για αυτό και δεν υπάρχουν σχολές για τα συγκεκριμένα είδη...Πως να διδάξει ο δάσκαλος, το βάθος της ψυχής;Δεν γίνεται...Αν δεν έχεις ψυχή, αποκλείεται να γράψεις...Για αυτό και πολλοί επιτήδιοι, αντιγράφουν...Η αντιγραφή όμως φαίνεται, διότι δεν γίνεται να γράψει, ένας κακός άνθρωπος...Έχω διαβάσει κατα καιρούς αρκετά βιβλία, γνωστών ποιητών και συγγραφέων...Παρατήρησα, ότι όλοι έχουν ενα κοινό σημείο...Γράφουν, για την ευχαρίστηση τους! Γράφουν, επειδή έτσι νιώθουν, όχι για να γίνουν αρεστοί στους άλλους...Προσωπικά, και εγω γράφω...Πάντα έγραφα, απο μικρό παιδί...Η γραφή μου έχει αλλάξει εως 180 μοίρες...Θεωρώ, ότι ο κάθε ποιητής και συγγραφέας, γράφει αναλόγως την ηλικία, αλλά και τα προσωπικά ή άλλα βιώματα τα όποία έχει ζήσει, αλλά η κάθε φορά, είναι μοναδική...Και όσο μεγαλώνουμε, αυτό, αλλάζει...Ωστόσο, αν παρατηρήσετε, τη γραφή μορφωμένων και αμόρφωτων, διαφέρει σε πολλά...Αν και δεν ισχύει πάντα αυτό, επειδή μπορεί σε αρκετούς να αρέσει η απλή γραφή, η κατανοητή προς όλους, σε αντίθεση με την μοντέρνα, ελεύθερη γραφή...Ως ποιήτρια και συγγραφέας, πάντως, έχω να πω το εξής...Γράφουμε, όπως αισθανόμαστε την κάθε στιγμή...Δεν γίνεται να σχεδιάσεις τη γραφή σου! Έρχεται τυχαία, όπου και αν είσαι, με όποιον και αν είσαι...Για αυτό, και έχω πάντα μαζί μου στυλό και χαρτί, ακόμα και στο λεωφορίο, γιατί αν έχω έμπνευση μια δεδομένη στιγμή, θέλω να τα καταγράψω, γιατί συνήθως, όλοι ξεχνάμε...Γενικά, ισχύει το παραπάνω...Τα ταλέντο, δεν σπουδάζεται...Και κανείς δάσκαλος δεν μπορεί να μπει στην ψυχή του μαθητή, και να του πει πως θα γράψει κάτι...Το ίδιο ισχύει και για κάποιον ο οποίος δεν έχει το χάρισμα...Όσο και αν τον διδάξεις, δεν θα μάθει, γιατί πολύ απλά, δεν έχει ταλέντο! Γιατί λοιπόν πρέπει να συγκρίνουμε εναν άσημο ποιητή με ενα διάσημο; Και γιατί ο άσημος να μένει πάντα στο περιθώριο, επειδή κάποιοι, έχουν ξεχάσει να διαβάζουν; 

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά εγω, προσωπικά τουλάχιστον, όλοι όσοι γνωρίζω και είμαστε στην ίδια ηλικία, ή και μεγαλύτεροι απο μένα, όσοι έχουν γεννηθεί στην δεκαετία του ΄70. είναι τα καλύτερα παιδιά! Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λέω, υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα! Όλοι οι συνομήλικοι μου λοιπόν, αλλά και μεγαλύτεροι απο μένα, έχουμε ενα κοινό χαρακτηριστικό! Ζήσαμε τις καλύτερες δεκαετίες του αιώνα! Γνωρίσαμε μέσα απο συγκεκριμένες φιλίες, το σεβασμό και την εμπιστοσύνη, τα οποία, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας, μέσα απο την καθημερινότητα μας με τους υπόλοιπους ανθρώπους! Όλοι οι άνθρωποι που γεννηθήκαμε εκείνη την εποχή, είμαστε πετυχημένοι σήμερα, τουλάχιστον όσοι γνωρίζω εγω! Και ο καθένας μας, έχει πετύχει κάτι ξεχωριστό και ανεπανάληπτο σε κάποιο τομέα της ζωής του! Ίσως για αυτό, να θεωρούμαστε τα καλύτερα παιδιά! Όχι τόσο, επειδή πετύχαμε με την αξία μας, αλλά και επειδή μεγαλώσαμε με αξιόλογους γονείς,  αντιμετωπίσαμε ανθρώπους και καταστάσεις εντελώς διαφορετικά απο οποιονδήποτε άλλον! Η νίκη μας ανήκε προ ετών, απλά σήμερα, οι άλλοι μας δείχνουν με το δάχτυλο, είτε απο ζήλια, είτε απο θαυμασμό...Όπως και να΄χει, εμείς, πάλι κερδίζουμε! Γιατί είμαστε πάντα στο επίκεντρο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο! Και πολλές φορές, η ζωή μας, διδάσκει τους νεότερους, ώστε να θελήσουν να γίνουν σαν εμάς...Άλλη μια επιτυχία λοιπόν...Δεν έχει σημασία τι πέτυχε ο καθένας απο μας, και πότε...Αλλά ότι το πέτυχε! Γιατί η επιτυχία δεν έρχεται με ευκολία, ούτε με δόλο, έρχεται με προσπάθεια και προσωπική δύναμη ψυχής...Κάτι το οποίο, ελάχιστοι νεότεροι κατέχουν, πλέον...Μπορούμε να είμαστε περήφανοι λοιπόν, για τα επιτευγματά μας...Αλλά και για το γεγονός, ότι τα γεγονότα δείχνουν, ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε πρώτοι σε όλα, τουλαχιστον στα περισσότερα, ο καθένας στον τομέα του...Όμως η θέληση μας, δεν σταματά εδω...Συνεχίζουμε τις προσπάθειες για κάτι καλύτερο, σε όλους τους τομείς...Και αυτή είναι η κινητήρια δύναμη μας...Η θέληση...Εκεί που όλοι οι άλλοι σταματούν, εμείς συνεχίζουμε παρακάτω...Γιατί η ζωή είναι διαρκής αγώνας, δεν δέχεται ήττες και δάκρυα...Για αυτό οι δυνατοί, δεν έχουν δικαίωμα να λυγίζουν, ίσως για λίγο μόνο...Και μετά, προχωράμε σε νέες βάσεις, σε ψηλότερες κορφές...Ποιος είπε, άλλωστε, ότι ο επιμένων, δεν νικά; Φυσικά και νικά! Ίσως σε κάτι καλύτερο απο αυτό που προσδοκούσε! Για αυτό και δεν πτοούμαστε ποτέ, ότι και αν γίνει...Γιατί ξέρουμε, ότι το μέλλον μας ανήκει! 

Αισθάνομαι τυχερή επειδή τους συνάντησα...Άλλωστε η ιδανική φιλία, προέρχεται πάντα μέσα απο αντίξοες συνθήκες, αλλά και χαρούμενες στιγμές...Και ο αληθινός φίλος, είναι εκείνος που μπορεί να σε ακούσει, και να ψάξει τα όσα έχεις ανακαλύψει, ώστε να δει την πάσα αλήθεια...Αισθάνομαι τυχερή, γιατί μέσα στην ατυχία μου, γνώρισα και ορισμένους αξιόλογους ανθρώπους...Και είναι θαύμα σήμερα, να μπορέσεις να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους...Είμαστε στο επίπεδο της συννενόησης...Εγώ ανακαλύπτω, αυτοί, ψάχνουν...Και όλοι μαζί, μαθαίνουμε! Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Μια φιλία όμως, δεν ξεκινάει μόνο για κάποιο σκοπό, αλλά συνήθως τυχαία...Άλλωστε, ανέκαθεν μου άρεσαν τα τυχαία! Και προβλέπω, να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα προνόμοια της φιλίας, για πολλά χρόνια! Είμαστε, σαν τους 4 σωματοφύλακες! Ξεσηκώνουμε τους πάντες και τα πάντα, προκειμένου να μάθουμε! Αλλά όταν μαθαίνουμε, βάζοντας στη σειρά τα προσωπικά ευρήματα του καθενός, απολαμβάνουμε ακόμα ενα προνόμοιο! Της προσωπικής ευχαρίστησης, επειδή λύσαμε ενα πρόβλημα! Και είναι πραγματικά, μεγάλο επίτευγμα, να επικοινωνούν μυαλά, για το κοινό καλό! Χαίρομαι που ανήκω στην <αστυνομική> ομάδα! Χαίρομαι επειδή, δεν υπάρχουν πλέον, αναπάντητα ερωτήματα...Με τον καιρό, και με την εστίαση στη λεπτομέρεια, όλοι είδαν ότι έχω δίκιο! Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τότε τι είναι;

Μετράω τα χρόνια που πέρασαν άσκοπα, σε ανούσιες γνωριμίες και ανούσια γεγονότα, και σκέφτομαι, πόσο χρόνο έχασα άδικα, μακριά απο ανθρώπους και πράγματα που αγαπώ πραγματικά...Δεν είχα ποτέ φωτογραφία σου, να κοιτάζω, μόνο αναμνήσεις οι οποίες, άξιζαν...Δεν είχα τίποτα δικό σου, ούτε καν παιδικές υποσχέσεις, που κάνουν φτερά με την πνοή του ανέμου...Είχα μόνο εσένα, και ότι σε αντιπροσώπευε...Μια ψυχή απο χρυσό, μια καρδιά απο διαμάντι...Και σήμερα, μετά απο τόσα χρόνια μακριά σου, αυτά έχω μαζί μου...Γιατί δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να έχεις αποκτήσει, δεν ξέρω τι άλλο υπάρχει, τέλειο για σένα, για μένα, υπάρχεις μόνο εσύ, και ο χαρακτήρας σου...Και πολύ θα ήθελα, έστω και τώρα, να σε ξαναδώ, και να φτιάξουμε καινούριες αναμνήσεις, πάλι μαζί, αλλά αυτή τη φορά, μόνιμα μαζί...Γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία, είναι, εσύ και εγώ, εμείς, και ότι δημιουργήσουμε απο δω και πέρα...

Αυγουστίνος + Αντιγόνη = Love for ever...

Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω την αύρα σου γύρω μου...Νιώθω ότι με σκέφτεσαι, την ίδια στιγμή που σε ακέφτομαι και εγώ...Και ξέρεις πιο είναι το περίεργο; Είναι σα να σε είχα πάντα δίπλα μου, άσχετα αν έχω να σε δω χρόνια...Τι σημασία έχει αυτό; Ξεχνιούνται οι μεγάλες αγάπες; Στάθηκες ποτέ μπροστά στον καθρέφτη, κοίταξες μέσα σου, είδες εσένα και μένα μαζί; Ταιριάζαμε εμείς, αγάπη μου...Αν είμασταν μαζί, δεν θα χωρίζαμε ποτέ...Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Όταν όλοι οι άνθρωποι γύρω μας, είναι κενοί απο αισθήματα, εγώ σκέφτομαι εσένα...Γιατί δεν μπορεί ένας άνθρωπος της τέχνης και του θεάματος, της ποίησης και της δημιουργίας, να έχει κάτι κακό μέσα του! Δεν μπορεί...Ίσως για αυτό να υπάρχεις ακόμα μέσα μου...Γιατί, όσα χρόνια και αν πέρασαν, δεν συνάντησα κανένα σαν και σένα...Αντίγραφα μπορεί, εσένα, όχι...Και δεν γίνεται να σε αντιγράψουν αγάπη μου...Αντιγράφεται η καρδιά; Αντιγράφεται η ψυχή; Όχι...Δεν ξέρω με πιο σκεπτικό το έκαναν αυτό...Για να δουν αν σε θυμάμαι; Για να προσπαθήσουν να κλέψουν τα αισθήματα μου για σένα; Μα δεν γίνεται αυτό, αγάπη μου...Και χίλια καρμπόν να βγάλουν με σένα, εσύ θα είσαι μοναδικός...Μα δεν σε διάλεξε η παιδική μου καρδιά τότε, τυχαία! Μίλησες με ιδιαίτερο τρόπο...Και μόνο ένας άνθρωπος της τέχνης μπορεί...Να καταθέσει την ψυχή του στο όνομα της αγάπης! Μοίαζουμε...Σε πολλά...Και όχι τυχαία...Γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί...

Αυγουστίνος + Αντιγόνη = Love for ever...

Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, είναι ένας ψηλός όμορφος άντρας, με σπάνια αισθήματα και χαρίσματα...Δεν έχει καμία σχέση με όσους συνάντησα στο Νίμιτς προ ετών! Τον είδα τελευταία φορά, σε κάποιο θέατρο, όταν πήγα με μια φίλη μου να παρακολουθήσουμε το έργο. Ο Αυγουστίνος ήταν με τη συνοδό του, και περίμενε τη σειρά του ανάμεσα στους θεατές! Τον πλησίασα, και του είπα ποια είμαι, και ότι χάρηκα που τον είδα. Με κοίταξε στα μάτια, όπως τότε στο σχολείο, και κράτησε αρκετή ώρα το χέρι μου ανάμεσα στο δικό του...Με θυμήθηκε! Έκτοτε, δεν τον ξαναείδα ποτέ μέχρι σήμερα...Θα ήταν χαρά μου να τον δω και πάλι, και να θυμηθούμε μαζί, όλες τις όμορφες στιγμές των παιδικών μας χρόνων...Και να σας πω και κάτι άλλο; Ήταν άνθρωπος αξίας! Η περιγραφή έγινε, επειδή αρκετοί προσπάθησαν να τον αντιγράψουν...Χωρίς αποτέλεσμα...Εύχομαι, όπου και αν είναι, να είναι καλά και ευτυχισμένος! Και όταν έρθει η ώρα να ειδωθούμε, να είναι σημαντική ώρα και για τους δυο μας! 

Όταν σωπαίνω, συνήθως σημαίνει τρια πράγματα. Είτε ότι βαριέμαι, είτε ότι αναλύω καταστάσεις και γεγονότα, οπότε βγάζω σιωπηλά συμπεράσματα, είτε ότι ανακαλύπτω κάτι καινούριο, τυχαία ή μετά απο πολύ ψάξιμο...Κάτι, το οποίο δεν κάνουν, αρκετοί στη δουλειά... Θα ήθελα να πω λοιπόν, για αρχή, το εξής...Δεν έχω σκοπό να παντρευτώ, οπότε, ότι και αν έχουν κάνει ορισμένοι εδω και χρόνια, αποτελεί, άδικο κόπο! Στην ηλικία μου, θέλω άλλα πράγματα, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με όλα όσα σκέφτονται οι άλλοι! Φυσικά δεν σημαίνει, ότι δεν θέλω κάποιον δίπλα μου! Όχι όμως κάποιον, απο όλους όσους γνώρισα μέχρι σήμερα! Οι λόγοι πολλοί, όποιος δεν εστιάζει στη λεπτομέρεια, κακό του κεφαλιού του! Σήμερα, εντελώς τυχαία, ψάχνοντας στο ιντερνετ, βρήκα το κινητό μου τηλέφωνο, να φιγουράρει σε εκατοντάδες γνωστά ονόματα, συγγενών και φίλων! Εννοείται, ότι ήταν σελίδες του fb! Στην αρχή σάστισα, γιατί μέχρι τώρα, είχα δει μόνο φωτογραφίες συγγενών μου, με άγνωστους...Αντιγραφή και επικόλληση φυσικά! Επίσης, πριν αλλάξω το σταθερό μου τηλέφωνο για να μην με ενοχλούν, άκουσα φωνές συγγενών και φίλων, αλλά και άγνωστες σε μένα, να ζητούν κάποιον άλλο ή κάτι άλλο, και καλά, απο εταιρίες! Ορισμένους απο αυτούς, τους γνώριζα απο παλιά, ήταν είτε απο τη δουλειά, είτε συγγενείς με τους οποίους είχαμε χαθεί...Ειλικρινά, δεν μπορώ να σας εξηγήσω πως αισθάνθηκα...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν ήθελαν κάτι απο μένα, υποτίθεται ότι πήραν κατά λάθος! Εγώ φυσικά, άλλαξα το τηλέφωνο μου ακόμα μια φορά για το συγκεκριμένο λόγο...Και σήμερα, βρήκα το κινητό μου τηλέφωνο, στο fb με γνωστά μου ονόματα! Μήπως μπορει να μου εξηγήσει κάποιος, τι γίνεται, και γιατί; Αυτό συμβαίνει απο το 2013 μέχρι σήμερα! Εν πάση περιπτώση, βρήκα και κάτι άλλο πάρα πολύ σημαντικό, για αυτό προ ημερών έβαλα εδω μέσα, ενα βίντεο με τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο. Η φωνή που άκουσα, δεν ανήκε στον συγκεκριμένο κύριο, επίσης ο συγκεκριμένος κύριος, δεν ήταν ο δικός μου Αυγουστίνος! Ήταν φτιαχτή, και το κατάλαβα, όχι επειδή τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά απλά, αν το παρατηρήσει και άλλος, θα δει ότι έχω δίκιο, προσπαθούσε να μιμηθεί κάποιον άλλο! Σχετικά με τη μίμιση, έχω μιλήσει σε άλλο post...Εντάξει, είμαι σίγουρη ότι κάτι συμβαίνει, και με τον εν λόγο κύριο, τον κύριο Αυγουστίνο, εγώ δεν έχω καμία σχέση, όπως είπα, δεν είναι ο δικός μου Αυγουστίνος...Το θέμα είναι, ότι στο τηλέφωνο κατά καιρούς, έχω ακούσει τις φωνές παλιών μου συμμαθητών και συγγενών, με τους οποίους έχουμε να μιλήσουμε χρόνια! Θα μου πείτε, μα είναι δυνατόν να τους θυμάσαι; Και όμως! Αν κάποιος το έκανε επίτηδες, δεν ήταν καθόλου αστείο! Γιατί με ορισμένους, δεν θέλω να έχω καμία απολύτως σχέση! Με κάποιους άλλους όμως, θα ήθελα, γιατί ήταν σημαντικοί παράγοντες στη ζωή μου...Όμως, χαθήκαμε...Αν κάποιος το έκανε για να δει αν θυμάμαι, ναι, θυμάμαι! Το θέμα είναι, γιατί με πήραν τηλέφωνο για άλλο σκοπό, και που βρήκαν το τηλέφωνο μου...Σήμερα, μετά απο αυτό που έγινε, συμπέρανα, ότι συγγενείς, γνωστοί, φίλοι και εχθροί μου, γνωρίζονται μεταξύ τους, και μου κάνουν πλάκα! Μόνο που οι πλάκες είναι για τα παιδάκια, όχι για μένα! Εκτός και αν, λέω εγώ τώρα, εκτός και αν κάποιος τους μιμείται όλους! Γιατί όμως; Πάντως, ακούγοντας τον κύριο Αυγουστίνο, μπορώ να πω ότι τη συγκεκριμένη φωνή την είχα ξανακούσει, στο σταθερό μου τηλέφωνο πριν πολλά χρόνια! Σκεπτόμενη λοιπόν, τις αντιδράσεις των φίλων μου στη δουλειά, και μάλιστα για γενοτότα τα οποία αγνοώ, υποθέτω ότι κάποιος μιμείται και μένα! Και όχι μόνο αυτό! Μπορεί να με αντιγράφει σε όλα! Ίσως για αυτό να συμβαίνουν τόσες παρεξηγήσεις με γνωστούς και αγνώστους! Και πάλι όμως, γιατί να το κάνει αυτό κάποιος, αν δεν έχει όφελος απο μένα; Μήπως για αυτό πάνε όλα στραβά στη ζωή μου μέχρι τώρα; Μήπως κάποιος με μισεί τόσο πολύ, ώστε να κάνει τα πάντα να μη δω άσπρη μέρα; Και το ερώτημα είναι, αν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά δεν τον θέλω στη ζωή μου, νομίζει ότι θα τον θελήσω, είδικά μετά απο τόσο ψέμα εναντίων μου; Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτονται ορισμένοι...Εκτός και αν όλα γίνονται για το χρήμα! Οπότε όλα αλλάζουν! Ναι, υπάρχουν και σύγχρονοι Ιούδες! Οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα προς όφελος τους! Για του λόγου το αληθές, κάποιοι που γνώρισα στη δουλειά αλλά δεν μου καίγεται καρφάκι για αυτούς, πριν χρόνια! Τέλος πάντων, η ουσία είναι μια, και εφιστώ την προσοχή σας...Επειδή πολλά γίνονται στο ίντερνετ γενικότερα, ειδικά απο τους πάσης φύσεως εχθρούς μας, καλό είναι να κρατάμε μια ουδέτερη στάση για όλους και για όλα, μέχρι να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει και να λάβουμε τα μέτρα μας... Και φυσικά, αν θέλει κάποιος να μάθει κάτι, να μας ρωτήσει πρόσωπο με πρόσωπο...Όχι να μαθαίνει απο άλλους και το ίντερνετ! Αν φυσικά δεν είναι εφικτό να βρεθούμε προκειμένου να ρωτήσει κάτι, να το κάνει με άλλο τρόπο, αλλά εμφανή, ώστε να μάθουμε και εμείς κάποια πράγματα για τον άλλο...Δεν είναι ωραίο, να βγάζει κανείς αυθαίρετα συμπεράσματα, είτε για μας είτε για εκείνον, και είναι κρίμα, αν έχουμε βρει την αδερφή ψυχή, ή μια αληθινή φιλία, να τη χάσουμε απο λάθη τρίτων...Ο καθένας, όσον αφορά τις γνωριμίες, έχει άλλο σκοπό...Γιατί λοιπόν να μην ξεκαθαρίζουμε τα πάντα απο την αρχή; Όχι τίποτα άλλο, θα πάψουν οι παρεξηγήσεις, και θα ζούμε καλύτερα! Ας το λάβουν αυτό, σοβαρά υπόψη τους, όσοι ανακατεύονται στις ζωές των άλλων και της δικιάς μας ζωής...Όλα αυτά τα αναφέρω φιλικά και μόνο...Γιατί με ορισμένους ανθρώπους εκεί έξω με συνδέει μια μακροχρόνια και βαθιά φιλία, με κάποιους άλλους, μείναμε στη γνωριμία για πολλούς λόγους, απο τη δική μου πλευρά...Ξέρετε τι μου έχει λείψει; Να βγω μια μέρα για καφέ, και να μιλήσω με κάποιον χωρίς να κοιτάξω το ρολόι μου...Να ξεχαστώ σε μια συζήτηση με ουσία, όχι αρλούμπες...Αυτό μου έχει λείψει...Και δεν προβλέπω να το ξαναβρώ...

Ότι και να λένε οι άλλοι, η αγάπη είναι μια! Δεύτερη δεν υπάρχει, όσοι και αν περάσουν απο τη ζωή μας! Ίσως επειδή μας καθορίζει σε γενικά σημεία, ίσως επειδή ήταν ο σταθμός μας, η εξέλιξη μας, αυτός που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους... Δεν έχει σημασία η στιγμή της γνωριμίας, αλλά το αντίκτυπο που είχε στη μετέπειτα ζωή μας...Αυτό το κάτι,το δυνατό, το οποίο σήμανε την έναρξη γιορτής μέσα μας! Μιας γιορτής που όμοια της, δεν είδε ποτέ κανείς...Αγάπη...Τι όμορφο συναίσθημα! Τι όμορφη λέξη, και τι μεγάλη αξία! Τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους να πιστεύουν, ότι μπορείς να αγαπήσεις το ίδιο, δεύτερη φορά; Και συνήθως, το ανεκπλήρωτο είναι ο σταθμός μας! Όχι οτιδήποτε άλλο ζήσαμε! 

Είχες το χρυσό κλειδί

Μα δεν με ξεκλείδωσες.

Το άφησες στη μέση της ερήμου

Και σκούριασε από τον αέρα και την άμμο.

Τώρα ψάχνεις ένα άλλο κλειδί

Για να με ξεκλειδώσεις, μα δεν υπάρχει.

Όσο και αν ψάχνεις, δεν θα βρεις

Γιατί εκείνο ήταν ένα και μοναδικό

Και εσύ το πέταξες.

Δεν θα βρεις όμοιο του πουθενά

Σε όσες χώρες και αν ταξιδέψεις,

Σε όποιο κατάστημα και αν πας.

Εκείνο το κλειδί ήταν

Το εισιτήριο σου για μένα.

Και τώρα ζητάς

Να σπάσεις την πόρτα μου για να μπεις.

Μα και πάλι δεν θα τα καταφέρεις.

Γιατί είναι από ατσάλι, δεν σπάει.

Μάταια θα προσπαθήσεις.

Είχες μόνο μια ευκαιρία και την πέταξες.

Τώρα το μετάνιωσες, μα είναι αργά.

Η δική πόρτα, δεν είχε κωδικό ασφαλείας.

Μόνο εκείνο το κλειδί

Που εσύ πέταξες.

Αφιερωμένο!

Δεν είναι λίγες οι φορές, που παρατηρούμε μια στασιμότητα, σε οτιδήποτε αφορά τη ζωή μας, αν και εμείς, δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια! Αναρωτιώμαστε, τι να συμβαίνει, και δεν προχωράει τίποτα, αντίθετα, παραμένουμε στο ίδιο σημείο, άθελα μας...Προσωπικά, πριν πολλά χρόνια, αλλά και πρόσφατα, πέταξα αρκετά σκουπίδια απο τη ζωή μου, έτσι ώστε να μπορέσω να συνεχίσω χωρίς εμπόδια το δρόμο μου...Η αλήθεια είναι, ότι κουράστηκα αρκετά, ώστε να πετάξω κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι ήθελαν κάτι να πάρουν απο μένα, ένας εκ των οποίων, ήταν και ο πρώην σύζυγος! Σκεπτόμενη, τι να κάνω, ώστε να καθαρίσει γενικώς το τοπίο, και να μπορέσω να δω καλύτερα και με καθαρό μυαλό το μέλλον μου, σημειωτέων, ποτέ δεν σχεδιάσα κάτι, όλα ήρθαν τυχαία στο δρόμο μου, αποφάσισα να τους δώσω ότι ήθελαν, μήπως και με άφηναν επιτέλους στην ησυχία μου, και προχωρούσα και στη ζωή μου, όπως άλλωστε έκανα πριν πολλά χρόνια, και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια κανενός! Σχεδόν ότι ήθελαν δηλαδή, διότι δεν είμαι και καμία Βασίλισσα, έτσι; Το πρόβλημα όμως συνεχίστηκε μέχρι σήμερα, ορισμένοι ακόμα κοιτάνε να πάρουν απο μένα, και μάλιστα, με το έτσι θέλω! Κάποτε θυμάμαι, είχα πετάξει απο το σπίτι πολλά σκουπίδια, απο τα συρτάρια και τις ντουλάπες μου...Όταν τα έβαλα στις σακούλες και τα πέταξα στο κάδο των αχρήστων, καθόμουν και τα κοίταζα πολύ ώρα, και αναρωτιώμουν, τι στο καλό τα ήθελα εγώ όλα αυτά, όχι τίποτα άλλο, έπιαναν χώρο άδικα, ενώ θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χώρο μου για κάτι πιο επικοδομητικό...Η παρένθεση έγινε, για να καταλήξω στο εξής...Όπως νιώθουμε όταν πετάμε κάθε είδους προσωπικά άχρηστα αντικείμενα απο το σπίτι, δηλαδή, σα να πνέει νέος αέρας, έτσι νιώθουμε, και όταν πετάμε απο τη ζωή μας αρνητικούς και άχρηστους ανθρώπους, οι οποίοι, είναι δίπλα μας, μόνο επειδή έχουν όφελος απο μας...Και η ερώτηση μου είναι η εξής...Όταν εγώ θέλω κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου, γιατί οι άλλοι ανακατεύονται και με αναγκάζουν να συνεχίσω να πετάω σκουπίδια ακόμα και σήμερα, σημειωτέον, αυτά τα σκουπίδια δεν τα είχα δει, τα σκέπαζαν περίτεχνα, σε στυλ δώρου!!! Με άλλα λόγια, όταν εγώ πήγα κάπου για δουλειά, η δουλειά δεν είχε καμία σχέση με την κανονική μου δουλειά! Θα μπορούσα να είμαι πλούσια σήμερα, να μένω αλλού και να κάνω τη ζωή που πάντα ήθελα! Αντί αυτού όμως, παίρνουν απο μένα, και δίνουν σε άλλους, αλλά δεν με ρώτησαν αν συμφωνώ με αυτή την τακτική! Θα ήθελα να ανοίξω ακόμα μια παρένθεση, και να σας αφηγηθώ μια ιστορία απο τα παλιά, τα σχολικά μου χρόνια...Ήμουν λοιπόν σε φροντιστήριο Αγγλικών, και το μάθημα μεταφρασμένο, έλεγε τα εξής...<Είμαστε σε ενα πάρτυ γενεθλίων. Τα παιδιά παίζουν ανέμελα, η μητέρα φτιάχνει το φαγητό, και σε λίγο όταν όλα είναι έτοιμα, φωνάζει τα παιδιά στο τραπέζι...Το φαγητό είναι αρκετό για όλους, τα παιδιά κάθονται και ετοιμάζονται να φάνε, όταν ένα αγοράκι τσιρίζει ότι όλα είναι δικά του και θέλεί να τα δοκιμάσει όλα, τα παιδιά φεύγουν απο το τραπέζι κλαίγοντας επειδή πήρε και το δικό τους φαγητό...Τότε η μητέρα του παιδιού που είχε γενέθλια, του δίνει όλες τις πιατέλες με τα φαγητά, και του λέει, τώρα θα τα φας όλα! Μπορείτε να φανταστείτε την κατάληξη, έτσι; Το παιδί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, απο τη λαιμαργία του...Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά μαζί με τον εορταζόμενο, πέρασαν ένα υπέροχο βράδυ>! Η ιστορία μπορεί να είναι φανταστική, μια και είναι απόσπασμα απο το σχολικό μου βιβλίο, παρόλα αυτά όμως, είναι και επίκαιρη, διότι, όταν ένας άνθρωπος κλέβει το μερίδιο όλων των άλλων, προκειμένου να έχει περισσότερα απο όλους, το τέλος του δεν είναι ότι καλύτερο! Αργά ή γρήγορα, δεν θα χαρεί τίποτα απο όσα έκλεψε...Κλείνω την παρένθεση, για να συνεχίσω απο κει που σταμάτησα...Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι οι περισσότεροι απο όσους πήραν κάτι απο μένα, τελικά δεν το χάρηκαν! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο...Αν και δεν το έψαξα και πολύ το ζήτημα, τα έμαθα απο άλλους...Οπότε, να υποθέσω, ότι ο Θεός βλέπει και κρίνει; Αυτό δηλάδη εξιπακούεται, δεν είναι απλή υπόθεση! Το θέμα παρόλα αυτά είναι, ότι τα συγκεκριμένα σκουπίδια, αν συνεχιστεί αυτό, θα συνεχίσουν να παίρνουν απο μένα! Οπότε, δεν με συμφέρει! Τι μένει να κάνω λοιπόν; Εγώ λέω να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, αλλά στο τέλος, θα τα ζητήσω απο αυτόν που τα έδωσε αντί για μένα, σε άλλους! Θα του ζητήσω δηλαδή τα χρωστούμενα! Ειλικρινά, ήθελα να ξερα, τι δικαιολογία θα βρει, προκειμένου να μην τα δώσει! Εγώ θα τα πάρω όμως! Πάμε και στοίχημα; 

Περπατάς αμέριμνος στο δρόμο, και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι έχεις χάσει τα χρυσαφικά σου, τα οποία φοράς μια ζωή, τα οποία φορούσες και κάτω απο χειρότερες συνθήκες, αλλά δεν τα έχασες! Και χάθηκαν ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβεις, και χωρίς να έχει συμβεί κάτι για να σε προετοιμάσει για την απώλεια...Τι κάνεις; Προσωπικά, ένιωσα σα να έχασα ξανά, άνθρωπο της οικογένειας μου...Γιατί σε αυτούς ανήκαν τα χρυσαφικά, πριν έρθουν σε μένα...Δεν ήταν τόσο, η απώλεια του χρυσού, όσο και αν κόστιζε, ήταν η συναισθηματική αξία, η οποία δεν αναπληρώνεται με τίποτα καινούριο...Είναι όπως και οι άνθρωποι απο <χρυσό>...Όταν τους χάσεις, όποιον και αν βαλουν δίπλα σου, δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος...Σ΄αυτή την περίπτωση τους έχασα δυο φορές...Γιατί, μπορεί ένας άνθρωπος να πεθάνει, αλλά να έχεις κάτι να στον θυμίζει, και να τον <φοράς> συνέχεια πάνω σου...Όταν όμως χάσεις κάτι το οποίο σε <συνδέει> με αυτόν, <πεθαίνεις> δυο φορές, μαζί του...Αλήθεια, πόσοι απο σας βρήκατε στο δρόμο ενα χρυσό και το επιστρέψατε στον κάτοχο του; Ελάχιστοι θα μου πείτε...Σχεδόν κανείς δεν πάει στην αστυνομία για την εύρεση...Άδικο μεν, αληθινό, δε...Τι κρίμα όμως, Έτσι; Γιατί στη σημερινή εποχή, κανείς δεν σκέφτεται τον άλλο, και το κόστος της απώλειας του...Όλοι σκέφτονται τον εαυτό τους, μια και ζούμε ανάμεσα σε πονηρούς και φτωχούς ανθρώπους...Κανείς δεν μας ρώτησε βέβαια, αν θέλαμε να ζούμε ανάμεσα τους! Και επειδή έτυχε, δυστυχώς εδω και χρόνια χάνουμε, πολύτιμα είδη για μας, αρκετά πολύτιμα για να τα δώσουν πίσω, κάποιοι άλλοι, όμως! Προσωπικά, ευχήθηκα, να μην τα χαρούν, ότι και αν μου έχουν κλέψει μέχρι σήμερα...Ο Θεός είπε, ότι είναι αμαρτία να καταριέσαι, όταν όμως έχεις δίκιο, δεν ακούς ούτε Θεό, ούτε κανένα! Άλλωστε, η ζωή μια μέρα, θα δείξει, ποιος είχε δίκιο και ποιος όχι...

Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, λένε, στη συγεκριμένη περίπτωση όμως, γίνονται επίτηδες, προκειμένου κάποιοι, να πειραματιστούν με τους ανθρώπους και τα συναισθήματα! Η ιστορία έχει ως εξής...Είμαστε σε ενα χώρο συνοικεσιών! Είτε εν γνώση κάποιου, είτε εν αγνοία του! Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι εν αγνοία του! Ένας άνθρωπος λοιπόν, ψυχολόγος ίσως, ή ακόμα και κάποιος που θέλει απλά να αναμειχθεί σε ξένες υποθέσεις, προς όφελος του φυσικά, βάζει εναν άλλο άνθρωπο, στο ρόλο του <γαμπρού> ή της <νύφης>! Με φωτογραφίες του, αλλά και αληθινά, ή ψεύτικα στοιχεία! Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα αναρωτηθούν αρκετοί! Η απάντηση είναι μια...Είναι ενα παιχνίδι μεταξύ προξενητών και <θυμάτων>, άγνωστων μεταξύ τους, το οποίο, σκοπό έχει, την αποδοχή, ή τη μη αποδοχή ενός ανθρώπου απο το πλησίων του! Αν κάποιος έχει ερωτευτεί έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν τον θέλει, θα κάνει τα πάντα, για να μην τον θελήσουν όλοι οι υπόλοιποι, και να τον έχει αυτός, στο τέλος...Έλα όμως, που δεν θα συμβεί αυτό που ελπίζει, τελικά! Ο λόγος; Πολύ απλός! Με πονηριές, δεν κερδίζεις τίποτα και κανέναν, πόσο μάλλον, κάποιον που δεν σε θέλει με καμία δύναμη! Όσον αφορά το παιχνίδι του προξενιού όμως, τα πράγματα περιπλέκονται, επειδή, ο άνθρωπος που πιθανόν να έχουν βάλει στο εν λόγο παιχνίδι, να μην έχει ιδέα για το τι συμβαίνει πίσω απο την πλάτη του, οπότε όταν το ανακαλύψει, να αντιδράσει με κάθε νομική επιφύλαξη! Στην περίπτωση που το ξέρει, αλλά δεν γνωρίζει ότι τον <θάβουν> επίτηδες, είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα όσον αφορα τους προξενητές, γιατί θα βρεθούν πίσω απο τα κάγκελα της φυλακής, πριν καν το καταλάβουν! Τι θα κάνατε εσείς, αν σας άρεσε ένας άνθρωπος, τον οποίο θαυμάζατε σε όλα του, αλλά κάποιος, σας έκανε χαλάστρα; Πως θα αντιδρούσατε, αν μαθαίνατε, ότι έχουν πει ψέματα για σας, προκειμένου να κερδίσουν κάτι που δεν τους ανήκει;Αυτό ακριβώς εννοώ! Με τα θέλω των ανθρώπων, αλλά και με τις επιλογές τους, δεν πρέπει να παίζει κανείς! Πόσο μάλλον, αν κάτι έχει γίνει επίτηδες! Αυτό, το συμπέρανα μετά απο καιρό, και μετά απο χιλιάδες ανακαλύψεις, τυχαίες...Γιατί, ο Θεός, αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και το νοικοκύρη! Έτσι; Να τα λέμε και αυτά! Θα ήθελα να επισημάνω το εξής, όσον αφορά τα προξενιά...Καθίστε στα αυγά σας ορισμένοι, γιατί τα έχετε κάνει θάλασσα! Κανείς λογικός άνθρωπος, δεν θα πιστέψει ποτέ, ότι κάποια πράγματα έγιναν με τη συναίνεση ενός λογικού ανθρώπου! Μη σας πω ότι θα ξεσκονίσει τους πάντες και τα πάντα για να μάθει την πάσα αλήθεια! Το θέμα είναι, τι θα συμβεί μετά! Το έχουν σκεφτεί, όσοι ανακατεύονται στις ζωές των άλλων;

Γιατί κάποιοι, προκειμένου να μη με διορίσουν, προτιμούν να με πληρώνουν αδιόριστη; Και το κυριότερο, που πάνε τα υπόλοιπα χρήματα μου; Είναι τροφή για σκέψη, νομίζω!

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, δεδομένου ότι ο δικός μου έχει βαλθεί να μου γνωρίζει κόσμο, αλλά δεν είναι και καθόλου τυχαίο, ότι τουλάχιστον μέχρι σήμερα έχω γνωρίσει τους πάντες, έχω μάθει τα πάντα για αυτούς, ακόμα και για άτομα με τα οποία δεν θα έκανα ποτέ παρέα! Η αλήθεια είναι, ότι όταν θέλει κάποιος, μαθαίνει τα πάντα! Πολλές φορές, αυτά που σκέφτομαι να πω ή να κάνω, τα κάνει και άλλος, λες και έχουμε το ίδιο μυαλό! Για αυτό είπα ότι με αντιγράφουν γενικώς! Νιώθω ότι χαραμίζομαι όταν έχω το μυαλό και τη θέληση, αλλά κανένα να μου δώσει ότι θέλω...Η αλήθεια όμως είναι, ότι αν κάποιος ήθελε, και αυτό έχει μεγάλη σημασία, θα εργαζόμουν σε μια δουλειά της προκοπής απο το 2005!!! Αλλά δεν βαριέσαι, ποια είμαι εγω να μιλήσω! Όπως πάντα άλλωστε! Πάντως, και τώρα να γίνει κάτι, εγω δεν έχω κανένα πρόβλημα! Το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι, οι οποίοι ανέκαθεν με ήθελαν <υπο>, λες και δεν έχω τα κότσια για κάτι! Αυτό το κάτι όμως, έχει να κάνει με προοπτική εφ όρου ζωής, όχι για κάτι που θα γίνει παρελθόν σε 8 με 12 μήνες...Και δεδομένου ότι αρκετοί με αντιγράφουν γενικώς, αυτό σημαίνει ότι όντως μου αξίζει μια καλύτερη θέση! Και μια καλύτερη ζωή!

Δεν θα το΄λεγα! Άλλα ελπίζεις να βρεις, και άλλα βρίσκεις στα αλήθεια! Γιατί όμως; Τι συμβαίνει και όλα ανατρέπονται; Η απάντηση είναι μια...Κανείς δεν είναι ειλικρινής με τους άλλους...Και αναρωτιέμαι, για πιο λόγο να κάνει κανείς τον κόπο να γνωρίσει κάποιον στα <τυφλά>, και όχι μέσω συγγενών, και φίλων, ώστε να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα, ενός ατόμου; Προσωπικά, ποτέ δεν το έκανα...Ποτέ δεν θέλησα να γνωρίσω κάποιον άγνωστο απο μακριά, μόνο και μόνο για να έχω κάποιον στη ζωή μου...Και γιατί να το κάνω, άλλωστε; Αν μια γνωριμία, έχει σκοπό, δεν παρουσιάζει κάποιον, εντελώς το αντίθετο απο ότι είναι...Ούτε καν, για λόγους προβολής...Άλλωστε, όλα μαθαίνονται στο τέλος...Και δεν νομίζω να συμφέρει κανέναν αυτό, όταν είναι ψεύτης...Σωστά; Το αναφέρω, για να προσέχουν οι νεότεροι, εγω δεν έχω πρόβλημα, γιατί το μόνο που κάνω γενικώς, είναι να επικοινωνώ με κάποιους, όχι όμως να τους συναντώ...Είναι πολλά τα παραδείγματα ψεύτικων προφίλ...Είτε επειδή δημιουργήθηκαν απο λάθος ανθρώπους, είτε επειδή τα ίδια τα άτομα της ανάρτησης, έλεγαν ψέματα, για το ποιοι πραγματικά είναι...Και ναι, αν κάποιος θέλει μια σωστή σχέση με κάποιον, δεν λέει ψέματα για κανένα λόγο...Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ποιος λογικός άνθρωπος έχει εμπιστοσύνη σε κάποιον άγνωστο τον οποίο δεν βλέπει και δεν ακούει; Κανείς...Εκτός απο τα άτομα που θέλουν οπωσδήποτε κάποιον κοντά τους, επειδή δεν αντέχουν τη μοναξιά...Αλήθεια, έχουν σκεφτεί πόσο λάθος κάνουν; Γιατί, δεν είναι μόνο τι θα αντικρίσεις, αλλά τι θα συμβεί όταν ξεσκεπαστεί όλο το ψέμα...Θα ήθελα να δώσω μια φιλική συμβουλή προς όλους, ειδικά τους νεότερους σε ηλικία...Προσέχετε! Και αυτή η λέξη δεν τίθεται μόνο επειδή πρέπει, αλλά και επειδή νοιάζομαι για τα νέα παιδιά, τα οποία είναι ευκολόπιστα και πέφτουν στις παγίδες επιτήδιων...Συνεπώς, λέμε όχι, στις άγνωστες γνωριμίες, ακόμα και αν όλα φαίνονται τέλεια! Φαίνονται, δεν είναι! Σε καμία περίπτωση! Αυτό να έχουν όλοι στο μυαλό τους, συν το γεγονός, ότι οι σωστοί άνθρωποι, δεν κρύβονται πίσω απο μια οθόνη, ούτε λενε ψέματα για να κερδίσουν κάτι...Και αν δεν με πιστεύετε, κοιτάξτε τα τρανταχτά παραδείγματα γύρω σας! Και μετά, ελάτε να μου πείτε ότι έχω άδικο! Πολύ ευχαρίστως να το συζητήσουμε το θέμα...Να΄στε καλά, και εις το επανειδείν!

Μου αρέσει πολύ να μαθαίνω...Αν και δεν τελείωσα Πανεπιστήμιο, λόγο σοβαρών καταστάσεων του παρελθόντος, δεν σημαίνει, ότι δεν εμπλούτισα τις γνώσεις μου, τόσο απο σχολές, όσο και απο άλλες πηγές διδασκαλίας...Ανέκαθεν μάθαινα, και κυρίως, δεν ξεχνούσα...Διότι, δεν ξεχνάς, οτιδήποτε σου αρέσει, οτιδήποτε σε πηγαίνει ενα βήμα μπροστά...Αυτό είναι το ζητούμενο άλλωστε...Να μορφωθεί κανείς, για να κατακτήσει τον κόσμο...Για να είναι ο ίδιος καλλιεργημένος ώς άτομο...Για να νιώθει καλά, με τον εαυτό του και τους άλλους...Και όπως λέγαν οι παλιοί, άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο...Μαζί με την πνευματική μόρφωση, έρχεται και η κοινωνική μόρφωση...Διότι, ένας άνθρωπος των γραμμάτων και του πνεύματος γενικότερα, ποτέ δεν πέφτει χαμηλά, για τίποτα και για κανέναν...Ποτέ δεν αμφισβητεί τη δύναμη της γνώσης, ώστε να εξελιχτεί γενικότερα στην κοινωνία...Και είναι γεγονός, ότι ποτέ δεν είναι αργά για να μάθει κανείς, οτιδήποτε τον ενδιαφέρει...Αν και η ίδια η ζωή, είναι ενα σχολείο, και είναι μεγάλη αλήθεια αυτή, οι σπουδές, κάνουν τον άνθρωπο χρήσιμο στην κοινωνία και στους γύρω του...Παλιά, πολύ παλιά, ήθελα να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο...Ήθελα να γίνω φιλόλογος, επειδή είχα ανέκαθεν κλίση στα φιλολογικά...Θυμάμαι, μάθαινα το μάθημα απο την παράδοση, ακριβώς, επειδή με ενδιέφερε...Αλλά είχα και άξιους καθηγητές δίπλα μου...Μπορώ να πω, ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, το πέρασα με δασκάλους, οι οποίοι, ήταν πολύ κοντά σε μένα, είμασταν περισσότερο φίλοι, παρά δάσκαλος με μαθήτρια...Και αυτά που μου έδωσαν μέσα απο τη συνεχή μου επικοινωνία μαζί τους, με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, αλλά και φιλομαθή...Στην πορεία της ζωής μου, ανακάλυψα, ότι ποτέ δεν ταίριαξα περισσότερο, με΄κάποιους, όσο με τους καθηγητές μου...Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, αυτό...Θα ήθελα να μου δωθεί μια μέρα η ευκαιρία να σπουδάσω και εγώ στο Πανεπιστήμιο...Δεν ξέρω, αν και πότε θα συμβεί, το θέλω όμως...Δεν θα εργαστω ποτέ στο αντικείμενο, όπως δεν εργάστηκα, ούτε με τα όσα έμαθα απο τις σχολές μου, παρόλα αυτά, θα ήθελα να ξανακαθίσω στο θρανείο, και να εμπλουτίσω και πάλι τις γνώσεις μου, αυτή τη φορά σε κάτι που πραγματικά έχω κλίση...Στη φιλολογία...Η ζωή μέχρι σήμερα δεν μου έδωσε τίποτα αξιόλογο να θυμάμαι απο το παρελθόν, εκτός, απο τα μαθητικά μου χρόνια...Ήταν τα καλύτερα της ζωής μου, διότι, εκτός απο τους σπάνιους δεσμούς που ανέπτυξα με τους καθηγητές μου, και δεν τους ξαναβρήκα ποτέ στην διάρκεια της ζωής μου, ήταν τα χρόνια που έκανα σχέδια για το μέλλον, αλλά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ...Ωστόσο, προσωπικά, μου έκανε καλό η μάθηση, ότι και αν έγινε...Σήμερα, οι καιροί έχουν αλλάξει, για αυτό και αρκετοί νέοι δεν εργάζονται στο αντικείμενο τους, όπως γινόταν παλιά...Εγώ δεν θέλω να σπουδάσω για αυτό το λόγο....Αλλά επειδή το έχω άχτι, απο τα χρόνια της νιότης...Άλλωστε, οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιούνται ποτέ, πόσο μάλλον η αγάπη μου για την Ιστορία και την Έκθεση! Ναι, ήταν τα αγαπημένα μου μαθήματα! Λέω να ξεκινήσω να διαβάζω για του χρόνου!  Ότι και αν γίνει, εγω θα καταφέρω να κρατήσω ζωντανό τον εγκέφαλο μου! Υπάρχει τίποτα καλύτερο; 

Όταν ένας άνθρωπος φτάσει στην ηλικία των 45 ετών, το μόνο που θέλει, αν έχει ήδη στο ενεργητικό του γάμο και διαζύγιο, είναι να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε στα περασμένα χρόνια...Θέλει την ησυχία του απο ανούσιους ανθρώπους, και άσκοπες καταστάσεις...Θέλει να εξακολουθεί να μαθαίνει, χωρίς εμπόδια, αλλά να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του...Όταν κάποιοι του κλείνουν το δρόμο, σημαίνει δυο πράγματα...Είτε, ότι ζηλεύουν την επιτυχία που θα έρθει, όταν ο άνθρωπος είναι άξιος, είτε επειδή έχουν όφελος απο αυτόν...Τι είδους; Αυτό, δεν θα αργήσει να μαθευτεί, άλλωστε, τίποτα δεν μένει κρυφό...Στην ηλικία των 45 ετών, οι γυναίκες, δεν θέλουν τον οποιονδήποτε δίπλα τους...Για να τις κατακτήσει κάποιος, πρέπει να τον θαυμάζουν! Ο θαυμασμός, προέρχεται απο πολλές πράξεις, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το άτομο αυτό, και είναι ικανές, να ανεβάσουν το επίπεδο του...Αλήθεια, είναι γεγονός, ότι οι άνθρωποι με αξίες, δεν χάνονται, όσα χρόνια και αν περάσουν, ότι και αν έχει συμβεί στη ζωή τους...Κάποια μέρα, θα γυρίσει ο τροχός, και θα δικαιωθούν με τον ενα ή τον άλλο τρόπο...Μια γυναίκα στα 45, είναι συνειδητοποιημένη, και γνωρίζει τι θέλει, με βάση τα όσα συμβαίνουν γύρω της, αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους αναγκαστικά συναναστρέφεται, διότι υπάρχει περίπτωση να μη ζει τη ζωή που θέλει, εξαιτίας λάθος χειρισμών τρίτων, αλλά προχωράει όπως και να΄χει, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι μια μέρα, δεν θα ζήσει όπως αυτή, θέλει! Το ζητούμενο είναι, ότι δεν θα πάψει να διεκδικεί αυτή τη ζωή, ότι και αν συμβεί! Συνεπώς, κάποιοι άνθρωποι απο το παρελθόν, θα παραμείνουν στο παρελθόν, διότι πολύ απλά, δεν άξιζαν! Και όταν κάποιος δεν αξίζει, τον ξεχνάμε πανεύκολα! Με άλλα λόγια, όταν το παρελθόν έχει <πεθάνει> κυριολεκτικά και μεταφορικά, είναι ανώφελο να το επαναφέρουν ορισμένοι, διότι, την ίδια απάντηση θα έχει. <Όχι>...Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι, αρκετοί άνθρωποι προχωράνε χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον επόμενο άνθρωπο, αμέσως μετά απο ένα χωρισμό! Γιατί να περιμένουν, άλλωστε; Εδω έχασαν τα καλύτερα χρόνια τους, λέτε να θέλουν να ζήσουν τα ίδια; Όχι, βέβαια! Το μυστικό πάντως, για να προχωρήσει κανείς παρακάτω, είναι να γίνει αναίσθητος ως προς οτιδήποτε αφορά το παρελθόν...Και αυτό το πετυχαίνει, με τη βοήθεια των άλλων, οι οποίοι, άθελα τους, τους απομακρύνουν απο κοντά τους! Δηλαδή, πετυχαίνουν το αντίθετο αποτέλεσμα! Και πολύ πιθανόν, ορισμένοι να αναρωτιούνται, μα γιατί δεν αντιδρά, όταν βλέπει κάποιες καταστασεις του σήμερα, πολύ απλό! Οι γυναίκες στα 45, γράφουν τους πάντες και τα πάντα στα παλιά τους τα παπούτσια! Δεν ασχολούνται με τι γίνεται γύρω τους, ούτε τι έχασαν στο παρελθόν, απλά, χαίρονται, με τα όσα βλέπουν, διότι, επιβεβαιώνονται, όσον αφορά κάποιους ανθρώπους και γεγονότα! Και τελικά, συνεχίζουν τη ζωή τους, με την απλή διαπίστωση, ότι δεν έπεσαν έξω, σε τίποτα και για κανένα! Τυχαίο; Όχι βέβαια! Γιατί οι γυναίκες στα 45, έχουν εκτός των άλλων και ισχυρή διαίσθηση, και παρατηρητικότητα! Και έχουν πετύχει στη ζωή, όσα δέκα άνθρωποι μαζί! Ούτε αυτό είναι τυχαίο! Άλλωστε, αν δεν άξιζαν, δεν θα τις αντέγραφαν! Σωστά; 

Όσοι απο σας μεγαλώσατε εκείνη την εποχή, γνωρίζετε πόσο όμορφη και διαφορετική εποχή ήταν... Σίγουρα θέλετε να γυρίσετε στο παρελθόν, στην εποχή της ντίσκο, και της ανεμελιάς, στην εποχή της αληθινής αγάπης και του  γεμάτου πορτοφολιού...Και εγώ θα το ήθελα, ίσως επειδή μου λείπουν οι ωραίοι άνθρωποι που γνώρισα, είτε ήταν καθηγητές,είτε φίλοι μου...Αυτό που θυμάμαι έντονα, είναι, ότι η Ελλάδα τότε, είχε πάρα πολλές ευκαιρίες να δώσει στους Έλληνες, κανείς δεν ήταν άνεργος, και δεν υπήρχε λόγος να φύγει κανείς για το εξωτερικό, ή και να έρθει στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σήμερα...Δεκαετία του ΄80 λοιπόν...Αριστοκρατική, με όλη την έννοια της λέξης...Γνώριζες ανθρώπους οι οποίοι δεν χρειάστηκαν ποτέ ξένες πλάτες για να ανέβουν, δημιουργήθηκαν μόνο με τον ιδρώτα τους, σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα...Και σήμερα, είναι άξιοι άνθρωποι της κοινωνίας! Μακάρι να υπήρχαν οι παλιές ευκαιρίες για όλους μας, ξανά...Μακάρι, να γυρίζαμε στην εποχή της ανεμελιάς, και των αληθινών σχέσεων...Αλήθεια, γιατί ξεκόψαμε απο εκείνη την όμορφη εποχή; Θέλαμε την εξέλιξη, τρομάρα μας! Μόνο που η εξέλιξη, μας έφερε την πείνα, την ανεργία, την αντικοινωνικότητα μέσω ίντερνετ, τους ψεύτικους φίλους, την αβεβαιότητα προς το μέλλον...Αλήθεια, τη θέλαμε την εξέλιξη; Εφόσον δεν μας ωφελεί, για πιο λόγο υπάρχει; Γιατί δεν επιστρέφουμε στα παλιά, ώστε να δούμε και μια άσπρη μέρα; Περπατούσαμε στο δρόμο νύχτα, και δεν φοβόμασταν καμία επίθεση...Παίζαμε ανέμελοι στις αλάνες, μόλις επιστρέφαμε απο το σχολείο, και η μητέρα μας δεν είχε την έννοια μας...Δουλεύαμε όλοι, και όταν λέω όλοι, το εννοώ, και μαζί με αυτά που έβαζαν ορισμένοι στην άκρη, τους έμεναν και για διασκέδαση, και για επιβίωση...Τώρα; Το εντελώς αντίθετο...Όταν αγαπούσαμε, ήταν για μια ζωή...Δεν πειραματιζόμασταν σε ανούσιες γνωριμίες, ούτε βγαίναμε για μια βραδιά...Ήταν μια γνήσια, αγνή αγάπη, την οποία θα θυμόμαστε για πάντα, όσοι ζήσαμε εκείνη την εποχή...Αναρωτιέμαι, γιατί έπρεπε να αλλάξουν όλα; Γιατί θελήσαμε να απομακρυνθούμε σαν άνθρωποι ο ένας απο τον άλλο με το κομπιούτερ; Γιατί, δεν κοιτάνε πλέον ορισμένοι άνθρωποι ο ένας τον άλλο στα μάτια; Γιατί ψάχνουμε να καρφώσουμε το μαχαίρι όταν δεν χωνεύουμε κάποιον ή όταν ζηλεύουμε την επιτυχία του; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί; Που είναι εκείνα τα ωραία χρόνια μας; Μου λείπουν πάρα πολύ...Όπως μου λείπουν και οι άνθρωποι που γνώρισα τότε...Διότι, άξιζαν! Ήταν άνθρωποι με Α κεφαλαίο...Ήταν άνθρωποι, με συναίσθημα και ευαισθησίες...Δεν θέλησαν ποτέ, να κάνουν κακό σε κάποιον, και ζούσαν με βάση τις αξίες τους...Αλήθεια, που είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί χάθηκαν; Και το κυριότερο, αν και υποτίθεται ότι <δίδαξαν> στους νεότερους την αγάπη, οι νέοι σήμερα, δεν έχουν καμία σχέση με τα χτεσινά παιδιά...Οι νέοι του χτες, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, οι τωρινοί, το εντελώς αντίθετο...Θέλεις να τους πιάσεις, και να τους δώσεις χαστούκια, το λιγότερο...Όχι, δεν φταίνε πάντα οι γονείς...Φταίνε οι χαρακτήρες...Διότι, αν βάλουμε δυο άτομα σε μια κατάσταση, θα αντιδράσουν εντελώς διαφορετικά...Οι νέοι του χτες με ωριμότητα, οι νέοι του σήμερα, με ανωριμότητα...Και δυστυχώς, αυτό δεν αλλάζει...Διαιωνίζεται...Εν πάση περιπτώση, είναι καιρός πιστεύω, να κάνουμε όλοι μας ενα μεγάλο άλμα στο παρελθόν, όχι για να χάσουμε τα σημερινά μας μεγαλεία! Αλλά για να διδαχτούν ορισμένοι, απο αξέχαστους άξιους ανθρώπους...Διότι, τότε υπήρχε ειλικρίνεια μεταξύ μας...Υπήρχαν ισχυροί δεσμοί...Μόνο που σήμερα, εξαιτίας προσωπικών ή άλλων συμφερόντων, δεν υπάρχει πλέον...Με ολέθριες συνέπειες...Άν μπορούσα να επιστρέψω στο παρελθόν, θα το έκανα. Αν μπορούσα να πάω στο μέλλον, πάλι θα το έκανα...Το παρόν δεν το θέλω όμως...Γιατί, ειλικρινά σας μιλάω, ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα, για λογαριασμό, άλλων...Ντρέπομαι για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα...Ντρέπομαι για τους νέους οι οποίοι ελάχιστοι αξίζουν...Ντρέπομαι για όλους όσους συναναστρέφομαι...Ξέρετε γιατί; Ποτέ δεν θα φτάσουν, ούτε καν, στα χνάρια των νέων της δεκαετίας του ΄80...Και αυτο, επειδή έπαψε να υπάρχει η κατάθεση ψυχής...Και όταν όλοι προχωρούν με ύπουλο σκοπό, πάντα προς όφελος τους, πέφτουν στα μάτια μου...Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν άνθρωποι με πολλές δυνατότητες...Αλλά τι να το κάνεις, αν είναι κενοί απο αισθήματα; Και όταν ο εγωισμός είναι υποκινητής των πάντων, ενα είναι σίγουρο...Οποιαδήποτε επιτυχία θα είναι πρόσκαιρη...

Υπάρχουν κάποια βασικά στοιχεία, τόσο στο χαρακτήρα ενός ανθρώπου, όσο και στο πρόσωπο, τα οποία, όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να τα αντιγράψει, δεν αλλάζουν...Όσον αφορά το χαρακτήρα, ένας καλός άνθρωπος φαίνεται, απο το πόσο πολύ αγαπάει το συνάνθρωπο του, ώστε να τον σέβεται ανα πάσα στιγμή, και να προσπαθεί με όλο του το είναι, να τον κάνει ευτυχισμένο, ακόμα και εις βάρος της προσωπικής του ευτυχίας...Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, οι οποίοι βάζουν το συνάνθρωπο, πάνω απο τον εαυτό τους, και τις ανάγκες τους...Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι, οι οποίοι αφιερώνουν προσωπικό χρόνο, ακόμα και όταν δεν υπάρχει, κάπου ξεκλέβουν, ώστε να είναι κοντά σε κάποιον άλλο ο οποίος τους έχει ανάγκη, τον ακούνε χωρίς διακοπή, και βλέπουν πίσω απο την επιφάνεια...Είναι οι λεγόμενοι, άνθρωποι καρδιάς...Ένα άλλο χαρακτηριστικό, το οποίο δεν αλλάζει με τα χρόνια, είναι το βλέμμα και τα μάτια...Όσο πιο καθαρό βλέμμα, τόσο καθαρά μάτια...Και δεν φοβούνται να σε κοιτάξουν κατάματα...Ο καλός άνθρωπος βέβαια, καλό δεν έχει, λένε...Καιρός να αντιστραφούν οι όροι...Και να πάρουν όλοι, αυτό που τους αξίζει...

https://youtu.be/qyDKMU7Ax1o

https://youtu.be/Q_j3FF84V_s

Ορισμένοι απο σας, διαλέγετε το ίντερνετ και το fb, ώστε να ψάξετε και να μάθετε κάποια πράγματα για ανθρώπους, ή οτιδήποτε άλλο...Έχετε όμως σκεφτεί, πόσο λάθος κάνετε; Υπάρχει η παραπληροφόρηση, ειδικά, όταν πρόκειται για άτομα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με ίντερνετ και fb. Άλλωστε, οι επιτυχημένοι άνθρωποι, δεν ασχολούνται με αυτά, και λέω επιτυχημένοι, διότι είναι βαριά λέξη, και τίμια! Βλέπετε, όλο και λιγότεροι άνθρωποι, πετυχαίνουν στη ζωή, χωρίς ξένες πλάτες, και χωρίς να πατάνε επι πτωμάτων...Δυστυχώς, αυτό σημαίνει, ότι όλο και περισσότεροι είναι στο fb ή κάπου αλλού, σε κάποιο δίκτυο, προκειμένου να περάσουν την ώρα τους, ή να σχεδιάσουν κάποια κομπίνα εις βάρος κάποιου ανθρώπου, ο οποίος, σημειωτέον, δεν έχει ιδέα, ότι του σκάβουν το λάκκο...Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου το ίντερνετ με την παραπληροφόρηση του γενικότερα, έχει κάνει άνω κάτω, τις ζωές αρκετών συνανθρώπων μας...Και τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι για αυτό; Διότι, αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα μας, σε σένα, σε μένα, στον συγγενή σου, στο φίλο σου...Γνώμη μου είναι, ότι πρέπει να ενημερώσουμε την αστυνομία και τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ώστε να λάβουν τα μέτρα τους...Μου έχει τύχει, να δω στο ίντερνετ, διάφορες φωτογραφίες συγγενών και φίλων μου, οι οποίες, έχουν κάτι παράξενο...Είναι, σα να έχουν κάνει κάποιοι, αντιγραφή και επικόλληση, στη φωτογραφία ενός ατόμου, είτε μαζί με άλλους ανθρώπους, άγνωστους προς εκείνον, είτε σε άσχετα τοπία...Και αυτό είναι πολύ σοβαρό, αν λάβουμε υπόψη, ότι υπάρχουν και εκβιαστές σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και τυποτένιοι άνθρωποι, οι οποίοι, μη έχοντας καταφέρει κάτι στη ζωή τους, χρησιμοποιούν άλλους ανθρώπους, προκειμένου να ανέβουν γενικώς...Αυτό δεν είναι κάτι νέο, θα μου πείτε, το γνωρίζετε, τι κάνετε όμως, όλοι εσείς; Γιατί δεν μιλάτε; Μήπως σας εκβιάζουν και σας; Γιατί να μην μιλήσετε αν δείτε ή ακούσετε κάτι, το οποίο πιθανόν να μην ισχύει; Η αντιγραφή και επικόλληση όμως, δεν σταματά εκεί, όπως επίσης πιθανόν να γνωρίζετε...Μπορεί να μην έχετε καθόλου fb, και να υποκλέψουν στοιχεία σας, προφανώς οι εχθροί σας, γιατί όλοι έχουμε, μην λέτε ψέματα, και να φτιάξουν ενα προφίλ εν αγνοία σας με όλες τις συνέπειες...Αλλά και στην περίπτωση που έχετε, πολύ πιθανόν να κάνουν copy paste απο άλλες συζητήσεις, και να τις προσθέτουν σε άγνωστα άτομα, τα οποία εσείς δεν γνωρίζετε καν στο fb ως φίλους...Ή μπορει να προσθέσουν και άλλα άτομα σε μια συζήτηση με κάποιον της αρεσκείας σας εκεί, ώστε να αποτρέψουν μια φιλία, μια συνάντηση, μια σχέση, με κάποιον που αξίζει! Μόνο και μόνο, επειδή είναι ανάξιοι, να το πετύχουν αυτό...Αλλά τι μπορεί να κάνει κανείς, όταν συμβεί κάτι ανάλογο; Είτε να μιλήσει ανοιχτά για το θέμα, είτε να κάνει μήνυση κατ αγνώστου, προκειμένου να τον αφήσουν στην ησυχία του...Το θέμα είναι, η αστυνομία, τι κάνει; Θα μου πείτε, ποιον να πρωτοπαρακολουθήσει...Σωστά, είναι και αυτό...Το θέμα είναι, να παρακολουθούν τα σωστά άτομα, και όχι να τους διαφεύγουν οι αληθινοί εγκληματίες! Διότι πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν, δεν είναι λίγα τα λάθη που έχουν γίνει, επειδή κανείς δεν έδωσε σημασία στη λεπτομέρεια! Αλλά ποια είμαι εγω να μιλήσω, έτσι; Ή εσύ, ή κάποιος άλλος...Μήπως τελικά, πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας; Μήπως πρέπει, να πάψουμε να εξαρτώμαστε απο το ίντερνετ γενικότερα; Μήπως πρέπει, αν θέλουμε να μάθουμε κάτι για κάποιον, να ρωτήσουμε τον ίδιο; Αλήθεια, γιατί δεν ρωτούν οι περισσότεροι; Μήπως επειδή τους βολεύει μια συγκεκριμένη πληροφορία, και ας είναι ψέμα; Μα τότε, δεν θα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σε κανένα! Ούτε καν στο συγγενή μας! Σωστά; Επίσης, κάτι άλλο που έχω διαπιστώσει, είναι το εξής...Επανέρχομαι στο φλέγον θέμα κάποιου, ο οποίος δεν χωνεύει εναν άνθρωπο! Και προσπαθεί με κάθε τρόπο, να διαστρεβλώσει την αλήθεια του...Έχετε ακούσει για ανθρώπους οι οποίοι μιμούνται τους άλλους; Αυτό μπορεί να σημαίνει, ότι μιμούνται απο τη φωνή, μέχρι τον τρόπο ζωής τους, για να μην πω για την αντιγραφή προσώπου και σώματος! Που αποσκοπούν όλα αυτά, αν ο άλλος δεν έχει όφελος απο σένα; Ειδού η απορία! Και όμως, έχει συμβεί και αυτό! Να μιμηθεί κάποιος, εναν άνθρωπο, προκειμένου να κερδίσει κάτι, το οποίο σε άλλη περίπτωση, δεν θα κέρδιζε ποτέ! Και καλά, ο απατεώνας, οι άλλοι που τον βλέπουν, γιατί δεν μιλάνε; Τι όφελος έχουν και αυτοί; Χρήματα; Δόξα; Ένας Θεός ξέρει, τί...Μήπως θα έπρεπε η αστυνομία να το ψάξει λίγο; Διότι, αν τίθεται και θέμα εκβιασμού, τότε είναι σοβαρότερα τα πράγματα! Δηλαδή, αν κάποιος έχει πέσει θύμα εκβιασμού, είναι πολύ πιθανό να μη μιλάει, για αυτό το λόγο! Είναι καιρός νομίζω, κάποιος απο μας να κάνει το πρώτο βήμα...Να πει την αλήθεια στην αστυνομία, αν δει ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό...Διότι, η υποκλοπή προσωπικών δεδομένων, αλλά και αντιγραφή πάσης φύσεως υλικών, είναι ποινικό αδίκημα...

Αναζήτησα, στον ήχο μιας κιθάρας

το αγαπημένο πρόσωπο σου...

Θυμήθηκα τα νιάτα μας, σαν χτες

κλεινοντας τα μάτια μου...

Και συνειδητοποίησα, ότι το πιάνο μου αράχνιασε

δεν έχει ακουστεί νότα, χρόνια τώρα...

Τα πλήκτρα, δεν μπορώ να τα αγγίξω

γιατί τα <αγκάλιασα> μια άλλη εποχή...

Και θυμάμαι κάθε σου λόγο

κάθε σου πράξη, κάθε σου όνειρο...

Τα μοιραζόσουν τα όνειρα σου, μαζί μου...

Δεν έμελλε να είμαστε μαζί...

Σε είχα όμως πάντα, στην καρδιά μου

και σε <έβλεπα>, σε κάθε τι που σε θύμιζε...

Αλλά, δεν ήταν εσύ...

Κανείς ποτέ, δεν θα είναι, εσύ...

Κανείς ποτέ, δεν θα σου μοιάζει...

Ήθελα να παίξεις για μένα

το ομορφότερο τραγούδι σου...

Εκεί, στην παλιά γειτονιά που γνωριστήκαμε

και σφράγισε τη ζωή μου...

Ήθελα, να ακούσω τον ήχο της κιθάρας σου

και μόνο τότε, θα άκουγες τα πλήκτρα μου...

Το δικό μου ήχο, δεν θα τον ξεχνούσες ποτέ...

Γιατί προηλθε απο μεγάλη χαρά...

Και σώπασε, αμέσως μετά...

Μου λείπεις εσύ και η κιθάρα σου...

Μου λειπουν τα χρόνια μας...

Αυτά που δεν θα γυρίσουν ποτέ...

Για μια αγάπη ανεκπλήρωτη

που δεν είδε ήλιου φως...

Καταδικάστηκε, πριν καν αρχίσει...

Μα θέλω να σε θυμάμαι

όπως ακριβώς ήσουν...

Η μεγάλη αγάπη της ζωής μου...

Ακόμα να σε δω...Τι έγινες; Γιατί δεν ήρθες; Γιατί κρύβεσαι απο μένα και το πεπρωμένο; Μα δεν το βλέπεις; Γεννηθήκαμε να είμαστε μαζί...Εγώ και εσύ, ίσον ένα...Και περνάνε τα χρόνια χωρίς εσένα...Και είμαι εκεί, στο θέατρο , περιμένοντας να σε δω...Μα δεν σε είδα...Που είσαι; Για σένα είμαι εκεί...Νομίζεις, θα ξεκινούσα πάλι κάτι, γνωρίζοντας ότι δεν θα βγει πουθενά, αν δεν είχα στο μυαλό μου εσένα; Πως να ξεχάσω το άλλο μου μισό; Μπορεί να πέρασαν χρόνια, αλλά σε θυμάμαι ακόμα...Θυμάμαι το χαρακτήρα σου...Θυμάμαι τα όνειρα που έκανες...Θυμάμαι, τα ποιήματα που σου έγραψα και δεν τα διάβασες ποτέ...Αυγουστίνε μου...Το σώμα μπορεί να αλλάζει, ο χαρακτήρας ποτέ...Και εγώ είμαι καλύτερη απο πριν...Και εσύ, ο ίδιος που γνώρισα...Ήσουν, είσαι και θα είσαι, η αγάπη μου...Μια ολόκληρη ζωή χωρίς εσένα...Πόσο να περιμένω; Γιατί δεν ήρθες; Σε περίμενα...Πάντα θα σε περιμένω...Αγάπη μου...

Μη συμβιβαστείς με τα λίγα! Αυτά που σου πετάνε, σα να είσαι κάποιος του δρόμου...Μη δεχτείς ποτέ να δώσεις, αν δεν υπάρχει λόγος! Μη δεχτείς ποτέ να σε κλέψουν, χωρίς να επιμείνεις να τα πάρεις όλα πίσω! Γιατί; Γιατί να δώσεις σε κάποιον; Του χρωστάς; Αντίθετα, άλλοι σου χρωστάνε! Ή όλα ή τίποτα! Έτσι πάει! Και πρέπει να κάνεις τα πάντα για να πάρεις ότι σου αξίζει! Είτε αυτό έχει να κάνει με χρήματα, είτε με έναν άνθρωπο, είτε με δουλειά! Ποιος είναι αυτός που θα σε κλέψει; Έχει κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη; 

Όταν βλέπω ορισμένους, ίσως και τους περισσότερους γύρω μου, να πλουτίζουν ξαφνικά, αναρωτιέμαι, πως έγινε αυτό, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, και μάλιστα χωρίς να έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους για τίποτα! Δεν μιλάω βέβαια για κέρδος στο τζόκερ, αλλά το κέρδος εις βάρος άλλων ανθρώπων! Μπορεί να έχουν τα χίλια καλά, ποτέ όμως δεν χαίρονται πραγματικά τα όσα αποκτούν...Πολλοί, κάνουν φιγούρα, για να κερδίσουν κάποιον, και να τον χάσουν αμέσως μετά, με το χαρακτήρα τους...Διότι, πως να το κάνουμε, σημασία έχει ο χαρακτήρας, όχι τα πλούτη σου...Και πολύ σπάνια, κάποιος αξίζει σαν άνθρωπος, ώστε να κατέχει πλούτη με την αξία του και όχι με ξένες πλάτες...Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Αλλά τα δανεικά! Μπορεί δηλαδή να δανείζουν σε άλλους, προς όφελος τους, τα αποκτήματα τους, ώστε να αποφύγουν κάποιον που δεν θέλουν για τους δικούς τους λόγους. Λες και ο άλλος είναι χαζός, δεν θα το καταλάβει! Τέλος πάντων, η ουσία είναι μία...Καλύτερα να πεις την αλήθεια για το ποιος είσαι, παρά να το ανακαλύψουν μετά! Γιατί, πρώτον θα έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα, δεύτερον, δεν θα φτάσεις το στόχο σου. Προχώρα με την αξία σου, με όποιο κόστος. Και θα μείνεις περισσότερο εκεί που είσαι. Το να ανέβεις χωρίς αξία, συνεπάγεται απώλεια σεβασμού προς το πρόσωπο σου. Το θέλεις αυτό; Λογικά, όχι. Θα μου πεις, και τι έγινε; Σωστά; Θα κάνεις τη ζωή σου, και θα επανέλθεις εκεί που ήσουν. Αξίζει τον κόπο όμως; Σκέψου το...Τι θα αποκωμίσεις απο όλα αυτά; Προσωρινή αίγλη και απολαβές τις οποίες κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψεις! Και πως θα το κάνεις αυτό; Με το να πουλήσεις ψυχή και σώμα; Μα εκτός του ότι θα χάσεις ότι όσιο και ιερό υπάρχει μέσα σου, θα πέσεις περισσότερο στα μάτια όλων! Αυτό θέλεις, πραγματικά; Σκέψου το...Αν μου έλεγες ψέματα δεν θα στο συγχωρούσα ποτέ. Δανεικό αυτοκίνητο, δανεικό σπίτι, δανεικό χρήμα γενικώς, για να κάνεις φιγούρα; Γιατί; Και ο άλλος που στα δίνει, δεν ξέρει με ποιον έχει μπλέξει; Σοβαρά μιλάς; Μα τόσο μυαλό έχεις; Όχι. Να προχωράς με την αξία σου. Ακόμα και αν μείνεις πίσω σε πολλά. Κάποτε, μια μέρα, θα τα αποκτήσεις. Αλλά με την αξία σου! Γιατί να δωροδοκηθείς για κάτι απο κάποιον; Μια μέρα θα πληρώσεις! Δεν υπάρχει περίπτωση για το αντίθετο! Στο λέω εγώ, με υπογραφή! 

Πολύ αντιγραφή πέφτει βρε παιδιά! Τι γίνεται; Αν ήμουν δάσκαλος, ξέρετε τι θα έκανα; Θα τους άφηνα να αντιγράφουν, θα τους έβαζα μεγάλο <βαθμό>, θα τους έδινα <απολυτήριο>, και θα άφηνα τη ζωή να τους...ρημάξει! Όχι, δεν πρόκειται για τη γνωστή αντιγραφή στις εξετάσεις, τα λεγόμενα σκονάκια μεταξύ μαθητών! Πρόκειται για την αντιγραφή άξιων ανθρώπων της κοινωνίας μας, απο ανάξια ανθρωπάκια, άνευ χαρακτήρα και αξίας! Έχω πολλά να πω για συγκεκριμένα άτομα, αλλά προτιμώ να μιλήσω γενικά, ώστε να καταλάβετε την σοβαρότητα του θέματος! Λοιπόν! Έχουμε και λέμε! Πρώτο παράδειγμα αξιοσημείωτης ιστορίας, καθημερινής τρέλας, θα έλεγα!!! Κάποιοι ασχολούνται τόσο με το ίντερνετ, ώστε έχουν χάσει κάθε όσιο και ιερό! Με την πλαστογράφηση γνήσιων εγγράφων και ανθρώπων, ώστε να επωφεληθούν και να ανέβουν κοινωνικά, οικονομικά και επαγγελματικά, χάνουν κάθε είδους σεβασμό ώς προς το πρόσωπο τους! Απο την πλευρά μου τουλάχιστον, βαθμολογούνται με μηδέν! Αυτό βέβαια ισχύει για όσους εν γνώση τους, έκαναν κάτι κακό, προκειμένου σε μια καλύτερη ζωή, χρησιμοποιώντας τους πάντες και τα πάντα! Υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που εν αγνοία τους, βρίσκονται στο ίντερνετ με τη σωστή φωτογραφία αλλά άλλο όνομα, και τον χρησιμοποιούν επιτήδιοι επίσης προς όφελος τους. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν θα μάθουν ποτέ περί τίνος πρόκειται, αν κάποιος δεν τους ειδοποιήσει! Προσωπικά, αν το έκαναν σε μένα, και το μάθαινα, δεν θα γλύτωναν τη φυλακή! Εν πάση περιπτώση, τα δεδομένα γίνονται πολύ εύκολα ζητούμενα, αν ένας ψεύτης διαστρεβλώσει την αλήθεια! Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό, απο την αλήθεια, και ήθελα να ήξερα, γιατί κάποιοι επιμένουν να λένε ψέματα, εφόσον θα αποκαλυφθούν στο τέλος! Και το κυριότερο, ενώ εγω ξέρω την αλήθεια, αλλά τους αφήνω να παίζουν, πέφτοντας περισσότερο στα μάτια μου! Ω, ναι! Έχει συμβεί και αυτό, σε άλλη περίπτωση! Απλά, τη δεδομένη στιγμή, κάθομαι και ακούω και βλέπω χωρίς να μιλάω. Συλλέγοντας πληροφορίες, τις οποίες, αν κάποιοι δεν ακούσουν, κακό του κεφαλιού τους, νείπτω τας χείρας μου εγώ!!! Συνοπτικά!!! Το τίποτα, ποτέ δεν θα γίνει κάτι, όσο και αν το περιτυλίγουν με φρου φρου και αρώματα! Πάντα θα είναι ενα σκουπίδι, εξαιτίας των πράξεων και των λόγων του! Θα μου πείτε, γιατί ασχολούμαι; Όχι γιατί το θέλω! Όχι! Απλά, όταν κάποιος θέλει να μάθει κάτι, το μαθαίνει ο κόσμος να χαλάσει! Ειδικά, όταν τον κλέβουν, όπως συνέβη σε μένα!!! Συμπέρασμα; Πάω παρακάτω, όπως έκανα χρόνια τώρα, με εμπλουτισμένες γνώσεις, όσον αφορά τα σκουπίδια που πέταξα στον κάδο των αχρήστων...