Απέναντι η μπλε επιφάνεια σταματημένη πάνω σε έναν τοίχο, άλλες φορές αόρατο    άλλοτες πάλι ορατό κτισμένο με κοκκινόχωμα και άχυρα. Βασικά κάποια επανάληψη λάμβανε χώρα μα σε διαφορετικά χρώματα.

Κάθε αγωνία να προβάλει μπροστά μας σε άλλη στιγμή ανατρεπτική της προϋπάρχουσας θέσης καθότι μονίμως ανεπαρκείς.                                                                                                                                             

Και τα μάτια σου χαμογελούσαν στιλπνά αγνάντευαν τους ουρανούς του κόσμου γεμάτα εγκάρδιους χαιρετισμούς.                                                                                                          

Μίλησαν σιγανά αργά με το φως και το σκοτάδι πέρασαν από τον καταναγκασμό των γκρι και κάθισαν πάνω στο καμπαναριό να επιβλέπουν την τάξη, να συντροφεύουν τον πελαργό, να ταξινομήσουν, να τακτοποιήσουν το ανακάτεμα που προκαλεί ο αέρας.                           

Μα τέλος πάντων κάποιος πρέπει να βάζει τα πράγματα στη θέση τους στη σωστή τους θέση . Ξέρω κάνεις καλά τη δουλειά σου, κάνεις λάθει μα η δουλειά σου είναι αυτή να κάνεις λάθη μέχρι να αποδώσουν τα λάθη σου τα θαυμαστά αποτελέσματα της εξέλιξης.

Να  το πράσινο επίπεδο οπωσδήποτε και το κίτρινο λίγο κλαμένο δείχνει  λίγο αμήχανο αξεπέραστα άχαρο να μπερδεύει την καθαρότητα του. Οι πτυχές που πολλές φορές το μεταλλάσσουν σε μη επίπεδο είναι πρωτόγνωρες, τα σημεία  αναφοράς ισχυρά με τεντωμένες αντένες. Κρύσταλλα διάφανα τα κοσμήματα διάκοσμος στου νου τη περικοκλάδα.

Η μεγάλη δράση επιβάλει περιορισμούς, τα καινούρια μυστήρια, αξεδιάλυτη φλογισμένη γνώση ακατανόητη και γι αυτό μεγαλόπρεπης. Καθισμένος δίπλα στη φωτιά συλλογιέσαι τον κόπο την προσπάθεια της ρουτίνας αυτή δεν  κάνει λάθη είναι το λάθος. Αυτή εξασφαλίζει τα χρειαζούμενα τα καθημερνά την κούραση δεμένη με κορδέλες πάνω στην επανάληψη. 

Στο βαθύ πηγάδι του κήπου συχνάζουν μαζί με τις κοπέλες τα χόρτα τα πουλιά και τα κελαϊδίσματα τους.  Εκεί ο ήλιος και το φεγγάρι αντάμα πλέκουν τη συμφωνία της άνοιξης ντυμένη στα χρώματα του κυκλάμινου. Θέλει καιρό να φέρνει μόνο ησυχία θέλει καιρό να πλάσουμε την άγνοια.

Κάτι γλυκές κουβέντες για τον έρωτα το γλυκόπιοτο τον γελαστεί τον παιχνιδιάρη που κλισμένος μέσα στις κουβέντες μπουμπουκιάζει κι ανθίζει στο μυαλό που τον παίρνει από τα κοριτσίστικα όνειρα και τον ενθρονίζει στις ανοιγμένες  τους καρδιές να διαφεντέψει και τις πέντε αισθήσεις σε απόκοσμους ήχους  μυρωδιές χρώματα μνήμες πραγματικές.                                                                                                                                                            

Στου κρεμασμένου το σπίτι δε μιλάν για σκοινί

στου άνεργου για χαρά

μα στου πρόσφυγα μαύρη κατάρα πέφτει το κεφάλι.

Έκλαψαν στα σύννεφα, ζαλισμένοι

ακούμπησαν στα βουνά, στα όνειρα

στον ήχο του θανάτου που κουβαλά ο αέρας,

ο μανιασμένος αέρας.

Ξεφορτώνουν το βαρύ του φορτίο από

κόκκινες πιτσιλιές από ποτάμια αίματος.

Κουβαλημένο από τον πρώτο φόνο, από όλους τους φόνους ως σήμερα.

Μαζικοί φόνοι από πολέμους από πίνα από ειρήνη άγονη.

Τα λυγισμένα κλαριά των αιωνόβιων δένδρων υποχωρούν

αδύναμα να κρατηθούν μπρος τη μανία τις καταιγίδας.

Χάνουν ένα ένα τα κουρασμένα φύλλα τους, πληρωμή για τη συνέχεια της ζωής.

Αυτά σαν ακουμπούν στη γη φεγγοβολούν με μουσικές απόκοσμες,

ντυμένες κεραυνούς ήχους από τρύπες φλογέρας.

Φεγγοβολούν στην σκοτεινιά του κόσμου του απόκοσμου.

Παγερά στημένα μπρος στο χρόνο της ζωής μας.

Στην πλάτη σου καβάλησε ο μικρός Πετρής

γεμάτος απορίες και δίψα για τη ζωή. 

Χαμογελώντας, του κράταγες το χέρι απαλά.

Μα…

Στη σύγκρουση μαθαίνεις να μιλάς με τις βροντές.

Μαθαίνουμε να μιλάμε δυνατά στην ταξική αντίστιξη.

Οι μεγάλες σταγόνες τις βροχής βαραίνουν στην πλάστιγγα με τα διαμάντια.

Χορεύουν καθώς στερεοποιούνται, Το φως τις παραλλάσει.

μπρός στα μάτια μου, παίρνουν σχήματα και χρώματα.                                          

Μα το ψωμί είναι κάτι ταπεινό,

του ζεστού φαγητού η μυρωδιά δεν έχει γαλάζιο χρώμα.

Τι είναι ο άνθρωπος, ξέρω, και τις ανάγκες του τα πάθει του.

Αυτές που έχουν γαλάζιο χρώμα μα και τις ταπεινές που μοσχοβολούν

όταν ζεστό το φαγητό μπαίνει στο πιάτο το βιβλίο στο σπίτι κι η αγάπη δένει πλεξούδες τα μαλλιά της καθαρά γυαλιστερά.

Αγάπη.

Τη ζεις και την καταλαβαίνεις αργά.

Όταν πίνεις ένα κρασί σε μοναχική στιγμή.

Αργά βασανιστικά και χαλαρά

το οινόπνευμα γεμίζει το αίμα τη σκέψη τα αισθήματα.  

Πόσο διαφορετική είναι η μοναδική;

Μοναδική για σένα.

Μοναδική αυτή τη στιγμή.

Αγάπη, δηλαδή αισθάνεσαι απέραντα αποδεκτός

φιλικός απέραντα χαρούμενος

και  μελαγχολικός μοναδικά,

στα όρια του υπάρχοντος κόσμου.

Αισθήματα που η ποιότητα τους μεταβάλλεται στον ιστορικό χρόνο.

Αλλιώς την αισθανόταν η Πηνελόπη αλλιώς ο άστεγος,

χωρίς κρασί.

Μα

Στου πρόσφυγα το τσαντίρι το φως που αργοσβήνει

αφίνει να φανεί η προσμονή.