?wmode=transparent" frameborder="0" allowfullscreen>

Ήθελα να ξημερώσει, ήθελα φως για να βλέπω το μικρό χελιδόνι,

πάνω στο χιόνι, στου ποταμού τα τρεχούμενα νερά.

Νύχτα. Το κίτρινο φεγγαράκι άπλωνε το σεντόνι του πάνω στη φύση.

Εκεί κρυμμένο από του φεγγαριού τη χλομάδα.

Μόνο στο παγερό αέρα. Λευκή φιγούρα δίπλα στο άγαλμα.

Το αρχαίο μάρμαρο, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια,

σταματημένο  στο διάβα του δευτερόλεπτου.

Άφησε τα άλλα χελιδόνια για το ταξίδι τους στην Αφρική.

Εκεί θυσίασε κάτι, το χρόνο που ποιά δεν έχει.

Και αυτό του ζήταγε να πάει τα πετράδια του στα πεινασμένα παιδιά.

Κοίταγε το χιόνι που χόρευε μαλακά τις άσπρες τελίτσες

που ανεβοκατέβαιναν στην αγκαλιά του χειμώνα.

Απέραντη η λευκή παγωνιά, και η ζωή, σάβανο ζεστό για τη θυσία.

Το κοκαλωμένο κορμί του, μαρμάρινο άγαλμα χελιδονιού, δίπλα στο αρχαίο,

στολίζει την κίτρινη παγωμένη νύχτα που αστράφτει σα διαμάντι.

Ποιητή της Λαϊκής αγοράς της αρχαίας Αθήνας και λοιπών πόλεων. 

Ποιητή της επαναστατημένης αμφιβολίας της επαναστατικής ξαγρύπνιας 

της επανάστασης που την προσμένεις ανορθόδοξα οραματιζόμενος τάσεις κι εξετάσεις. 

Τα ποιό ωραία ψέματα είναι αυτά που μοιάζουν με αλήθεια στο όνομα της επανάστασης 

έτσι κουφώνουν το μέγεθος της αλήθειας και της επανάστασης. 

Τελευταία εξασκούμαι  να αποφεύγω τα ψέματα γιατί η εξυπνάδα είναι δύσκολο πράγμα. 

Και η επανάσταση χτίζετε με αλήθεια υπομονή και ιστορική καρτερικότητα. 

Οι εργάτες όμως την επανάσταση δεν την προσμένουν ούτε την παρακαλούν στα ευχέλαια 

απλά την κάνουν την ώρα που δίνουν τον τελευταίο αγώνα τους. 

Δεν αντέχω κάτι καραγκιόζηδες που φωτογραφίζονται με κάποιους επώνυμους και μετά την κοτσάρουν στο fb μες τη σεμνότητα και τη μετριοπάθεια. Βέβαια χωρίς καμία διάθεση αυτοπροβολής γιατί εκτός των άλλων είναι και γραμματισμένοι πολιτισμένοι με υπερφυσικό εγώ. Έχουν τελειώσει γ΄δημοτικού και είναι διδάκτορες τις λαϊκής κομπίνας, ξέρεις πάντα έντιμα με αποδείξεις και παραστατικά.Για όποιον σ' αυτές τις γραμμές βλέπει την ύπαρξη του.

Στα σύνορα της περιοχής της κόλασης  διαστέλλεται η ύπαρξη της.

Μεγαλώνει η έντασή της,  σιωπή βουβή αντίδραση μηδενική παραδομένη στην ολίσθηση της προσαρμογής στην εκμηδένιση.

Είναι τόση η προσαρμοστικότητα που η βία κι ο εξαναγκασμός είναι αόρατος διάφανος μας θολώνει τα βλέμματα.

Και ποιος ο αφέντης αυτής. Ποιος ο στόχος της κόλασης μας,  Την υπενθυμίζουν συχνά.

Η διαστολή είναι επίγεια υπόθεση μιας και πήρε μετάθεση από τη γειτονιά του ουρανού στην επιφάνεια της γης διαστελλόμενη επιτακτικά.

Κανείς ποια δεν φοβάται μήπως πεθαίνοντας βρεθεί στην κόλαση.

Φοβάται όμως, ξέρει, την κολασμένη περιοχή στην οποία ζει.

Τρέμει την επιστροφή του λυχναριού τις σκάφης  το ξεποδάριασμα στη στράτα και οι σταγόνες αξιοπρέπειας να μην λερωθούν.

Στην ουρά του συσσιτίου με το κοστούμι καθαρό το χαρτοφύλακα στα χέρια οι ποιο αδύναμοι της ζωής πέφτουν πρώτοι.

Κι οι άστεγοι πρώην γείτονες με κλονισμένα νεύρα κι αξικό σύστημα νικημένο.

Διαλυμένοι, η μια κόρη δουλεύει κομμώτρια η άλλη αυτοκτόνησε με χάπια

αυτός άνεργος έχει χάσει την εκτίμηση του η μάνα μισοπάλαβη.

Καταστροφή να κατοικείς στην κόλαση που διαφεντεύει    ο πλούτος….

Μα για σένα που αυτά είναι ξένη υπόθεση και οικονομικά δεν σε αγγίζουν σκέψου, για σένα έρχεται ο πόλεμος με τις συνέπιες του.

Ξέρεις στον πόλεμο ο πλούτος δεν αυξάνεται μα ξαναμοιράζεται.

Και αιτία είναι αυτό το ξαναμοίρασμα.

Και πόλεμος πάντα θα γίνεται

μέχρι κάποτε να μοιραστεί δίκαια σ’ αυτούς που τους ανήκει.

Η κόλαση επεκτείνετε δεν διαβλέπει χαραυγή

στο ημίφως σταμάτησε η ανατολή και η νύκτα δεν προχωρά.

Τα σύννεφα χαμηλά σκεπάζουν τα πρόσωπα το θειάφι  μυρίζει τα καμένα πτώματα προδίδουν τις ναπάλμ το φώσφορο καίει τον αέρα.

Η κόλαση είναι ήδη εδώ.

Αλήθεια, πόσο δύσκολη  Πόσο πονά Πανανθρώπινη  η  πνοή

στη γη με το καφέ χώμα στη γη με το κόκκινο χώμα.                                                           Περπατώ αιώνες  για να σε μάθω λίγο.

Και πάλι λίγο ακόμα θέλω να σε μάθω για να μάθω πως δε σε ξέρω .

Παρά που ελάχιστα ακούμπησα στην αύρα σου μόλις κατάλαβα που να σε ψάξω.

Στη γη στον ουρανό μέσα μου στην ιδέα μου.

Κάτω από του πλάτανου τα πλατιά φύλλα πράσινα ή και καφετιά

στην πλατεία δροσερά οι ώρες περνούν στο διάβα του ήλιου.

Γνώση και Αλήθεια κεντά υφάδι εναλλάξ τον αργαλειό,  με τις βελονιές της.

Γυναίκα με γυναίκεια βήματα θηλυκά, απλώνουν σε κύκλους ομόκεντρους αχανείς προς το σύμπαν τα μυστικά της.

Τις πείρας οι δονήσεις σείουν τις δομές της σκέψης.

αντιφέγγουν  πρωτόγνωρα σχήματα και όνειρα,

που ξυπνούν στου πρώτου πρωινού απαλού του ανέμου φυσήματος κύμα,

να χαϊδεύει το γυμνό λαιμό και τα υπέροχα μαλλιά.  

Περνά αυτή σιγά και αργά  πλατιά σε εργάτες δουλευτές κουρασμένους

Μπαλωμένους σκυφτά ριγμένους στο μάζεμα της ελιάς του καπνού του ρυζιού.

Σκύφτακες  που μάθανε να στέκουν στη ζωή σκυφτοί.

Υφάδι χρυσοκεντημένο πολύχρωμο με την φαντασία της θάλασσας

του βυθού του απέραντου, των πουλιών το κελάηδημα

με τα χρώματα των λουλουδιών.