Κλάψανε τα δάκρυα.

Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά. (Θησέας)

Ρίξανε νεροποντές

να ποτίσουν το λαμπρό Μάη.

Ανθίζουν τα χαμόγελα το πείσμα οι φωνές, 

Τα φώτα γεμίζουν τις πλατείες,

Σταματούν οι μηχανές μια άλλη φασαρία επικρατεί.

Σε κάθε πόρτα φάμπρικας στέκουν εργάτες αχάραγα για την απεργία.

Πρώτη του Μάη είναι Απεργία ….Γράφει το χαρτί κολλημένο στον τοίχο.

Κι έρχεται από πολύ μακριά αυτή η κραυγή.

Είναι το ουρλιαχτό της Μάνας από το Μάη του 1936

Είναι ο θόρυβος της μάχης του Μαραθώνα, οι πατημασιές των δούλων του Σπάρτακου, οι Ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, οι γάλοι κομμουνάροι.

Τα φαντάσματα που δεν ησυχάζουν στοιχειώνουν τη σκέψη, τα βήματα δεν κάνουν πίσω.

Παρέα με την ανάγκη να καταργήσουμε  την αισχρή απρέπεια της πείνας. την εκμετάλλευση.

Φωνές φωνάζουν όχι στον πόλεμο τους.

Κλάψανε τα δάκρυα

Φούσκωσαν τα άσπρα πανιά. 

Ρίξανε νεροποντές

να ποτίσουν το λαμπρό Μάη.

Κι έχουν πλατύνει τα σύνορα του κόσμου τούτου τόσο που χωρά μέσα στη χούφτα μας.

Και μάθαμε να κουμαντάρουμε τούτον το κόσμο σύμφωνα με τις ανάγκες μας, έτσι που τίποτε να μη πηγαίνει χαμένο τίποτε να μη περισσεύει.

Μια μέρα το χρόνο είπαν θα δείχνουμε πως έχουμε συνείδηση του παγκόσμιου χαρακτήρα της τάξης μας του αγώνα μας του αντίπαλου μας.

Να μη λείψει κανείς.

23/4/2017

Καθαρά τα σύννεφα μέσα στα άσπρα τους πουκάμισα

που φέρνανε κοσμοχαλασιά  και την αντάρα,

 τα βορεινά μαντάτα.

Τα κρύα που μαυρίζανε τη διάθεση.

Έρχονται και μπερδεύονται μέσα μας τα χρώματα τους  κατά την ποιότητά  της βροχής μας

μηνός  Αυγούστου ας πούμε μπόρα, με χαλάζι ,με όξυνα πρόσθετα ανάλογα από πόσο

μακριά μας έρχονται οι αέρηδες που μας τα στέλνουν από ποια κατεύθυνση έρχονται.

Ζούμε στο τέλος του κόσμου απόψε ποιος ξέρει πόσους αιώνες μπορεί να διαρκέσει η

νύκτα.

Να που τα αστέρια δε φέγγουν οι μουσικές δεν ακούγονται οι νότες σβήνονται στο

πεντάγραμμο και αλητεύουν αμολητές χορεύοντας στον αέρα .  

Γεμίζουν τα πικραμένα δάκρια  σα φουσκωμένα ζαχαρωτά και είναι πολλά,

ποτίζουν δυστυχία τα χώματα τη θάλασσα κουβαλούν όλα τα είδη της μόλυνσης μα η βρόμα

γεμίζει τους αρμούς του κόσμου.

Τις καρδιές με ένα ίσως και πολλά παράπονα για τη μηδαμινή έως αδύνατη ανταπόκριση.

Απομόνωση που γεμίζει το συνονθύλευμα των αισθημάτων μας πίκρα μίσος απογοήτευση.

Ζούμε τη νύκτα που δεν αφήνει τις ώρες να ανθήσουν οι αρμοί του κόσμου μας τρίζουν

διαπεραστικά κακόηχα ανατριχιαστικά με τα βαριά του βήματα πλησιάζει τα μέλη του και τα

καταστρέφει ένα ένα .

Καταπράσινα τα λιβάδια στολισμένα με κόκκινες κατακόκκινες παπαρούνες και πάνω τους

περπάταγες εσύ. Σε κάθε βήμα ψίλωνες λιγουλάκι μα το βλέμμα σου φωτίζονταν και φώτιζε

από αυτήν την πλάση καθώς αντανακλούνταν το άλικο.

Ψίλωνες από τα χαμόγελα των λουλουδιών των πράσινων φύλλων από το ζουζούνισμα της

μέλισσας  το πέταγμα της πεταλούδας το τρέξιμο του μέρμηγκα.

Μιας και όλα αυτά δεν υπόκεινται σε κοινωνικές σχέσεις και συμβάσεις .

Από τη βρώμα μας κάποια πληγώνονται από τα όξυνα χαρακτηριστικά της τα δάκρια

λασπώνουν τον τόπο .

Έτσι μακριά μέσα στην πληγωμένη φύση καθαρίζει το βλέμμα ελαφρώνει η καρδιά δείχνει

ποιο δρόμο φέρνει ο κύκλος του χρόνου ξανά σα μοίρα της ανθρωπότητας