Άφησα την καρδιά μου κατάχαμα
φοβήθηκα πως θα την πατήσουν τα χοντρά άρβυλα των στρατοκρατών
Μα μου την σκότωσαν τα ροδοπέταλα που περιτριγυρίζουν την αδιαφορία σας.

Έγραφες διαρκώς

τα βράδια ακούραστα.

Αντλούσες διαρκώς φωτιές και δροσερά αεράκια, από. . . .

Έβγαζες ατελείωτα από το νταμάρι της βιοπάλης πέτρες

κι έξυνες τις σκουριές απ’ απάνω τους.

Σκάρωνες μικρές ιστορίες σε ανφάς και προφίλ.  

Τις χρωμάτιζες με το αίμα της ζωής . . .  σε χρώματα παραδεισένια.

 Με δάκρυα τα μάτια σου γέμιζαν τον πόνο του κόσμου.

Ανάλαφρα έχτιζαν τα όρια του παράδεισού μας.

Και η κυρά μάνα λιπόσαρκη σφίγγει τα χείλη.

Ποτίζει τις γλάστρες  της αυλής με υπομονή.

Στο εφήμερο σούρουπο γράφεις αράδες ακούραστα.  

Από το ράδιο νότες σκορπούν το ταίριασμά τους ευχάριστο στο δωμάτιο.

Ο μικρός σου κόσμος με τους λιγοστούς ανθρώπους που σου μιλούν

μοιάζει αταίριαστος ανισόρροπος ακανόνιστος με μπόλικες παραξενιές

χωρίς ρυθμό νερόβραστος σα λέξεις παρατονισμένες.

Κάπου στο βάθος οι αστραπές μπερδεύονται με τους κεραυνούς είναι καταπληκτικό πως προετοιμάζουν έναν πόλεμο.

Τα τρομερά τους καράβια κι αεροπλάνα παραταγμένα έτοιμα έχουν αναλάβει ήδη δράση.

Διαρκώς γράφεις τα απόβραδα γεμίζεις το χαρτί με τον απόηχο της μέρας

αέρινος όγκος ξεφορτώνει το βάρος του.

Τρομάζω στην όψη του αλλάζω γραμμές σειρές μολύβια

γυροφέρνω την αλήθεια μην ακουστή βαριά ψεύτικη αλλόκοτη παρμένει από τα τεφτέρια του ασταμάτητου ποιητή.

Ποιοι και με ποιους θα πολεμήσουν, γιατί, ποιοι θα σκοτωθούν, ποιοι θα κερδίσουν.

Σ’ αυτές τις εποχές που ζούμε μπορούμε να ελπίζουμε γιατί τώρα ποια γνωρίζουμε.

Η φωνή το οδόφραγμα η αφίσα η διαδήλωση η πορεία ειρήνης η απεργία.

Η φωνή καλεί το φαντάρο το νέο πως ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός τους κανένας πόλεμος που μοιράζει τον κόσμο δεν είναι δικός τους.