Φραντς Κάφκα.Λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο Φραντς Κάφκα έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Καθώς περπατούσε στο πάρκο Στέγκλιτζ στο Βερολίνο, συνάντησε ένα κοριτσάκι που έκλαιγε απαρηγόρητο γιατί είχε χάσει την κούκλα της.Ο Κάφκα προσφέρθηκε να το βοηθήσει να βρει την κούκλα της, όμως μην μπορώντας να τη βρει, σκέφτηκε ένα τέχνασμα για να πάρει τη λύπη από το μικρό κοριτσάκι.Έγραψε ένα γράμμα, δήθεν προερχόμενο από την κούκλα της μικρής και της το έδωσε:«Σε παρακαλώ μην κλαις για εμένα, έφυγα σε ταξίδι για να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου ξαναγράψω σύντομα για να σου διηγηθώ τις εμπειρίες μου».Κάθε φορά που εκείνος και το κοριτσάκι συναντιόντουσαν, της διάβαζε προσεκτικά τα γράμματα που περιέγραφαν τις φανταστικές ιστορίες της κούκλας. Το κοριτσάκι παρηγοριόταν και αδημονούσε κάθε φορά για νέα από την κούκλα.Ο καιρός περνούσε και όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούν, ο Κάφκα έκανε δώρο στο κοριτσάκι μια κούκλα, που ήταν όμως εντελώς διαφορετική από την αρχική.Η καινούρια κούκλα, έφερε επάνω της ένα συνοδευτικό σημείωμα που έλεγε:«Εγώ είμαι! Τα ταξίδια μου με άλλαξαν.»Μετά από χρόνια, το κοριτσάκι που είχε γίνει πια μεγάλη γυναίκα, βρήκε ένα κρυμμένο σημείωμα μέσα στην κούκλα που της είχε δωρίσει ο Κάφκα:«Κάθε τι που αγαπάς πολύ πιθανόν μια μέρα να το χάσεις, όμως στο τέλος, έστω με διαφορετική μορφή, η αγάπη θα επιστρέφει».

Σάββατο 04/04/2020 - 13:56

Πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας η Χελίν Μπολέκ, μέλος του συγκροτήματος Grup Yorum

Η απεργία πίνας φαντάζει σαν το τελευταίο βήμα,

όταν η αξιοπρέπεια φτάνει στο έσχατο σημείο.

Όταν οι νόμοι τους παραβιάζουν την υπόσταση του ανθρώπου.

Όταν είναι γεμάτες οι άδικες φυλακές τους,

σήμερα πια  σε όλο τον κόσμο.

Όταν φτάνεις να προτιμάς να πεθάνεις γιατί το να ζεις έτσι,

δε χωρά μέσα σου.

Ξέρεις πως δε νοιάζονται γι ένα νεκρό παραπάνω.

Μετά τους τόσους πολέμους που κάνουν μόνο ο αντίκτυπος στην κοινωνία τους δυσκολεύει κάπως,

Αλλά να έτσι γιατί το κουράγιο η απελπισία η πίστη φωνάζει πως πρέπει να αντιδράσουμε.

Γιατί οι δικές μας σφαίρες είναι τα ίδια τα κορμιά μας.

Αυτοί είναι σκληροί επιδέξιοι τσαρλατάνοι ειδικοί στο ξεζούμισμα του εργάτη

στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη.

Μα πως μπορείς να δεχθείς να πεθαίνεις εσύ που αγαπάς τόσο τη ζωή.

Σαν τραγουδάς φτιάχνεις συγκινητική έπαρση, επανάσταση και αγώνα σε κάθε καρδιά.  

Γύρο μας τριγύρω, φυλακές αλυσίδες κάγκελα!

Και η φωνή σου οι νότες σου σα το σπουργίτι

πετούν και περνούν ανάμεσα μας.

Κάθονται στην καρδιά για να ξαποστάσουν!

Με τα νύχια με τα γυμνά μας χέρια που με αυτά σκάβουμε

το δρόμο της εκπλήρωσης των ονείρων.

Είναι τρομερό να παλεύεις απέναντι στα σιδερόφρακτα τανκ και τους πυραύλους.

Να στέλνεις το μήνυμα σε ένα λαό που δε θέλει να κάνει πίσω.

Τα τραγούδια σου βοηθούν να μαθαίνει ο λαός ότι μπορεί,

ότι πρέπει να ξεπεράσει τα όρια του σάπιου τους καπιταλισμού.

Καλύτερα παρτιζάνος στα ψηλά βουνά

του καθαρού αέρα. . . . κλέφτης, 

λεύτερος σα το πουλί σα. . . . νότα στο δοξάρι,

φεγγοβόλα κόρη, φιγούρα πανώρια του ονείρου , καταμεσής Φλεβάρη.

Παρά νωθρός και μισοταϊσμένος αυτολογοκριμένος

με ρεκλάμες πρωθυπουργικές, φιλιά και χειραψίες

για να κοιμίζεις τον λαό με τέχνη νεκρή ενός κάποιου επιπέδου.

Με μια κούραση εξήντα ετών.

Σε ένα κορμί αλλιώτικο

ταριχευμένο με ελπίδες ενστάσεις απογοητεύσεις.

Αποστολές μυστηριακές

σε διστοπικές διευθύνσεις.

Μην ξεχάσεις το χωνευτικό για τις παθήσεις.

αν τα μάτια χάνουν την οξύτητα τους

αν μια απέραντη οξυδέρκεια έρχετε στη μνήμη.

Κρατούν από το χέρι τον περασμένο χρόνο

με το βαρύ το παραγεμισμένο δισάκι κρεμασμένο στον ώμο

Κοιτούν το κενό, ούτε το μέλλον ούτε το παρελθόν.

Τις αγάπες που έκλαψαν μόνες τις νύκτες

Στον ουρανό τον ξάστερο

Κάθε λάμψη του και μια λαχτάρα

Κάθε αστράκι ένα δάκρυ

Αναφιλητά που έφυγαν μακριά

Αχός ξέμακρος αναλαμπές ευτυχίας.

Τρεμάμενα λυχνάρια φωτίζουν τις μεγάλες

Λείες πέτρες στα σκοτεινά καλντερίμια

Με το δαιδαλώδες μήκος τους

Και οι ξερολιθιές δίπλα να συγκρατούν την πλαγιά

Γεμάτες χορτάρια φυτρωμένα ανάμεσα στα λιθάρια.  

Στις συκιάς τη σκιά των φύλλων της το πλάτος

Ζωγράφισε τον όγκο της στο έδαφος

Μια προβολή δύο διαστάσεων του τρισδιάστατου είναι της

Με τη βοήθεια του ήλιου.  Με ρίζες βαθιά στο έδαφος ανακύκλωνε τη ζωή με τα ευωδιαστά σύκα της

Ίδια με τις νότες που γλυκαίνουν οι αποστάσεις οι εναλλαγές

οι σιωπές η απαλότητα η ένταση η ποικιλία. Χρώματα της αυγής και της ζωής που μένουν πίσω μας ακούραστα αυθύπαρχτα προορισμένα για την συνέχεια που δεν μπορώ να βηματίσω.