Γλυκό κι ανάλαφρο το φεγγαρόφωτο 

κόκκινο,

το σημάδι της καρδιάς

μια βαθιά πληγή

και φυλαχτό

το πικρό μας το φιλί.

Ασημένια τα μαλλιά σου

Κρατημένα τα χείλη μας

Βουβή η φωνή μας

Η ματιά μου σε ψάχνει αργά μέσα στο πλήθος.

---

Παλλόμενος αέρας κύματα οι μοσχοβολιές απ' τις ανάσες

σαν τα γαρύφαλλα της γλάστρας μου 

δυνατές οι φωνές.

Τα νιάτα του κόσμου περνούν μπροστά μου 

στα πρόσωπα τους βλέπω την εικόνα σου. 

Δακρύζω χαρούμενος. Στην αχνοφέγγουσα ανατολή 

κρεμασμένο το μανιφέστο του μέλλοντος 

εκείνο που υπογράψαμε με μια υπόσχεση κι

ένα πικρό φιλί.

Τα σύνορα διαστέλλονται,
οι κόρες διαστέλλονται
Η αγάπη μένει άφωνη
η υπέρβαση εμποδίων δύσκολη
των  αντιξοοτήτων η συνάντηση συνεχής.

Κρυστάλλινοι ουρανοί
χωρίζουν κι ορίζουν τα άστρα μας.
Σκεπάζουν τη βούληση
πάνω από στον θολό κόσμο μας.

Καθαρίζω το τοπίο λύνω το πρόβλημα,
βρίσκω τη λύση, αλλάζω τη ζωή,
μέσα
από τις απλές γραμμές του σύμπαντος.

Απλές, καθημερινές ανάγκες
απλών ανθρώπων
που με ενέργειες σπασμωδικές,
ασύνδετες, προσευχές και τάματα
προσπαθούν
να γλυκάνουν την κάθε δυσκολία.

Κι όσο
ο πλούτος αυξάνει πάνω στη γη
τόσο
στενεύει ο χώρος αποθήκευσής του.

Και συνεχώς αυξάνει,
γιατί μια ιδιώτης
ξεχωριστή
της εργασίας είναι αυτή.
Μα για δες
αυξάνει και η φτώχεια στον πλανήτη.

Για πες πως συμβαίνει αυτό το θαύμα;
Γιατί πεινά τόσος κόσμος
ενώ καταστρέφουν ολόκληρες παραγωγές ;

Κρίση.
Σαν βρεθεί η αιτία κι η λύση,
τότε θα πείσει,
μια άλλη κοινωνία σοσιαλιστική
που σαν όνειρο θ’ ανθίσει.

Σκλάβοι, φτώχεια και πείνα,
αβεβαιότητα ανεργία,
στολίδια αυτού του κόσμου
του γερο μπεκρή του μισοζαλισμένου,
παρελθόν
μαζί μ’ αυτόν για πάντα θα είναι