Λυπημένος κράταγα τη μάσκα της απάθειας.

Σαν κοίταξα στον καθρέφτη σε είδα χωρίς αυτήν.

Και φοβήθηκα ντράπηκα.

Για μένα δεν έμενε τίποτε μου τα είχαν πάρει όλα.

Μια καθημερινή βόλτα μια καθημερινή μέρα στο πορτραίτο της ζωής μου. Στο ζωολογικό κήπο της πόλης μας κάτω από τα σύννεφα το καυσαέριο το θόρυβο των αυτοκινήτων τους τριάντα έξι  βαθμούς Κελσίου σταμπαρισμένους στο θερμόμετρο περπάταγα αργά μέσα στα φαρδιά καλοκαιρινά μου ρούχα σα ζεματισμένο λουκάνικο για χοτ ντογκ στην κατσαρόλα με το βραστό νερό.

Έφτασα στη σιδερένια πόρτα κοίταξα το πράσινα φύλλα τα δροσερά δένδρα το χορτάρι που φρέσκο φρέσκο με το νεαρό πράσινο χρώμα του κατ έλκυε το έδαφος και μαζί με τα τρεχούμενα νερά στις λιμνούλες τις πονηρές φωτεινές δέσμες του ήλιου που ξέκλεβαν λίγο ελεύθερο χώρο για να περάσουν ανάμεσα  από το φύλλωμα της πυκνής βλάστησης δημιουργούν έναν άλλο κόσμο. Μικρόκοσμο θα μου πείτε, ναι μα είναι ικανός σε συνεχείς επαναλαμβανόμενες δόσεις να φέρει καταπληκτικά αποτελέσματα.

Με ρωτήσανε σε τι πως και γιατί. Αυτό το φάρμακο δεν το συνταγογραφεί ο γιατρός στο ΕΣΥ ούτε στην ιδιωτική κλινική δεν το διδάσκουν στην ιατρική μα ούτε και στη φιλοσοφική;

Μα η απάντηση είναι απλή δε βγάζουν χρήματα μ’ αυτή τη συνταγή.

Τα μάτια μου άλλαξαν χρώμα και τα αυτιά μου χαλαρώνουν ακόμα η μνήμη  ξέχασε να θυμάται κι όμορφες μυρωδιές περνούν στου νου τα κομμάτια.