Είναι κάποια δευτερόλεπτα αβάσταχτα

Σαν είναι να έρθεις στη ζωή.

Σαν είναι να φύγεις.

Είναι κάποια δευτερόλεπτα ανυπόμονα. 

Πριν τη μεγάλη έκρηξη.

Την τελική έφοδο.

Δεμένη στον ιστό της η σημαία.

Στην ανελέητη αλλαγή του παντός.

Στρατός μυριάδες, μυριάδες οράματα. 

Ασταμάτητα σα τα κύματα

βράχο το βράχο

Πατά σιγανά ο εισβολέας.

Ο ήλιος κρυφοκοιτά αγουροξυπνημένος.

Άνεμος ούριος στα πανιά, τα χρωματιστά.

Χαρά μυρίζει το ξύλινο σκαρί.

Έψαχνα να βρω το δρόμο

Έψαχνα να βρω τη χαρά το φως τα ροζ λουλούδια.

Τα κοίταζα στωικά τα σκαλιά που ένα ένα κατέβαινα.

Πίκρανα τη γεύση της ζωής.

Θυσίασα στιγμές μέσα στα μάτια σου.

Χάθηκα στην αστοχία της έκφρασης, την ώρα της κραυγής.

Το κλάμα βούρκωσε τα στήθη και ο έρωτας πέρασε αχνά δίπλα.

Κλείδωσαν τα βήματα σε σταθερές τροχιές.

Αναμφίβολα πείνασε ο κόσμος μου.

Χάραξε πορεία σε γκρι απόχρωση δεμένη σε σημαίες απόγνωσης.

Έβαλαν την καρδιά μου τα αισθήματα, στο μίξερ της αλλοτρίωσης

Μετέφεραν τα μάτια στο πίσω μέρος του κεφαλιού

τα αυτιά στους γλουτούς τη γλώσσα στους αστραγάλους.

Αγόρασα ένα τεράστιο παλτό να σκεπάσω τη γύμνια.

Απομόνωσα το πλάσμα στο πυρ το ανώτερο.

?