Κατρακυλά στα αχνάρια

στα βαριά βήματα του γίγαντα.

Ξεπέφτει σε πανάρχαια μονοπάτια.

Συναντά τη μουσική τα λουλούδια τα νυχτερινά αστέρια

λαμπρά και λυπημένα. 

Παίζει ο άνεμος με το όνειρο  κρυφτό στη μαγεμένη κόλαση.

Πολύχρωμα τα φώτα, η σιωπή, η ώρα, μας κουράζει.

Και οι νότες χορεύουν αδιάκοπα σαστισμένες

ανήσυχες άχρωμες να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά

τ' αυτιά το δέρμα.

Κλείσε τα μάτια και κοίταξέ με.

Στα χαραγμένα μέταλλα στα κυκλώπεια τοίχοι απάνω.

Έσταξε το μεθυσμένο φεγγάρι το φιλί του έρωτα. 

Είδε τα μάτια σου και πάγωσε συναντώντας το  βλέμμα σου.

Άρθρωσε την ποιο γλυκιά κουβέντα το χάδι σου. 

Ζεις ανάμεσα σε λαβύρινθους της σκέψεις μιας πολυπρισματικής

οντότητας που συναρπάζει.

Χαμόγελο του τρυφερού χαμόμηλου ξενυχτισμένη οπτασία του αμείλικτου αποχαιρετισμού, του χρόνου που μας ξεπέρασε.  

Στη μικρή πλατεία αγαπημένοι

οι γείτονες τα λεν τα ξαναλένε.

Τρελό παιδί που τραγουδά κάπου μακριά ακούνε.

Μες στη χαρά βαθιά είναι ριζωμένοι.

Απλοϊκά κι' ανάλαφρα τα, γιασεμιά, αρώματα σκορπάνε

ζεστός καφές στη σχόλη μας χαμόγελα αγάπες.

Μα αν την αγάπη συναντάς την μπλέκεις την ξεμπλέκεις.

Να κι οι εργάτες με πανό κι οι ποιητές με πένα

Και το πουλί σ’ ένα κλαδί π’ ανθίζει κελαηδάει

Ανθεί με κόκκινη υφή μες της ζωής το κάδρο.