Στα βράχια η θάλασσα ακουμπά

Στα όρη το γαλάζιο.

Τρέχει νερό στη κρήνη μας.

Τρέχει λαλιά πανώρια

στου ουρανού το πέταγμα

κελάηδημα μικρού  πουλιού ασημοστολισμένου.

Στα καμένα βήματα στις νερολακκούβες.

Ντυμένος το ανάρμοστο του λόγου.

Ασυμβίβαστο πρέπον άχαρο. 

Στριμμένο στο σουραύλι του χρόνου.

Ζυγισμένο άχρωμο λιάζει την αποδοχή.

Πραμάτεια σπάνια αετός δίχως σκοινί.

Ανεμογυρισμένες ηλιαχτίδες. 

Το παιδί κλείνει τα μάτια

Το απαλό του πρόσωπο φέγγει

Κίτρινο φως με φόντο το σκοτάδι

Πλανιέται η ομορφιά άδολη απέριττη αφελέστατη.

Στη σκάλα για το πάνω πάτωμα

στα όνειρα που θα δεις

Αιθέρια μουσική η φωνή του

Στα άστρα που πλανιέσαι. (κράτα την οδηγό κρυφό )

Μια φλούδα, ένα κομμάτι ξύλο

από τον κόσμο μας τον δύσκολο

το στολισμένο με τον δυόσμο τον πλούτο και τη φτώχεια  

Το πουλί που δεν ξέρουμε πως κελαηδά

Τα γράμματα που δε μάθαμε κι αυτό που δε διαβάσαμε.

Ωκεανός τα συναισθήματα μας αυτά που συν αισθανόμαστε.

Μουσκεμένη πραγματικότητα απ’ τις ελπίδες ζωής οι σταλαγματιές  αιωνιότητας.

Ένα παιδί που μας μεγαλώνει και απ’ αυτό ζούμε την προσμονή του.

Ξέρεις να κλαις, ξέρεις να κάνεις λάθει, ξέρεις να σβήνει το καημό τραγουδώντας.

Βάλε φωτιά άναψε τα ξύλα νιώσε τη θαλπωρή την ανάσα,

γλυκό κρασί τα μάτια σου 

στα λόγια σπόροι για το σπουργίτι,

νερό για το λουλούδι,

ξεχασμένος στον ουρανό παρέα με τον Απόλλωνα τον ψεύτη.

απόκαμες κρυμμένος απ’ τα σύννεφα

απλώνεις αμπελόφυλλα  να σκεπάσεις τη γύμνια της αλήθειας,

στόλισε την παίνεψε την τη τρελή.

                                                                                                                          8:59 βράδυ 11/11/2016

Ραχούλες, θάλασσες πλατιές, πολιτείες.

Οι άνθρωποι ,

ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες,

 κλεισμένοι στο αδιέξοδο.

Σκλαβωμένοι στο όνειρο για λευτεριά,

δεμένοι από πολλά κανόνια επικυρίαρχων.

Ήττα.                              

Σαστισμένος στέκω  μπρος στο κάδρο της κραυγής του αιώνα,

πόλεμος κι υποταγή.

Αξιοπρέπεια ποδοπατημένη ουράνιες

 μνήμες

οι εποχή των αγώνων των κρίνων.

Μας φτάνει που τους γνωρίσαμε . . . .τότε μα και που ζούμε πλάι τους.

Ξέρουμε πως οι ήρωες ακουμπούν στη γη και ξανά δυναμώνουν,

έχουν μια δίοδο προς το κέντρο της επικοινωνούν με τα λιωμένα μέταλλα της

 τις απερίγραπτες δύνες τους,

 κοιτούν τους σεισμούς που έρχονται και τρέχουν να συμβάλουν σε αυτούς.

Προλαβαίνουν; 

Ζαχαριάδης   Χότσιμινκ

Τα μυθικά τέρατα  ζουν μέσα τους φουσκώνουν τις φλέβες τους.

Σαν σκάβουν με τον κασμά κι ανάβει η παλάμη νιώθει πως κρατά ξανά το όπλο του.

Του θυμίζει τη λεβεντιά την αξιοπρέπεια του αγώνα τους

 προτιμά να πεθάνει γερμένος πάνω εκεί σε αυτή τη σκέψη.

Ψηλά βουνά με τσ' άπαρτες καρδιές

τα λάβαρα σηκώνουν

τους ουρανούς σκεπάζουν

οργώνουνε το μέλλον.

Τα κορφοβούνια σιμά προς την αυγή

Ροδανθισμένα κλαίνε την αντρειά σας

Παιδιά κυπαρισσόπουλα της λευτεριάς ταμένα.

Αμπόρετο να υποταχτείς στους άγγλο τσολιάδες

Βουνά ψηλά μες σ' άπαρτες καρδιές

τα λάβαρα σηκώνονται

τους ουρανούς σκεπούν

το μέλλον το οργώνουνε .

Ζουν στις σπηλιές και τις ψηλές ραχούλες.

Τον πόλεμο τον ξέρουνε τον ύπνο δε χορταίνουν

Υπόδειγμα συντονισμού ηρωισμού κι ανδρείας

Ψηλά βουνά μες στες καρδιές σας

τα λάβαρα σκιρτούν

τους ουρανούς μας σειούν

το μέλλον το ζωγραφούνε.

Λαοκρατία φώναξαν και σιστικέ η πλάση

Κράτησαν τη ζωή τους στο άνθος της ρίγανης και του θυμαριού

Πάλεψαν μες τις βροχές και τα χιόνια ξυπόλητοι

Άνθησαν ένα χαμόγελο στου δυνατού τις αστραπές.

Ψηλά οι καρδιές πα’ στα βουνά

Αέρας τσ’ ανεμίζει

Το δίκιο μας ανθίζει

το μέλλον μας ορίζει.

Έχω ένα πόνο στην καρδιά μία βαριά καρδούλα

Και δε μπορώ πια να χαρώ να κλάψω  να γελάσω.

Μου μαύρισαν τα όνειρα και κλαίν τα φυλλοκάρδια

Κατηφορά ο δρόμος μου μαύρος ο ουρανός μου

Και δε μπορώ να ξεχαστώ στο φως να ξαγναντέψω.

Αυγούλα  ν’ έρθεις να με βρεις το δρόμο μου να φέξεις.

Να αλλάξει ο κόσμος κι ο ντουνιάς η πλάση να μερώση.

Αχ Καρδερίνα μου γλυκιά φρέσκια καλοσυνάτη

σε έντυσα στα κίτρινα μέσα στη συννεφιά μου.

Κυπαρισσόδενδρο ψιλό  κοντά στην κρύα βρύση

πάλι βάζεις τα χρυσά σου τα κυπαρισσόμηλά σου

στο σεργιάνι που περνάς όλους μας μας κατακτάς.

Ραγισμένο όνειρο μας στου ουρανού το ξάγναντο

Ώριμο και φωτεινό λιγνό και τραγανό

στους χυμούς μου κολυμπά τα σύνορα περνάς.

Άμα η καρδιά βροντά

με τρομπέτες και βιολιά τις  καστρόπορτες τασ’ αμπάρες

στα ουράνια σαλπίζει κι φίλοι μας ξανοίγουν μακριά.

Και στου μαύρου καφέ τις πρασινωπές φουσκάλες                                                      

Τις όμοιες με μαγικές σφαίρες που τα μελλούμενα προδίδουν ευγενικά.                  

Τις βλέπω στα πεταχτά γιατί εγώ πάντα βιαστικός είμαι                                        

αυτά τα βήματα που ξεστρατίζουν                                                                                  

Ξαστοχούν το σωστό και το κάνουν λάθος.

Περνούν μακριά μου πολύ μακριά

γιατί εγώ πάντα βιαστικός είμαι και δεν προλαβαίνω          

Σήμερα στου καφέ τα λόγια την είδα να περνά μπροστά μου φευγαλέα.

Νικητές και νικημένοι φώναζαν δυνατά.

Ησύχασε και ξανά σκέψου αν μπορείς το γράμμα του νόμου

παραβίασε ασέλγησε πάνω του

Τόλμησε να μπεις στα όνειρα να πας κόντρα στο ρεύμα

αλλιώς είσαι περιττός σαν αριθμός ανάδελφος από ταίρι.

Βέβαια κάνουν καλό καφέ στις δύσκολες στιγμές πάντα ένας καφές.

Μα εγώ τα βλέπω στα πεταχτά γιατί εγώ πάντα βιαστικός είμαι.

Κι όταν πίνω καφέ ζητώ να βγάζουν το καϊμάκι με τις φουσκάλες του

ποιος ξέρει τι μπορεί να δεις.                                              

Να  Σαν έρθουν τα χρυσάνθεμα και γεμίσει ο τόπος μυρωδιές από τριαντάφυλλά και γιασεμιά,

στο δρόμο ανήφορος δε φαίνεται τα χρώματα δίνουν τα κλεμμένα βλέμματα στα παιδιά,

που κυλιούνται στα μωβ λιβάδια

και οι μανάδες χωρίς δεύτερη σκέψη φωτίζουν το πρόσωπο τους

με το χαμόγελο της ξεγνοιασιάς.  

                                                                                           15/8/2016

Καθώς κοίταγα το δρόμο που έφευγε η εικόνα σου ξεθώριαζε.

Η κρύα βρύση που κάποτε υπήρχε εκεί μας ξεδίψασε.

Στο αντάμωμα του ουρανού με τα λουλούδια του δάσους,

σμίγουν την ευωδιά του θυμαριού και της ρίγανης,

με τα χρώματα του μενεξέ και τον καρπό της ελιάς.

Μια μέλισσα κάθισε στα νεαρά μαλλιά σου και η γύρη από τα ποδαράκια της

σου στόλισε το κεφάλι.

Ξέρω ο δρόμος έφευγε μακριά η απόσταση ξεμακραίνει.

Γονιμοποίηση της ζωής σε στάδια απανωτά.

Να ο δουλευτής! Με τα χέρια του ζυμώνει την γη, την πλάθει.

Ζεσταίνει το ψωμί στύβει τις ελιές στο φαΐ σπάει τα βράχια.

Στη γλάστρα μας καρπίζει  ένα λουλούδι.

Τα απλά μαγευτικά τοπία τοποθετούνται σε μικρά καρέ στης μνήμης τα αρχεία.

Με τεχνικές και μοντάζ

ονείρων υποσυνείδητων γαλανών ουρανών και λαμπρών ήλιων

καθρεπτισμένων στη θάλασσα μας.

Άστρα της αυγής μωβ πράσινα χρυσά λούζουν την ανθρωπότητα με φως και νοσταλγία

Κύματα χρωματιστά ποτίζουν το μέλλον που δροσίζουν οι πρωινοί αέρηδες,

 Εκείνες τις ώρες που στοχάζεσαι το αύριο κουρνιάζει μέσα στα φυλλώματα της ελπίδας μας το όνειρο πως δεν θα γίνει ποτέ πιά πόλεμος.

Μα φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν έχουν δει τα πρωινά άστρα.

Τα μάτια μας κουράζονται να αγναντεύουν αυτό που έρχεται από την ανηφόρα του χρόνου.

Το τεράστιο καραβάνι των αχινών περπατά στη στεριά αθόρυβα αρματωμένοι με τα χιλιάδες αγκάθια τους πάνοπλοι έτοιμοι

Δεν μπορούν να τελειώσουν τον πόλεμο γιατί αυτός χρειάζεται να πολεμούν την κούραση που προκαλούν τα γεράματα.

Κάνουν τόπο στα χρώματα στα φώτα ζώνουν τα δέντρα τους θάμνους τα λουλούδια του Μάη της πρώτης του μέρας με τα νεκρά κορμιά τους φρέσκα ευωδιαστά παγκόσμια στολίδια διαμάντια λαμπερά στάλες δροσερές στα νιάτα του κόσμου.

20/7/2016

Τώρα που κρατάς το χέρι, μια πεπονόφλουδα πρόσεχε,

η ακρόπολη γκρεμισμένη από το Ερεχθείο λείπουν οι κόρες

τα μπουκάλια κενά με διάφανα χρώματα

τα γήπεδα η χώρα τα δάση προσφορά στον πολιτισμό του   της   των   τέλος πάντων υπανθρώπων

κίτρινο μέταλλο και ωραία μεταξωτά λόγια μακριά από το φαγητό που έχουμε ανάγκη

το σχολείο την αίσθηση της σιγουριάς της ασφάλειας

το πολιτισμός της εργασίας που δημιουργεί τα ανθρώπινα θαύματα όταν κοινοκτημονούντε

τότε που ενσωματώνουν τις καλές τέχνες μέσα στις καθημερινές δράσεις ως πρέπει.

Φαντασία και πάλη χρειάζεται να οργώσεις το χώμα να σπείρεις τους σπόρους τους όμορφους τους από παλιά φυλαγμένους για τέτοιους καιρούς,

δύσκολους να τους πω, μαύρους να τους πω, άχαρους, απολίτιστους.

το κουράγιο το θάρρος η αισιοδοξία η αυταπάρνηση ο αλτρουισμός συνοδεύουν τη φλόγα τη χαλκοκίτρινη που καίει και ζεσταίνει ένα πανάρχαιο όνειρο που περασμένο μέσα από ντοπιολαλιές μύθους και ιστορίες για πρώτες εποχές χαρούμενες, χωρίς χρυσό κι ασήμι και παντοδύναμους θεούς,

που υπόσχονται γλυκούς παραδείσους αν είσαι καλό παιδί!!!!

Ήρθε όμως η εποχή της βλάστησης να η ώρα που ξέρεις πως αλλιώς δεν μπορεί να γίνει

Πρέπει να δεις τα τριαντάφυλλα τα κόκκινα και τα γαρίφαλα να πρασινίζουν να ανθούν δώσε μας κουράγιο το έχουμε ανάγκη έλα κοίτα οι άλλοι ξεκινήσανε.

2008

Έψαξα μέσα στην άμμο στην άμμο της ερήμου

έψαξα για σένα ….

Στόλισα τα κλαριά του κόσμου με αμφιβολίες .

Το χρώμα τους παράλλασα στα σημάδια του ουρανού και της θάλασσας.

Ενταγμένα στη συμφωνία της διαφωνίας τους.

Κι άναψα φωτιές πάνω στα μάτια της ανθρωπότητας

που ζέσταναν την καρδιά και το μυαλό.

Με πόθο πάθος και αντίθεση, με τη γνώση και την ανάγκη

Αντίθεση και λύση.

Τα πράσινα φύλα των φυτών κοκκινίζουν σαν ωριμάσουν οι ώρες τους.

Ξανάβουν τις μελωδίες των αέρηδων δεμένες σε σάλπιγγες.

Το μυστικό κριμένο βαθιά στην άμμο γιατί στην άμμο;

Επώαση της μετάλλαξης νηστικού και χορτάτου

Ντυμένος την ευτυχία έκρυψα στην πίκρα τη θάλασσα  των ονείρων

χαμένων στα κύματα των εποχών που άλλαζαν τη γλώσσα την έκφραση.

Τα μάτια μας ίδια η καρδιά μας αυτή ένα καμίνι κόκκινου σίδερου που πλάθει την ιστορία  θέλουμε δε το θέλουμε.

Σα σταματήσει αυτός ο πόλεμος θα έρθει άλλος  ποιο μεγάλος στην αταξική μας σύναξη.

4/6/2016

Όμορφες ηλιαχτίδες πλημυρίζουν τον ουρανό μας

τα αστέρια δε φαίνονται ποια όμως υπάρχουν.

Εσύ όμως, δεν είσαι εδώ, όπως τον παλιό καλό καιρό.

Τα γιασεμιά συναγωνίζονται ευωδιαστικά με το αγιόκλημα.

Και να τώρα.

Κοιτάζω τη δύση, φωνάζω δυνατά.

Τα δάκρυα φανταχτερά λαμπρά διαθλαστικά

ακριβά.

Έχω περίσσευμα,

χαμόγελα χορεύουν γύρο μας

άλλα μπλε άλλα κόκκινα... πολύχρωμα

ευχάριστα επικριτικά ειρωνικά.... καρδιές πικραμένες.

Πόλεις βομβαρδισμένες.

Πόλεμος... λανθασμένων εποχών μουδιασμένα όνειρα.

Κορμιά νεκρά... ζωντανοί εξαθλιωμένοι.

Ανίκανοι οι παραζαλισμένοι

τους στομώνουν το μυαλό.

Τους τηλεγραφούν τα μαντάτα, εξουσίες κρυφογελούν.

Κάτι να αλλάξει κάτι να αλλάξουμε τέλος πάντων.

19/3/2016

Ο ποιο μοντέρνος γάιδαρος είναι πάντα ευγενικός .

Το κοστούμι του γυαλίζει συναισθήματα γεμίζει.

Και ποτέ του δεν γκαρίζει τα μιλά τα γαλλικά

Όρθια κοφτά μελωμένα φωναχτά.

Άμοιρε φτωχέ εργάτη σου τη σκάνε και είναι αφράτη

Πονηροί και μορφωμένοι σε καρφώνουν μανιασμένοι

Άλλοι τους είναι ρουφιάνοι άλλοι πάλι είναι φτιαγμένοι για αναρρίχηση στημένοι.

Ξέρουνε να λένε ναι και ποτέ δε πάνε κόντρα.

Έχουν κάτι που τους κάνει βέρους υποταχτικούς.

Ξέρουνε να προσαρμόζουν τα μελλοντικά στο τώρα

Και στα αφεντικά πονηρά το μάτι κλείνουν

Μη τους πάρουνε χαμπάρι και χαλάσει η δουλειά.

Δύσκολο είναι πολύ να απαλλαγείς εργάτη απ τις βδέλλες τούτες δω.

Έτσι αμόρφωτος που είσαι κουρασμένος και φτωχός

μόνο να σε κλαίνε οι ρέγκες δεν σου φτάνει δυστυχώς.

Το κακό είναι όταν τα νιώθεις όλα αυτά

όταν τα αντιλαμβάνεσαι και δε μπορείς να τα σταματήσεις.

ΥΓ. υπάρχουν αρκετά είδη μη ξεγελαστείτε. Βέβαια θηλυκά κι αρσενικά.

Πάντος καμία σχέση με τα τετράποδα.

5/3/16  

Κάνω ταξίδι μακρινό σε σύννεφα κι αστέρια

άλλα μοβιά άλλα σταχτιά άλλα λευκά βαμβάκι.

 Το αστεράκι μυθικό λαμπρό και κρυσταλλένιο.

 Είναι λιγάκι μακρινό μα πάντοτε το βλέπω.

Περνοδιαβαίνοντας τον σκοτεινό καιρό

από σύννεφο σε σύννεφο πατώ.

Θέλω τα χρώματα να πιάσω

ανταύγειες της ζωής λεπτές

στα μαλλιά σου θα τυλίξω..

Μέσα απ’ το φως που τα περνά. 

Διαμάντια μέταλλα και λάβα 

ογκόλιθοι του πεπρωμένου.

Να νιώσω να δω να πιάσω. 

Ταξιδεμένα από παλιά σε χρόνο πάντα ενεστώτα

περνάνε μέσα απ το κορμί.

Χωρίς να ξέρω με μεθούν κι όλοι μέλαινε αλλοπαρμένο.

Αχ τι ωραία το μυαλό να στροβιλίζετε σε πλάνες.

Το έχει ανάγκη. Κι όταν θα γίνει!!

Οκτώβρης 07

Πράσινα τα φύλλα της κληματαριάς της αγαπημένης μου με τις χοντρές ρόγες και το χοντρό σταφύλι.

Δροσερό παθιασμένα όμορφο, ακριβά, μοναδικής γεύσης. Στριφογυριστές οι βέργες οι κληματσίδες οι ρίζες βαθιά χωμένες στα σπλάχνα της γης ρουφούν αργά την αποθηκευμένη τροφή.

Στην παχιά της σκιά πλησίασα τα αστροφώτιστα διαστήματα που στολίζουν τα μάτια σου  αυτά με τους πηχυαίους τίτλους ήρεμα γλυκά σαν σε σελίδες εγκυκλοπαίδειας που βρήκα αστέρια και λάμψεις.

Μα οι εποχές τις δίνουν μια άλλη όψη η κάθε μια την ποτίζουν ξεχωριστά με λίγα δάκρια ίσως και πολλά.

Κάθε μικρό ρυάκι δάκρια, ξέρετε το κάθε ένα μοιάζει με διαμάντι γευστικά θαλασσί αλμυρό οπτικά. 

Καθαρά θα στο πω καθαρά θα στο περιγράψω αν μπορώ 
Αν μπορώ ξύνω το κεφάλι ξύνω το ξινό ξύλο
Φτιάχνω ένα κεφάλι πολλά κεφάλια από ξύλο
Ζω στη σκέψη στον πολιτισμό του ξύλου.
Θα στο πω ξανά ξινά επαναληπτικά ίσως κούφια 
Προϋπήρχαν πολιτισμοί καλύτεροι η χειρότεροι δεν ξέρω.
Μα ξύλινος που υπονοεί πολιτιστική ακαμψία
Μη αντίληψη της ευαίσθητης πλευράς του φεγγαριού.? 
Καθαρά θα στο πω χεριάζετε να τα λέμε καθαρά 
Πολλά κεφάλια έφτιαξα σα δάσκαλος και γλύπτης του νου 
Σκάλισα λεπτές γραμμές και αποχρώσεις σκέψεις κέντησα χρώματα και ήχους
Σε ένα κόσμο ξύλινο που καίγεται και κουβαλά νερό με τρύπιο δοχείο.
Σε έναν ήλιο ολοφώτεινο λαμπρό άσπρο που του κλέβω το φως 
Θα πω την αλήθεια μου την αλήθεια που κλέβει το μέλλον μου το ψέμα μου 
Όνειρο γλυκό για καλύτερη σμίλη.
Τι ξυλοποιεί το λόγο τον άνθρωπο τις σχέσεις μας 
Τι κοινωνία γεννά αυτό το τέρας 
πως και πόσο χειρότερα μπορούν Να είναι τα πράγματα.

Ο Λευτέρης που έχει μάνα τη λευτεριά 

Η λευτεριά που έχει μάνα την αγάπη 

Η αγάπη που έχει μάνα την αλήθεια.

Αλήθεια που ξέρει μόνο το δίκιο 

Το δίκιο του αδικημένου του ξεριζωμένου.

Το δίκιο που ξέρει μόνο το δίκιο Αντιστέκετε στο άδικο

Που κάνει αντίστιξη με την ηθική και το ανήθικο.

Το αιώνιο και το σχετικό 

Την ταξική δυάδα που η αλήθεια φλογίζει.

Πόλεμος για γνώση κι ανατροπή της απ’ την καινούρια. 

Η λευτεριά του Λευτέρη η πορεία της ανθρωπότητας. 

Και λευτεριά η γνώση. H μάνα του Λευτέρη.

Καθαρά σύννεφα στον ουρανό τον γεμίζουν πέρα πέρα τον όγκο του ζωγραφίζοντας όνειρα που έχουν ξεφύγει από τον ύπνο κάποιων ταλαίπωρων βιοπαλαιστών και ανεμπόδιστα φιγουράρουν στον μπερντέ του ουράνιου στερεώματος.

 Ανώνυμα προς μεγάλη μας χάρη και με την άνεσή μας μπορούμε μέσα από αυτό το ιδιότυπο γκάλοπ να γνωρίσουμε ,με παραβολικό τρόπο, τις κρυφές τις ποιο μύχιες σκέψεις τα ποιο πικρά θέλω των ανθρώπων που περνούν δίπλα μας που εργάζονται στην πόλη μας.

Πολλές φορές κατά την ανάγνωσή τους μας μπαίνει η υποψία πως κάποια από τα αποδρώντα μας όνειρα προέρχονται από τις διπλανές πόλεις καθώς τα θέματα τους ταιριάζουν πιότερο στις συνθήκες αυτών των περιοχών ακόμα και γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί φαίνονται να ταιριάζουν.

Μπορείς κάποιες φορές να ξεχωρίσεις και το επάγγελμα του ονειρευτή τη διάρκεια του ονείρου και αυτό δείχνει πόσο η κρυφή αυτή επιθυμία τον ταλαιπωρεί  που χάνει εκείνες τις στιγμές του ονείρου την ανθρώπινη του ιδιότητα και μετατρέπετε σε ένα είδος μάντη που προλέγει που παρουσιάζει απόκρυφες σκέψεις που η ηθική μας δεν επιτρέπει να ομολογήσομε ούτε στον εαυτό μας καθόσον στον χρόνο της ημέρας δεν μπορούμε ούτε να τα φανταστούμε ως άλλος δόκτωρ Τζέκιν.

Ο θησαυρός της συλλογής μας άρχισε να μεγαλώνει τόσο που μπήκαμε στη πορεία ομαδοποίησης θεματολογικά έτσι η εργασία αυτή μεγάλωσε, απαιτεί πολλές ώρες της ημέρας και αρκετούς ανθρώπους να βοηθούν.

Όμως τα όνειρα σαν αντανάκλαση της ζωής μας δεν επιτρέπετε να  τα ξεχάσουμε μα δεν μπορούμε άλλωστε .

Μέσα σ αυτά κατοικεί το αύριο μιας και το παρελθόν μας  τα οδηγεί.

Έτσι μάθαμε να εκτιμούμε τα όνειρα να τα υπερτιμούμε μάλιστα μιας και  οι ελπίδες μας οι διορατικότητες μας οι ανάγκες μας για την επόμενη μέρα περνά μέσα από τα ταπεινά όνειρα του ονειρευτή .

Η εξέλιξη της ζωής ξεκινά με τα όνειρα καθώς ο παγωμένος ζητά τη φωτιά.

 Πολλές φορές τα όνειρα παρεξηγούνται σα να εκφράζουν μια απραγματοποίητη υπόθεση και ονειροπαρμένες συμπεριφορές .

Έτσι μας ζητούν να ξεκοπούμε από αυτά, καθόσον είναι αδύνατο να απαλλαγούμε από την τυραννική πολλές φορές πραγματικότητα του παρόντος του πάντα νέου παρόντος με τα χαρακτηριστικά του χθες και τις προϋποθέσεις του μέλλοντος.

 Στα μανταλάκια του ουρανού μπερντέ ξεχώρισα και κάποια δικά μου όνειρα μα τα βρήκα φτωχά ταπεινά έτσι με την εμβέλεια τους δεν έκανα για να παίξουν τόσο σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας  μόνο λίγη γλύκα θα έδιναν στον καφέ μου και προσεκτικά με μπόλικη ταπεινότητα τα έβαλα στην άκρη της κατάταξης  να πάρουν προτεραιότητα άλλα πιο σπουδαία που οι αλλαγές τους κοσμοϊστορικές δείχνουν .

Μα ξέρετε για να γίνει ένα όνειρο πραγματικότητα δεν είναι απλή υπόθεση.

 Είναι νομίζω μια διαδικασία αρκετά σύνθετη.

Μια πρακτική που μάλλον κατηγορείται, πολλές φορές κινεί υποψίες ανατρεπτικές της υπάρχουσας κοινωνικής δομής και συνήθειας .   Άλλοτε πάλι λοιδορούνται . 

Ίσως το εκπαιδευτικό σύστημα να έπρεπε σαν ένα ακρογωνιαίο συστατικό του να έχει τη δημιουργία προσωπικοτήτων που η πραγματοποίηση των ονείρων θα βρίσκετε στο ιστό του μαθησιακού πεδίου.

Σκύβοντας στον πολιτισμό μας στην ακίνητη πορεία του μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πρόοδο μέσα από την αμετακίνητη εξέλιξη ιδιωμάτων και συνθηκών.  

Υπάρχουν όνειρα παγκόσμιας εμβέλειας μα και δυσκολίες που η ζωή τις λύνει με ιστορικά προτσές  αναπάντεχα.

Στο χρόνο τον διαστέλλοντα.

Καθαρό το κατάρτι μας ίσιο λευκό το πανί μας.  

Αλήθεια σύμβολο αγνό λευκό σύμβολο πράξη και θέση.  

Χρώμα χαρακτήρας, ιδιώτης ούσα.

Ουσία των μεγεθών του σύμπαντος.

Αεράκι απαλό στο ζεστό απόγευμα χαδιάρικο πέρασμα αισιόδοξη εικόνα κι ας είμαι με άδειο στομάχι κι ας μη ξέρω πότε θα χω ψωμί.  

Τα μάτια μου βλέπουν τη θάλασσα τα όνειρά μου τα βλέπω μέρα.  

Χιλιάδες τα κύματα απαλά σαν τ’ απογευματινό αγεράκι συνεχίζουν τη ζωή και όταν εγώ φεύγω.  

Χιλιάδες άνθρωποι αναπνέουν κι όταν κοιμάμαι.

Ξέχασα να πω όλοι αναπνέουν οξυγόνο πίνουν  νερό προσπαθούν για το φαγητό.

 Διαφέρουν στα αισθήματα και στην επεξεργασία τους.

Νιώθουν αλλιώς τον ήλιο.  

Ζουν αλλιώς και για άλλους λόγους ο καθείς.  

Στο άσπρο πανί της καρδιάς μας χρωματιστοί λεκέδες,

λεκέδες από συναισθήματα που φιλτράρισαν τη πορεία μας

από αυτά που μας βοήθησαν να περπατήσουμε απέναντι και να λυγίσουμε τους κόπους τα βάσανα.

Άραγε ποιός άνομος άνεμος τα φέρνει στα πανιά μας.

α!!!! ευχαριστώ ευχαριστώ πάρα πολύ....
σου εύχομαι να είναι και για σένα ανάσταση.
Ανάσταση για κάθε επιλογή που γίνεται συνειδητά στο χρόνο μας.

  "Καταχνιά" (Κατοχή-Αντίσταση-Απελευθέρωση)
(Μουσική: Χρήστος Λεοντής, Στίχοι: Κώστας Βίρβος, Κείμενα: Νικηφόρος Βρεττάκος)
Συναυλία του Χρήστου Λεοντή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Ιανουάριο του 2000 στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Ε’Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων (1999-2000). Διοργάνωση Βουλή των Ελλήνων. Τραγουδούν: Λάκης Χαλκιάς, Νένα Βενετσάνου, Δώρος Δημοσθένους. Αφήγηση: Χρήστος Τσάγκας.
Συμμετέχουν: Η Μεγάλη Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής Δήμου Αθηναίων,Η Μικτή Χορωδία "Φίλοι Μοντέρνας Μουσικής" υπό τη διεύθυνση-διδασκαλία του Δημήτρη Παπαδημητρίου και η Μικτή Χορωδία Νέων Δήμου Κηφισιάς υπό τη διεύθυνση-διδασκαλία του Γιώργου Αρβανίτη. Διευθύνει ο Χρήστος Λεοντής. Τηλεσκηνοθεσία Αντώνης Μακαρώνας. (Αρχείο:Θανάση Γιώγλου)

Θάνατος. Έφτασες εκεί που δεν πάει άλλο ανέβηκες κορφές

ζήλεψες τα ύψη

το άγνωστο σε μαγνήτιζε χάρηκες στιγμές και έδωσες κουράγιο

γιατί χρειαζόταν

πιάστηκες γερά χέρι με χέρι και κρατήθηκες.

Σαν άνθρωπος συνάντησες το απρόσμενο

και ότι έκανες υπάρχει

και οι συνέπειες τους υπάρχουν.

Οι άλλοι τα χρησιμοποιούν κι ας μη ξέρουν εσένα.

Εσύ δεν πεθαίνεις.

Εσύ δεν πας ψιλά μετά το θάνατο.

Εσύ δεν έχεις το φόβο μη χαθείς υπάρχεις ανάμεσά μας

χαμηλά κάτω από τη ρίζα

μετά φυσικά

δίνεις συνέχεια που ο ανθρωπάκος δεν τη φαντάζετε.

Αθάνατη η ύπαρξη μας αθάνατη κι η ύλη μας.

Ζωή που τρέχει ασταμάτητα

μα ο κόπος μεγάλος του αποχωρισμού.

Παράθυρα  πράσινα με κλειστά παντζούρια.

Ένα πράσινο φωτεινό λαχανί κιμπάρικο

σε τονική απόχρωση ανοιχτότερη από τα φύλλα της γαρυφαλλιάς

με τα ολόμυρα κόκκινα γαρύφαλλα να στολίζουν το μάρμαρο κάτω απ το κάσομα του στη μικρή γλάστρα…

πήλινη και δίπλα το κουτί της κονσέρβας ανέμελα παρατημένο έτσι χωρίς λόγο για να χαλά την απίστευτη ισορροπία της εικόνας του κάδρου όπως θα έλεγε ο Φώτο γράφος.

Μα τι είναι τέλος αυτό ή αυτά τα παράθυρα  ;

Γιατί με κάνουν τόση εντύπωση η εναρμόνια ομορφιά των παρατημένων δίχως συντήρηση   αυτών παραθύρων του άβαφου ωχρού τοίχου που αποτελεί τμήμα στον ακάλυπτο χώρο πολυώροφων οικοδομών .

Μα όχι δεν είναι όλα κλειστά.

Βλέπω σε κάποια τα κουρτινάκια κρεμασμένα απ τα καρφιά μέσα από τα τζάμια λίγο πιο πάνω από τη μέση έτσι που το φως να έρχεται ανεμπόδιστα μα να κρατά απέξω τα βλέμματα να εμποδίζουν την όραση.

Αναγορεύουν την ζωή μέσα απ αυτό σεβαστή απαραβίαστη μυστική κλισμένη στην εσωτερικότητα   στη μοναξιά στη μοναδικότητα .

 Και είναι εκείνα σημεία ή σημάδια ζωής, μέσα απ τον ωχρό τον τοίχο που βλέπει κι αερίζετε απ τον χώρο τούτον του ακάλυπτου,  κι ονείρων και πόθων που τους κρατούν ζωντανούς για να τους βρει το αύριο και το αύριο…. να μελετάν τα χρεούμενα να γίνουν, η γαρυφαλλιά η απλωμένη πετσέτα η μουσική που αδέσμευτη βγαίνει στον αέρα παρέα με τη μυρωδιά  του φαγητού που βράζει.

Ξέρω τα παράθυρα όλα δεν είναι πράσινα μα αυτό δεν αλλάζει ούτε τον ακάλυπτο ούτε το εσωτερικό του παραθύρου .

Από ένα παράθυρο μπορείς να κοιτάς μέσα αλλά και έξω..

Παράθυρα  πράσινα με κλειστά παντζούρια.

Ένα πράσινο φωτεινό λαχανί κιμπάρικο

σε τονική απόχρωση ανοιχτότερη από τα φύλλα της γαρυφαλλιάς

με τα ολόμυρα κόκκινα γαρύφαλλα να στολίζουν το μάρμαρο κάτω απ το κάσομα του στη μικρή γλάστρα…

πήλινη και δίπλα το κουτί της κονσέρβας ανέμελα παρατημένο έτσι χωρίς λόγο για να χαλά την απίστευτη ισορροπία της εικόνας του κάδρου όπως θα έλεγε ο Φώτο γράφος.

Μα τι είναι τέλος αυτό ή αυτά τα παράθυρα  ;

Γιατί με κάνουν τόση εντύπωση η εναρμόνια ομορφιά των παρατημένων δίχως συντήρηση   αυτών παραθύρων του άβαφου ωχρού τοίχου που αποτελεί τμήμα στον ακάλυπτο χώρο πολυώροφων οικοδομών .

Μα όχι δεν είναι όλα κλειστά.

Βλέπω σε κάποια τα κουρτινάκια κρεμασμένα απ τα καρφιά μέσα από τα τζάμια λίγο πιο πάνω από τη μέση έτσι που το φως να έρχεται ανεμπόδιστα μα να κρατά απέξω τα βλέμματα να εμποδίζουν την όραση.

Αναγορεύουν την ζωή μέσα απ αυτό σεβαστή απαραβίαστη μυστική κλισμένη στην εσωτερικότητα   στη μοναξιά στη μοναδικότητα .

 Και είναι εκείνα σημεία ή σημάδια ζωής, μέσα απ τον ωχρό τον τοίχο που βλέπει κι αερίζετε απ τον χώρο τούτον του ακάλυπτου,  κι ονείρων και πόθων που τους κρατούν ζωντανούς για να τους βρει το αύριο και το αύριο…. να μελετάν τα χρεούμενα να γίνουν, η γαρυφαλλιά η απλωμένη πετσέτα η μουσική που αδέσμευτη βγαίνει στον αέρα παρέα με τη μυρωδιά  του φαγητού που βράζει.

Ξέρω τα παράθυρα όλα δεν είναι πράσινα μα αυτό δεν αλλάζει ούτε τον ακάλυπτο ούτε το εσωτερικό του παραθύρου .

Από ένα παράθυρο μπορείς να κοιτάς μέσα αλλά και έξω..

Τραγούδι

Θα ανέβω σε ένα αεροπλάνο

Για να σε βλέπω από απάνω

Θα ανέβω πάνω στο ρεβίθι

Για να σε βλέπω μες τα πλήθη

Να βγάζεις λόγους και κορόνες

Να καταπίνεις τις κοτρόνες

Μικρέ μου κοντορεβιθούλη

Μία ανάσα ούλη κι ούλη

Υπερβολές πολλές κι αράδα

Κάνουνε το χιονιά λιακάδα

Μα θα σου στείλω μια παπάγια

Που θα τις έχω κάνει μάγια

θα φας πολύ και θα χορτάσεις

χα…..

Δε θα μπορείς να ξεδιψάσεις

Λέξεις ντυμένες με ζάχαρη και γλυκιά χρυσόσκονη πασπαλίζουν το μύλο του λόγο.

Το μήλο της έριδας, των πρωτόπλαστων το μήλο, του Αδάμ,

τα μήλα της κόκκινης μηλιάς, τα μήλα των Εσπερίδων

Λέξεις ντυμένες με κουρέλια,

της ιστορίας θλιβερά περιττώματα, περισσεύματα,

που μείνανε παρατημένα κι’ άχρηστα

να τα περιφρονούν οι γενιές που έρχονται 

θλιμμένοι δρόμοι, της εξουσίας ουσία,

σκουριά που ζωντανεύει σε δεξαμενές γεμάτες με υγρή μούχλα...

και τη γνώση του κόκορα

χάνετε η μυρωδιά του ρόδου, το φως,

χάνετε σε λέξεις που...

εκτελέσεις μας φέρνουν..

εντολών απύθμενων.

Την εξουσία χορδίζουν, δειλά, πονηρά,

τη βαυκαλίζουν με ζωή αιώνια,

ανωτερότητα,  πεπρωμένο.

Φουσκωμάρα και σόδα την ποτίζουν

την άμοιρη ζωούλα τους.

Μα ο μικρός παλαιστίνιος πεινά δεν παίζει,

αρπάζει την πέτρα και…

βλέπει τον μικρό στο Σεράγεβο μισός ζωντανός μισός πεθαμένος μα

και στο Ιράκ ζώνετε το θάνατο και περπατά ανθρώπινη βόμβα.

Σοκάκια της ζωής που πόνεσαν σαν τα περπατάγαμε,

άλλαζαν κατεύθυνση ανάλογα με τον τρόπο που βαδίζαμε,

που αισθανόμαστε, που θαρρεύαμε ή ξεθαρρεύαμε

γιατί η συνάντηση η αντάμωση είναι σα τη χημική ένωση.

Με άλλον καταλύτη άλλο αποτέλεσμα.

Λέξεις σφιχτές λυτές κοφτές

κάθε μια τους βαραίνει σαν πέτρα σα πατρική συμβουλή

η κάθε μια ένας ολόκληρος κόσμος η μια δίπλα στην άλλη

οικοδομούν την αυτοκρατορία της…….λεξώκοσμος

Λέξεις που με αυτές κατηγορούμε λέξεις

όπως αυτός που κατηγορεί τη μουσική γιατί δεν του αρέσουν οι νότες.

Αχ τι πολλές νότες έχει αυτή η λέξη. μουσική λέξη!

15-01-08

Κάτι κάνεις στα όνειρα και μαυρίζουν.

Κάτι κάνεις στα νερά και βρομίζουν.

Λερώνονται οι κουβέντες μας στην επαφή τους με το οξυγόνο.

Σκέψεις που δυσκολεύεσαι να αρθρώσεις που δεν μπορείς

να μαζέψεις να περισώσεις.  

Σκηνογραφώντας σε μαύρο φόντο βάζω τα θέλω μου να φωνάζουν

δίπλα στ αστέρια που σμε θαυμάζουν.

                                 ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ                

Πάρτε μου λέτε γλυκά πορνεία είναι της ιστορίας η ομοιοκαταληξία

Πάρτε μου λέτε γλυκά πορνεία είναι υποκατάστατο της ευτυχίας.

Πορνεύουν  την αξιοπρέπεια την αξιοπιστία την εντιμότητα και την ουσία.

Μέσα απ τα μάτια ξερνάν τη φτήνια και σε πουλούν για λίγα σελίνια.

Άμοιρα άμυρα αμυδρά μικρά τοσοδούλια ανθρωπάκια

εγωπαθέστατα καθαρματάκια.

Για την επιφάνεια χάνετε την ουσία και για την ουσία την πεμπτουσία.

Κλίσε τα σύνορα να μην περάσουν και την διάθεσή μας την χαλάσουν.

25/02/08

Κάπου στο ξέφωτο του δάσους όμορφα πολύχρωμα αγριολούλουδα απελευθερώνουν το μυστήριο της ύπαρξης.

Η άμμος ατελείωτη, απέραντη έκταση καυτής ύλης άνυγρης στεγνής ζωής μαρτυρικού βηματισμού μέχρι την επόμενη όαση πράσινη στιγμή στο χάος.

Νερό διαυγές, άρωμα μιας ένωσης πανάρχαιας με τον κάματο.

Κάθαρση συνέπεια και υπόσχεση δύναμης φανός και φάρος δίπλα στην όαση, λιμάνι ατάραχο κι ατάραχτο από λέξεις και γράμματα.

Γραμμάτια απλήρωτα, κόπος που βάλθηκες να ανταλλάξεις με χρήμα, τη δύναμη του όπλου βλέπεις. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τη στιγμή που πρόδωσες τον άνθρωπο.

Θεϊκά δικαιολογητικά φοβέρες και κατάρες τριγυρνάς πάνω από τα κεφάλια μας δεμένες στο θεϊκό μαστίγιο σου και στους κεραυνούς κάποιου Δία. Όλοι πρέπει να υποταχτούν.

Δεν θυμώνουν δεν ξεσπούν για το άδικο που τους συμβαίνει φροντίζεις να το κρύψεις μα το άδικο το νιώθεις σε πνίγει και ας μην το κατανοείς επαρκώς.

Κόμπος δεμένων αισθημάτων  τα μάτια κοιτούν για σύντροφο να βρουν

Στεγνή και ξερή γεύση χάνετε το έδαφος γκρεμίζεσαι ώρα πολύ ……….. απλώνεις τα χέρια κάπου να κρατηθείς.

Σκας στον πάτο ενός βαράθρου το κορμί ταλαιπωρημένο ζαλάδα το τυλίγει σα νεφέλωμα, δεν βλέπεις καλά μισοσκόταδο από κάπου ψηλά έρχεται αχνό φως αρχίζει να σαλεύει.

Μόνος στο πουθενά μα όχι ,όχι δεν είναι μόνος

και άλλοι ταλαιπωρημένοι αδύναμοι στο κορμί στα αισθήματα στο νου

γενιές και γενιές καταπίεσης στο περιθώριο της γνώσεις βουτηγμένοι στο ανεξήγητο

ανάβουν θυμίαμα και ξορκίζουν το κακό που αναπόφευκτα θα τους ευρύ.

Έχουνε δρόμο μπροστά γενιές πολλές θα τον περπατήσουν

και σαν η ώρα βρει τη στιγμή που πρέπει

οι καταραμένοι θα ξεπλύνουν τον κάματο θα πάρουν τη ζωή σε άλλη διάσταση

τα μάτια θα βλέπουν αλλιώς κι όλα αλλιώς θα τα καταλαβαίνουν.

Τα αγριολούλουδα σε άλλα χρώματα θα τα βλέπεις και η ύπαρξη αξία άλλη θ’ έχει

14/06/08 

Προσευχές, λατρείες, ομορφιές,

δεμένες στο γαϊτανάκι του πόθου που σέρνει τα όνειρα.

Καμάτωσες να προσπερνάς το σήμερα,

να το προσφέρεις θυσία στο μέλλον.

  Ο χρόνος διαβαίνει, αδίσταχτος φονιάς της προσμονής,

αφήνοντας αποδείξεις ματαιότητας, και χαμένων στοιχημάτων,

όπως ο ταχυδρόμος τις συστημένες επιστολές που μας γεμίζουν περιέργεια

μέχρι να τις παραλάβουμε.

Ακουμπισμένος στη μυρτιά του κήπου κοιτάζω.

Τα σύννεφα που παίζουν με το γαλάζιο του ουρανού.

Ο ήλιος λαμπρός ετοιμάζετε να σχολάσει το μεροκάματο του και σήμερα.

Απλήρωτο μεροκάματο.

Παρακαταθήκη στο λογαριασμό της ζωής, αρχηγός της ανιδιοτέλειας,

καυτός φίλος γεμάτος θαλπωρή και αγάπη για τα πλάσματά του.

Παλιός θεός άλλωστε, ο παλιότερος πλάστης και δημιουργός.

 Σκέψεις… περιμένοντας να σε δω

περπατώντας τη στράτα νά ρθεις κοντά μου.

Καταπράσινα τα κλαριά

και το δροσερό αεράκι ανακατώνει τις αραιωμένες άσπρες τρίχες του κεφαλιού

καθώς είναι φρεσκοπλυμένες.

Ατελείωτες μέρες,

κάθε απόγευμα αντάλλασσε το κατευόδιο μαζί του,

για την πορεία την καθώς πρέπει των πραγμάτων.

Έστριβε το τσιγάρο του και τα κουβέντιαζε μέσα του

πίνοντας βαλσάμικο. 

Σκλάβος της ομορφιάς της στιγμής

που με μάτια γεμάτα έρωτα χαλαρώνει και αφήνετε να τον πλημμυρίσει. 

Θυμάται στοιχήματα που τα πάλεψε στη ζωή του. 

Άλλα άξιζε άλλα πάλη όχι

μα ποιος μπορεί να κάνει λογαριασμό χωρίς τον κίνδυνο

του λάθους.

Μένει μόνος η γριά του η Κωνστάντο τον αφήνει

πάει στην Αθήνα στα παιδιά.

Τα μάτια κοκκινίζουν… από το ούζο και

μες τις θύμισες βάζει τα κλάματα.

Έτσι κλαμένο τον βρήκα κόκκινο κόκκινο στρουμπουλό με πρησμένα τα πόδια μοιραίος.         

Και να έφτασε το λεωφορείο με τις πράσινες γραμμές.

Σταματά στην άκρη του δρόμου.

Η ησυχία του απογεύματος ανακατώνετε.

Σταματούν τα κελαηδίσματα,

ματιές γεμάτες αγονία αναζητούν τον νέο επισκέπτη.

Βαδίζει αργά, ανηφορίζει κρατώντας τη μικρή της βαλίτσα.

Τα βήματα ακολουθούν το ένα το άλλο σα μέτρο από ποίημα μεγάλο.

Τα μάτια, το βλέμμα χύνετε πέρα να μας δει,

να γνωρίσει την κορμοστασιά μας.

Να το πρόσωπο αλλάζει ύφος τα χαρακτηρίστηκα του φωτίζονται και η επικοινωνία αρχίζει να εξελίσσετε.

Ήρθε.

Ήρθε να μας φέρει με τα ανάλαφρα δροσερά της νιάτα αναρίθμητα συναισθήματα,

για τα νέα της από την Αθήνα,

για την ανάγκη που μας έχει,

για την έλλειψη που έχουμε μέσα μας σα μας λύπη,

όπως και τα άλλα παιδιά από το συνοικισμό  που φύγαν για τα δύσμοιρα τα ξένα,

για τη στιγμή της συνάντησης που ανατριχιάζει το κορμί και βουβά σπάνε τα πνευμόνια καθώς ανακατεύονται η ανάσα με τα δάκρια.

Παιδί μου! 

Παιδί μου λέει κι ο μπάρμπα Κώστας και στέκετε πλάι

μέχρι να έρθει η σειρά του να την καλωσορίσει κι αυτός,

την κοιτάζει με τα μεγάλα κόκκινα μάτια του

σα να βλέπει κάτι από τις θύμισες που τον  τριγυρνάγανε.

Είναι η κόρη της κουμπάρας και γειτόνισσάς του τριάντα χρόνια τώρα,

σα τα δέρνε τρέχανε να τα σώσει από τη μανία της

να τα χαϊδέψει να τους πει παραμύθι.

Συναγωνιζότανε τον άλλο μεγάλο ιστορικό τον Καραγιώργο

που καβάλα στ άλογο γύρναγε μες την πόλη μέχρι τέλους

αψηφώντας τις φωνές του δήμαρχου πως το ζωντανό του λερώνει τους δρόμους.

Τη να του πει του μπάρμπα Γιώργου που αυτός τού δινε καραμέλες από μικρό παιδί.

Κάθονταν δίπλα στο τζάκι ξυπόλητοι

γιατί τα ποδήματα ήταν γεμάτα λάσπες και χώματα

και άναβε η κουβέντα η ιστορίες για τούτο και για τ άλλο

για δοξασίες προλήψεις και για απαγορευμένα θέματα με υπονοούμενα και νοήματα

τάχα να μην καταλάβουν τα παιδιά.

Να μην πληγωθεί η αθώα τους καρδούλα

αλλά φοβούνταν κιόλας παιδιά είναι ποιος ξέρει που ανοίγουν το στόμα τους.

Ο πόλεμος μετά ο εμφύλιος άφησε βαριά σημάδια και δω.

Κι ώμος τούτη την ώρα ήταν το σχολείο της ιστορίας και του παραμυθιού

που ποτέ κανείς δεν έβαζε απουσία μάγευε το παιδικά αυτάκια.

11/02/08  

Κάθε σκέψη κρατά ψηλά τα σύννεφα

Κάθε σκέψη για σένα. Εσένα κοιτώ

Το φως της νύχτας πλέκετε στα μαλλιά σου

Παίρνουν χρώμα σκουριάς,  

οι σκιές οι μαύρες ζωντανεύουν απαλά

σαν αντίθεση σαν προϋπόθεση ύπαρξης.

Περπατάς τον χρόνο, μεστώνεις

στο ανεξήγητο δεν έχεις λύσεις,

ζεις προσμένοντας το άγγιγμα της ζωής, του έρωτα

παλεύεις στόχους  προσφοράς κι απόδρασης .

Μπερδεύεις  την ιδέα με την επιφοίτηση πνευμάτων,  οραματισμούς , πνευματισμούς,  εκφάνσεις της σκέψης αλλόκοτες .

Σαν άνεμος που σέρνει την πορεία μας

που φυσά θέλεις δεν θέλεις .

 Ο Οδυσσέας ήξερε τον προορισμό του

εσύ όμως που θα τον βρεις

πια ακτίνα αρχαίου άστρου περιμένεις να σου φέξει το δρόμο ;

Μα ποιο δρόμο μπορώ να διαβώ;

 τον ίδιο με χιλιάδες άλλους;

Μα πως θα γίνει η φυσική επιλογή  ικανότητα προαιώνια 

Καβάλα πάνω στ’ όνειρο του

χάιδευε  πάντα τ’  άλογο του

έφευγε πέρα, πέρα μπρός εκεί

που έφεγγε το φως.

Κοιτά δεξιά κοιτά ζερβά

και συλλογιέται τα στενά.

Τ’ όνειρο είναι σαν το φως

τρέχει  σαν άνεμος τρελός

αν το πιστέψεις σ’ ανεβάζει  

κι όλο  τον κόσμο τον αλλάζει.

Καβάλα πάνω στ’ άλογό του

σκεφτόταν πάλη τ’ όνειρό του

έτρεχε πέρα, πέρα μπρός εκεί

που έφεγγε το φως. 

Καρδιά μου πέρασες μέσα από δύσκολες στιγμές,

πορείες κακοτράχαλες ονείρων και κατάπτωσης,

δύσκολες κι επικίνδυνες αποφάσεις.

Πολλές φορές κούρνιαξες  φοβισμένος κι αναποφάσιστος,

πολλές φορές κατηγορήθηκες ασύστολα για τη φλόγα της καρδιά σου.

Μα πάντα τα λάθη γίνανε σε θολό τοπίο σε τοπίο ομίχλης.

Δεν είχες καθαρό ιδεολογικό πεδίο

η ανάλυση στερείτω  διαλεκτικού και ταξικού βάθους

ωριμότητας και θάρρους.

Θα έλεγε κανείς πώς η ταξική πάλη είτε την αντιλαμβανόσουν είτε όχι

σε οδηγούσε μέσα από τους δικούς της δρόμους

σε στάσεις ζωής ανάλογες με την πορεία της.

Μα η δική σου συμβολή  στην ιστορία ετούτη ποια ήταν;     

Μας σύναξες στο γλέντι σου στις πέντε του Φλεβάρη
γιόρταζες και μας έκρυψες τον μαύρο άλαλο τον καημό σου.
Μαζί μας ανακάτωνες τον αναστεναγμό σου

Τα μάτια σου χαρούμενα μα κρύβαν την ελπίδα

που λίγο λίγο στέρευε σα δειλινού λιαχτίδα.

Αγάπη μόνο θώραγαν και γλύκα στην καρδιά σου.

Απλή κι αγνή και πρόσχαρη  αμάραντο λουλούδι.

Στις θύμησες μας θα γυρνάς σα να σου να τραγούδι.

Λουλούδι απ` την αυλήτσα μας τη μοσχομυρισμένη

πεταλουδίτσα όμορφη επάνω σε κρινάκι.

Την άλλη μέρα έτοιμη για μακρινό ταξίδι.

Τώρα μας φεύγεις που να πας μακριά από τους δικούς σου

Ο χάρος δε σε γύρεψε το λάδι δε σου σώθει!

Μα το φορτίο ήταν βαρύ για τις δικές σου πλάτες

λυγίσανε οι αντοχές γένηκαν όλα στάχτη.

Άνοιξη 2008 

 Εννιακόσια δύο αριστερά στα εφέμ γλυκό φιλί στις αέρινες       

                         συχνότητες της καρδιάς μας.

Ηλεκτρισμένες ευμετάβλητες συντροφικά ευαίσθητες κεραίες

                         κάνουν παρέα στο το χρόνο μας.

Μέσα  σ’ αυτές φορτώνονται τραγούδια αναλύσεις

                        πολιτιστικά κι ειδήσεις.

 Ο άλλος σταθμός ο κομουνιστικός η φωνή της τάξης μας       

                       μπολιασμένη με τη γνώση της διαλεκτικής.                                                

Προβάλει την εργατιά με την αξιοπρέπεια που της αρμόζει                                               

            Όταν     διωχθεί η άγνοια και μπει στο δρόμο του αγώνα.

Πόνος και χαρά και δάκρυ στις ζωής την έλλειψη

υπάρχει κενό…… πρέπει να καταληφθεί .

Στα μέσα μέρη σκοτεινιά κι απέξω ήλιος και δροσιά

σύγκρουση φωτεινότητας  σε τούτα τα αλώνια

γυρνάω και σ’ αναζητώ σε πιο ψηλά μπαλκόνια.

Νοήματα αντιθέσεων γεμίζουν τις σελίδες

κι εκεί που λες πως ξέφυγες στο δόκανο πιασμένος.

Τα νέα τα μοντέλα σας μας έχουν καθηλώσει

και το μυαλό ανήμπορο να πει και ένα όχι

της διαφήμισης δεσμά το χουν αιχμαλωτίσει

και ενεργεί παράλογα κι ανάλογα εθισμένο

από σειρήνες μαζικές σε οθόνες

μες τη λασπουριά που έχουμε βαλτώσει

και μες την τσέπη μας λεπτά δεν μένουν διόλου.

Κέντρα απεξαρτήσεως για αυτά δεν έχει, μόνο εξαρτήσεως

Θολώνει το είναι σου αισθάνεσαι πως αυτό το κάτι σου λείπει

Κάποιοι γράψανε  πάνω στα θέλω σου και συ τα βρίσκεις αναγκαία

Προγραμμάτισαν το μυαλό σου τα αισθήματά σου και βάλανε στοίχημα πως δεν μπορείς να αντισταθείς, τόσες χιλιάδες πωλήσεις.

Μα πως μπορούν τι κάνουν πως τα καταφέρνουν πια εξώκοσμη γνώση χρησιμοποιούν; 

Σχολεία αμορφωσιάς ένδειας χαμένου τίποτα περιφρόνησης και θλίψης

Γράφω, γράφω και διαβάζω

και περνώ ξανά περνώ

τ' άρωμά σου ανεμίζει

στο μυαλό μου τριγυρίζει

σαν περνά απ τις γραμμές

μεθυσμένες τρέχουν λέξεις

που αλλιώς διαβάζονται. 

Χαμόγελο πλατύ ζεστό

Μάτια γεμάτα . γεμάτα αγωνία φόβο .

Ζεις την αγωνιώδη πορεία του θανατικού του αποχωρισμού.

Που σιγά αργά βασανιστικά μας υπενθυμίζει τον επερχόμενο χωρισμό .

Αγάπη λάθη μικρότητες που δεν απέφυγα σημάδεψαν τα βήματα μιας ζωής

Αναστενάζεις, κρύβεις στο συρτάρι βαθιά    χαρτάκια.

Κομμάτια από τη σκέψη που σε φέρνει ως εδώ.

Μα δεν  κοιτάς  ποτέ ψηλά φοβάσαι πως δεν φτάνεις.

Δε φτάνεις τα άστρα που θέλεις να τα αλλάξεις χρώμα.

Πάντα ήθελες κάτι να μας πεις κάτι για !… μα ποτέ δεν πρόλαβες να μας το τελειώσεις πάντα κάποιος σε διέκοπτε και εσύ ευγενείς φύση και θέση πάντα παραχωρείς χώρο στους άλλους.

Στον κουμπαρά του απωθημένου σου  βάζεις χαρτάκια πράσινα κόκκινα γραμμένα η άγραφα τσαλακωμένα η βελούδινα σα τον φιλάργυρο που μαζεύει λύρες όχι για να τις ξοδέψει μα για να τις βλέπει  να παίρνει δύναμη από αυτές όταν ακουμπά πάνω τους το βλέμμα του. 

Δειλός όπως είναι δίνει κουράγιο στο εγώ του βαυκαλίζετε με τα πανέμορφα χαρτάκια του, εφευρίσκει λόγους ύπαρξης πλουτίζοντας τον κουμπαρά του.

Στον άνεμο ποτέ δεν τα εμπιστεύτηκε να μην του τα μαρτυρήσει, βάζει μάλιστα πέτρες στις τσέπες του σακακιού του έτσι λιανός που είναι φοβάται μη του το πάρει και το σηκώσει.

Έχει τακτικά δοσοληψίες με το θησαυρό του κι ανεβαίνει στου ουρανού τα ποιο πορφυρά τα σύννεφα σα τα διαβάζει χάνετε εκεί πάνω ώρες ατέλειωτες.

Μέσα του τρέχει ένα δάκρυ έχει κάνει μάλιστα ένα αυλάκι  ανάμεσα στα φύλλα της καρδιάς.

Mα σε κανέναν δε το μαρτυρά ετούτο το μαράζι το έχει κρύψει τόσο καλά στο μέσα της μέρος που κοντεύει να ξεχάσει και ο ίδιος γιατί είναι τόσο λυπημένος.

06/2008

                                        Αναμνήσεις

Με τις  αναμνήσεις ταλαιπωρημένες μαύρες με μακρουλές μορφές λιγνές να συναλλάσσονται μεταξύ τους ανακατώνονται μέσα μου, παλεύουν επάνω στα εσώψυχά μου τραυματίζουν τον ουρανό ματώνουν τη σκέψη τη λογική.

Παράλογη, οδηγούν πορεία, ναυτία, πια η πραγματικότητα;

Το παραμύθι πανέμορφο ιστορία γλυκιά γλυκό του κουταλιού σταφύλι με χάντρες κέρινες ρόγες σταρένιες παραμυθένιες.

Αφήσου ανέβα στο πλεούμενο του Μωυσή πέρνα μαζί του το Νείλο χαλάρωσε. Μα ποιος κάνει παιχνίδι; ποιος κανονίζει τι θα πεις τα μάτια τι θα βλέπουν τι θα σου κελαηδάνε.

Έτσι τραυματισμένο πουλί ζωντανό τρομαγμένο, χωρίς γέφυρες στο χάος του γαλάζιου στο μαρτύριο του ήλιου χωρίς δρόμους επιστροφής τώρα πια κρανίου τόπος. Δεν ακούγεσαι…… δεν ακούγεσαι……… νιώσε το άρωμα,

μη περιμένεις τον κεραυνό,

πλύσου με τη βροχή τρίψε την άμμο στο κορμί σου κοκκίνισε το δέρμα σου νιώσε τη δύναμη που έχεις,

δίωξε την απογοήτευση την αδυναμία αυτό που σε θολώνει κράτα τον φίλο από το χέρι έτσι για να παίρνεις κουράγιο δύναμη, σαν τον γιο του Ποσειδώνα και της Γης (Ανταίος)

Ρώτησα κι αν δεν έχεις φίλο; Πολλοί δεν έχουν μου είπε.

Γι αυτό είναι τόσοι πολλοί οι λυπημένοι. . . . . τόσοι νιώθουν μελλοθάνατοι.

Η φύση ευθείες τσαλακώνει και ακμές λειαίνει. 

Προτιμά τις καμπύλες με φυσικές, ομαλές αλληλουχίες ποσότητας πυκνότητας και ενέργειας πεδία

η άλλη πλευρά του ωκεανού.

Φύση αστείρευτη σε συνεχόμενους  δεσμούς.

Σθένη ισχύος δημιουργοί δομών  υφής ιδιαίτερης η κάθε μια.

Σταθερότητα και κίνηση ταυτόχρονα

Κι ο λόγος 

αυτός τι πυκνότητα έχει

τι ενέργεια;

Οι άνθρωποι περνάν από τα Δαιδαλώδη σοκάκια του  προσπαθούν να ισορροπήσουν αυτό που νιώθουν.

Γνωρίζουν μάγια ξόρκια προληπτικά θυμιατίζουν κι αν σε κόψουν για γουρσούζη σε ξυρίζουν.

27/05/2008

Ανάξια ζεις τη ζωή σου

κρύβεις κάτι.

Το κορμί σου απουσιάζει.

Θολό τοπίο και το βλέμμα πάνω σε στόχους δίχως κέντρα.

Κάθε ημέρα ένα μικρό τετραγωνάκι από ταινία

Σα φιλμ νουάρ ασπρόμαυρο

με το άνχος στο φόντο.

Σε πυκνή διάταξη παρατάσσεται κι είναι ταυτόχρονα  αιτία κι αποτέλεσμα.

Δεν τολμάς δεν φωνάζεις δεν ζεις δεν προσφέρεις έστω

το λάθος σου δεν χαίρεσαι.

Πονάς αλλά δεν ξέρεις τη και πώς να αλλάξεις.

Φόβος η εικόνα σου.

Μια στάση που επιλογή σου δεν είναι.

Εκβιασμοί και διλήμματα ζουν και παλεύουν μέσα σου.

23/05/2008

                                             Παλαιστίνη

Την γνωρίζω από τις ειδήσεις.

Μικρό παιδί είδα τον Αραφάτ με τη μαντίλα στα δελτία στου ολυμπιακούς του Μονάχου.

Κι έμαθα τον καημό τους για πατρίδα.

Καταπατούνται κατέχονται δολοφονούνται από αυτούς που πατρίδα δεν είχαν. 

Την γνωρίζω χρόνια τώρα στον αγώνα για ύπαρξη.

Στην αντίσταση στα σχέδια του ιμπεριαλισμού για το μέλλον τους.

Ιμπεριαλισμός είναι φασισμός αυτό προσπαθεί να κρύψει.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι το ηθικό τους πως είναι τόσο υψηλό για τόσο πολλά χρόνια.

Μήπως δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά;

Πρέπει να είναι μορφωμένοι ! Αξιοπρέπεια κι αγώνας είναι ψωμί

είναι αυτοσεβασμός.

Ένας λαός που αγωνίζεται έχει μέλλον.

Σηκώνουν στα ματωμένα φέρετρά τους τον πόθο και τα βλέμματα αδελφών από το βομβαρδισμένο Λίβανο τη Συρία το Ιράκ το Αφγανιστάν

το Ιράν της Αιγύπτου.

Όλοι οι λαοί τις Ευρώπης συμπαραστέκονται ηθικά, ο αγώνας τους έχει φυτέψει ελπίδες στις καρδιές τους. Αισθάνονται υποχρέωση να συναγωνισθούν.

Τους Παλαιστίνιους δολοφονούν  ισραηλινοί που είναι φίλοι των δικών τους δυναστών τους.

Έψαξα βρήκα το χάρτη της περιοχής τις αλλαγές του στο διάβα του χρόνου στην πορεία των ισραηλινών στρατιωτικών επεμβάσεων.

Τώρα πια στις φυλακές του Ισραήλ δεν είναι κλεισμένοι μόνο Παλαιστίνιοί

αλλά και φιλειρηνιστές Ισραηλινοί.

Τώρα πια τα Παλαιστινιακά εδάφη ορίζονται  ως φυλακή.

Τα τελευταία φιλιά

Στο κατώφλι του αποχωρισμού τα τελευταία φιλιά.

επιδερμίδα ξαναμμένη, ένταση , χάδι

ο όγκος της στιγμής στον απόηχο μιας αιωνιότητας .

Αύριο  θα με θυμάσαι .

Θα χεις βρεγμένα τα χείλη σου φιλημένα

Ανεξίτηλα.

Στο σφίξιμο της αγκαλιάς

και στο άρωμα της ανάσας

θα πλανιέται ο νους.

Δέσμιος

Έχεις μαζί σου την εικόνα

Την κρατάς

μέσα σου στο είναι σου.

Στις σκέψεις σου ανταμώνουμε ξανά   

έμαθα και έμαθες

Κι αυτό πια δεν αλλάζει.

15/ 10 /10

Στροβιλιζόμενα  καπέλα στο ρυθμό κόπιας μουσικής

η χαρά της κίνησης ζωντανεύει τη ζωή

ταιριάζει αρώματα κι ένταση

ψάθινα   καπέλα πράσινα πορτοκαλή μοβ

αλλάζουν συνεχώς θέση         

μια συνδυαστική μαγεία

στο ανέμελο ταίριασμα της ξενοιασιάς

στα αισιόδοξα διαλείμματα της ακουμπά το μελλούμενο πρόσταγμα

η ίδια ανάγκη η ζωή δυναμώνει τις εντάσεις κουρελιάζει τη διάθεση

τακτοποιεί εκκρεμότητες αιώνων

συνταιριάζει τα ψάθινα καπέλα μοναδικά στους αυγουστιάτικους χορούς

στα πανηγύρια.

Εσύ και εδώ στα ζεματισμένα λιθάρια της βουνοπλαγιάς 
βλέπεις δρόμους που ανοίγουν πόρτες για το αύριο. Και
μας καλείς όλους να βαδίσουμε σε αυτούς .
Η καρδιά σου είναι ακούραστη η θέληση σου αλύγιστη η υπομονή σου
ατελείωτη τα μάτια σου κοιτούν το μέλλων σαν τους προβολείς
που φέγγουν το σκοτάδι. Κι εμείς βλέπουμε με τα μάτια σου το
αύριο, πόσο γλυκαίνει η καρδιά μας, πυρώνει η φαντασία για
μέρες καλές χωρίς τις πίκρες της εκμετάλλευσης.
Φυτεύεις λουλούδια στην αυλή και λουλακιές βάφεις της γλάστρες.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω την αισιοδοξία την αστείρευτη.

 Κάθε μέρα κάθε πρωί συναντώ τον ήλιο έχεις το χρώμα του.

Αέρας ανάλαφρος χάδι απαλό νοσταλγία αμεσότητας

χαρά και πρόσδεση στην ελπίδα.

Φάρος πολύχρωμος  επιδέξια σμιλεμένος στους αιώνες.

Μάνα τρυφερό άγγιγμα φροντίδα ακούραστη.

Αφόρητη πίεση πάνω στο αδύναμο κορμί.

Αξημέρωτη νύχτα στο άλλο μισό του ουρανού.

23/06/08