Κάτω από τη μεγάλη συκιά την απέραντη, αυτή που καλύπτει σιγά σιγά όλο και περισσότερο τόπο.

Η δίψα της, μια ακόρεστη ανάγκη επέκτασης, προσπαθεί να καλυφθεί απομυζώντας τους χυμούς και τα συστατικά του εδάφους. Έτσι απαιτεί περισσότερο ήλιο μα και δημιουργείται περισσότερη σκιά. Μια πραγματικότητα που μας σκιάζει τη ζωή κι αργά τη σκοτώνει.

Η παντοδυναμία της συκιά μας διώχνει μακριά από εδώ. Στον άλλο κόσμο που θα πας, που θα μας κοιτάζει κατάματα ελπιδοφόρα, κοίτα μη γίνεις σύννεφο.

Κι ο άλλος αυτός κόσμος σχηματίζεται σιγά κι αργά στο μυαλό μας η σκέψη μας τον σκιαγραφεί με διαφορετικό τρόπο σε άλλο χώρο, μετακομίζει στη θέλησή μας στην δράση μας ή στην αδράνειά μας.

Πατά και περπατά στην σκιά της έλλειψης, του πόθου, της ανάγκης για αέρα.

άξαφνα. . . . αλλόκοτα . . αλαφιασμένοι να σου !

Τρέχουν προστάτες φοβεροί, αμφίσημοι κατεργάρηδες, . .

πρόστυχΟΙ.

Επιπλέοντες στη λιμνάζουσα μούχλα. . .

Στάσιμη μυρουδιά αποπνιχτικής ευμάρειας και συφιλιδικής σκέψης.

Μολύνουν την Μαργαρίτα τη Γαρυφαλιά το πάνθεο των πανσέδων των χρωμάτων των ποιημάτων τα φύλλα τους και τα κλαδιά τους.